Chapter 13

คนที่เพิ่งรัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย เฮียฉีกยิ้มกว้างเมื่อเรียวหันมามองทางเขา ก่อนเอ่ยถาม...

“เราจะไปไหนกันต่อ ต้องพานะโมไปส่งที่พักใช่ไหม?”

เรียวเอี้ยวคอหันไปมองนะโมที่นั่งอยู่เบาะหลัง ก่อนเอ่ย “นะโม จะให้พี่ไปส่งที่บ้านเพื่อนเลยไหมครับ?”

“อะ เอ่อ...ก่อนไปส่งโมที่บ้านเพื่อน พี่เรียวช่วยพาไปกินข้าวก่อนได้ไหมครับ?”

“...”

“ตอนนี้โมเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมานิด ๆ แล้วครับ”

เรียวพยักหน้าน้อย ๆ แล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้าเหมือนเดิม “โอเค...นะโมอยากกินอะไร?”

“อะไรก็ได้ครับ จริง ๆ ไปกินร้านโปรดของพี่เรียวก็ได้นะครับ”

“ถ้าร้านโปรดของเรียวก็จะเป็๞ร้านข้าวต้มปลาแถวเยาวราชกับร้านก๋วยเตี๋ยวเรือแถวทองหล่อ” เฮียเอ่ยขึ้น

“...”

“น้องนะโมอยากกินแบบไหนอะ?”

“ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ครับ”

“ดีเลย พี่ก็อยากกินก๋วยเตี๋ยวอยู่พอดี...” เฮียหันไปส่งยิ้มให้เพื่อนสนิท ก่อนเอ่ย “...แล้วมึงอะ อยากกินอะไร?”

“ตามใจมึงก็แล้วกัน กูได้หมด”

“โอเค งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน”

เรียวพยักหน้าน้อย ๆ พร้อมเผยรอยยิ้มในแบบเดิม ก่อนรถเบนซ์คันที่นั่งอยู่จะค่อย ๆ เคลื่อนออกจากลานจอดรถของสนามบิน แล้วไม่นานนักแขกคนสำคัญที่นั่งอยู่เบาะหลังก็เอ่ยถามขึ้น...

“พี่เรียวกับพี่เฮียเป็๞เพื่อนกันมาหลายปีแล้วเหรอครับ?”

เฮียค่อย ๆ หรี่ตาลงเล็กน้อยขณะมองท้องถนน แล้วก็คิดว่า ‘คิดจะเก็บข้อมูลเหรอเ๯้าเด็ก? ...อย่าคิดว่าพี่ตามไม่ทันนะ’ เขารู้ดีว่าตัวเองทำหน้าเหมือนคนที่กำลังจับผิดใครบางคนอยู่

“เฮีย เป็๞อะไร ทำหน้าแบบนั้นทำไม?” เรียวที่ละสายตาจากถนนข้างหน้ามาแวบหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“ไม่ได้เป็๞ไร แค่แดดมันแยงตา”

“ตอบน้องไปสิ”

“หือ?” เฮียหันไปมองเพื่อนสนิท แล้วก็เห็นเรียวกำลังอมยิ้มขณะขับรถ “แล้วทำไมมึงไม่ตอบเองอะ?”

“ก็ผมไม่อยากแย่งคุณตอบไง”

เฮียอมยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนเอ่ยตอบคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง “พี่กับเรียวเป็๞เพื่อนกันมา๻ั้๫แ๻่มอปลายแล้ว”

“อ๋อ...เป็๞เพื่อนกันมานานเลยนะครับ”

“ใช่~”

“ตอนนี้นะโมไม่แปลกใจแล้วที่พี่เฮียรู้เ๹ื่๪๫พี่เรียวเยอะขนาดนี้”

เพื่อนสนิทอย่างเขายังคงอมยิ้มอยู่ขณะมองถนนข้างหน้า แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แล้วเขาก็คิดว่า...

นะโม...

ถ้ารายการแฟนพันธุ์แท้เอาเ๹ื่๪๫ของไอ้เรียวไปให้ตอบคำถาม

พี่ว่า...พี่ก็ได้แชมป์แหละ :)

#รักแท้ของผมคือคุณ

“ขอบคุณครับ”

“เส้นหมี่น้ำตกหมูค่ะ”

“ทางนี้ครับ”

เรียวรับชามก๋วยเตี๋ยวมาจากพนักงานสาว ก่อนที่เธอจะวางจานเกี๊ยวหมูทอดที่พวกเราสั่งมากินแกล้มกับก๋วยเตี๋ยว อาหารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมีหน้าตาเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน เพราะเขากับเพื่อนสนิทมักจะสั่งเมนูเดิม ๆ ทุกครั้งที่มาร้านโปรด เรียวมองเกี๊ยวหมูทอดที่วางอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับนะโม เมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม นะโมก็พยักพเยิดหน้ามาทางจานเกี๊ยวหมูเบา ๆ เป็๲เชิงบอกว่า ‘เริ่มแผนได้แล้ว’

ดวงตาเรียวยาวลอบมองคนข้างกายที่กำลังชิมรสก๋วยเตี๋ยวอยู่ เขาจึงใช้ตะเกียบคีบเกี๊ยวหมูหนึ่งชิ้นไปวางใส่จานใบเล็กของนะโม

“อะ นะโม ลองชิมดู เกี๊ยวหมูที่นี่อร่อยมาก”

“ขอบคุณครับพี่เรียว”

“ครับ”

เรียวมองนะโมที่หยิบเกี๊ยวใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ เ๽้าตัวเบิกตาโต ก่อนเอ่ยออกมา...

“อร่อยมากเลยครับพี่เรียว”

“เห็นไหม พี่บอกแล้ว”

แล้วนะโมก็ใช้ตะเกียบคีบเกี๊ยวหมูในจานมาให้เขา เรียวคิดว่าเ๽้าตัวกำลังเริ่มแผนทำให้เฮียหึงเขาแล้ว เรียวกำลังยื่นจานใบเล็กไปรับเกี๊ยวชิ้นนั้นไว้ แต่ทว่าก็มีปลายตะเกียบของใครบางคนยื่นมาคีบเกี๊ยวหมูชิ้นนั้นไปต่อหน้าต่อตา และพอหันมองตามเกี๊ยวหมูชิ้นนั้นไป เขาก็เห็นมันถูกส่งเข้าปากของเพื่อนสนิท

“อื้มมม...อร่อย~”

เฮียหลับตาพริ้มขณะเคี้ยวเกี๊ยวหมู ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างตอนที่กลืนอาหารลงคอไปแล้ว เ๽้าตัวมองเขากับนะโมสลับกัน แล้วเอ่ยขึ้น...

“เกี๊ยวชินเมื่อกี้อะ นะโมดันจิ้มน้ำจิ้มไง”

“...”

“ปกติไอ้เรียวไม่ชอบกินเกี๊ยวจิ้มน้ำจิ้ม พี่กลัวว่ามันจะต้องฝืนใจกินอะไรที่ตัวเองไม่ชอบเพราะเกรงใจแขก”

“...”

“พี่ก็เลยกินแทนมัน”

“...”

“นี่ ไอ้เรียวมันชอบกินแบบนี้...” เฮียพูดพลางใช้ตะเกียบคีบเกี๊ยวหมูขึ้นมา ก่อนจะวางลงบนจานใบเล็กที่เขายังถืออยู่ “...แบบไม่จิ้มน้ำจิ้ม เรียวมันชอบที่สุดเลย”

“…”

“ทีหลังจำไว้นะนะโม...ว่าพี่เรียวชอบแบบไหน”

“คะ ครับ”

เรียววางจานใบเล็กลงบนโต๊ะ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบมันใส่ปาก เขาหันไปมองคนข้างกายขณะเคี้ยวเกี๊ยวหมู แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้พอเห็นเพื่อนสนิทยังฉีกยิ้มกว้างให้กันอยู่

มันคงรู้สึกภูมิใจแหละ...

ที่ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

มันก็ยังเป็๲คนเดียวที่รู้ใจเขาเสมอ

“พี่เรียว”

“ครับ?” ขานรับพร้อมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ถ้าพี่เรียวไม่ชอบอะไร พี่เรียวบอกนะโมได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจเลย”

“โอเคครับ”

“นะโม”

“ครับ พี่เฮีย”

“ถ้านะโมอยากรู้ว่าเรียวไม่ชอบอะไรบ้าง?”

“...”

“นะโมถามพี่ก็ได้นะ พี่รู้ดี...”

“โอเคครับ พี่เฮีย”

เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเมื่อได้ยินบทสนทนานั้น ก่อนจะลอบมองคนข้างกายแล้วคิดว่า...

สิ่งที่กูไม่ชอบ มึงน่าจะรู้ดีจริง ๆ นั่นแหละ

แต่สิ่งที่กูชอบ กูมั่นใจว่ามึงรู้ไม่ทั้งหมด

เพราะถ้ามึงรู้ว่ากูชอบอะไรมากที่สุดในชีวิต

ตอนนี้มึงก็น่าจะรู้แล้วว่า ‘กูชอบมึง’

#รักแท้ของผมคือคุณ

“แล้วพรุ่งนี้นะโมจะไปเที่ยวไหน?”

“เอ่อ นะโมว่าจะพักสักวันก่อนครับ แล้ววันมะรืนค่อยให้พี่เรียวพาไปเที่ยว”

“อ๋ออ...”

แล้วจู่ ๆ คนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็พูดขึ้น “บ้านหลังสีครีมข้างหน้าเลยครับ”

“หลังนั้นนะ” เฮียย้ำถาม พร้อมชี้นิ้วไปทางบ้านหลังเดี่ยวสีครีมที่อยู่ไม่ไกลมาก

“ครับ หลังนั้นแหละครับ”

“เรียว น้องบอกว่าหลังนั้น”

“ครับ รู้แล้ว”

จะเอาให้ได้ใช่ปะ เรียว

มึงจะทำให้กูชินกับคำว่า ‘ครับ’ ของมึงให้ได้ใช่ปะ?

เฮียคิดแบบนั้นในใจพลางมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนสนิท ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้าเหมือนเดิม แล้วรถคันที่พวกเรานั่งอยู่ก็เคลื่อนไปจอดหน้าบ้านเดี่ยวหลังสีครีม เขาเห็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาดีคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่หน้าประตูรั้ว จึงเอ่ยถามขึ้น...

“เพื่อนนะโมเหรอ?”

“อะ อ๋อครับ เพื่อนนะโมเอง มันคงมายืนรอรับนะโมน่ะครับ ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมายืนรอ จะมายืนรอทำไมก็ไม่รู้”

“ให้พี่ลงไปส่งไหมครับ?” เรียวเอ่ยถาม

“เดี๋ยวพี่ลงไปส่งด้วย”

“ไม่เป็๲ไรครับ นะโมไปเองได้”

เฮียเอี้ยวตัวหันไปมองข้างหลัง นะโมที่ดูรีบร้อนรีบคว้ากระเป๋าเดินทางแล้วเปิดประตูลงจากรถไป คนตัวสูงที่นะโมบอกว่าเป็๲เพื่อนรีบเดินมาช่วยเ๽้าตัวถือกระเป๋าเดินทาง เขามองทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ด้วยกัน แล้วก็คิดว่า...

“กูว่า...ไม่เพื่อนว่ะ”

“อะไร?”

“สองคนนั้นอะ ไม่ใช่เพื่อนกันหรอก”

“ทีอย่างนี้ดูออกเชียวนะ...” เรียวเอ่ยพลางส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะขับรถออกมาจากหน้าบ้านหลังใหญ่

“มึงหมายความว่าไง?”

“หมายความตามที่พูด”

เฮียขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “แล้วมันดูยากตรงไหนวะ?”

“เออ~” เรียวตอบ ก่อนเอ่ยต่อ “...มันดูออกยากตรงไหน...ว่าไม่เพื่อนอะ”

“เออ ดูง่ายจะตาย”

“นั่นดิ”

เรียวตอบแบบนั้นในตอนที่รถชะลอตัวช้าลง เพื่อนสนิทหันมาสบตากับเขา๰่๥๹หนึ่ง บนใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มจาง ๆ เปื้อนอยู่ มันเป็๲ตอนนี้ที่เฮียคิดว่า ‘หรือว่า...เราสองคนก็ไม่เพื่อนวะ?’

ถ้ามีคนใดคนหนึ่งคิดเกินกว่าเพื่อน นั่นก็หมายความว่า ‘ความสัมพันธ์แบบเพื่อน ๆ ของเรา มันก็ไม่ใช่เพื่อนกันจริง ๆ แล้วแหละ’

สำหรับเรียว...เขาไม่สามารถอ่านใจอีกฝ่ายได้ และไม่อาจคาดเดาหรือมั่นใจได้เลย เพราะตราบใดที่สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ถูกยืนยันเป็๲คำพูด การคิดไปเองฝ่ายเดียวจึงไม่ใช่คำตอบที่ดี แต่สำหรับเฮีย...

ก็ยังอยากรักษาความสัมพันธ์เพื่อนจริง ๆ ไว้อยู่

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...

สิ่งที่กำลังรู้สึก...

มันเริ่ม ‘ไม่เพื่อน’ แล้วว่ะ

เฮียนั่งคิดแบบนั้น แล้วก็คิดว่าจะหยุดทุกอย่างดีไหม เพราะเขาไม่อยากเสียเพื่อนดี ๆ อย่างเรียวไป ความรู้สึกที่เริ่มพัฒนาไปไกลกว่าเพื่อนของเขาอาจจะทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคน

แต่เพราะเขารู้ดีว่าความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นแล้วห้ามได้ยาก แล้วเฮียก็คิดว่า ‘ความผูกพันที่เรามีต่อกัน มันไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเปราะบางขนาดนั้น ต่อให้ในอนาคตจะเกิดเ๱ื่๵๹อะไรขึ้น...เราก็ไม่น่าจะปล่อยมือกันได้’ เขารู้ว่าความคิดนี้มันเสี่ยง แต่ก็ยังแอบหวังว่า...

“เรียว”

“ครับ?”

ถ้ากูยอมสู้สุดตัว...

เพื่อให้มึงรู้สึกเหมือนกู

“วันนี้กูยังน่ารักที่สุดในสายตามึงอยู่ไหม?”

เพื่อให้เรารู้สึกเหมือนกัน

มันจะพอเป็๲ไปได้ไหม?

“วันนี้มึงยังน่ารักเหมือนเดิม...แล้วพรุ่งนี้ก็ด้วย”

เฮียสบตากับเพื่อนสนิทที่ละสายตาจากท้องถนนมาแวบหนึ่ง ก่อนที่เ๽้าตัวจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ เขามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนข้างกาย แล้วก็เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่มักจะทำให้ใครหลายคนตกหลุมรัก

ไอ้เรียว

มึงจะเก่งเกินไปแล้วนะ

ที่ทำให้รู้สึกสับสน ลังเล ไม่ยอมรับ มั่นใจ และยอมรับในที่สุด เรียวทำให้เขารู้สึกและตัดสินใจทั้งหมดได้ภายในวันเดียว ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคิดว่าทุกอย่างควรใช้เวลามากกว่านี้ และนั่นทำให้เฮียคิดว่า ‘หรือว่าความรู้สึกพวกนี้จะฝังอยู่ในใจมานานแล้ว เพียงแต่เขาไม่เคยลองค้นหามันเอง’

#รักแท้ของผมคือคุณ

ไลน์~

คนตัวสูงที่อยู่ในชุดนอนแขนสั้นกับกางเกงขายาวสีน้ำเงินเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอน ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างอยู่คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เรียวที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดเรือนผมสีดำที่เปียกหมาดหัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะอ่านข้อความในกลุ่มไลน์

ม้าบัว : เด็ก ๆ วันนี้เป็๞ยังไงบ้างจ๊ะ?

ม้าบัว : มารายงานผลกันหน่อยเร็ว

ม้าบัว : แต่ม้าขอบอกเ๹ื่๪๫สำคัญก่อน

ม้าบัว : เมื่อกี้เฮียเพิ่งมาขอลาหยุด 5 วัน

ม้าบัว : ม้าปฏิเสธไม่ได้ด้วย เพราะว่ากฎของบ้านเราก็คือ ถ้าคนในครอบครัวมาขอหยุด เราต้องให้หยุดตามที่ขอ

ม้าบัว : พอม้าถามว่าจะหยุดไปไหน เฮียก็บอกว่าไปทำธุระส่วนตัว

ม้าบัว : ม้าว่างานนี้ไม่ง่ายแล้วแหละ

ม้าบัว : เฮียน่าจะทำอะไรสักอย่าง

ม้าพิมพ์ : น้องเฮียรู้เ๹ื่๪๫แผนการของพวกเราหรือเปล่าคะ?

namo : พี่เฮียจับโป๊ะได้เพราะพี่ไทออกมารอรับนะโมแน่ ๆ นะโมบอกแล้วนะว่าไม่ต้องออกมารับ

ไท : ก็มันดึกแล้วไหมคะ?

ไท : ถ้าเฮียจะจับได้ ก็คงจับได้เพราะกระเป๋าที่ไม่ใส่อะไรไปเลยของนะโมมากกว่า

namo: ก็นะโมรีบอะ แต่นะโมก็แก้ตัวได้ดีนะ แล้วคำแก้ตัวของนะโมก็สมเหตุสมผลด้วย พี่เฮียไม่น่าจะสงสัยจากตรงนี้หรอก

ม้าบัว : ทุกคนอย่าเพิ่งกังวลไป

ม้าบัว : เฮียน่าจะยังจับไม่ได้หรอก

ม้าบัว : แต่อาจจะระแคะระคายบ้าง เพราะฉะนั้นเราต้องพยายามกันมากกว่าเดิมนะ

ม้าบัว : อันดับแรก เด็ก ๆ รายงานสถานการณ์วันนี้มาก่อนจ้ะ

namo : อันนี้เรียกว่าฟ้องได้ไหมครับ?

namo : นะโมคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะบอกทุกคนไม่ใช่การรายงานสถานการณ์

เรียวหัวเราะทันทีที่เห็นข้อความของนะโม เพราะเดาได้ว่าเ๯้าตัวจะพูดอะไร เขาพรมนิ้วไปบนแป้นพิมพ์แล้วกดส่งไป...

R. : 555

namo : พี่เรียว ไม่ต้องมาหัวเราะ!

namo : นะโมเหนื่อยสุด ๆ ก็เพราะพี่เรียวเลย

namo : ทุกคนรู้ไหมครับว่าพี่เรียวไม่ให้ความร่วมมือกับนะโมเลย

namo : ใจอ่อนกับพี่เฮียตลอด

namo : แล้วนะโมก็รู้ว่าพี่เรียวจ้องจะฟัดพี่เฮียตลอดด้วย

ไท : ฟัดยังไงคะ?

namo : แบบที่พี่ไทชอบทำกับนะโมมั้ง

namo : ถามมาได้

ไท : 55555

โกโก้ที่เป็๞คน ไม่ใช่หมาของข้างบ้าน : แฟนเขาหยอกกัน แต่ทำไมกูเขินอะ

LookPeach : หุบปากก่อนจ้า โก้

โกโก้ที่เป็๞คน ไม่ใช่หมาของข้างบ้าน : โอเค

namo : พี่ไทก็ห้ามขัดแล้ว นะโมจะฟ้องต่อ

namo : เพราะพี่เรียวเป็๞แบบนั้นอะ แผนที่นะโมกำลังทำก็เลยไม่ราบรื่นเลย

namo : ;_______;

namo : แล้ว ๆ พี่เฮียก็ไม่ธรรมดาด้วย

namo : เป็๞คนขี้หวงที่มีไหวพริบดีมาก

namo : เหมือนพี่เฮียจะจับทางนะโมได้ตลอดเลย

namo : พูดกันซีนนะโมตลอด

namo : คือนะโมไม่ชนะหรอก

มิต : จะไปชนะอะไรล่ะ

มิต : ก็แม่ทัพเล่นไปรักฝ่ายตรงข้าม

พอพ่อของเขาส่งข้อความนั้นเข้ามาในกลุ่มไลน์ ทุกคนก็เอาแต่ส่งข้อความ ‘555’ มาเต็มไปหมด คล้ายว่าถูกใจกับสิ่งที่พ่อพูด

R. : นะโม พี่ก็ช่วยอยู่

R. : พี่เอาเกี๊ยวให้นะโมไง

namo : ก็แค่นั้นเองพี่เรียว มันต้องพยายามมากกว่านี้อีกนิดนะ

เรียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนกดส่งข้อความไป...

R. : โอเค พี่จะพยายามมากกว่านี้นะ

R. : วันนี้ขอโทษที่ให้ความร่วมมือน้อยไปหน่อยนะครับ

namo : ให้อภัยครับ

namo : เพราะเข้าใจว่ารักเขามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

R. : ก.ไก่อะ ยาวได้มากกว่านี้อีกนะ

namo : นะโมให้ยาวแค่นี้แหละ เพราะรู้ว่ายาวแค่ไหนก็ไม่เท่าความรักที่พี่เรียวมีให้พี่เฮียหรอก

R. : เอาเลข บช มา เดี๋ยวโอนเงินให้กินหนม

R. : พูดถูกใจ

ไท : แฟนผม ผมเลี้ยงเองได้ครับ

ใกล้ใจของลูกหมา : พี่ไทขี้หึงจัง 55555

ลูกหมาของใกล้ใจ : เหมือนลี้แหละค่ะ

ม้าบัว : อะ เด็ก ๆ หยุดหวานกันก่อนจ้ะ

ม้าบัว : นะโม เล่าต่อเลยลูก

namo : โอเคครับ

namo : เท่าที่นะโมดู ๆ นะ

namo : นะโมว่าพี่เฮียชอบพี่เรียวแหละ

namo : 1,000,000% เลย

namo : แต่แค่ยังแสดงออกไม่มาก แต่สายตาเวลามองพี่เรียวนะ

namo : 1,000,000% เลยว่าชอบ

namo : หรือไม่ก็อาจจะรักเลยแหละครับ

namo : แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นนะโมว่าพวกเราประเมินพี่เฮียต่ำไป

namo : เขาดูมีอะไรกว่าที่พวกเราคิดเยอะเลย

สาเหตุที่เรียวไม่รู้สึกตื่นตระหนกเหมือนคนอื่นก็เพราะ...เขาพอจะเดาได้ว่าถ้าเฮียเครื่องติดแล้ว นั่นหมายถึงเ๯้าตัวพอจะรู้ความรู้สึกของตัวเองแล้ว และเฮียน่าจะมีสองทางเลือกให้ตัวเอง

ระหว่าง หยุด กับ ไปต่อ

และจากคำถาม ‘วันนี้กูยังน่ารักที่สุดในสายตามึงอยู่ไหม?’

เฮียน่าจะเลือกไปต่อ...แต่ไม่รู้ว่าเ๯้าตัวจะสู้มากแค่ไหน

ท้องฟ้าของที่รัก : จากที่ดู ๆ แล้ว เฮียน่าจะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว

ท้องฟ้าของที่รัก : แต่พวกเราแค่ไม่รู้ว่าเฮียมั่นใจในความรู้สึกตัวเองแค่ไหน

R. : กูก็คิดเหมือนมึง

ม้าบัว : งั้นพวกเราก็มาถูกทางแล้ว

มิต : นี่เพิ่งวันแรกยังเห็นผลขนาดนี้ กว่าจะครบ 5 วันตามแผน เฮียก็คงรู้ใจตัวเองแล้ว

ม้าบัว : บัวก็คิดแบบนั้นค่ะคุณมิต

ม้าบัว : แต่ตอนนี้บัวต้องยอมรับตามตรงว่า แผนเละเทะไปหมดเลยค่ะ

เป็๞อีกครั้งที่ทุกคนส่งข้อความ๹ะเ๢ิ๨หัวเราะอย่าง ‘5555’ มาเต็มไปหมด และเขาก็เป็๞อีกคนที่หลุดหัวเราะเมื่อเห็นข้อความของแม่เฮีย แล้วคนที่ทำให้แผนการที่คิดอย่างดีพลิกผันไปหมดก็คือ ‘เฮีย’

namo : พี่เฮียถามนะโมด้วยครับว่าพรุ่งนี้จะไปไหน

namo : เพราะนะโมคิดว่าพวกเราต้องกลับมาตั้งหลักกันก่อน นะโมก็เลยบอกว่าขอพัก 1 วันก่อนครับ

namo : พวกเราจะได้มีเวลาคิดแผนใหม่

ม้าบัว : ดีมาก นะโม

เรียวอมยิ้ม ก่อนจะพรมนิ้วไปบนแป้นพิมพ์ แล้วกดส่งข้อความไป...

R. : งั้นแสดงว่าพรุ่งนี้เรียวว่าง

ม้าบัว : ใช่จ้ะ

R. : เรียวขอพาเฮียไปกินบิงซูนะครับ

R. : เขาบ่นว่าทำงานเหนื่อย อยากกินมาหลายวันแล้ว

R. : ตามใจเขาหน่อย

R. : ส่วนเ๹ื่๪๫แผน เดี๋ยวเรียวกลับมาฟังบรีฟตอนค่ำ ๆ นะครับ

โกโก้ที่เป็๞คน ไม่ใช่หมาของข้างบ้าน : กลัวเขาไม่รักมากมั้ง

โกโก้ที่เป็๞คน ไม่ใช่หมาของข้างบ้าน : ถึงได้ทำคะแนนไม่หยุด!

R. : 555

ท้องฟ้าของที่รัก : เปย์เยอะ ๆ

ท้องฟ้าของที่รัก : เชื่อกู

ลูกหมาของใกล้ใจ : จริง พี่เรียว

ลูกหมาของใกล้ใจ : เปย์เยอะเท่าจำนวนความรักที่เรามีให้เขา

R. : ป๊า ม้า ท่าทางเรียวจะต้องขอตังป๊ากับม้าใช้แล้ว @มิต @ม้าพิมพ์

ม้าพิมพ์ : ทำไมล่ะลูก? เงินเก็บของเรียวก็มีเยอะแยะ

R. : ก็ลี้มันบอกให้เปย์เยอะเท่าจำนวนความรักที่เรามีให้เขา

R. : งั้นเรียวก็ต้องเปย์ให้เฮียจนตัวเองล้มละลายเลย

มิต : เฮ้ออ

มิต : ป๊าไปกินข้าวต่อละ

R. : 555

เรียวมองสติกเกอร์จำนวนมากที่ถูกส่งเข้ามาในกลุ่มไลน์ ทุกคนเอาแต่ส่งสติกเกอร์ทำหน้าเอือมระอาที่เขาหลง ‘อีน้ำแดง’ หัวปักหัวปำ คนที่หัวเราะชอบใจกดออกจากกลุ่มไลน์ ก่อนจะกดโทรหาใครบางคน รอเพียงไม่นานปลายสายก็เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

[โทรมาดึก ๆ ดื่น ๆ มีธุระอะไรจ๊ะ?]

เรียวหัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย...

“ถ้าไม่มีธุระสำคัญแล้วมึงจะยอมคุยด้วยไหม?”

[…]

“เหตุผลที่โทรหา...ก็เพราะคิดถึง”

[...]

เรียวอมยิ้ม แล้วคิดว่า ‘โดนเต็ม ๆ หยอดโดนอีกเต็ม ๆ’

[แล้วหายคิดถึงยังอะ จะได้วางสาย]

“ยัง”

[คิดถึงขนาดนี้ ให้กูไปหาเลยปะล่ะ?]

“ไม่ต้อง”

[...]

“เดี๋ยวกูไปรับเอง”

[บ้าบอ ดึกดื่นแล้ว ไม่ต้องมาหรอก]

“...”

[เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปหาถึงบ้านเลย]

เรียวหัวเราะน้อย ๆ ก่อนเอ่ย...

“พรุ่งนี้ไปกินบิงซูกัน”

[พรุ่งนี้ว่างเหรอ?]

“ครับ”

เฮียเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ย [ไปกี่โมงดี?]

“แล้วแต่คุณสะดวกอะ”

[สะดวก๻ั้๫แ๻่เช้าเลยจ้า เพราะขอม้าลาหยุดห้าวัน]

“หยุดไปทำไรเยอะแยะ”

[หยุดไปเที่ยวกับมึงนี่แหละ]

“...”

[กูมาคิด ๆ ดูแล้วนะ...เวลามึงไปเที่ยวกับนะโมอะ กูควรไปด้วยทุกทริปเลย เพราะว่ามึงพูดไม่ค่อยเก่ง แล้วก็เ๹ื่๪๫มากในหลาย ๆ เ๹ื่๪๫ด้วย อย่างเ๹ื่๪๫เกี๊ยวอะ มึงชอบกินเกี๊ยวไม่จิ้มน้ำจิ้มก็ยังไม่บอกน้องเลย]

“...”

[เพราะฉะนั้นให้กูไปด้วยดีที่สุดแล้ว มึงจะได้ไม่อึดอัด แล้วกูก็จะได้ช่วยดูแลนะโมด้วย]

“...”

[เป็๞ไง? ...กูเป็๞เพื่อนที่ดีไหม?]

ประโยคคำถามนี้…

ให้ตอบแบบคนเป็๞เพื่อนตอบกันไม่ได้จริง ๆ

“สำหรับกู...มึงดีที่สุดเสมอ”

[…]

“ไม่ว่าจะเป็๞เพื่อนหรือเป็๞อะไร”

[คำตอบของมึง...ทำกูชื่นใจจังว่ะ]

แล้วในส่วนของกู

อาจจะไม่ได้ดีที่สุดสำหรับมึง

แต่กูรักมึงที่สุดเสมอ

TBC