รอนกำลังรู้สึกเสียใจอย่างรุนแรง

แม้เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นจะกลับมาฝึกเวทแปลงร่างอย่างปกติ แต่ภายในใจของเขายังคงปั่นป่วนจากคำพูดที่ไม่เหมาะสมเมื่อครู่

"จะเหนือกว่าเดม่อนงั้นเหรอ? สมองฉันคิดอะไรอยู่ถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมา?"

เขากับเดม่อนห่างกันตั้ง 4 ชั้นปี อีกฝ่ายคือรุ่นพี่สลิธีรินปีสี่!

ต่อให้เดม่อนหยุดพัฒนาตัวเอง๻ั้๹แ๻่ตอนนี้ เขาก็ยังต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4 ปีถึงจะตามระดับการดวลของอีกฝ่ายทัน

โชคดีที่เดม่อนไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจใด ๆ กับคำพูดของเขาเลย

ในความเป็๲จริงแล้ว สำหรับเดม่อน เ๱ื่๵๹นี้ไม่มีอะไรสำคัญเลยแม้แต่น้อย

เพราะเขารู้จักนิสัยของรอนดี

หลายครั้งสิ่งที่ฟังดูแย่ในคำพูดของรอน จริง ๆ แล้วมาจากความไม่มั่นใจในตัวเอง

เพราะพื้นฐานครอบครัว รอนจึงมีนิสัยขี้ระแวงและมักใช้การเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่น เพื่อปกปิดความรู้สึกด้อยค่า

สำหรับคนธรรมดาที่มีแค่ความกล้าแบบเขา การยอมรับข้อบกพร่องตัวเองไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่าย

เขาเคยเสียสละเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในบททดสอบปลายภาคแรก และก็เคยบ่นไม่หยุดตอนถูกฮอร์ครักซ์ครอบงำเพราะรู้สึกว่าพยายามเท่าไรก็ไร้ผล

เขาเคยโกรธที่เฮอร์ไมโอนี่แนะนำเขา และในขณะเดียวกันก็แอบหลงรักเธออยู่ในใจ

แต่กับเดม่อน รอนยังไม่เคยแสดงด้านนั้นออกมาเลย หรือบางที... อาจจะไม่มีวันแสดงออกมา

กับคนแบบนี้ ถ้าคุณแค่เก่งกว่าเขานิดหน่อย เขาจะไม่ยอมรับ

แต่ถ้าคุณเหนือกว่าเขาในทุกด้านจนห่างชั้นกันสุดขีด เขาจะโทษตัวเองทั้งหมด

อย่างตอนนี้ แค่เดม่อนละเลยคำพูดท้ายประโยคของเขา แล้วมองเขาแวบเดียว รอนก็รู้สึกผิดเต็มอกแล้ว

ไม่ไกลนัก เฮอร์ไมโอนี่เองก็สังเกตเห็นเหตุการณ์ แต่เธอแค่ฮึดฮัดเบา ๆ แล้วหันกลับไปตั้งใจแปลงไม้ขีดไฟต่อ

พอหมดคาบเรียน รอนกับเนวิลก็สามารถแปลงไม้ขีดไฟให้กลายเป็๲สีเงินได้บ้าง แม้ยังไม่ถึงขั้นเป็๲เข็มเงินจริง ๆ

แต่ก็ถือว่าเป็๞ผลลัพธ์ที่ดีมากแล้ว นอกจากพวกเขา ก็มีแค่เฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนไม้ขีดให้กลายเป็๞สีเงินได้พร้อมปลายเริ่มแหลมเล็กน้อย

ส่วนแฮร์รี่ ภายใต้คำแนะนำของเดม่อน สามารถสร้างเข็มเงินได้สำเร็จ แม้ยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่านั่นคือเข็มเงินจริง ๆ

จากสีหน้าพอใจของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็รู้แล้วว่า พวกเขาทำได้ดีแค่ไหน

มักกอนนากัลถึงกับกล่าวชมว่า

“แม้เทียบกับนักเรียนทั้งหมดที่ฉันเคยสอน พวกเธอก็ถือเป็๞กลุ่มที่โดดเด่นกลุ่มหนึ่ง”

คำชมนี้ทำเอาเด็ก ๆ หน้าแดงด้วยความตื่นเต้น

แต่เฮอร์ไมโอนี่ พอคิดถึงเข็มเงินที่สมบูรณ์แบบที่เดม่อนแสดงให้ดูมาก่อนหน้านั้น รอยยิ้มของเธอก็ค่อย ๆ หายไป

พอหมดคาบ เธอก็เดินออกจากห้องเป็๲คนแรก

แฮร์รี่มองตามหลังเธอด้วยสีหน้าเสียดาย ทั้งที่พวกเขาเริ่มต้นมิตรภาพกันอย่างยอดเยี่ยมบนรถไฟ ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงต้องแข่งกับเดม่อนตลอดเวลาด้วยนะ?

ส่วนรอน กำลังบ่นพึมพำกับตัวเองเกี่ยวกับการบ้านของศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอสั่งเรียงความแปลงร่างยาว 2 ฟุต ซึ่งยาวกว่าของอาจารย์อีกสองวิชารวมกันเสียอีก

แต่เขายังบ่นไม่ทันจบ ก็เงียบไปทันที เพราะมักกอนนากัลเดินมาหาเดม่อนแล้ว

แฮร์รี่กับเพื่อน ๆ ก็เริ่มรู้ตัวว่า... เหตุการณ์ซ้ำรอยจากคาถาน่าจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

“เธอพอมีเวลาสักหน่อยไหม เดม่อน? ฉันอยากคุยด้วยหน่อย”

“แน่นอนครับ ศาสตราจารย์”

เดม่อนกล่าวลาผองเพื่อน แล้วเดินตามมักกอนนากัลไปยังห้องทำงานของเธอ

ห้องนี้ตั้งอยู่ที่มุมทางเดินชั้นสอง เป็๲ห้องเล็กๆ ที่มีเตาผิงใหญ่ที่กำลังลุกไหม้ และหน้าต่างที่มองเห็นสนามควิดดิช ซึ่งมีประตูลับที่นำไปสู่ห้องนอนที่มีพื้นเป็๲กรวด

ทั้งสองนั่งลงในห้อง และศาสตราจารย์มักกอนนากัลนำขนมคุกกี้มาให้ พร้อมกับเสิร์ฟชาร้อนๆ ให้เดม่อน

เมื่อเห็นเดม่อนใช้มนต์ลอยคุกกี้ขึ้นมาโดยไม่ใช้มือ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็รู้สึกงุนงง นี่เป็๲วิธีการทานขนมใหม่หรือไง?

หลังจากคิดสักพัก ท่านจึงพูดขึ้น:

“เดม่อน ๻ั้๹แ๻่แรกที่พบเห็นนาย ฉันก็รู้แล้วว่านายมีพร๼๥๱๱๦์ในวิชาแปลงร่าง

ฉันคิดว่าพร๱๭๹๹๳์นี้จะเป็๞ความเสียหายอย่างมากหากไม่ได้รับการแนะนำที่ถูกต้องเพื่อพัฒนา”

“ถ้านายยอมรับ ฉันอยากจะให้การบ้านพิเศษกับนายหลังชั้นเรียนทุกครั้ง เพื่อช่วยให้นายเรียนรู้วิชาแปลงร่างได้ดีขึ้น

เพราะถ้าให้สอนตามความก้าวหน้าของเพื่อนๆ คนอื่นๆ คงจะทำให้เวลาเรียนของนายเป็๞การเสียเวลาไปเปล่าๆ ฉันไม่แน่ใจว่านายคิดยังไงบ้าง?”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองดูสีหน้าของเดม่อนอย่างละเอียด ท่านตั้งใจไว้แล้วว่า ถ้าเดม่อนมีการตอบรับที่ไม่เต็มใจ ท่านก็จะมีแผนสำรอง ให้นายไม่ต้องทำการบ้านแปลงร่างเหมือนคนอื่นๆ

“ผมยินดีครับ ศาสตราจารย์” เดม่อนตอบทันทีอย่างมั่นใจ

การตอบรับนี้ทำให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลรู้สึกดีขึ้น เดม่อนไม่ทำให้เธอผิดหวังเลย

“แต่ผมมีเ๹ื่๪๫หนึ่งอยากขอความช่วยเหลือจากท่านครับ”

“พูดมาเลย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลปรับแว่นตาแล้วตอบอย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าไม่ว่าสิ่งที่เดม่อนจะขอ เธอก็ยินดีช่วยเหลือ

แต่ท่าทีของเธอนั้นมาจากการที่เชื่อมั่นในตัวเดม่อน เธอรู้ว่าเขาจะไม่ขออะไรที่ยากเกินไป

“ผมอยากสมัครสมาชิก ‘วันนี้กับการแปลงร่าง’ ครับ แต่ผมหาวิธีสมัครไม่ได้เลย”

เมื่อศาสตราจารย์แม็คกอนนากัลได้ยินคำขอนั้น ก็ยิ้มออกมาทันที

“แค่เปิดเรียนมาหนึ่งอาทิตย์ นายก็รู้จัก ‘วันนี้กับแปลงร่าง’ แล้วเหรอ? เจอนี่ในห้องสมุดหรือไง?”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลรู้สึกยินดี เพราะเข้าใจแล้วว่าเดม่อนจะยังคงเดินต่อไปในเส้นทางการศึกษาวิชาแปลงร่าง ไม่ว่าจะมีการเชิญหรือไม่

“นายหาวิธีสมัครไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะมันเป็๲วารสารวิชาการที่มุ่งเน้นการพัฒนาใหม่ๆ ของวิชาแปลงร่าง

เนื้อหาที่เผยแพร่ในนี้สำหรับนักเรียนปีต่ำเกินไป มันยากเกินไปสำหรับพวกเขาเลยทำให้วารสารนี้เฉพาะสำหรับผู้ที่มีความสามารถหรือพร๱๭๹๹๳์ในแปลงร่าง”

“สำหรับนักเวทผู้ใหญ่ นี่ไม่ใช่ความลับ นายแค่ขอที่อยู่สมัครสมาชิกจากพวกเขา แล้วส่งจดหมายผ่านนกฮูกไป นายก็จะสามารถรับสมัครสมาชิกได้”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลส่งกระดาษที่มีที่อยู่ให้เดม่อน แล้วพูดต่อว่า:

“กลับมาที่เ๱ื่๵๹ที่คุยกัน เมื่อนายยอมรับข้อเสนอของฉัน ๻ั้๹แ๻่นี้ไป ฉันจะให้การบ้านพิเศษกับนาย”

“ขอเตือนล่วงหน้า ถ้านายไม่ตั้งใจทำ หรือไม่สามารถทำตามที่ฉันขอได้ ฉันจะหยุดการสอนนี้ทันที และจะไม่ทำการสอนให้กับนายอีก”

“ครับ ศาสตราจารย์” เดม่อนตอบด้วยความเคารพ

ถึงแม้ว่าเขาจะมีการบ้านพิเศษจากศาสตราจารย์ฟลิตวิแล้ว แต่ถ้าเพิ่มวิชาแปลงร่างก็ยังพอรับไหว เขาเชื่อว่าสามารถทำได้

สำหรับหลังจากนี้จะมีการบ้านเพิ่มขึ้นหรือไม่นั้น ค่อยว่ากันตอนนั้น

(จบบท)