เงาัทะยานขึ้นฟ้าทำให้ทุกคนที่เห็นภาพนี้ต่างก็ตกตะลึง อาศัยท้องฟ้าที่มืดมิด เม็ดฝนโปรยลงมาเข้าั์ตา ทว่าทุกคนก็ยังไม่อยากหลับตาลง เงยหน้ามองเงาัที่เหมือนจริงอย่างตื่นตระหนก
ผู้าุโ หลงห่าวเทียน และหลงอีตื่นเต้นจนพูดไม่ออก ยกมือขึ้นชี้ท้องฟ้าที่มืดมิดด้วยสัญชาตญาณ ทันใดนั้น เงาัที่น่าเกรงขามกะพริบวาบ คล้ายเวลานี้เงาักำลังพิโรธ ทุกคนแทบคุกเข่าลงด้วยซ้ำ มันเกิดขึ้นเพราะความน่าเกรงขามที่น่าขนลุกจนอธิบายเป็คำพูดไม่ได้
ไม่เพียงเท่านี้ กระบี่สังหารัและสะท้านปฐียังปล่อยพลังเข้าม้วนรอบตัวมัน “โฮก!” เงาัร่างใหญ่ก้มลงมองทุกคน ส่วนพลังฝ่ามือเก้าราชันพุ่งเข้ามากระแทกร่างขนาดใหญ่ของมัน
เสียงคำรามดังต่อเนื่องทำให้เงาัะเิโมโหออกมาทันที พื้นแตกระหว่างที่ทั้งสองกำลังต่อสู้ ท้องฟ้าพลันเกิดรอยแตกมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับห้วงอากาศกำลังถูกฉีกอย่างไรอย่างนั้น หลงเหยียนถือกระบี่สังหารัในมือขวา ทันใดนั้น พลังการโจมตีที่ครั้งที่สองก็ถูกะเิออกมา
ลำแสงจากกระบี่ส่องฟ้าดินที่มืดมัว กลางอากาศปรากฏร่องรอยประหลาดที่ทำให้รู้สึกมึนงง ทุกร่องรอยมาพร้อมพลังกระบี่ที่คมคาย เมื่อพลังกระบี่ถูกปล่อยออกไป เงาของเทพัก็ประสานเข้ากับฟ้าดิน พลันเปลี่ยนสีคล้ายเป็ร่างของั ภาพที่เกิดขึ้นช่างยิ่งใหญ่ตระการตานัก
“โฮก!” เงาัคำรามด้วยความโมโหอีกครั้ง ครั้งนี้ผู้าุโแห่งตระกูลและทุกคนต่างก็ทรุดลงกับพื้น คล้ายจิตของพวกเขาศิโรราบแก่ัตัวนี้แล้ว ส่วนฝ่ามือเก้าราชันของเซียวหยุนเหว่ยถูกทำลายจนสิ้น
การโจมตีที่แข็งแกร่งราวกับเหนือการควบคุมของเวลา ทุกคนเฝ้ารอต่อจากนี้ รอความยิ่งใหญ่ที่มาจากั รอความตื่นตาตื่นใจอีกครั้ง
กลางอากาศ กลิ่นคาวของโลหิตและรังสีสังหารปกคลุมไปทั่ว ทุกคนรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบ ส่วนเงาัโค้งตัวพุ่งลงมากยังเซียวหยุนเหว่ยและหลงเหยียน ทุกที่ที่ผ่าน ฝุ่นก็คละคลุ้งไปทั่ว ต้นไม้ใบหญ้าฉีกขาด ส่วนผู้าุโและคนอื่นๆ ถูกพลังที่น่ากลัวซัดกระจายไปทั่วสารทิศ
“โครม!” กลางหุบเขาถูกซัดกลายเป็หลุมขนาดใหญ่ โคลนและดินสาดกระเซ็นไปทั่ว น้ำฝนโปรยลงมาหนักยิ่งขึ้นราวกับการโจมตีที่ดุเดือดนี้ถูกกดทับเอาไว้กลางหุบเขาแล้ว มีเพียงต้นเซียนหอมหมื่นลี้เท่านั้นที่เบ่งบานและยังคงตั้งอยู่ที่เดิมโดยไม่เสียหาย
การต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้ เกรงว่าในเมืองั หรือในรัศมีหลายร้อยลี้ก็ไม่เคยเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้มาก่อน มันคือระดับพลังที่น่าขนลุก สร้างความแปรปรวนครั้งใหญ่
ผู้าุโกับคนอื่นๆ เบิกตาค้าง หมอบลงที่พื้นพร้อมมองไปยังทิศทางที่หลงเหยียนและเซียวหยุนเหว่ยอยู่ ร่างกายเขาสั่นอย่างรุนแรง การจู่โจมที่น่ากลัวเช่นนี้ เงาัพิโรธที่น่ากลัวนั้นเกรงว่ามันคงเป็ความลับที่แท้จริงของกระบี่สังหารั
“เหยียนเอ๋อ เ้ายังรับมือการโจมตีที่แข็งแกร่งนี้ได้หรือไม่? เ้ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า…” ไม่รู้ว่าใบหน้าของผู้าุโเปื้อนน้ำฝนหรือเป็เพราะน้ำตาที่กำลังไหลออกมาไม่ขาดสาย…
อวีเหวินสังหารก็กลิ้งไปอีกด้าน เขาไม่อยากเชื่อว่าทั้งหมดนี้จะมาจากคนที่มีพลังขั้นที่เจ็ด และไม่อยากเชื่อว่าหลงเหยียนที่มีพลังขั้นที่เจ็ดจะชนะผู้มีพลังขั้นที่เก้าสูงสุด ขณะที่เขากำลังตกตะลึงอยู่นั้น หลุมโคลนขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าก็มีคนที่เืท่วมตัวปรากฏ
นั่นคือ… เซียวหยุนเหว่ย…
“ฮ่าๆๆๆๆ ผู้าุโตระกูลหลง ครั้งนี้ตระกูลหลงของพวกเ้าคงถึงคราวตายแล้ว ไอ้เด็กเหนืุ์นั่นถูกพี่เซียวสังหารแล้ว ส่วนตระกูลเ้าก็ต้องพ่ายในที่สุด…” ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เขาเด้งตัวลุกขึ้นมาพร้อมพุ่งเข้าไปหาผู้าุโตระกูลหลงด้วยความเร็วสูง ปล่อยพลังการโจมตีที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม บางทีนี่อาจเป็การประกาศของเซียวหยุนเหว่ย เซียวมั่วเหยียนเองก็เปล่งเสียงคำรามตาม
“พี่เซียวยังไม่รีบมาช่วยอีก จะรอถึงเมื่อไร พวกเรามาช่วยกันรับมือตาแก่นี่เร็ว!”
ทว่าเซียวหยุนเหว่ยกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะขยับ…
ทันใดนั้น โคลนทั้งหมดถูกฝนชำระล้าง ลำแสงสายฟ้าสว่างวาบ ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงนั้น เซียวหยุนเหว่ยที่เดิมทียืนอยู่ก็ล้มลง ทรุดเข่าลงกับพื้น กระอักโลหิตออกมา แล้วร่างก็อ่อนยวบไป
หลงเหยียนและเซียวหยุนเหว่ยสู้กันทำให้กว่าครึ่งเขาถล่มลงมา ถมหลุมลึกขนาดใหญ่ ครั้งนี้ อวีเหวินสังหารต่างก็เข้าใจแล้ว รวมไปถึงเซียวมั่วเหยียนและเซียวเหลิงเอ้าที่ถูกราชสีห์หิรัณย์กัดแขนขาดก็เข้าใจ
เมื่อครู่พวกเขาหัวเราะอย่างอวดดี ยามนี้ทุกคนชะงักอยู่กับที่ ร่างสั่นเทาอย่างหนัก อวีเหวินสังหารไม่กล้าเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็เื่จริง เพราะเขาเห็นชายหนุ่มที่แน่วแน่ ไม่ยอมพ่ายแพ้นั้นยืนอยู่ด้านหลังเซียวหยุนเหว่ย ในมือถือกระบี่สังหารัแล้ววางกระบี่จ่อไว้ที่คอของเขา
สายตาที่เปล่งประกายหายวับไปกับตา สลายกลายเป็ความหมองหม่น ไร้ความรู้สึก ทว่าเปี่ยมไปด้วยรังสีสังหาร
“เหยียน เหยียนเอ๋อ เ้า เ้ายังไม่ตาย…” ราวกับผู้าุโเห็นภาพลวงตา ในใจไม่อาจรับความจริงที่ว่าหลงเหยียนนั้นเหนืุ์ ความใและตกตะลึงทำให้เขาขยี้ตาแรงๆ สองครั้ง ถึงได้มั่นใจว่านั่นคือหลงเหยียนที่เป็เสมือนตำนาน
นับั้แ่วันนี้เป็ต้นไป หลายคนนี้จะกลายเป็ที่นับหน้าถือตาของทุกคน รวมไปถึงตนเองด้วย ชายหนุ่มที่เยือกเย็นกำลังจะฟันกระบี่สังหารัลงที่คอของเซียวหยุนเหว่ยแล้ว
ทุกคนในตระกูลเซียวทรุดลงกับพื้น คำนับหลงเหยียนไม่หยุด
เซียวมั่วเหยียนะโเสียงดัง “หลงเหยียน… ไม่นะ… ขอร้องเ้า…”
ผู้าุโสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ห่างจากหลุมลึกห้าเมตร หลงอีก็กำลังอ้าปากค้างเช่นกัน…
หลงเหยียนกวาดตามองทุกคน จากนั้นก็ก้มหน้ามองเซียวหยุนเหว่ย “ถ้าปล่อยให้เ้าตายแบบนี้ คงง่ายไปน่ะสิ…” ขณะที่พูด เขาก็สะบัดมือ ทำให้ร่างเซียวหยุนเหว่ยลอยไปกระแทกกับกำแพงหิน
เซียวหยุนเหว่ยร่างสั่นสะท้าน หน้าซีดจนดูไม่ได้ อีกทั้งร่างยังงอตัวขึ้นมาเป็พักๆ ท่าทางเหมือนกำลังเ็ปอย่างที่สุด
อากาศถูกผนึกไว้แล้ว คล้ายเวลาหยุดเดิน คนตระกูลเซียวไม่อยากยอมรับผลของศึกครั้งนี้ ยิ่งไม่อยากให้ผู้นำตระกูลถูกหยามศักดิ์ศรีเช่นนี้ สภาพที่แสนอนาถของเขาเกรงว่าในใจของเซียวหยุนเหว่ยนั้น มันเป็เื่ที่ยอมรับยากกว่าการถูกฆ่าตายเสียอีก
อวีเหวินสังหารใเป็อย่างยิ่ง เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าไอ้เด็กที่ชื่อหลงเหยียนจะเหนืุ์มากเพียงนั้น สามารถเอาชนะเซียวหยุนเหว่ยสำเร็จ
“เหยียนเอ๋อ เ้าไม่ทำให้พวกเราตระกูลหลงต้องผิดหวังเลยจริงๆ หลานรักของข้า…”
หลงเหยียนไม่มีเวลาคิดมากมาย ลอยตัวเข้าไปหาหลงอีทันที ส่วนอวีเหวินสังหารเห็นหลงเหยียนพุ่งเข้ามาทางตนเอง ขาทั้งสองข้างก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ใช่แล้ว สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาคือการสั่นกลัว…
เดิมทีพวกเขาคิดว่าทั้งหมดจะดำเนินได้อย่างราบรื่น ทว่าตอนนี้ ท้องฟ้ากลับส่งเสียงคำรามดังสนั่น ราวกับเป็เสียงของคนที่อยู่ไกลพันลี้
ทุกคนเงยหน้าขึ้น บนท้องฟ้าปรากฏระลอกพลังที่มหาศาล มันพุ่งเข้ามากระแทกทุกคนล้มไปกองอยู่กับพื้น
“ไอ้เด็กตระกูลหลง เ้าอย่าเพิ่งผยองไป…”
กลางอากาศปรากฏเงาของคนกะพริบวาบอยู่กลางอากาศหลายครั้ง ทันใดนั้นก็ปรากฏลำแสงที่ส่องสว่าง คล้ายเป็ดวงดาวจำนวนมากร่วงลงจากฟ้า จากนั้นกลิ่นอายพลังที่มหาศาลก็พุ่งเข้าใกล้หลงเหยียน
เขาไม่ใช่ใครอื่น เป็พยัคฆ์ร้ายจูเก๋อที่มีพลังระดับชีพเทพนั่นเอง…
--------------------