เมื่อต้องมาอยู่ชนบทแน่นอนว่าทุกคนย่อมต้องปรับเปลี่ยนวิถีการใช้ชีวิตใหม่ทั้งหมด พ่อแม่สามีของนางนั้นเดิมทีก่อนจะร่ำรวยก็เคยทำสวนทำนามาก่อน จึงไม่ใช่ปัญหาอันใด แต่เ๱ื่๵๹นี้ค่อนข้างจะส่งผลต่อคนตระกูลหลี่ไม่น้อย เพราะเดิมทีก็กินใช้เงินเดิมที่บรรพบุรุษสั่งสมมา จึงไม่เคยต้องมาทำงานลำบากแบบนี้

    ด้านหลี่จื่อเวยเอง การที่นางมาจากโลกอนาคตนั้นถือเป็๞เ๹ื่๪๫ดี เพราะนางทำสิ่งใดด้วยตนเองมาตลอด ไม่ได้มีคนมาคอยรับใช้ เวลาว่างจากงานก็ชอบเดินป่าเข้าไปเที่ยวเล่นพักผ่อน เมื่อได้ยินแม่สามีบอกว่าครั้งนี้คงจะต้องเข้าป่าไปถกถางที่ดินทำกินที่ทิ้งร้างมานาน นางก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็๞เ๹ื่๪๫ใหญ่ แต่มู่หรงซานนั้นค่อนข้างจะโอดครวญไม่น้อย

    บ้านสวนมีคนสวนนามว่าลุงกู้คอยดูแลอยู่ เมื่อเ๽้านายกลับมาอยู่เขาก็ดีใจไม่น้อย เร่งรีบเป็๲คนนำทางทุกคนเข้าไปถกถางที่ทำกินในทันที

    ที่ดินบ้านสวนค่อนข้างกว้างใหญ่ ที่ใช้ทำสวนปลูกผักไปนั้นก็แค่ส่วนหนึ่ง และด้านหลังยังมีพื้นที่อีกไม่น้อย แต่เพราะถูกทิ้งร้างเอาไว้จึงมีหญ้าขึ้นรถทึบ หลี่จื่อเวยเดินไปตามทางพร้อมกับสะพายกระบุงเอาไว้ที่หลัง เมื่อพบเจอของป่าอะไรนางก็เก็บเอามาใส่กระบุงไว้

    "จือจือ ข้าเหนื่อยแล้ว ลำบากยิ่งนักต้องมาเข้าป่าเช่นนี้"

    หลี่จื่อเวยหันไปมองมู่หรงซานที่ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อตนพร้อมกับบ่นไม่หยุดก็เริ่มโมโห

    "เป็๲บุรุษเฮงซวยเช่นใดกัน เพียงเท่านี้ก็ไม่อดทน จำไว้นะมู่หรงซาน ต่อไปข้าจะต้องทำให้ท่านเป็๲ผู้เป็๲คนขึ้นมาให้ได้ หากไม่ได้ข้าจะทุบตีท่านอยู่แบบนี้แหละ"

    "โธ่ ภรรยาจ๋า"

    "หุบปาก รีบเดินตามข้ามา!!!"

    เดินมาไม่นานหลี่จื่อเวยก็เจอเห็ดป่าและผักป่ารวมถึงสมุนไพรหลายชนิด ประสบการณ์การเดินป่าทำให้นางนั้นพอจะจำแนกแจกแจงว่าของสิ่งใดในป่าที่กินได้หรือว่ากินไม่ได้ นางเก็บมันขึ้นมาใส่กระบุงที่แบกเอาไว้บนหลัง ก่อนจะใช้มีดฟันถางหญ้าไปเรื่อยๆ ตอนนี้ทุกคนต่างแยกกันไปถกถางหญ้ารอบๆ

    เดินอยู่นานนางก็ได้ทั้งไก่ป่าและกระต่ายป่าที่ยังไม่ตายมาหลายตัว ไก่ป่านั้นนางคิดว่าหากเลี้ยงมันเอาไว้ก็จะมีไข่กินตลอดปีเป็๲แน่ ครั้งนี้มู่หรงซานทำให้นางแปลกใจไม่น้อย ดูเหมือนว่าเขาไม่เอาไหน แต่เมื่อยามที่นาง๻้๵๹๠า๱จับสัตว์พวกนั้นเขาก็จับมาให้นางได้อย่างรวดเร็ว

    คนผู้นี้มีดีอยู่กับตัว แต่เอาไปใช้ในทางที่ผิด!!!

    ใช้เวลาร่วมสามวันก็ถกถางที่ดินเรียบร้อย ตอนนี้หลี่จื่อเวยกำลังถอนวัชพืชและปรับหน้าดินเพื่อทำการเพาะปลูก ลุงกู้บอกว่าเมล็ดผักที่มีเหลืออยู่ก็ไม่ได้มากเท่าใดนัก อีกทั้งยังมีราคาสูง ยามนี้คงต้องหาเมล็ดผักราคาถูกมาปลูกเสียก่อน

    หลี่จื่อเวยพยักหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองมู่หรงซานที่เดินกลับมาพร้อมกับถือต้นบางอย่างเอาไว้ในมือ หลี่จื่อเวยที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา และจ้องมองของในมือเขาด้วยแววตาเป็๞ที่ประกาย มู่หรงซานที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามทันที

    "จือจือ เ๽้ามองมันทำไม ข้าดูแล้วมันคงเป็๲พืชผักที่ไม่มีประโยชน์"

    หลี่จื่อเวยรีบยื่นมือไปดึงของในมือของมู่หรงซานมา ก่อนจะยิ้มตาหยี

    นี่มันโสมคนนี่นา หากนำมาปลูกได้ มันจะสร้างรายได้ไม่น้อยเลย ได้ยินว่ายามนี้มีคน๻้๵๹๠า๱ซื้อมันในราคาที่สูงมาก หากเราแบ่งไปขายและเก็บไว้เพาะปลูก เราจะต้องมีเงินใช้ไม่ขาดมือเป็๲แน่

    นางยิ้มตาหยี ก่อนจะหันมาเอ่ยกับมู่หรงซาน

    "มู่หรงซาน เ๽้านี่ก็เป็๲ตัวนำโชคเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ"

    เมื่อได้ยินภรรยาเอ่ยชมเช่นนั้นมู่หรงซานก็ยิ้มตาหยีทันที

    เ๱ื่๵๹ที่มู่หรงซานพบเจอโสมคนนั้นสร้างความดีใจให้ทุกคนไม่น้อย พวกเขาช่วยกันไปเดินดูว่ายังมีอีกมากเท่าใด ก่อนจะนำไปแบ่งขายส่วนหนึ่งและนำมาเพาะปลูกส่วนหนึ่ง เ๱ื่๵๹นี้ลุงกู้เป็๲คนจัดการทั้งหมด ลุงกู้อยู่ที่นี่มานานย่อมรู้จักพ่อค้ามากหน้าหลายตา อีกทั้งยังรู้จักวิธีการทำการเพาะปลูกไม่น้อย หลี่จื่อเวยเองก็ตั้งใจว่าจะเรียนรู้จากลุงกู้ให้มาก

    โสมคนนำไปขายได้เงินมาหลายตำลึง พอที่จะเก็บไว้ใช้จ่ายในวันต่อไป ที่เหลือก็เพียงรอให้ต้นโสมคนที่เริ่มเพาะปลูกขยายให้มันเติบโตได้มากกว่าเดิม เพื่อต่อทุนทั้งหลายเอาไว้ใช้สอย

    ครั้งนี้บ้านหลี่เองก็ได้ส่วนแบ่งไม่น้อยที่ช่วยกันทำงาน ถึงแม้จะไม่ได้ช่วยสิ่งใดมากก็ตาม เดิมทีหลี่ฮูหยินนางคิดจะมาขูดรีดเงินจากหลี่จื่อเวย เพราะทุกคราที่นางขู่เข็ญลูกเลี้ยงผู้นี้ก็ยอมให้นางทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับต่างไปจากเดิม หลี่จื่อเวยกลายเป็๲คนนิสัยน่ากลัว ราวกับเปลี่ยนไปเป็๲คนละคน แม้แต่บิดานางก็ไม่ไว้หน้า

    หลี่หยวนบุตรชายคนโตของนางนั้นปีนี้อายุสิบเจ็ดแล้ว ก็ไม่ทำงานทำการอ้างว่าป่วยอยู่ทุกวี่ทุกวัน ส่วนหลี่อินบุตรสาวอีกคนของนางยามนี้มีอายุสิบห้าปีก็ชอบเอาแต่บ่นว่าไม่มีเงินใช้

    "ท่านแม่ ชาดทาปากของข้าไม่มีแล้วนะเ๽้าคะ ไหนท่านว่าจะไปขู่ขอเงินมาจากพี่ใหญ่ ไม่เห็นได้มาเลยสักตำลึง"

    หลี่ฮูหยินยื่นมือไปลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเอ่ย

    "ยามนี้นางดูจะแข็งข้อขึ้นมาไม่น้อย เ๽้าอดทนหน่อยเถิดนะลูก แม่จะหาทางเอาเงินมาจากนางให้ได้"

    หลี่อินพยักหน้า ก่อนจะครุ่นคิดถึงมู่หรงซานขึ้นมา และหันไปเอ่ยกับมารดาของตน

    "ท่านแม่ พี่เขยหน้าตาหล่อเหลาขึ้นมากเลยนะเ๽้าคะ เดิมทีข้าคิดว่าเขาจะเป็๲พวกไร้มรรยาท ไม่เอาการเอางาน แต่กลับไม่น่าเชื่อ เขาจะหล่อเหลากว่าที่ข้าคิดเอาไว้เสียอีก ข้าอิจฉาพี่ใหญ่จังเลยเ๽้าค่ะ"

    หลี่ฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยปรามบุตรสาวของตนในทันที

    "เ๽้าห้ามคิดเช่นนี้เชียวนะ คนเช่นนั้นข้าไม่เอามาเป็๲ลูกเขยหรอก เ๽้าไม่ต้องคิดเลยว่าจะไปเป็๲อนุของเขาน่ะ รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยและพวกเราได้กลับเมืองหลวง แม่จะหาคู่ครองดีๆ มาให้เ๽้า เชื่อแม่เถิด"

    หลี่อินเบ้ปากออกมา ก่อนจะถอนหายใจอย่างหงุดหงิดและไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก นางเองทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ คิดว่าจะมาแล้วได้อยู่สุขสบาย ที่ไหนได้ต้องมาอยู่ในป่าในสวนเช่นนี้!!!

    วันนี้ทุกคนค่อนข้างเหนื่อยล้า หลี่จื่อเวยแม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมาช่วยแม่สามีทำอาหาร ส่วนหลี่ฮูหยินติดนิสัยใช้บ่าวไพร่จนเคยชิน ทำสิ่งใดก็ไม่ถูกใจนาง หลี่จื่อเวยจึงให้หลี่ฮูหยินกลับเรือนไปเสีย 

    อาหารมื้อเย็นค่อนข้างเรียบง่ายมีน้ำแกงกระต่าย น้ำแกงปลา และผัดถั่วงอก มีเนื้อหมูอยู่นิดหน่อย แต่ก็ถือว่าอร่อยและอิ่มท้องไปได้อีกมื้อ

    "นี่จือจือ ไม่ไกลจากสวนของเราจะมีแม่น้ำอยู่ เ๽้าไปเดินดูได้นะ มีปลามากมายเลย เดิมทีเราก็ใช้น้ำจากตรงนั้นมาทำสวน"

    มู่หรงฮูหยินหันมาเอ่ยกับลูกสะใภ้ หลี่จื่อเวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

    "พรุ่งนี้ข้าจะไปดูเสียหน่อยเ๽้าค่ะท่านแม่"

    "อืม วันนี้เ๯้าก็พักเถิด เ๯้าเหนื่อยมากแล้ว"

    "เ๽้าค่ะท่านแม่"

    เมื่อเก็บถ้วยชามเรียบร้อยแล้ว หลี่จื่อเวยก็ไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง เมื่อเข้ามาถึงนางก็พบกับมู่หรงซานที่กำลังยกจอกสุราขึ้นดื่ม ใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อ กลิ่นสุรารุนแรงเสียจนหลี่จื่อเวยต้องเบือนหน้าหนี

    "ท่านไปเอาสุราที่ไหนมาดื่ม"

    มู่หรงซานเมื่อได้ยินเสียงของภรรยาก็เงยหน้ามายิ้มอย่างหวานล้ำ ก่อนจะเอ่ยตอบ

    "จือจือคนงามมาแล้วหรือ ยอดรักของข้า"

    "ข้าถามว่าท่านไปเอาสุราที่ใดมาดื่ม"

    "ขโมยมาจากท่านพ่อ รสชาติดีมากเลย"

    หลี่จื่อเวยยกมือขึ้นนวดขมับ ก่อนจะเดินเขาไปนั่งบนเตียง ไม่ได้สนใจมู่หรงซานอีก

    "ภรรยา คืนนี้ข้าขอนอนด้วยนะ"

    "หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้ข้า!!! กลิ่นสุรารุนแรงเช่นนี้ข้านอนกับท่านไม่ไหวหรอก"

    มู่หรงซานยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมด ก่อนจะเดินโซเซเข้ามาหาหลี่จื่อเวย หวังจะกอดนางสาแก่ใจสักครา แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใกล้เขาก็รู้สึกว่าภาพทุกอย่างมืดดับลงไปเสียก่อน เขาเมาเสียจนไม่อาจทำสิ่งใดได้อีก

    หลี่จื่อเวยมองดูมู่หรงซานที่ล้มลงไปนอนกับพื้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะโยนผ้าห่มไปคลุมร่างของเขาเอาไว้และนอนหลับไม่สนใจเขาอีก

    เฮ้อ!! นางเหนื่อยจริงๆ มู่หรงซานนี่เป็๲ปัญหาใหญ่ของนางเลย