"พี่ใหญ่คะ พี่ใหญ่ พี่ซวีเหยา...อย่าเพิ่งรีบไปค่ะ ไปดูที่นี่กันก่อน"

        ขณะที่เดินผ่านถนนเจี้ยนกั๋วเหมิน หมี่หลันเยว่ร้องเรียกเจิ้งซวี่เหยาเอาไว้ เพราะเวลาจำกัด ถ้าไม่รีบสำรวจเส้นทางที่หลันเยว่วางไว้ให้เสร็จภายในไม่กี่วันนี้คงไม่ทัน เจิ้งซวี่เหยาเลยเดินค่อนข้างเร็ว หมี่หลันเยว่ร้องเรียกหลายครั้งกว่าจะหยุดเขาได้

        "มีอะไรเหรอ หลันเยว่?"

        ในที่สุดเจิ้งซวี่เหยาก็ได้ยินเสียงเรียกของหลันเยว่ เขาจึงรีบหยุดเดิน หันหลังกลับ และเดินเร็วๆ กลับมาหาหมี่หลันเยว่

        "เจออะไรเข้าแล้วเหรอ?"

        เมื่อยืนอยู่ข้างหมี่หลันเยว่ เขาก็รีบกวาดสายตาไปรอบๆ มองหาว่าหลันเยว่เจออะไรที่เขาพลาดไป

        "พี่ใหญ่…"

        เจิ้งซวี่เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะห้ามหมี่หลันเยว่

        "หลันเยว่ เรียกฉันว่า ‘พี่ซวี่เหยา’ ดีกว่า เรียกแบบเมื่อกี้น่าฟังดี พอเธอเรียก ‘พี่ใหญ่’ ฉันรู้สึกเหมือนเธอกำลังเรียกคนแปลกหน้าบนถนน"

        หมี่หลันเยว่ได้ยินดังนั้นก็เม้มปาก พลางครุ่นคิดตาม ใช่สิ ถ้าตัวเองจะถามทางจากผู้ชายที่อายุมากกว่าสักหน่อย ก็คงเรียกเขาว่า 'พี่' เหมือนกัน คำนี้ฟังดูธรรมดาเกินไปจริงๆ

        "ได้ค่ะ พี่ซวี่เหยา…"

        หมี่หลันเยว่ไม่ใช่คนเ๹ื่๪๫มาก เมื่อคิดได้ก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที

        "พี่ซวี่เหยา ฉันอยากเข้าไปดูในตึกนี้หน่อยค่ะ เห็นไหมคะ ป้ายที่ติดอยู่ข้างนอกตึก เป็๲สำนักงานของบริษัทต่างๆ สำนักงานติดต่อต่างๆ ฉันว่ามันน่าจะตอบโจทย์ความ๻้๵๹๠า๱ในการทำงานของพี่ได้"

        ไม่คิดว่าหมี่หลันเยว่จะเรียกเขาไว้เพราะเ๹ื่๪๫ของเขาเอง เจิ้งซวี่เหยารู้สึกเบิกบานใจ พยักหน้าตอบ

        "ดีๆ งั้นเราเข้าไปดูกัน"

        ในยุคนี้ยังไม่ค่อยเห็นตึกเดี่ยวๆ ที่ทำเป็๞สำนักงานให้เช่า แถมทำเลยังดีขนาดนี้ เมื่อกี้ตอนที่หมี่หลันเยว่กวาดสายตามาเห็น ก็รู้สึกทันทีว่าที่นี่เหมาะมาก เหมาะกับเจิ้งซวี่เหยาจริงๆ

        "ค่ะ เข้าไปดูกัน เเต่ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีห้องว่างให้เช่าเหลืออยู่หรือเปล่านะคะ"

        ในความคิดของหมี่หลันเยว่ อาคารสำนักงานรวมแบบนี้น่าจะเอาไว้ให้เช่า เพราะในยุคนี้การจะซื้อสำนักงานเฉพาะสักที่ นอกจากจะเปลืองเงินแล้ว หลายคนก็คงไม่มีความคิดแบบนี้

        หมี่หลันเยว่เดาถูกจริงๆ ตึกนี้มีแต่ให้เช่า ไม่ขาย เพราะบริษัทส่วนใหญ่ไม่อยากเสียเงินก้อนใหญ่ซื้อสำนักงาน เพราะมันจะดึงเงินทุนไปเยอะ ใครจะรู้ว่าจะทำอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ในยุคนี้ ความคิดของคนทั่วไปยังแตกต่างจากยุคหลังๆ มาก

        คนมีเงินหลายคนยอมจ่ายเงินซื้อบ้าน แต่ไม่ยอมจ่ายเงินซื้อสำนักงาน เหมือนกับว่าตัวเองไม่รู้ว่าจะเก็บข้าวของหนีไปเมื่อไหร่ ความคิดแบบนี้ทำให้หมี่หลันเยว่รู้สึกน่าสนใจ พอคิดดูดีๆ ถ้าคุณยังไม่มีความมั่นใจว่าจะทำต่อไปได้ แล้วธุรกิจของคุณจะสำเร็จได้ยังไง

        ส่วนบริษัทจำนวนน้อยที่อยากจะซื้อสำนักงาน พวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนชั้นเดียวกัน ถ้าตกลงขายไป อาคารสำนักงานก็จะกระจัดกระจาย ไม่สะดวกในการจัดการ สุดท้ายผู้ประกอบการจึงตัดสินใจให้เช่าทั้งหมดดีกว่า แบบนี้เก็บแต่ค่าเช่า พอไม่๻้๵๹๠า๱เช่าแล้ว กรรมสิทธิ์ในตัวอาคารก็ยังอยู่ในมือตัวเอง คุ้มค่ากว่าเยอะ

        "หลันเยว่"

        เจิ้งซวี่เหยาชูนิ้วโป้งให้หมี่หลันเยว่อย่างเงียบๆ ความคิดของยัยหนูนี่ ชัดเจนเสมอ ทำให้เขาไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกกระทำ

        เจิ้งซวี่เหยาเป็๞ประเภทที่เจอเ๹ื่๪๫อะไรก็จะเข้าไปแก้ปัญหา ไม่ถอย ไม่ยอม ลุยอย่างเต็มที่ แต่หมี่หลันเยว่กลับคิดทุกอย่างไว้ล่วงหน้า ไม่ใช่คนที่พอเจอเ๹ื่๪๫แล้วจะทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้จะเจอเ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เธอก็จะไม่ตื่นตระหนก แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอจะเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าเสมอ

        หลังจากสอบถามเ๱ื่๵๹การเช่า และระยะเวลาเช่าที่นานที่สุดแล้ว ทั้งสองก็เดินออกมาจากสำนักงานให้เช่า

        "พี่คิดยังไงคะ พี่ซวี่เหยา?"

        พอออกมาจากประตู หมี่หลันเยว่ก็ถามเจิ้งซวี่เหยาทันที เธออยากรู้ทัศนคติของเจิ้งซวี่เหยาต่อเ๱ื่๵๹นี้

        จริงๆ แล้วเรียกพี่ซวี่เหยาสบายใจกว่า ไม่ใช่แค่เพราะคำว่าพี่ใหญ่มันธรรมดาเกินไป แต่เป็๞เพราะคำนี้มันเจาะจง ทำให้หมี่หลันเยว่รู้สึกว่าพวกเขาสนิทกันมาก ใช้สำหรับเรียกเขา ไม่ใช่คนอื่น

        หลังจากถามคำถามนี้ไป ความคิดเล็กๆ ก็ผุดขึ้นมาในใจหมี่หลันเยว่ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าเจิ้งซวี่เหยาจะมีตำแหน่งสำคัญในใจเธอจริงๆ ถึงทำให้เธอรู้สึกพิเศษเสมอ ดังนั้นความสัมพันธ์นี้ก็ควรจะรักษาไว้ให้ดี ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีคนในครอบครัวได้

        เจิ้งซวี่เหยาเขี่ยเปียของหมี่หลันเยว่เล่นอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะพูด

        "ฉันว่ามันก็ดีนะ ไม่ว่าจะเป็๲ทำเลที่ตั้งของอาคารสำนักงานนี้ ขนาดของพื้นที่ การออกแบบโดยรวม ก็ค่อนข้างตรงกับความ๻้๵๹๠า๱ของฉัน หรือว่าเราจะเซ็นสัญญากันเลยดี?"

        ดูเหมือนการเขี่ยเปียของหมี่หลันเยว่เล่นไปมา จะทำให้เขาใส่ใจมากกว่าการเซ็นสัญญาเช่าตึกเสียอีก

        เห็นท่าทางของเจิ้งซวี่เหยาแล้ว หมี่หลันเยว่รู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดถึงเ๱ื่๵๹นี้อย่างจริงจังสักเท่าไหร่

        "พี่ซวี่เหยา ถ้าพี่ไม่ได้พอใจกับมันเป็๞พิเศษ ฉันแนะนำว่าพี่ลองไปดูที่อื่นก่อนดีไหมคะ ดูท่าทางที่พี่อยากจะเซ็นสัญญาแล้ว มันดูไม่ค่อยเต็มใจเลยนี่คะ"

        จริงๆ แล้วเจิ้งซวี่เหยาพอใจกับที่นี่มาก มันตรงกับความ๻้๵๹๠า๱ของเขาในใจจริงๆ เขาแค่ไม่คิดว่าตัวเองเกือบจะพลาดมันไปแล้วใน๰่๥๹เวลาที่เร่งรีบ แต่หมี่หลันเยว่กลับเรียกเขาให้หันกลับมา ยัยหนูนี่ก็เป็๲เหมือนดาวนำโชคของเขาจริงๆ มีเธออยู่ด้วย เขาก็จะราบรื่น ไม่ต้องเดินอ้อม

        มองหมี่หลันเยว่ที่เบ้ปากเล็กน้อย เจิ้งซวี่เหยาก็รู้สึกสบายใจ เขาชอบเห็นหมี่หลันเยว่แสดงอารมณ์เพื่อเขา ไม่ว่าจะเป็๞ความห่วงใยหรือความไม่แยแส แต่นั่นก็ทำให้เจิ้งซวี่เหยารู้สึกถึงความใส่ใจของหมี่หลันเยว่ที่มีต่อเขาแล้ว

        "ฉันรู้สึกจริงๆ ว่าสำนักงานนี้ดี ไม่ได้รู้สึกฝืนใจเลย ในความคิดของฉัน ฉันอยากจะอยู่ในย่านที่คึกคัก และหาพื้นที่สำนักงานที่ค่อนข้างรวมกลุ่มกัน คนที่มาทำงานในสถานที่แบบนี้น่าจะมีฐานะไม่เลว อาจจะกลายเป็๲ลูกค้าที่มีศักยภาพของฉันก็ได้"

        "อีกอย่าง การที่สำนักงานรวมกลุ่มกัน จะทำให้ลูกค้าไม่มีความกังวลใจ ไม่ใช่ตั้งอยู่โดดเดี่ยว ทำให้พวกเขาลังเลที่จะมา เพราะพื้นที่รวมกลุ่มกัน จะทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่แค่ความปลอดภัยทางร่างกาย แต่ความปลอดภัยทางใจ ดูเหมือนจะสำคัญต่อการตัดสินใจของพวกเขามากกว่า"

        หมี่หลันเยว่มองสีหน้าของเจิ้งซวี่เหยาแล้วรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจเ๱ื่๵๹นี้เท่าไหร่

        "ในเมื่อพี่รู้สึกว่าสำนักงานนี้ดี ทำไมพี่ถึงทำท่าทางเหมือนใจไม่อยู่กับตัวล่ะคะ? เหมือนกับว่าตึกนี้เป็๞ของฉัน แล้วฉันเป็๞คนบังคับให้พี่เซ็นสัญญายังไงอย่างนั้นแหละ แหม"

        ได้ยินหมี่หลันเยว่พูดแบบนี้ เจิ้งซวี่เหยาก็เลิกคิ้วขึ้น เขาคิดอย่างนั้นจริงๆ หวังว่าหมี่หลันเยว่จะฟันธงว่าที่นี่ดี แล้วเซ็นสัญญาซะ ให้หมี่หลันเยว่เป็๲คนตัดสินใจแทนเขา เจิ้งซวี่เหยาคงจะมีความสุขมากจริงๆ เขาไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด ยัยหนูเองนั่นแหละที่รู้สึก

        แต่เห็นได้ชัดว่าหมี่หลันเยว่จะให้แค่ความคิดเห็น เธอจะไม่มีวันตัดสินใจอะไรแบบนี้ให้เขา ดังนั้นในใจของเจิ้งซวี่เหยาจึงมีความผิดหวังเล็กน้อย ยัยหนูยังไม่ได้เปิดใจให้เขาถึงขนาดนั้น เมื่อไหร่กันที่เธอจะปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็๞พี่ชายแท้ๆ เหมือนที่เธอทำกับหมี่หลันหยาง ตัดสินใจอะไรแทนเขาได้

        "เอาล่ะๆ พี่ซวี่เหยา พวกเราไปเดินดูกันอีกหน่อยดีไหมคะ ถ้าไม่มีที่ไหนที่เหมาะสมกว่าที่นี่ เราค่อยกลับมาเซ็นสัญญาก็ได้เหมือนกันค่ะ"

        หมี่หลันเยว่รู้สึกจริงๆ ว่าเจิ้งซวี่เหยาไม่จริงใจ ถ้าเป็๞ทัศนคติแบบนี้ อย่าเซ็นสัญญาเลยจะดีกว่า

        หมี่หลันเยว่ไม่อยากให้เขาต้องมาเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ในภายหลัง ถ้าแม้แต่สถานที่ทำงานก็ยังไม่พอใจ แล้วงานในอนาคตจะทำได้ดีได้ยังไง หมี่หลันเยว่มีความหวัง เธอหวังว่าเจิ้งซวี่เหยาจะมีอาชีพที่สวยงามและสมบูรณ์แบบ โดยที่เธอมีส่วนร่วมในนั้นด้วย จะได้ไม่เสียเปล่าที่เขาอุทิศตัวให้เธอ

        ดังนั้นหมี่หลันเยว่จึงไม่อยากให้เจิ้งซวี่เหยามีความคิดที่ฝืนใจเลยสักนิด ยังไงซะมันเป็๞อาชีพที่เขาจะทำเอง ถึงแม้เธอจะถูกใจมันมากแค่ไหน มันก็เป็๞แค่การสนับสนุนและให้คำแนะนำเท่านั้น โดยพื้นฐานแล้ว คนที่ตัดสินใจสุดท้ายก็คือตัวเจิ้งซวี่เหยาเอง หมี่หลันเยว่ไม่สามารถก้าวก่ายเข้าไปตัดสินใจแทนเขาได้

        "ฉันถูกใจที่นี่จริงๆ นะ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มั่นใจ"

        เจิ้งซวี่เหยาถามอย่างไม่ลดละ อยากจะดูว่าครั้งนี้หมี่หลันเยว่จะยืนหยัดเพื่อเขาได้มากแค่ไหน ผู้ชายตัวโตก็มีมุมที่ขี้เล่นเหมือนเด็กๆ เหมือนกัน

        มันต้องดูด้วยเหรอ เขาแสดงออกมาบนใบหน้าหมดแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะสำคัญกว่าสำนักงานอีก แล้วทำไมเธอต้องอยากให้เขาเซ็นสัญญาด้วยล่ะ หมี่หลันเยว่สะบัดเปียอย่างไม่พอใจ ปล่อยเปียออกจากมือเขา เดินลงจากบันได ไม่สนใจเขาอีกต่อไป มีเวลาขนาดนี้ สู้ไปหาที่อื่นต่อดีกว่า เวลามันมีจำกัดนะ

        เห็นหมี่หลันเยว่เดินจากไปจริงๆ เจิ้งซวี่เหยารีบเอื้อมมือไปดึงเธอ

        "ฉันถูกใจที่นี่จริงๆ ไม่ต้องไปไหนแล้ว กลับไปเซ็นสัญญากับฉันเถอะ"

        เพราะดึงอย่างเร่งรีบ ตอนที่จับข้อมือก็ไม่ได้จับตรงกลางฝ่ามือ ตอนนี้ที่อยู่ในมือของเจิ้งซวี่เหยาก็คือมือเล็กๆ ที่นุ่มนิ่มของหมี่หลันเยว่

        "เซ็นจริงๆ นะ? พี่จะไม่เสียใจเหรอ? เซ็นไปแล้วแก้ไม่ได้นะคะ"

        หมี่หลันเยว่มองเจิ้งซวี่เหยาอย่างจริงจัง หวังว่าจะเห็นอะไรบางอย่างจากบนใบหน้าของเขา ก็เพราะใจของเธอจดจ่ออยู่กับการเซ็นสัญญา เธอจึงไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เธอกำลังจับมือกับใครบางคนอยู่

        "เ๱ื่๵๹จริง เธอไม่ได้ดูที่นี่ไว้แล้วเหรอ ฉันเชื่อในสายตาของเธอ และเชื่อมั่นในตัวเองด้วย ดังนั้นเราเข้าไปเซ็นสัญญากันเถอะ สำนักงานที่เหลืออยู่ ฉันชอบแค่ห้องนี้ห้องเดียว พวกเราจะได้ไม่ต้องเดินวนกลับมา แล้วห้องนี้ถูกคนอื่นเซ็นสัญญาไปซะ ไม่งั้นพวกเราคงได้แต่ร้องไห้เสียใจแน่ๆ"

        พูดติดตลกไปประโยคหนึ่ง เจิ้งซวี่เหยารู้สึกอารมณ์ดี จับมือหมี่หลันเยว่กลับเข้าไปในตึกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจงใจหรือไม่จงใจ แต่ก็ทำเป็๞เมินมือเล็กๆ ที่อยู่ในมือ ปล่อยให้หัวใจของเขาเคยชินและไม่ตื่นเต้นกับมัน อย่างไรเขาก็ยังไม่อยากจะปล่อย พวกเขาเป็๞พี่น้องกัน แค่จับมือเล็กๆ น้อยๆ ก็คงไม่เป็๞ไรมั้ง เจิ้งซวี่เหยาปลอบใจตัวเองอย่างเงียบๆ ในใจ

        เขาอยากจะสนิทกับหมี่หลันเยว่ให้มากกว่านี้จริงๆ ไม่เกี่ยวกับความรัก เพียงแค่อยากจะทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนสั้นลง ถึงแม้จะเป็๲พี่น้องกัน ก็อยากจะเป็๲พี่น้องที่สนิทชิดเชื้อกันอยู่ดี สรุปแล้ว เขายินดีที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อหมี่หลันเยว่ ยินดีที่จะมอบทุกสิ่งที่เขาสามารถมอบให้ได้ และเขาก็หวังว่าสักวันหนึ่ง หมี่หลันเยว่จะปฏิบัติต่อเขาแบบนั้นเหมือนกัน

        "คิดดีแล้วจริงๆ เหรอคะ?"

        หมี่หลันเยว่ยังคง๻้๵๹๠า๱คำตอบที่แน่ชัดจากเจิ้งซวี่เหยา ถึงแม้จะเป็๲สถานที่ที่เธอถูกใจ แต่ยังไงซะมันก็คือสำนักงานที่เจิ้งซวี่เหยา๻้๵๹๠า๱ เจิ้งซวี่เหยาแตะศีรษะของหมี่หลันเยว่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

        "คิดดีแล้ว ยัยน้องโง่ ทำไมไม่เชื่อมั่นในการตัดสินใจของฉันเลย เราไปเซ็นสัญญากันเถอะ"