“พี่เถี่ยจู้ พี่ได้รับาเ็งั้นเหรอ” เล่ยจื่อเลิกคิ้วถาม
“ไม่เป็ไร แผลแค่เล็กน้อยเท่านั้น” จ้าวเถี่ยจู้ตอบก่อนจะพูดขึ้นมาอีกรอบ “เดี๋ยวจะพาไปจับพวกคนญี่ปุ่น ถือว่าเป็ของขวัญให้นาย”
“คนญี่ปุ่น?”
“ใช่ พี่คิดว่าน่าจะเป็สายลับที่ทางญี่ปุ่นส่งมา” เขาพูดพร้อมทั้งไอออกมาเบาๆ หลังจากที่เขาได้พักฟื้นอยู่หนึ่งคืนเต็มๆาแตามร่างกายก็ดีขึ้นมามากแล้ว วันนี้ที่เขาให้เล่ยจื่อพาทหารมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมอบของขวัญให้เล่ยจื่อหนึ่งอย่างถ้าเกิดว่าเขาจับพวกญี่ปุ่นได้ มันก็จะกลายเป็ผลงานของเล่ยจื่อด้วยเช่นกันแล้วถ้าบวกกับพื้นฐานครอบครัวของเล่ยจื่อ อนาคตของเล่ยจื่อก็จะง่ายขึ้นด้านเล่ยจื่อเองก็เป็คนฉลาด ใช้เวลาไม่นานก็คิดออกทันที เขาจึงไม่พูดอะไรออกมาไม่ว่าเื่อะไรที่พี่เถี่ยจู้ทำ ไม่ว่ามันจะมีจุดประสงค์อะไรก็ตามเขาจะไม่ถามอะไรทั้งนั้นั้แ่ที่จ้าวเถี่ยจู้แบกเขาไว้บนหลังแล้วพาเขาฝ่าวงล้อมของศัตรูที่ถือกระบองยี่สิบกว่าคนนั่นเขาก็มอบชีวิตของเขาให้กับจ้าวเถี่ยจู้นับั้แ่นั้นเป็ต้นมา
“เื่นั้น... คุณตาจะไม่พูดออกไปเป็อันขาด คุณตาให้ผมมาบอกกับพี่ทางที่ดี่นี้พี่ก็อยู่อย่างหลบๆ หน่อย รอให้พายุมันผ่านไปค่อยออกมา” เล่ยจื่อพูดอย่างลังเลเล็กน้อย
“พี่รู้ ไม่เป็ไรหรอก” จ้าวเถี่ยจู้พูดพร้อมกับยิ้มออกมาถ้าผู้บัญชาการเฉินนำข่าวนี้ไปบอกกับหลีหลงป้าล่ะก็ของตอบแทนกับการแลกข่าวนี้คงจะมากมายจนประเมินค่าไม่ได้เลยเชียวล่ะสกุลหลีอาศัยอยู่ในยุโรปมานานหลายปีคงมีทรัพย์สินมากมายจนเทียบได้กับตระกูลรอธส์ไชลด์เลยเชียวละแล้วไหนจะยังหุ้นที่ประเมินราคาไม่ได้ของหลีหลงป้าอีกละ บุญคุณครั้งนี้เขาจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน
“เอาล่ะ จอดตรงนี้แหละ” จ้าวเถี่ยจู้บอกจากนั้นรถจึงค่อยๆ ชะลอแล้วหยุดลงเล่ยจื่อลงจากที่นั่งคนขับแล้วเดินไปที่ด้านหลังรถเพื่อดึงประตูท้ายรถให้เปิดออกทหารที่บนหลังสะพายปืนกลและที่เอวเหน็บมีดเอาไว้ทยอยะโลงมาจากหลังรถทหารเหล่านี้เมื่อลงมาก็จัดแถวของตัวเองอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำจ้าวเถี่ยจู้สั่งให้ทหารคนหนึ่งนำรถไปจอดแอบไว้ที่อื่นส่วนเล่ยจื่อก็ทำสัญญาณมือให้ทหารที่เหลือตามจ้าวเถี่ยจู้เข้าไปในผับของเถี่ยโส่ว
ที่ผับในขณะนี้ไม่มีใครเลยสักคน แม้แต่พนักงานที่เขาเห็นเมื่อวานก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนทำให้เขาอดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ เขาจึงสั่งให้ทหารส่วนหนึ่งคอยดูอยู่รอบๆส่วนเขาและเล่ยจื่อจะพาอีกส่วนหนึ่งเดินลงไปที่ห้องให้ดิน
เถี่ยโส่วกำลังรอการมาของจ้าวเถี่ยจู้อยู่ เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่จ้าวเถี่ยจู้พูดจะเป็เื่จริงหรือเื่หลอกลวงแต่สัญชาตญาณที่เขาสะสมมาหลายปีบอกว่าสิ่งที่จ้าวเถี่ยจู้พูดนั้นเป็เื่จริงถ้าครั้งนี้เขาร่วมมือกับจ้าวเถี่ยจู้ล่ะก็มันจะกลายเป็โอกาสที่ดีต่อเขาด้วยเช่นกัน
ขณะที่เถี่ยโส่วกำลังนั่งมองดวงจันทร์อยู่นั้นในที่สุดประตูห้องใต้ดินก็ถูกเปิดออกเถี่ยโส่วตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืนขึ้นมา
เป็จ้าวเถี่ยจู้ และที่เดินตามหลังมาคือชายสูงสองเมตรรูปร่างใหญ่โตแววตากระหายเือีกทั้งสองแขนยังเต็มไปด้วยรอยแผลเป็ราวกับจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าตนเองนั้นเป็คนที่ชอบใช้สองหมัดแก้ปัญหา
และที่ด้านหลังยังตามมาด้วยชายติดอาวุธอีกเจ็ดแปดคนชายเหล่านี้ล้วนแต่งชุดเหมือนๆ กัน ไหนจะอุปกรณ์ตามตัวนั่นอีกเขาสามารถรู้ได้ทันทีเลยว่า ชายเหล่านี้ต้องเป็ทหารแน่ๆ
“มาแล้วหรือ” เถี่ยโส่วถามด้วยสีหน้าแววตายินดีสมกับที่เป็คนของหน่วยปฏิบัติการพิเศษของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ
“อืม” จ้าวเถี่ยจู้ตอบรับพร้อมทั้งเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวที่ตั้งอยู่ในห้องโดยมีเล่ยจื่อยืนกอดอกอยู่ข้างๆ
“คนข้างบนไปไหนกันหมด” เมื่อจ้าวเถี่ยจู้นั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้วถามขึ้น
“กลัวจะเกะกะน่ะ เลยให้พวกเขาหยุดงานกัน” เถี่ยโส่วพูดตอบ
“ทำแบบนี้จายเถิงอะไรนั่นจะไม่รู้สึกว่าผิดปกติหรือ”
“ไม่หรอก คราวที่แล้วที่มา ข้างบนก็ไม่มีคน จะให้คนขึ้นไปอยู่สักหน่อยไหมละ” เถี่ยโส่วถามอย่างระมัดระวัง
“งั้นก็ไม่ต้องหรอก คุณนัดให้คนที่ชื่อจายเถิงนั่นมาเมื่อไหร่”
“เดี๋ยวจะโทรหาตอนนี้นี่แหละ” พูดจบเถี่ยโส่วก็หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาจายเถิง “คุณจายเถิง คุณมาได้เลยนะ ผมเตรียมของไว้พร้อมหมดแล้ว” พูดจบก็วางสายทันที
“เล่ยจื่อ เรียกคนของนายไปรอที่ห้องข้างๆ ไป เดี๋ยวพี่จะให้เถี่ยโส่วพาคนเข้าไปที่ห้องนั่นแล้วนายค่อยจับตัว” จ้าวเถี่ยจู้พูดสั่ง ขณะที่เล่ยจื่อก็พยักหน้ารับ
“เถี่ยโส่ว ไหนพูดให้ฟังหน่อยสิว่าแก๊งคุณชื่อว่าอะไร” เขาถามพร้อมทั้งกวักมือเรียกอีกฝ่าย ด้านเถี่ยโส่วก็เดินมาหยุดที่ด้านหน้าจ้าวเถี่ยจู้ก่อนจะตอบ “พวกเราเป็แก๊งที่ใหญ่ที่สุดในแถบมหาลัยฝูเจี้ยน ชื่อว่าแก๊งเถี่ยโส่วคอยคุมทางทิศตะวันตกและทิศใต้ของมหาลัย”
“คุณมีกิจการอยู่ทั้งหมดเท่าไหร่?”
“มีร้านคาราโอเกะสามร้านผับห้าที่แล้วก็พวกร้านอาหารและสถานบันเทิงอีกหลายแห่งโดยรวมแล้วก็คือร้านในแถบทิศตะวันตกและทิศใต้ของมหาลัยล้วนได้รับการคุ้มครองจากผมทั้งนั้น” เถี่ยโส่วพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจสิ่งเหล่านี้เป็สิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาจากศูนย์ทั้งนั้น
“คุณคุมทิศตะวันตกและทิศใต้ แล้วทิศตะวันออกกับทิศเหนือละ” เขาถามต่อ
“ทิศตะวันออกเป็ของพวกเฉาโจวหรือเรียกว่าแก๊งเฉาโจวส่วนทิศเหนือของมหาลัยเป็เขตของสามหนุ่มแก๊งไป๋อิงแต่แก๊งนี้ไม่ถือว่าเป็แก๊งผิดกฎหมาย เป็แค่กลุ่มที่คล้ายกับองค์กรนะสามคนนี้เป็คนที่ค่อนข้างมีภูมิหลังที่ดีหรือพวกมีเงินทางแถบเหนือนั่นแหละคงจะตั้งแก๊งเล่นๆ แค่นั้น อีกอย่างพวกผมก็ไม่ค่อยได้ยุ่งกับพวกเขาเท่าไหร่ชอบดูถูกพวกเรา เราก็ไม่อยากไปหาเื่พวกเขาด้วย”
“มีคนในมหาลัยตั้งเองด้วยเหรอ? สามหนุ่มนี้คือใครบ้าง” เขาถามอย่างสงสัยมีนักเรียนตั้งแก๊งเองแบบนี้แล้วยังครองเขตเหนือทั้งเขตของมหาลัยอีกกำลังของพวกนี้คงไม่ใช่น้อยๆ
“โอวหยางเฮ่า หวงหนิงแล้วก็ซุนเป้า”
“หา? หวงหนิง? ที่พ่อเป็รองนายกเทศมนตรีนั่นน่ะนะ”
“ใช่ โอวหยางเฮ่าเป็ลูกของรองเลขาธิการเทศบาลเมืองส่วนซุนเป้าเป็ลูกของรัฐมนตรีกองกำลังติดอาวุธ พ่อทั้งเป็ทหารแล้วก็เล่นการเมืองถึงแม้ว่าสามคนนี้จะครองพื้นที่ไม่ใหญ่มากแต่พวกเราก็จะไม่ไปยุ่งกับพวกนี้เด็ดขาด”
“น่าสนใจ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มออกมาหวงหนิงที่เคยโดนเขาทำร้ายไม่คิดเลยว่าจะอยู่มหาลัยนี้ด้วย โลกมันกลมจริงๆ
ทันใดนั้นวิทยุที่ติดอยู่ข้างตัวของเล่ยจื่อก็ส่งเสียงดังขึ้นมาพวกที่คอยดูอยู่ข้างนอกแจ้งมาว่ามีรถเบนซ์คันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าผับแห่งนี้
“คงเป็จายเถิง ครั้งที่แล้วเขาก็ขับเบนซ์มา” สีหน้าของเถี่ยโส่วเริ่มเคร่งเครียดถึงยังไงเขาก็เป็แค่แก๊งเล็กๆ ธรรมดาๆ เท่านั้น แต่จายเถิงสามารถทำให้หน่วยปฏิบัติการพิเศษเคลื่อนไหวได้ต้องเป็คนที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ
จ้าวเถี่ยจู้ลุกขึ้นยืนก่อนจะบอกให้เถี่ยโส่วเดินไปนั่งที่โซฟาแทน “เดี๋ยวคุณบอกกับเขาว่าหลิงเอ่อร์อยู่ที่ห้องข้างๆ คุณแค่พาจายเถิงไปที่ห้องข้างๆแค่นี้งานคุณก็จบแล้ว”เถี่ยโส่วพยักหน้ารับคำที่เขาบอกจากนั้นเขาจึงเดินไปยืนอีกฝั่งของเถี่ยโส่ว ราวกับมีเขาและเล่ยจื่อเป็บอดี้การ์ดให้
“คุณเถี่ยโส่ว” เสียงอัปลักษณ์เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางเข้าห้องใต้ดินเป็ล่ามนั่นเองหลังจากที่ล่ามเดินเข้าในห้องใต้ดินและเห็นเล่ยจื่อก็ชะงักอย่างตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยปากถาม “หนุ่มคนนี้นี่ดูดีนะ”
“เป็น้องของผมเอง เพิ่งมาจากบ้านมาอยู่กับผม คุณจายเถิงล่ะ”
ล่ามหันไปคุยกับคนที่อยู่ด้านหลังเป็ภาษาญี่ปุ่น หลังจากนั้นจายเถิงจึงเดินเข้ามาพร้อมทั้งมีชายใบหน้าเศร้าหมองเดินก้มหัวตามเข้ามาด้วย
“คุณจายเถิงชื่นชมคุณมากกับผลลัพธ์ของเื่นี้ แล้วก็ขอเชิญคุณเถี่ยโส่วนำตัวผู้หญิงคนนั้นมาได้เลย” จายเถิงมีสีหน้าดีใจพร้อมทั้งหันไปพูดกับล่ามของตนให้พูดแปลให้
เถี่ยโส่วลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งตัวรับคำชม “อยู่ที่ห้องข้างๆนี่เอง เชิญคุณจายเถิงมากับผม” เถี่ยโส่วพูดจบก็เดินออกจากห้องไปที่ห้องข้างๆทันที
ล่ามเดินนำหน้าจายเถิงเข้ามาในห้องข้างๆ ก่อน จากนั้นจายเถิงถึงเดินเข้ามาแต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปกลับถูกชายที่เดินตามหลังมาพูดขัดด้วยน้ำเสียงแข็งๆเสียก่อน “รอเดี๋ยว”
จ้าวเถี่ยจู้ที่ได้ยินจึงเลิกคิ้วอย่างหาสาเหตุไม่ได้
