เมื่อหยางเฉินกลับมาถึงบริษัทอวี้เหล่ย เป็เวลาบ่ายสี่พอดี ซึ่งใกล้เวลาเลิกงาน หยางเฉินอารมณ์ดียิ่ง เขาได้รับเงินค่าทำขวัญมาบางส่วน และไม่ต้องกังวลกับค่าอาหารเช้าของสาวๆ อีก
หลังออกจากลิฟต์ หยางเฉินก็เดินตรงไปยังแผนกพีอาร์ ซึ่งเป็ทางยาวที่ทำจากกระจก ในขณะกำลังเดินชมทิวทัศน์อยู่นั้น เหตุการณ์ตรงหน้าก็ทำให้หยางเฉินหยุดชะงัก
มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเสวนากันอยู่ ชายผู้นี้เป็หนึ่งในผู้บริหารระดับสูง เขาสวมเสื้อสูทสีขาว เนื้อตัวเต็มไปด้วยไขมัน และศีรษะที่โล้นเลี่ยน เขาไม่ได้ตัวสูงแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน และมีดวงตาคู่เล็ก หยางเฉินจำได้ว่าเขาเห็นคนผู้นี้่มื้อกลางวัน
ขณะที่ฝ่ายหญิง หยางเฉินรู้ได้ทันทีเพียงแค่เห็นเงาหลังนั้นเพราะว่าเธอคือเพื่อนร่วมงานของเขา หลิวิอวี้
"หัวหน้าหม่า วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ ค่ะ ไว้โอกาสหน้านะคะ" หลิวิอวี้มีใบหน้าค่อนข้างซีด เธอฝืนยิ้มกล่าวอย่างยากลำบาก
หัวหน้าหม่าได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างลี้ลับกล่าวว่า
"โอ้ น้องิอวี้ น้องปฏิเสธพี่ 10 ครั้งแล้วนะ อะไรกัน กะอิแค่ไปดื่มกับคนแก่อย่างพี่นี่มันยากนักหรือไง น้องกำลังดูถูกพี่อยู่ใช่ไหม?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะหัวหน้าหม่า" หลิวิอวี้ไม่รู้จะพูดอย่างไร
"ฉัน... ฉันติดธุระจริงๆ พรุ่งนี้ฉันยังคงต้องไปพบลูกค้า"
รอยยิ้มของหัวหน้าหม่าพลันหายไปในบัดดล กล่าวขึ้นด้วยเสียงเ็า
"หลิวิอวี้ น้องอย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ว่าน้องทำอะไรกับลูกค้า ทั่วทั้งบริษัทเขารู้กันหมดแล้ว น้องยังแกล้งทำเป็ใสซื่ออยู่อีกหรือ"
"หัวหน้าหม่า… คุณ" ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อขึ้นมา และทนก็ยังอดทนไว้ได้ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็เ็า
"หัวหน้าหม่า ได้โปรดอย่าพูดจาไร้สาระ ข่าวลือพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรฉันได้หรอกค่ะ"
"ฮ่าฮ่า... แสดงเก่งจริงนะ คิดว่าทุกคนโง่หรืออย่างไรกัน น้องช่างตระหนี่นัก..."
"เอาเถอะ ถ้าน้องไปดื่มกับพี่ พี่จะไม่ให้น้องต้องเสียเปรียบ โบนัสทั้งปี และ..."
"หัวหน้าหม่า ระวังคำพูดด้วยค่ะ" หลิวิอวี้หันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเ็ป
ขณะที่หัวหน้าหม่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครบางคนมาตบไหล่
"ใครกัน?"
เมื่อหัวหน้าหม่าหันไปมองเขาก็พบกับ ชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าผู้มาพร้อมรอยยิ้ม
"คุณเป็ใคร?" หัวหน้าหม่าใจสั่นถามด้วยความระมัดระวัง
หยางเฉินเข้าใจสถานการณ์หลังจากแอบฟังมาสักระยะ เขาเพียงยิ้มและกล่าวว่า
"หัวหน้าหม่า ผมคือพนักงานชายคนใหม่ของแผนกประชาสัมพันธ์ หยางเฉิน"
"พนักงานชาย?" หัวหน้าหม่าขบคิดสักครู่ก็พูดขึ้นว่า
"คุณได้ยินมากน้อยแค่ไหน?"
"โอ้ ผมแค่บังเอิญผ่านมา และเห็นหัวหน้าหม่ากำลังคุยกับพี่สาวิอวี้ เื่การไปเที่ยวกลางคืนอยู่พอดี ผมอยากจะไปด้วยน่ะครับ หัวหน้าหม่าอาจไม่รู้เื่นี้ แต่ผมเป็ผู้เชี่ยวชาญเื่พวกนี้เลยล่ะครับ" หยางเฉินกล่าวพลางขยิบตาให้หลิวิอวี้
"นี่แกขู่ฉันงั้นรึ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็ใคร? เมื่อกี้แกพูดอะไรออกมา ถ้าแกไม่มีหลักฐานล่ะก็ ฉันจะไล่แกออกแน่ๆ!!"
เมื่อเห็นหยางเฉิน หลิวิอวี้ก็รู้สึกดีขึ้นมา แต่เธอเองก็เป็ห่วงหยางเฉินเช่นกัน เธอคิดวิธีที่จะกันให้หยางเฉินออกไป
หยางเฉินหยิบมือถือขึ้นมา ยิ้มแล้วกล่าวว่า
"หัวหน้าหม่า คุณก็รู้ว่ามือถือมันอัดเสียงได้นะ แล้วมันก็ชัดเจนซะด้วย"
ได้ยินดังนั้นสีหน้าของหัวหน้าหม่าพลันเปลี่ยนเป็บิดเบี้ยว ขบฟันแน่นถามหยางเฉินว่า
"แก้าอะไร..."
"ผมไม่้าอะไรหรอก มันขึ้นอยู่กับหัวหน้าหม่าล่ะนะ ถ้าคุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็จะทำเช่นเดียวกัน"
"แต่ถ้าหากหัวหน้าหม่า้าจะลองดูล่ะก็ ด้วยตำแหน่งอันต่ำต้อยของผม กับหัวหน้าอย่างคุณ แน่นอนว่าคุณย่อมได้ไม่คุ้มเสียแน่ๆ"
หัวหน้าหม่าไม่เคยโดนแบล็กเมล์เช่นนี้มาก่อน เขาเกือบจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หลังจากที่กล่าวคำว่า 'เยี่ยมจริงๆ' ถึงสามครั้งแล้ว ดวงตาที่หรี่ลงจนเหลือจุดเล็กสองจุดนั้น จ้องมองหยางเฉินและหลิวิอวี้อย่างเอาเป็เอาตาย และเดินจากไปอย่างโดยไม่หันมามองอีก
หลิวิอวี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จนหน้าอกหน้าใจกระเพื่อม หันไปมองหยางเฉินที่กำลังมองหน้าอกเธออย่างไม่วางตา
"นี่... หยุดจ้องได้แล้ว ตาจะถลนอยู่แล้วเนี่ย"
"ฮ่าๆ พี่ิอวี้รูปร่างดีจริงๆ" หยางเฉินกล่าวด้วยความสัตย์จริง
หลิวิอวี้หน้าแดงเล็กน้อย กล่าวอย่างอายๆ ว่า
"ไม่นึกว่านายจะมีไหวพริบ และบันทึกเสียงไว้ได้ ไม่งั้นล่ะก็ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรดี หัวหน้าหม่าเป็ผู้บริหาราุโในบริษัท น้อยคนนักที่จะกล้าล่วงเกินเขา"
หยางเฉินได้ยินดังนั้นจึงส่งมือถือให้หลิวิอวี้ดู
เมื่อเห็นมือถือที่ว่างเปล่าของหยางเฉิน ทันใดนั้นหลิวิอวี้ก็หัวเราะออกมา
"บัดซบ ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ นายหลอกเขาหรอกเหรอ เขาไม่ได้ตรวจสอบจริงๆ ด้วยล่ะนะ"
"ทักษะในการตกหญิงของเขาช่างเลวทรามนัก และหัวสมองคงไม่ดีไปกว่ากัน" หยางเฉินพูดขึ้นอย่างไม่แยแส
"หยางเฉิน ฉันมีเื่ขอร้องอย่างหนึ่ง"
"บอกมาเลยพี่"
"อย่าบอกเื่ที่เกิดขึ้นนี้กับใครนะ"
"จริงๆ พี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ทำไมไม่สู้กับหัวหน้าหม่าอะไรนั่นไปเลยล่ะ" หยางเฉินคิดจะบอกเื่นี้กับหลินรั่วซี ถึงแม้ว่าเธอจะเ็าแน่ไหน แค่กับลูกน้องของเธอแล้ว เธอคงไม่เพิกเฉยเป็แน่
หลิวิอวี้ยิ้มแล้วส่ายหัว
"ั้แ่ที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ ฉันก็ได้รางวัลทุกปี จนเป็ที่อิจฉาของผู้อื่น อย่างไรก็ตาม ฉันยังไม่เคยมีแฟน เพราะงั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนคิดว่าฉันเป็ผู้หญิงประเภท... และถึงแม้ว่าหัวหน้าหม่าจะไปแล้ว แต่ก็ต้องมีคนแบบหัวหน้าหม่าเข้ามาอีกแน่ๆ เมื่อเหตุการณ์มันเป็แบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่อยากมีเื่ยุ่งยากอีก อีกอย่างน้องสาวในแผนกต่างเชื่อใจฉัน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องกังวล"
"แล้วทำไมพี่ไม่หาแฟนเสียเลยล่ะ!"