เมื่อมีการชี้นำของฉินซี หลังจากนั้นนักแสดงภายในกองต่างก็พยายามแสดงให้เห็นว่า “ฉันก็มีของเหมือนกัน!” ให้สวี่เทาเห็น อย่างที่ถังชานพูดไว้ไม่ผิดว่า ผู้มีพร์ย่อมแตกต่าง ฉินซีใช้พร์และความมุมานะทำให้สวี่เทาชอบใจ ผิดจากคนอื่นที่นอกจากจะขาดความมุมานะแล้ว ยังไม่มีพร์อีก ต่อให้พยายามะโโลดเต้นต่อหน้าสวี่เทามากแค่ไหน ก็มีแต่จะทำให้สวี่รำคาญใจเท่านั้น
“คัตๆๆ!!! นี่เล่นอะไรกัน?” ั้แ่สวี่เทามาถึงสถานที่ถ่ายทำนี้ ขีดความอดทนก็น้อยลงไปทุกที ยิ่งฉากที่มีฉินซี นักแสดงคนอื่นก็ถูกสั่งให้ถ่ายใหม่กันไม่น้อย ทั้งถูกตำหนิเสียยับเยินส่งท้าย แล้วบังเอิญว่าเป็หลิงโอวที่โดนมากกว่าคนอื่น
หลิวโอวถูกตำหนิจนรู้สึกน้อยใจ ใบหน้าของเขายิ่งมองยิ่งหม่นหมอง เขารับพัดจากมือของผู้ช่วย ทางฝั่งสวี่เทายังคงม้วนหนังสือบทไว้ในมือ ใช้มันชี้หลิงโอวพร้อมดุด่าอย่างไม่ถนอมความรู้สึก “นายมาที่กองถ่ายของฉันเพื่อเป็ตัวถ่วงของทุกคนหรือไง? เตือนตั้งกี่รอบแล้วว่าให้จำบทมาดีๆ?! ถ้าไม่มีความสามารถก็ช่วยพยายามให้มากขึ้นหน่อย! แล้วนายรับบทเป็ใคร? นายรับบทเป็หยางเหลียนถิงนะ! ได้อ่านบทมาหรือเปล่าเนี่ย? ศึกษาจากต้นฉบับมาบ้างไหม? รู้หรือเปล่าว่าหยางเหลียนถิงเป็ตัวละครแบบไหน? เื่พวกนี้ยังจะต้องให้ฉันสอนอีกเหรอ?”
สวี่เทาถูกสถานการณ์ย่ำแย่ของกองถ่ายกดดันจนโมโหโทโส
หากพูดถึงการถ่ายละครเื่ก่อนหน้า แม้ระดับของพวกมือใหม่จะแย่ แต่โดยส่วนมากก็จะเชื่อฟังและคุยรู้เื่ ทั้งยังไม่มีเป้าหมายให้เปรียบเทียบ จึงสามารถปล่อยผ่านๆ ไปได้บ้าง แต่ในครั้งนี้ อย่างแรกคือ บังเอิญว่าฉินซีแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมา จากนั้นหลิงโอวก็มักพยายามจะเหยียบย่ำฉินซีอยู่ตลอด แต่เพราะความสามารถที่มีไม่เพียงพอ และยังชอบยุยงคนในกองถ่าย นี่จะไม่ให้เขาอารมณ์เสียได้อย่างไร? สวี่เทาจะไม่ใส่ใจได้เหรอ?
คำตำหนิของสวี่เทาในครั้งนี้ทำให้ทั้งกองถ่ายไม่กล้าพูดอะไร สีหน้าของหลิงโอวก็ยิ่งย่ำแย่ พัดในมือของเขาตกลงพื้น
หลิงโอวอ้าปากอยากพูดว่า “ฉันไม่ทำแล้ว” ออกมา แต่ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ กลับกระตุกแขนเสื้อของเขาไว้ และพูดเตือนเสียงเบา “โอกาสนี้หาได้ยาก จะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้นะ!” หลิงโอวจึงทำได้เพียงพยายามยิ้ม และเอ่ยขอโทษสวี่เทา “ขอโทษครับผู้กำกับ ครั้งหน้าผม… ผมจะไม่ทำพลาดอีก...”
“ครั้งหน้าๆ พูดว่าครั้งหน้ากี่ครั้งแล้ว?” ใบหน้าของสวี่เทาดำคล้ำเพราะความโกรธขึ้ง แต่ตอนนี้เปิดกล้องแล้ว จะเปลี่ยนคนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ตอนแรกที่เขาเลือกหลิงโอวมาก็เพราะใบหน้าและบุคลิกในตอนนั้นของเขา ใครจะคิดว่าฝีมือจะไม่ได้เื่ขนาดนี้? สวี่เทาเองก็ได้แต่ยอมรับความซวยของตัวเอง เขาเรียกนักเขียนบทละครเข้ามา “แก้ไขตัวละคร! ถ้าเขาแสดงความหล่อเหลาตรงไปตรงมาของหยางเหลียนถิงออกมาไม่ได้ ก็แก้ให้มันดูสาวขึ้นมาอีกหน่อย ยังไงหยางเหลียนถิงก็เป็สนมชายอยู่แล้ว...”
คำพูดนี้ของสวี่เทาตบหน้าหลิงโอวเข้าจังๆ ในชั่ววินาทีนั้น หลิงโอวไม่สามารถฝืนยิ้มต่อไปได้อีก
นักเขียนบทเองก็เกลียดหลิงโอวแทบตาย ตอนแรกก็ดีๆ อยู่ พอตอนนี้ผู้กำกับสั่งมา เขาก็ยังต้องรีบช่วยแก้ไขบทอีก ลำบากวุ่นวายชะมัด!
ฉินซีที่ดูอยู่ข้างๆ ใขึ้นมาเล็กน้อย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเมื่อชาติก่อนเขาถึงได้ยินแฟนคลับต้นฉบับตำหนิว่าแก้ไขบิดเบือนจนหยางเหลียนถิงไม่เหลือเค้าเดิม ในต้นฉบับของจินยงเขียนไว้ว่า “รูปร่างแข็งแรง บนใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา รูปลักษณ์แข็งแกร่งมากอำนาจ” เดิมทีหยางเหลียนถิงก็เป็ผู้ชายที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ ดังนั้นตงฟางปู๋ป้ายถึงได้ชื่นชอบความสง่าสมชายนี้ แต่หลิงโอวกลับแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาไม่ได้ สวี่เทาจึงทำได้เพียงจงใจแก้ไขให้ตัวละครนี้ดูตุ้งติ้งเหมือนผู้หญิงขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อดึงดูดสายตา
ฉินซีเพิ่งจะรู้ว่าทำไมเมื่อชาติก่อนลักษณะตัวละครถึงได้ดูเย้ายวนขนาดนั้น ที่แท้ก็มีเื้ัแบบนี้นี่เอง
เขารู้สึกขบขันขึ้นมาในชั่ววินาที ตอนทำงานอยู่ที่สตูดิโอเฟยเสียง หลิงโอวบอกว่าเขาเป็ดอกไม้ในแจกัน[1] ตอนนี้ใครกันแน่ที่เป็แบบนั้น เกรงว่าเพียงกวาดตามองก็รู้ได้แล้ว!
“ฉินซี มานี่ ต่อไปเป็ซีนของนายกับลิ่งหูชง!” สวี่เทาะโเรียกให้ฉินซีมาตรงหน้า ทันใดนั้นเขากลับรู้สึกตัวว่า ในเวลาแบบนี้มีเพียงใบหน้าของฉินซีเท่านั้นที่ใช้ล้างตาได้
ทั้งบทและนิสัยตัวละครฝังลึกในใจของฉินซีแล้ว สิ่งที่เตรียมการไว้ทุกๆ วันต่างก็ใช้ประโยชน์ได้มาก สิ้นคำสั่ง “แอคชั่น” ฉินซีก็เริ่มการแสดง ถ่ายทำนี้ถ่ายอยู่นานกว่าจะมีโอกาสได้พัก หลิงโอวถูกตำหนิจนน่าสงสารขนาดนั้น ฉินซีก็ไม่มีความจำเป็ต้องเผยความสามารถออกมาอีก กักเก็บทักษะการแสดงของตัวเองไว้ ในซีนที่แสดงกับเจี่ยงถิงเฟิง เขาก็จงใจยอมให้อีกฝ่ายไม่น้อย ทำให้เจี่ยงถิงเฟิงแสดงได้ราบรื่น ใบหน้าของสวี่เทาจึงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาในที่สุด
เวลาล่วงเลยมาถึง่เที่ยงอย่างไม่ทันรู้สึกตัว
หลิงโอวนั่งหลบมุมด้วยใบหน้ามืดมน ในมือถือบทเอาแน่น ผู้จัดการของเขาเอาข้าวกล่องไปให้ ก็ไม่ยอมทาน ฉินซีถูกถังชานลากไปอีกฝั่งก่อนแล้ว ทั้งสองวางข้าวกล่องลงเรียบร้อย ฉินซีฉีกตะเกียบแบบใช้ครั้งเดียวออกจากกัน อดทอดถอนใจน้อยๆ ไม่ได้ เขานี่มันรนหาที่ตายจริงๆ อยู่ที่มหาวิทยาลัยยังออกไปหาของอร่อยทานได้ พอมาถ่ายละครกับกองถ่ายแบบนี้ ถึงจะฟังดูดี แต่พอมายังสถานที่ที่ห่างไกลแบบนี้ แค่มีข้าวกล่องทานก็ไม่เลวแล้ว
“เหอะๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่เมื่อก่อนดูท่าทางมีอิทธิพลใหญ่โตอย่างหลิงโอว พอตอนนี้ถูกผู้กำกับด่าเข้าไปก็เงียบไปเลย” นับได้ว่าถังชานมองหลิงโอวทะลุปรุโปร่ง ในตอนนี้เขาจึงพูดซ้ำเติมอย่างไม่เกรงใจ
ฉินซีไม่ได้พูดอะไร บางอย่างก็ไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์ได้ตามใจ แม้คุณจะไม่ชอบใคร ก็ไม่อาจเที่ยวให้ร้ายใครต่อใครได้
เจี่ยงถิงเฟิงบังเอิญถือข้าวกล่องเดินเข้ามาพอดี มืออีกข้างของเขายังถือกระปุกอาหารมาด้วย
“พวกนายรู้ไหมว่านี่คืออะไร?” เจี่ยงถิงเฟิงยิ้มพร้อมกับนำกระปุกบรรจุอาหารวางลงบนโต๊ะ
“พี่เจี่ยง นี่คืออะไรเหรอ?” ถังชานขยับเข้ามาใกล้ด้วยความประหลาดใจ
“มันก็คือเทพธิดาแห่งประเทศจีนน่ะสิ… เหล่ากานมา[2]!” เจี่ยงผิงเฟิงใช้นิ้วเคาะกระปุกสองทีก็เปิดฝาออก
บ้านเกิดของถังชานไม่ใช่คนทางนี้ ทางบ้านพวกเขาชอบทานหวาน จึงไม่ได้สนใจน้ำพริกเผาเหล่ากานมานัก จึงตอบกลับไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทว่าดวงตาของฉินซีกลับวาบประกายขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว นี่มันของดีคู่มื้ออาหารเลยนะ! ไม่คิดว่าเจี่ยงถิงเฟิงจะเอาของแบบนี้มาแบ่งปันพวกเขา ภาพลักษณ์ของเจี่ยงถิงเฟิงดีขึ้นไม่น้อย ฉินซีเองก็รู้ว่าเจี่ยงถิงเฟิงกำลังแสดงความเป็มิตรเพื่อแก้ไขความผิดตอนอยู่ที่โรงแรมอยู่
คนอย่างฉินซีนั้นแยกแยะความชอบไม่ชอบอย่างชัดเจน ถ้าเกลียด ก็ต้องเล่นงานอีกฝ่ายให้ตาย แต่ถ้าไม่ได้มีความแค้นฝังลึกต่อกัน แล้วคุณเข้ามาแสดงความเป็มิตรด้วย แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น
“พี่เจี่ยง นี่มันของดีนี่ แบ่งให้ผมหน่อยได้ไหม?” ฉินซีพูดพลางขยับตะเกียบในมือ ความจริงการที่เจี่ยงถิงเฟิงเอาอาหารออกมา ก็หมายความว่าจะแบ่งให้พวกเขาทานแล้ว แต่ที่ฉินซีถามแบบนี้ก็เพียงเพราะจะหาอะไรพูดคุยกระชับความสัมพันธ์เท่านั้น
เจี่ยงถิงเฟิงหัวเราะร่า และจงใจขยับกระปุกเล็กน้อย “จะกินก็กินเลย ตอนบ่ายพวกเรามาแสดงด้วยกันให้ดีล่ะ”
ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกัน แล้วทานอาหารไปด้วย ความสัมพันธ์จึงถูกรั้งให้ใกล้ชิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในตอนนั้น คนที่ยังจริงจังและปลีกตัวจากกองถ่ายก็เหลือเพียงหลิงโอวแล้ว
ในเวลาสั้นๆ 10 กว่าวัน พวกเขาถ่ายทำซ้ำไปมาอยู่แบบนี้ ใบหน้าของฉินซีผอมซูบลงราวกับถูกทรมานเช่นนั้น แต่กระนั้นสวี่เทาก็ยังชมว่าเขาผอมก็ยิ่งดี เวลาเข้ากล้องแล้วจะยิ่งดูดีขึ้นไปอีก!
การเป็นักแสดงนี่ไม่ใช่เื่ง่ายเลย! ขณะที่ฉินซีถูกการถ่ายทำแต่ละครั้งทรมานร่างกายจนแทบบ้า ในที่สุดสวี่เทาก็ใจดีให้พวกทีมงานในกองถ่ายได้หยุดพักเป็เวลาสั้นๆ 2 วัน พวกที่ยังไม่จำเป็ต้องถ่าย สามารถกลับมายังสถานที่ถ่ายทำช้าหน่อยก็ได้ ส่วนตัวละครหลักทั้งสองอย่างเจี่ยงถิงเฟิงกับเถาเซียง ก็อย่าได้คาดหวังถึงการพักผ่อนเลย
ในคืนนั้นฉินซีซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเมืองหนิงชื่อทันที เขาไม่ได้ติดต่อกับคุณหญิงเมิ่งมา 10 กว่าวันแล้ว ฉินซีรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก ดังนั้นจึงต้องกลับไปสักรอบ จะได้นำข้าวของมาที่นี่ด้วยเลย
ตอนที่เครื่องบินมาถึงเมืองหนิงชื่อก็เป็เวลาตีสามของวันต่อมา ฉินซีจึงหาโรงแรมที่ราคาไม่ค่อยแพงและมีระบบรักษาความปลอดภัยค่อนข้างดีพักสักคืน หลังจากนั้นตอน 10 โมงกว่าก็จัดเก็บข้าวของอย่างไม่รีบร้อนและนั่งรถกลับไปยังตัวเมือง
หลังจากที่ลงรถในตัวเมืองแล้ว ฉินซีเพิ่งข้ามถนนเส้นหนึ่งมา ก็ได้ยินเสียงลึกลับกระแสหนึ่งดังขึ้น “นี่ไม่ใช่ฉินซีหรอกเหรอ? ทำไมยังนั่งรถเมล์กลับมาอีกล่ะ? ได้รับความชอบใจจากผู้กำกับสวี่ขนาดนั้น ไม่ใช่ว่ามีเงินเยอะหรอกเหรอ? จะไม่มีเงินจะนั่งแท็กซี่จริงๆ เหรอ?”
สีหน้าของฉินซีหมองลงทันตา เมื่อหันกลับไปก็พบหลิงโอวและผู้จัดการที่กำลังถือของให้ยืนอยู่ที่ฟุตบาท สีหน้าของผู้จัดการกลายเป็อึดอัดขึ้นมา
เป็บ้าไปแล้วเหรอ!
ฉินซีนึกด่าในใจ
เดิมทีเขากับหลิงโอวก็ไม่ค่อยลงรอยกันอยู่แล้ว นี่เป็หลิงโอวที่ใจแคบและออกปากว่าเขาก่อน หลังจากนั้นตัวเองทำความผิดก็ยังโทษเขา แล้วตามรังควานกันแบบนี้ การแสดงออกของหลิงโอวมีแต่จะแสดงให้เห็นถึงความไร้วุฒิภาวะของเ้าตัวเท่านั้น!
ฉินซีไม่ได้สนใจหลิงโอว รอยยิ้มดูถูกบนใบหน้าถูกแทนที่ด้วยความอับอาย เขารู้สึกเหมือนกำลังอัดใส่ปุยนุ่น ไม่เพียงเท่านั้น เพราะเมื่อสักครู่เสียงพูดของเขาค่อนข้างดัง ผู้คนที่สัญจรโดยรอบจึงมองมาทางนี้ เมื่อเห็นฉินซี ทุกคนต่างก็ตะลึงในความงาม ทว่าเมื่อมองมาทางหลิงโอว สายตาของผู้คนกลับเปลี่ยนเป็ประหลาดใจ
จากนั้นหลิงโอวก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็คนมีชื่อเสียงที่ใครๆ ก็รู้จักคนหนึ่ง การแสดงความไม่พอใจของตัวเองเช่นนี้ ท้ายที่สุดแล้วคนที่ลำบากก็ไม่ใช่ฉินซีอยู่ดี! ถึงอย่างไรฉินซีก็เป็เพียงคนทั่วไปที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร!
หลิงโอวรีบยกมือปิดหน้าของตนแล้วเรียกรถแท็กซี่ เขารีบขึ้นรถไป ทางด้านผู้ช่วยทนความอับอายไม่ไหวก็รีบตามเขาไป ถือของสองมือเป็ระวิงจนใครเห็นก็หลุดขำ
ฉินซีกลอกตารอบหนึ่ง เขาได้รู้แล้วว่า นี่คือสิ่งที่เรียกว่า “โง่”
สำหรับคนโง่นั้น คุณไม่จำเป็ต้องลงมือทำอะไร เพราะพวกเขาสามารถสร้างความอับอายให้ตัวเองได้ดีกว่าที่คุณคิดเสียอีก
คนโดยรอบยังคงมองพิจารณาฉินซีอยู่ ทว่าเขากลับไม่อยากให้ผู้คนจับจ้องนานเกินไปนัก เขาเดินผ่านฟุตบาทกลับถึงบ้านอย่างรวดเร็ว
…...
หลังจากหลิงโอวขึ้นรถ คนขับรถแท็กซี่ก็ถามพวกเขาว่า “จะไปไหนครับ?”
ผู้ช่วยไม่กล้าพูดอะไร หลิงโอวที่กำลังโมโหอยู่จึงไม่ยอมพูดจาเช่นกัน คนขับรถแท็กซี่ก็รอจนหงุดหงิด จึงถามขึ้นเสียงหนัก “พวกคุณจะไปที่ไหนกันแน่?”
ตอนนั้นผู้ช่วยถึงได้ถามด้วยน้ำเสียงกังวล “คุณชายหลิง พวกเราจะไปไหนกันครับ?”
หลิงโอวถลึงตาใส่เขา “พูดอะไรไร้สาระ! พวกเรามาถึงเมืองหนิงชื่อแล้ว ไม่ไปหาคุณจี่จะไปที่ไหนได้อีกเล่า?”
อยู่ๆ แววตาของผู้จัดการก็วาบประกาย เขาบอกที่อยู่กับคนขับ ก่อนจะพูดกับหลิงโอวเสียงเบา “ถ้าคุณไม่ชอบคนที่ชื่อว่าฉินซีขนาดนั้น สู้… สู้บอกให้คุณจี่...”
หลิงโอวแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะ “ใบหน้าของฉินซีดูดีขนาดนั้น ถ้าฉันให้คุณจี่ไปจัดการเขา ไม่แน่ว่าตอนนั้นคนที่สูญเสียความรักไปจะเป็ฉันแทนน่ะสิ”
ผู้จัดการปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก
หลิงโอวเองก็เงียบสงบลง เพียงแต่สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่นั้น...
หาก้าจะใช้คุณจี่มาจัดการฉินซีนี่ มันก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้สักหน่อย...
……
[1] ดอกไม้ในแจกัน อุปมาถึงคนที่มีดีเพียงภายนอก ทว่าไร้ความสามารถ
[2] เหล่ากานมา คือน้ำพริกเผายี่ห้อดังของจีน
