หยิ่นยวี๋โม่คิดแล้วคิดอีกสุดท้ายในใจของเธอก็ยังลังเล หลังจากที่พยาบาลออกไปแล้ว เธอหยิบกระเป๋าบนหัวเตียงหน้าจอโทรศัพท์ยังคงมืดสนิท เครื่องดับไปแล้ว ความจริงเธอไม่ค่อยติดต่อกับใครมากนัก ดังนั้นถึงโทรศัพท์จะแบตหมด ก็คงไม่มีใครตามหาเธอหรอก? ยิ่งเกิดเื่แบบนี้เธอยิ่งไม่อยากกลับไป ส่วนเขาคงไม่ได้สนใจอะไรเธอนัก?
ในคืนนั้น หยิ่นยวี๋โม่ยังได้สติไม่เต็มร้อยจนกระทั่งพยาบาลมาตรวจร่างกายให้กับเธอ อาการไข้ของเธอดีขึ้นแล้วแต่หมอยังแนะนำให้เธอพักที่โรงพยาบาลต่ออีกซักหน่อย แต่หยิ่นยวี๋โม่ปฏิเสธ นับแต่แม่ของเธอจากโลกนี้ไปสถานที่ที่เธอเกลียดที่สุดก็คือโรงพยาบาล หยิ่นยวี๋โม่ก้าวเท้าออกจากห้องผู้ป่วยอย่างใจลอย“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิง”พยาบาลคนหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “คุณผู้หญิง คุณทำเสื้อตัวนี้หล่นไว้ค่ะ”
หยิ่นยวี๋โม่มองสูทสีดำในมือที่พยาบาลยื่นมาให้แล้วนิ่งไป“นี่ไม่ใช่เสื้อฉันนะคะ”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะคะ? ก็นี่เป็ชุดของผู้ชายที่พาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลไงคะตอนที่เขาอุ้มคุณเข้ามา เสื้อตัวนี้ก็ยังอยู่กับคุณเลยนะคะ!” พยาบาลยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่น จากนั้นยัดเสื้อสูทใส่มือของเธอแล้วหันหลังกลับไป
หยิ่นยวี๋โม่ลองจับสูทตัวนั้นดูสูทตัวนี้ถูกตัดเย็บด้วยมือ แค่มองก็รู้ว่าราคาสูงไม่ใช่เล่นคนที่ช่วยเธอเมื่อวานนี้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาเป็ใครแต่เขาก็ยังช่วยจ่ายค่าพยาบาลให้กับเธอแบบนั้นเธอคงทิ้งสูทราคาแพงตัวนี้ไปไม่ได้แล้วสินะ? อย่างนั้นก็คงต้องเอากลับไปก่อนแล้วค่อยส่งซัก
ในห้องรับแขก ณคฤหาสน์จิ่งหยวน เงาสูงใหญ่นั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งแต่ดูเหมือนว่าสมาธิของเขาจะไม่ได้จดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือพิมพ์สักเท่าไรนักอ่านอะไรไปก็จับใจความไม่ได้
“แม่บ้านโจว โทรหาโม่โม่อีกครั้งซิ” เสียงของมู่อี้หานฟังดูแล้วทั้งโมโหและทนไม่ไหว
“คุณผู้ชายคะ ดิฉันโทรหาคุณผู้หญิงแล้ว แต่คุณผู้หญิงปิดเครื่องจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณผู้หญิงหรือเปล่าคะ?” แม่บ้านโจวก็เป็กังวลอยู่เช่นกัน ั้แ่เล็กจนโต คุณหนูไม่เคยกลับบ้านดึกยิ่งเป็ตลอดทั้งคืนไม่กลับมาแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่
ตอนนี้ั์ตาของมู่อี้หานมีแต่ความหม่นหมองเมื่อวานที่เขากลับถึงคฤหาสน์ และพบว่าหยิ่นยวี๋โม่ยังไม่กลับโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับเธออีก แต่จู่ๆเขาก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา มองไปที่ประตูด้านนอกซึ่งหยิ่นยวี๋โม่กำลังเดินเข้ามาส่วนหยิ่นยวี๋โม่เมื่อเธอมองเห็นมู่อี้หาน เธอใและยืนนิ่งอึ้งไปปกติแล้วเขาจะต้องออกจากบ้านก่อนแปดโมง แต่นี่มันใกล้เที่ยงแล้วไม่ใช่หรือ?
“คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว คุณผู้ชายท่านเป็ห่วงคุณหนูทั้งคืนเลยนะคะ” พูดพลางแม่บ้านโจวก็กุลีกุจอเดินไปหยิบรองเท้าแตะมาให้เธอด้านมู่อี้หานยังยืนอยู่ข้างโซฟาแบบนั้น เพ่งมองเมียตัวเองที่หายไปทั้งคืนแต่กลับมีสูทผู้ชายที่ไหนไม่รู้อยู่ในมือ
หยิ่นยวี๋โม่มองไปทางแม่บ้านโจว“แม่บ้านโจว ฉันขึ้นไปพักข้างบนก่อนนะคะถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องเรียกละ”สายตาของเธอแทบจะไม่ปรายตามองมู่อี้หานแม้แต่น้อยและเดินขึ้นบันไดไปทันที
เมื่อเท้าของเธอเหยียบเข้ามาในห้องนอนยังไม่ทันจะได้ปิดประตู มู่อี้หานก็เอาตัวของเขาบังประตูไว้ “หยิ่นยวี๋โม่ นี่คุณปีกกล้าขาแข็งถึงขนาดไม่กลับบ้านแล้วสินะ!”
หยิ่นยวี๋โม่รู้ตัวว่าเธอคงสู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหวเธอคิดจะปิดประตูเพื่อให้เื่มันจบ แต่นี่ก็เป็ห้องของเขาเธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ให้เขาเข้ามา
“ฉันคิดว่าคุณจะไม่อยู่บ้านซะอีก” หยิ่นยวี๋โม่รู้สึกเหนอะหนะไปทั้งตัว เมื่อวานเธอทั้งเปียกฝนและยังต้องนอนที่โรงพยาบาลอีกทั้งคืน มันทำให้เธอไม่สบายตัวอยู่ไม่น้อยตอนนี้ใจของเธออยากจะอาบน้ำแล้วนอนพักเสียหน่อย
แต่เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้คิดแบบเธอ มือใหญ่คว้าเข้าที่ข้อมือบางของหญิงสาว จนเสื้อสูทตัวนั้นร่วงลงไปกองกับพื้นเขาก้าวเท้าออกมาและเหยียบเสื้อสูทตัวนั้น
“เมื่อคืน คุณไปหาผู้ชายคนไหนมา? ห๊ะ?” มู่อี้หานรู้ดีว่าหยิ่นยวี๋โม่ไม่มีสังคมมากนักตัวเธอมีเพื่อนสนิทที่เป็ผู้หญิงแค่สองคน และทั้งคู่ก็อยู่ต่างประเทศยิ่งเป็แบบนี้ เขายิ่งมั่นใจว่าเมื่อคืนเธอต้องไปหาผู้ชายคนอื่นไม่ผิดแน่
สายตาของหยิ่นยวี๋โม่มองไปยังชุดสูทที่ชายหนุ่มกำลังเหยียบอยู่“ฉันไม่ได้ไปหาผู้ชายอะไรทั้งนั้นคุณอย่าคิดว่าทุกคนจะต้องเป็เหมือนคุณ”
มู่อี้หานมองสูทที่อยู่บนพื้น“แล้วนี่มันอะไร? คุณคิดว่าผมตาบอดรึไง?” ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาว “หรือบางที คุณอาจจะเป็เหมือนน้องสาวที่ร่านไปทั่วของคุณก็ได้ คุณอย่าลืมสิว่าคุณแต่งงานกับผมแล้ว”
ไม่ว่าเขาจะ้าหรือไม่แต่ตอนนี้หยิ่นยวี๋โม่ก็กลายเป็ภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฏหมาย และตอนนี้เขาก็มีหลักประกันซึ่งเป็อำนาจชั้นดีในการหยิ่นซื่อกรุ๊ป ดังนั้น เขาจะไม่มีทางทำพลาดเด็ดขาดอย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะได้ทุกอย่าง
“แล้วคุณล่ะ?” หยิ่นยวี๋โม่จ้องเขาและผลักเขาออกไปสุดแรง จากนั้นจึงหยิบเสื้อสูทที่กองอยู่บนพื้นขึ้น “อีกอย่าง ฉันไม่จำเป็ต้องอธิบายอะไรกับคุณ เพราะมันเป็เื่ของฉันไปจัดการเื่ของคุณให้เรียบร้อยดีกว่า! ฉันจะพักผ่อน”
“ว่าไงนะ? นี่คุณไปนอนค้างกับผู้ชายคนอื่นแต่ไม่บอกผมเนี่ยนะ?” นี่เป็ครั้งแรกที่มู่อี้หานเห็นหยิ่นยวี๋โม่ทำท่าทางแบบนี้กับเขา
เขาคิดมาตลอดว่าหยิ่นยวี๋โม่คือคนที่หัวอ่อนที่สุดในตระกูลหยิ่นหรือว่าเขามองผิดไป? กระต่ายน้อยในสายตาของเขากลายเป็แมวป่าไปเสียแล้วหากเป็แบบนั้น เขาจะทำให้เธอกลายเป็กระต่ายน้อยแสนเชื่องอีกครั้งเขาต้องได้ในสิ่งที่เขาต้องได้ และทำลายในสิ่งที่เขาต้องทำลาย!
“คุณไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็เมียผมอยู่แล้วนี่”หยิ่นยวี๋โม่ไม่ตอบโต้อะไร ในเวลานี้เธอคิดว่านั่นเป็การตัดสินใจที่พลาดที่สุดในชีวิต เธอควรจะหนีจากงานแต่งงานบ้าๆ นั่นเสียไม่น่าเห็นแก่ความรักที่ซ่อนอยู่ในใจกว่าสิบปีนั้นเลยแค่พริบตาเดียวเธอก็กลายเป็เ้าสาวคนใหม่แทนน้องสาว มู่อี้หานพอได้ยินในสิ่งที่หยิ่นยวี๋โม่เพิ่งพูดเขานิ่งไป แล้วค่อยๆ เผยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ออกมา “เป็เพราะคุณคิดว่าผม ไม่เคยทำหน้าที่สามีสินะ”
“คุณ...คุณจะทำอะไรน่ะ” หยิ่นยวี๋โม่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้ จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอถอยหลังในทันที“คุณถามว่า ผมจะทำอะไรน่ะเหรอ? ที่รัก” ปากบางของเขาขยับเบาๆ แล้วเอ่ยทีละคำ ละคำ อย่างชัดเจน เขาจะทำอะไรน่ะเหรอ?ก็ทำในสิ่งที่สามีควรทำน่ะสิ
ได้ยินคำว่าเมียจ๋า แค่สองคำก็ทำให้หยิ่นยวี๋โม่อึ้งไป ก่อนที่เธอจะตอบโต้อะไรแขนยาวๆของเขาก็คว้าเอวเธอไว้เสียแล้ว ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้น “ปล่อยฉันนะ! เอามือสกปรกของคุณออกไป! ปล่อย!” ผลลัพท์ที่หยิ่นยวี๋โม่คิดมันต้องไม่ใช่แบบนี้“คุณไปหาโจวลี่ฉีสิ! ไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ได้! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
หญิงสาวพยายามขัดขืนมือทั้งสองของเธอพยายามดิ้นรนแต่ก็ถูกอ้อมแขนของเขาทำให้กำราบลง
“หยิ่นยวี๋โม่ นี่คุณไม่รู้จักผมเลยสินะ” ตอนนี้เขาคือผู้ควบคุมสถานการณ์ เมื่อหญิงสาวสั่งให้เขาปล่อยชายหนุ่มก็ไม่ปล่อย ใช่! เธอไม่เคยรู้จักเขาเลยจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้จักเขามู่อี้หานไม่สนใจแขนทั้งสองของเธอที่พยายามขัดขืนอีกต่อไป ริมฝีปากของชายหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากชมพูแสนอ่อนนุ่มของหญิงสาวและนี่เป็ครั้งแรกที่เขาจูบเธออย่างจริงจัง
