หานิเดินเข้าไปใกล้ ดวงตาของเขาสงบนิ่งขณะที่มองดูร่างอันบอบช้ำของ เฟิ่งหวงจุนที่อยู่ในสภาพที่พร้อมตายได้ตลอดเวลา
“ศิษย์น้องคนที่ห้าของพวกเรามาแล้วสินะ” หรงหลี่เซียนเอ่ยขึ้นเบา ๆ จากบนเรือพร้อมใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเข้าใจ เพราะนางเองก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
ขณะเดียวกัน จินเทียนซึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่บนเรือ ลืมตาขึ้นมองไปยังเบื้องล่างด้วยความสนใจ เขาเป็หนึ่งคนเท่านั้นจากแปดคนที่หานิได้ทำการทดสอบพิเศษ แต่เขากลับไม่ผ่าน และความทรงจำเกี่ยวกับการทดสอบนั้นก็ถูกลบไปด้วย
เขาเคยพยายามถามฮ่าวหยาง ซูไป๋หนิง และหรงหลี่เซียน ว่าการทดสอบของหานิเป็อย่างไร แต่พวกเขากลับเพียงตอบกลับมาว่า
"หากเ้าผ่าน เ้าจะเข้าใจมันได้เอง"
ไม่มีใครพูดอะไรมากกว่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่จินเทียนััได้คือ ศิษย์ของหานินั้นแข็งแกร่งเกินกว่าคำว่าผู้มีพร์ พวกเขาเหมือนกับถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น และออร่าของพวกเขานั้นแตกต่าง
ถึงแม้พวกเขาจะมีระดับการบ่มเพาะที่ไม่สูงจากคนอื่นมากนัก แต่แรงกดดันที่พวกเขาปล่อยออกมา รวมถึงพลังที่แฝงอยู่ในร่างกายของพวกเขา มันเหนือกว่าคนอัจฉริยะทั่วไปหลายเท่า
ขณะที่บนพื้นดิน หานิก้าวเข้าไปใกล้เฟิ่งหวงจุน เด็กหนุ่มที่นั่งหอบหายใจราวกับไม่มีแรงจะมีชีวิตอยู่ต่อ
"เ้า้ามีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่?" เสียงของหานิดังขึ้นอย่างเรียบนิ่ง
เฟิ่งหวงจุนเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ไร้ซึ่งประกายใด ๆ ของเขามองไปยังบุรุษตรงหน้าอย่างสับสน
"ชีวิตของข้า... ไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว...ท่านยัง้าฆ่าข้าด้วยอย่างงั้นเหรอ" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
หานิยิ้มบาง ๆ "เปล่า… ข้าอยากให้โอกาสเ้าต่างหาก"
หานิมอบยารักษาเบื้องต้นให้เฟิ่งหวงจุน าแและอาการาเ็ของเขาหายไปในพริบตา ร่างกายที่เคยอ่อนแรงบัดนี้กลับฟื้นตัวมาได้เล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น แววตาของเฟิ่งหวงจุนยังคงเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
หานิจ้องมองเขา ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ "เ้ายัง้าสู้ต่อหรือไม่?"
เฟิ่งหวงจุนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาไม่มีแม้แต่แววแห่งความหวัง แต่น้ำเสียงที่เอ่ยตอบนั้นหนักแน่น
"ร่างกายของข้าบอกให้ข้าหยุด แต่ว่าจิตใจของข้ายังคงอยากจะสู้ต่อไป... ข้ายังอยากแข็งแกร่งขึ้น ข้าอยากทำลายคนทรยศเ่าั้"
หานิยิ้มบาง ๆ "งั้นข้าจะให้โอกาสเ้า"
ทันใดนั้น รูปแบบสีทองได้เข้าปกคลุมร่างของเฟิ่งหวงจุน แสงสว่างอันอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่ว ศิษย์ทั้งสามของหานิที่อยู่บนเรือมองดูฉากนี้ด้วยความคุ้นเคย
องค์หญิงจ้าวเยว่หลิงที่ยืนมองอยู่ข้างจินเทียนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น "พี่ชายจินเทียน ท่านเคยผ่านการทดสอบแบบนั้นมาก่อนใช่ไหม? มันเป็อย่างไรหรือ?"
จินเทียนส่ายหัวเบา ๆ "ขออภัย เนื้อหาในการทดสอบเหมือนจะเป็ความลับนะ... แต่ว่าข้าไม่ผ่าน"
คำตอบของจินเทียนทำให้อีกเจ็ดคนที่เหลือสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก พวกเขาหันไปมองศิษย์สายตรงทั้งสาม แต่ทั้งสามก็เพียงยิ้มก่อนจะกล่าวคำเดิม
"หากเ้าผ่าน เ้าจะรู้เองโดยธรรมชาติ"
ไม่กี่อึดใจต่อมา เฟิ่งหวงจุนก็ปรากฏตัวออกมาจากรูปแบบสีทอง ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับได้รับชีวิตใหม่ ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างมีสีหน้าใก่อนจะพากันแสดงความยินดีกับเขา
"ศิษย์คารวะอาจารย์ขอรับ"
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับศิษย์คนที่สาม! ได้รับกล่องของขวัญในการรับศิษย์ 1 กล่อง]
หานิบังคับเรือให้ลงจอดด้านล่าง เนื่องจากตอนนี้เขาี้เีหาศิษย์แล้วและเขามีบางอย่างจะต้องรีบกลับไปทำ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ลงมาเถอะ"
ทันใดนั้นเรือบินก็ลอยลงมาข้างล่าง และทุกคนลงจากเรือแล้ว หานิก็เก็บเรือเข้าไปในแหวนมิติ เขาหยิบยันต์ออกมาพร้อมกล่าวว่า "ข้าจะเปิดยันต์วาร์ปกลับไปที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ จากนี้ไปอาจมีอาการเวียนหัวเล็กน้อย"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนตั้งท่ารับมือกับความรู้สึกผิดปกติที่อาจเกิดขึ้น หานิยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยันต์ออก
แสงสว่างขนาดใหญ่ส่องประกายไปทั่วบริเวณ ทันใดนั้นร่างของพวกเขาทั้งสิบสามก็หายไปจากพื้นที่ทันที
ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ หอคอยประตูมิติ
สถานที่แห่งนี้มีผู้าุโระดับจักรพรรดินักบุญมากถึงหนึ่งร้อยคนที่เฝ้าอยู่ พวกเขาผลัดเวรกันตลอดเวลาเพื่อปกป้องทางวาร์ปเข้าออกของดินแดนศักดิ์สิทธิ์
ขณะนั้น รูปแบบวาร์ปที่ชั้นที่แปดถูกเปิดขึ้น แสงสว่างพวยพุ่งก่อนที่ร่างของคนสิบสามคนจะปรากฏขึ้น นำโดยหานิ
เมื่อเหล่าผู้าุโเห็นหานิ พวกเขาก็รีบทำความเคารพทันที
"คารวะปรมาจารย์แห่งยอดเขาหาน!"
หานิเพียงโบกมือให้พวกเขาผ่อนคลาย "ทำตัวตามสบายเถอะ"
ศิษย์ทั้งสิบสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหานิต่างรู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาลจากชายวัยกลางคนเ่าั้ พวกเขาส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าชายเหล่านี้มีการบ่มเพาะระดับไหนแต่ที่พวกเขารู้ว่าทุกคนที่นี่ต่างเป็ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน
จินเทียนแม้จะสงบนิ่งแต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความตกตะลึง
"ออร่าของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะในตอนนี้ หนาแน่นกว่าที่ข้าจำได้เมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนมาก... พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วสินะ"
เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบว่า นอกจากจักรพรรดินักบุญที่เฝ้าหอคอยอยู่ร้อยคนแล้ว ยังมีคนผู้หนึ่งที่เป็ถึงระดับ กึ่งจักรพรรดิ อยู่ที่นี่ด้วย!
จินเทียนเหมือนจะนึกบางอย่างออกและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย
"พวกเขาเรียกหานิว่า... ปรมาจารย์แห่งยอดเขาหาน?"
แม้เขาจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่ก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถามอะไรออกไป
ขณะนั้น หานิหันไปสั่งการกับผู้าุโ " พาพวกเขาทั้งสิบสองไปลงทะเบียนก่อน"
"รับทราบ!"
เหล่าผู้าุโรีบพาศิษย์ของหานิเดินออกไป ในขณะที่หานิเองก็เดินไปยังด้านหน้าทางเข้าของหอคอย ที่นั่น มีชายชราผู้หนึ่งนอนหลับอยู่ ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม แต่กลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งความแข็งแกร่ง
หานิหยุดเดิน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
"ว่าไง ตาแก่ฉี ท่านหลับหรือว่าตายกันแน่เนี่ย?"
ชายชราผู้นั้นลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาคมกล้าราวกับมองทะลุทุกสรรพสิ่ง
เขาคือ ฉีหลานคง ผู้าุโผู้พิทักษ์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ
ฉีหลานคงมองไปที่หานิก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงขบขันและหัวเราะ "หึ ปากเสียเหมือนเคยเลยนะ ข้ายังอยู่ได้อีกหลายหมื่นปี เ้าหนูเอ๊ย"
หานิยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเปิดแหวนมิติ หยิบขวดยาส่งให้ชายชราทันที "งั้นข้าจะช่วยเพิ่มให้อีกสักหนึ่งล้านปี ดีไหม?"
ฉีหลานคงรับขวดยานั้นมา มองหานิด้วยแววตากึ่งระแวง "นี้เ้าใช้ข้าเป็หนูลองยาอีกแล้วใช่ไหม?"
หานิหัวเราะ "เปล่าหรอก นี่เป็ของตอบแทนจากข้าที่ท่านลองทดสอบยาให้ข้ามากมายต่างหาก"
ฉีหลานคงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเปิดขวดยาออกทันที เมื่อฝาขวดถูกเปิด กลิ่นหอมหวานแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ พลังออร่าระดับจักรพรรดิพวยพุ่งออกมา ทำให้พื้นที่โดยรอบสั่นะเื
"นี่มัน..." ดวงตาของฉีหลานคงเบิกกว้าง "เม็ดยายก์ระดับจักรพรรดิอย่างงั้นรึ? เ้าหนู... อย่าบอกนะว่าเ้าเป็นักปรุงยาระดับจักรพรรดิแล้ว?"
หานิยิ้ม "ใกล้แล้วล่ะ แต่น่าเสียดาย ยานี้ไม่ได้มาจากฝีมือข้า ข้าพบมันโดยบังเอิญในอาณาจักรลับ ขณะที่ออกเดินทางไปหาศิษย์"
ฉีหลานคงหัวเราะลั่น เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วบริเวณ "ฮ่าฮ่าฮ่า! เ้าหนู ขอบใจมาก! ตอนนี้ในทวีปหยก์ เ้าจะไปที่ไหนก็ได้แล้ว หากมีปัญหาอะไรก็มาหาข้าได้เสมอ ต่อให้เ้าตาย ข้าจะไปลากิญญาเ้ากลับมาจากโลกิญญาเอง!"
หานิหัวเราะออกมาเช่นกัน "ทำไมพูดเป็ลางร้ายแบบนั้นกัน?"
ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน ศิษย์ทั้งสิบสองคนที่เสร็จสิ้นกระบวนการลงทะเบียนก็เดินกลับมา พวกเขามองไปยังหานิของตนด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเคารพ
ฉีหลานคงหันไปมองศิษย์ของหานิ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "โอ้แต่ละคนสุดยอดจริงๆ สายตาของเ้ายังคงเฉียบคมเหมือนเดิมแถมได้พี่ชายจินเทียนมาด้วย…. เอาล่ะ เช่นนั้นข้าจะไปยังสนามทะลวงระดับ เ้าอยากไปดูด้วยไหม?"
หานิพยักหน้า "แน่นอน เอาศิษย์ของข้าไปด้วยทั้งหมด"
จินเทียนยิ้มเล็กน้อย เมื่อ 10000 ปีก่อนเขาเองก็รู้จักกับฉีหลานคงเหมือนกัน และเขาก็ค่อนข้างสนิทกับคนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะด้วย เขาไม่ค่อยแปลกใจที่ฉีหลานคงจำเขาได้ในทันทีสักเท่าไหร่เนื่องจากเขาก็ไม่ได้ปกปิดอะไรเหมือนกัน เพราะว่าไม่มีอะไรที่ปกปิดตัวตนของผู้บ่มเพาะการรวบรวมชี่จากกึ่งจักรพรรดิได้อยู่แล้ว
ศิษย์คนอื่นต่างตกอยู่ในความสับสนว่าทำไมชายชราถึงเรียกจินเทียนด้วยความเคารพขนาดนั้น
ฉีหลานคงยิ้ม ก่อนจะโบกมือเพียงครั้งเดียว ร่างของหานิและศิษย์ทั้งสิบสองของเขาก็หายไปในพริบตา
ณ สนามทะลวงระดับแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ
เมื่อร่างของพวกเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือสนามกว้างขนาดมหึมา ลานฝึกฝนแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังิญญาบริสุทธิ์ปกคลุมทั่วบริเวณ รอบสนามมีที่นั่งมากมาย และในขณะนี้มีศิษย์และผู้าุโมากมายกำลังเฝ้าดูการทะลวงระดับของเหล่าผู้ฝึกตน
ฉีหลานคงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก่อนจะประกาศเสียงดัง
"ผู้าุโหลักอยู่ที่ไหน? จงเปิดสนามทะลวงระดับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ให้ข้า!"