บทที่ 50 แรกพบ
ขนช่วยชีวิต
มันคืออะไร?
าาวานร : ขนลิงเส้นนี้สามารถช่วยชีวิตเ้าได้ จำไว้นะถ้าไม่เข้าตาจนจริงๆ อย่าใช้มันเด็ดขาด
เมื่อเห็นข้อความของซุนหงอคง เย่จื่อเฉินถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับ
เพลงการ์ตูนไซอิ๋วมันร้องว่ายังไงนะ เก็บเอาขนเส้นนี้ เป่าออกมาเป็ลิงหมื่นตัว!
หรือว่านี่จะเป็ขนนั่น?
ถ้าเป็แบบนี้จริงๆ มันก็คือของขวัญชิ้นใหญ่เลยน่ะสิ
เย่จื่อเฉิน : ขอบคุณมากท่านซุนหงอคง
าาวานร : เพื่อนกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ โอเค ข้าจะไปลองชิมสมบัติล้ำค่าแล้ว ว่างเมื่อไรค่อยคุยกัน
แล้วาาวานรก็เงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอย เย่จื่อเฉินเปิดหีบสมบัติอ่านคำอธิบายของขนลิงเส้นนั้น
ขนลิง : หนึ่งในสามขนลิงช่วยชีวิตของซุนหงอคง มีพลังมหัศจรรย์อยู่ภายใน จุดประสงค์การใช้ไม่ปรากฏ วิธีใช้ไม่ปรากฏ
จริงๆ ด้วย!
อึก
เย่จื่อเฉินกลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่งแล้วแอบกดถอนเอาขนลิงออกมา
สีของขนลิงเป็สีทองอ่อน คล้ายกับขนอ่อนของคน นี่ถ้าจู่ๆ มีลมพัดมาแค่วูบเดียวก็ปลิวหายไปจนเขาหาไม่เจอแล้ว
ในขณะที่กำลังจะเอาขนลิงกลับไปวางใส่หีบสมบัติ ผีน้อยหลิวฉิงที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ลอยหวือเข้ามา
"ทำอะไรน่ะ!"
ครั้งนี้เย่จื่อเฉินใมากจริงๆ มือสั่นผวาขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้น
"เธออย่าทำให้คนอื่นใแบบนี้ได้ไหม มันช็อกตายได้เลยนะ"
"แบบนั้นก็ดีสิ นายก็จะได้มาอยู่เป็เพื่อนฉันไง"
ความเขินอายปรากฏขึ้นในดวงตาของหลิวฉิงตอนที่พูดคำนี้ เย่จื่อเฉินไม่ได้สนใจเธอแล้วละสายตากลับมาที่มืออีกครั้ง
ขนลิงหายไปแล้ว!
"ขนลิงของฉันล่ะ!"
เย่จื่อเฉินลนลาน
"ขนลิงอะไร" หลิวฉิงทำหน้าซื่อ เย่จื่อเฉินโมโหจนชี้หน้าเธอหลายครั้ง สุดท้ายก็ทำได้แค่ตบขาตัวเองด้วยความโมโห
ขนลิงช่วยชีวิต ขนลิงช่วยชีวิตที่ซุนหงอคงให้เขา
หายไปแล้ว
มองดูมือที่ว่างเปล่าด้วยอาการอึ้งกิมกี่ เย่จื่อเฉินแทบอยากจะตบปากตัวเอง
อยู่ดีไม่ว่าดีจะหยิบออกมาทำไม จบแล้ว หายไปหมดแล้ว
เย่จื่อเฉินคิดจะหา แต่คิดไปคิดมาสุดท้ายก็ล้มเลิกไป
ถ้าขนอ่อนแบบนี้หล่นลงพื้น อย่าว่าแต่เนตรอัคคีเลย ต่อให้ใช้กล้องจุลทรรศน์ส่องก็หาไม่เจอ
"หลิวฉิง..."
เย่จื่อเฉินชี้หน้าหลิวฉิงอยู่นานโดยไม่พูดอะไร เขาไม่สามารถระบายอารมณ์กับเธอได้ เพราะสาวน้อยคนนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ
ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเขาที่ประมาทเลินเล่อเอง
ถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนที่เขาจะยกผ้าห่มขึ้นคลุมหัวแล้วก็นอน
"นายอย่ามาหลับนะ ฉันถามหน่อย วันนี้นายว่างไหม?"
"ไม่ว่าง!"
"แล้วเมื่อไรนายจะไปดูอาการป่วยให้ภรรยาของผู้การหลิว?"
"เธอไม่ต้องยุ่ง"
เอาผ้าคลุมหัวแล้ว เย่จื่อเฉินก็ไม่สนใจหลิวฉิงที่ยังคงะโโหวกเหวกอยู่ข้างนอก
ให้ตายเถอะ ขนลิงช่วยชีวิตหายไปแล้ว
แต่ในจังหวะที่เขาเอาผ้าห่มคลุมหัว จู่ๆ แขนขวาของเขาก็มีขนอ่อนสีทองอ่อนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเส้น แทรกอยู่ท่ามกลางขนอ่อนมากมาย
จบคาบเรียนไปแล้วหนึ่งวัน เย่จื่อเฉินก็ลากร่างกายอันเหนื่อยล้าเดินออกมานอกห้องเรียน
ผีสาวหลิวฉิงก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าพอดี ลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้พร้อมกับยู่ปากไม่พูด
"อย่ามากวนฉันได้ไหม"
เย่จื่อเฉินหยุดเดิน บริเวณโดยรอบนี้ยังมีนักศึกษาอีกหลายคนที่ได้ยินคำพูดของเขา แล้วจึงหันไปมอง
แต่เมื่อเห็นว่าข้างหน้าเขาว่างเปล่าไร้ผู้คน ทุกคนก็มีสีหน้าประหลาดใจ
สีหน้าของทุกคนสะท้อนเข้าสู่สายตา เย่จื่อเฉินยีหัวแล้วเดินออกไปข้างนอกต่อ ผีสาวหลิวฉิงก็ยู่ปากลอยตามไปอีกครั้ง
"นี่ เื่ที่ฉันพูดกับนายเมื่อตอนสายน่ะ นายคิดดูแล้วหรือยัง?"
เย่จื่อเฉินไม่ได้สนใจเธอ และเดินไปทางสนามกีฬาของมหาวิทยาลัย ผีสาวหลิวฉิงลอยตามหลังเขาไปติดๆ พร้อมกับะโ
"นายได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย"
เย่จื่อเฉินยังคงเดินไปข้างหน้า
"นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" หลิวฉิงเริ่มโมโหแล้ว จึงตวาดใส่เย่จื่อเฉินเสียงดัง
เย่จื่อเฉินจึงหยุดเดิน มองหลิวฉิงด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วถอนหายใจ
"เธอจะเอายังไง"
่นี้หลิวฉิงดูแปลกไปจริงๆ เอาแต่ไล่ให้เขาไปรักษาอาการป่วยให้ภรรยาของผู้การหลิว
แต่ก่อนก็ไม่เห็นว่าเธอจะใจดีมีเมตตาขนาดนี้
"ฉันอยากให้นายไปรักษาอาการป่วยให้ภรรยาของผู้การหลิว"
ดูสิดู เอาอีกแล้ว
หลายวันมานี้เย่จื่อเฉินแทบจะได้ยินประโยคนี้ทุกวัน หัวจะะเิอยู่แล้ว
"ทำไมเธอถึงได้สนใจอาการป่วยของภรรยาผู้การหลิวขนาดนั้น? เขาเป็ญาติเธอหรือไง!"
"นี่ฉันกำลังสอนเื่คุณธรรมให้นายอยู่นะเข้าใจไหม?" หลิวฉิงมองค้อนใส่เย่จื่อเฉิน สองมือยกขึ้นเท้าเอวแล้วพูด "คนที่ไม่ตั้งใจเรียนแต่ละวันดีแต่ทำร้ายผู้หญิงอย่างนาย ถ้าไม่หมั่นสร้างคุณงามความดี นายต้องตกนรกแน่"
"เธอช่วยพูดอะไรที่มันน่าฟังหน่อยได้ไหม"
เย่จื่อเฉินหน้าบึ้ง เขาเพิ่งอายุยี่สิบปี แต่หลิวฉิงพูดอย่างกับว่าเขาใกล้จะตายแล้วอย่างนั้นแหละ
"ฉันไม่สนแล้ว นายรีบไปรักษาอาการป่วยให้ภรรยาของผู้การหลิวเดี๋ยวนี้เลย"
ในขณะที่เย่จื่อเฉินกับหลิวฉิงกำลังเถียงกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีชายสูงอายุหน้าตาดูดีคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเย่จื่อเฉิน
"คุณคือคุณเย่จื่อเฉินใช่ไหมครับ"
ชายสูงวัยที่จู่ๆ ก็โผล่มาแถมยังรู้จักกับเขาอีก ทำให้เย่จื่อเฉินมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ
"ใช่ คุณรู้จักผมได้ยังไง?"
ชายสูงวัยหัวเราะเบาๆ แล้วชี้มือไปทางด้านหลัง
ตำแหน่งที่เขาชี้ไปมีเด็กหนุ่มย้อมผมสีควันบุหรี่ยืนอยู่ ตอนที่เด็กหนุ่มคนนั้นมองมาที่เย่จื่อเฉินก็ยังโบกมือให้เขาด้วย
"หมายความว่าไง?"
"คุณชายของเราอยากทำความรู้จักกับคุณสักหน่อย" ชายสูงวัยยิ้มเล็กน้อย แล้วทำมือเป็เชิงบอกว่าเชิญ
เย่จื่อเฉินเบ้ปากแล้วเลิกคิ้วขึ้น
"ผมไม่อยากรู้จักคุณชายของพวกคุณ"
สิ้นเสียง เย่จื่อเฉินก็จะเดินออกไป
"คุณชายเย่ คุณทำแบบนี้ ผมก็ลำบากสิครับ" ชายสูงวัยยกมือขึ้นขวางทางเย่จื่อเฉิน
"อะไร ที่นี่มันคือมหาวิทยาลัย คุณจะลงไม้ลงมือกับผมที่นี่เหรอ? ต่อให้คุณลงมือ คุณก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมอยู่ดี คุณตา"
ั้แ่ที่กินยาปรับพลังกายมาบวกกับกายล้อมเพชรที่ได้มา เวลาที่สู้เย่จื่อเฉินก็ไม่รู้แล้วว่าคำว่ากลัวมันสะกดยังไง
ถ้าหากว่าคุณตาคนนี้อยากจะประลองกับเขาสักหน่อย เขาก็ไม่ถือที่จะลองกับคุณตาคนนี้
ต่อให้ถึงเวลานั้นทางมหาวิทยาลัยจะตรวจสอบ เย่จื่อเฉินก็สามารถบอกได้ว่าคุณตาคนนี้มาหาเื่เขา
นี่ใคร...
"คุณชายเย่ ถ้าคุณมาเจอกับผมคุณไม่มีทางแพ้อยู่แล้วครับ แต่ว่า คุณได้คิดถึงคนที่บ้านคุณหรือยังครับ?"
เย่จื่อเฉินได้ยินก็มีสีหน้าดุดัน ก่อนจะกระชากคอเสื้อชายสูงวัย
"คุณหมายความว่าไง?"
"อย่าตื่นเต้นสิครับคุณชายเย่ ผมก็แค่เตือนคุณด้วยความจริงใจ บ้านที่เย่หรงแม่ของคุณอาศัยอยู่ ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่ปินเจียงทาวน์สินะครับ"
กรอด
เย่จื่อเฉินกำหมัดแน่น เขาจ้องชายสูงวัยอยู่นานก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล
เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงโบกมือยิ้มให้เขาหลังจากที่เห็นเขา เนิ่นนานเย่จื่อเฉินถึงได้ถอนหายใจออกมาแล้วปล่อยชายสูงวัย จากนั้นก็เดินไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นที่อยู่ไม่ไกล
"คุณชายเย่"
เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม แล้วยกมือขึ้น
เย่จื่อเฉินปัดมือเขาทิ้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
"ดูเหมือนการกระทำของนายมันจะต่ำทรามไปหน่อยนะ"
"คุณชายเย่หมายความว่าไงครับ ผมก็แค่อยากทำความรู้จักกับคุณเท่านั้นเอง"
เด็กหนุ่มยังคงยิ้มอยู่จางๆ เย่จื่อเฉินยกมือขึ้นคว้าคอเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วก็ยกเขาขึ้น
"ขอบอกไว้เลยนะ มีเื่อะไรให้มาลงที่ฉัน ถ้านายกล้าแตะต้องแม่ฉันแม้แต่ผมเส้นเดียว ฉันจะทำให้นายรู้สึกเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้"
ตุบ
เมื่อจับเด็กหนุ่มเหวี่ยงลงบนสนามหญ้าแล้ว เย่จื่อเฉินก็เดินออกไปนอกสนามกีฬาโดยที่ไม่หันกลับไปอีก
