"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" หลังจากสิ้นเสียงกรีดร้อง เด็กสาวคนนั้นก็ยิ้มกว้าง "ฮ่าฮ่าฮ่า อือ อือ อือ..." เธอพูดพึมพำออกมาเป็ภาษาที่พวกเราไม่เข้าใจ
สายตาเจียงเหยี่ยนเปลี่ยนไปในทันที "ปีศาจ ไปเร็ว!"
เขากำลังจะพาทุกคนไปจากที่นี่ฉันรีบรั้งเขาเอาไว้ "พวกเราจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้นะ! ถึงแม้ว่าพวกเราจะไร้ความสามารถ แต่พวกเราจะมายอมแพ้ทั้งๆที่ยังไม่ได้สู้จนถึงวินาทีสุดท้ายแบบนี้ไม่ได้"
ทุกคนออกอาการลังเลดวงตาสีน้ำเงินของเจียงเหยี่ยนเริ่มฉายแววเปล่งประกายขึ้นมา
"...อือ อือ..." คำพูดแปลกๆ ยังคงดังออกมาจากปากของเด็กสาวคนนั้น และในทันใดนั้นตัวเธอก็ลอยขึ้นไป อีกทั้งยังทำให้เตียงนอนลอยขึ้นไปด้วยใบหน้าของเธอเริ่มไหลย้อยลงมาเหมือนโคลนและน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆเธอลอยขึ้นไปติดบนเพดานพร้อมกับเตียงนอน หนังตาของเธอเริ่มเกาะติดกัน
"เธอกำลังจะรวมร่างกับปีศาจร้ายแล้วช่วยไม่ได้แล้ว!" เจียงเหยี่ยนมองหน้าฉันอย่างลนลาน "เธอจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย!"
"แต่แม่ของเด็กคนนี้ยังนั่งอยู่ข้างนอกนั่นนะ!" ฉันะโใส่เขาอย่างเหลืออด ทุกคนต่างตกตะลึง ฉันมองพวกเขาด้วยความเสียใจ "พวกเธอเป็จอมเทพ เป็จอมมาร พวกเธอมีพลังปาฏิหาริย์แต่มนุษย์อย่างเราไม่มี พวกเราตัวเล็กนิดเดียว เวลาที่เผชิญหน้ากับเื่แบบนี้เราทำได้แค่หวาดกลัว และไม่มีความหวัง แต่แม่ของเด็กคนนี้ฝากความหวังสุดท้ายไว้กับพวกเธอแล้ว" ฉันเสียใจจนน้ำตาไหลก่อนหน้าที่ฉันจะได้เจอกับพวกเขา ฉันไม่เคยเชื่อในเื่ภูตผีปีศาจและเทพเ้าเพราะเวลาที่ฉันพบเจอกับความลำบาก ในตอนที่ฉันขอร้องอ้อนวอนต่อเทพเ้า ขอให้แม่ยังอยู่กับฉันอยู่กับพ่อ แต่พวกเขา ไม่เคยปรากฏตัวออกมา
ทุกคนยังคงมองฉันอึ้งๆฉันรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา มองหน้าพวกเขาทุกคนด้วยความเชื่อมั่น "พวกเธอทำได้ อาจารย์หยางบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่านี่คือการต่อสู้ที่ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเรา เพราะงั้นตอนนี้ทีมอื่นๆ ก็ต้องเผชิญหน้ากับปีศาจที่เก่งกว่าตัวเองเหมือนกัน ความจริงแล้วกลุ่มของพวกเราได้ชื่อว่าเป็กลุ่มไร้ความสามารถแน่นอนว่าสิ่งที่เราเผชิญหน้ากับมันอยู่ก็อยู่ในระดับที่ต่ำที่สุดเหมือนกันแล้วพวกเราจะมายอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ลองสู้แบบนี้ไม่ได้!"
ชิงิและซืออีนั่วมองหน้าเจียงเหยี่ยนพร้อมกันเจียงเหยี่ยนเริ่มตกอยู่ในอาการสับสน
"พวกเราไม่มีทางทำสำเร็จพวกเราไม่มีทางทำสำเร็จ..." เหมาเหมาใจนพูดวกไปวนมาไม่หยุด
ฉันยังคงมองหน้าเจียงเหยี่ยนและชี้ไปทางเหมาเหมา "นายอยากให้เหมาเหมาปฏิเสธตัวตนของตัวเองแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเหรอ"
แววตาของเจียงเหยี่ยนเรียบนิ่งขึ้นมาทันทีมองดูเหมาเหมาที่พูดจาไม่รู้เื่แล้วก็รู้สึกสงสาร
ฉันอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับไหล่เขาไว้แน่น "พวกเราทำได้ ขอเพียง ขอเพียงแค่เราชนะสักครั้งเหมาเหมาก็จะไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแบบนี้อีกแล้ว"
เจียงเหยี่ยนหันไปหาชิงิและซืออีนั่วชิงิพยักหน้าทันที และซืออีนั่วก็พยักหน้าอยู่ด้านหลังของเสี่ยวไป๋และทันใดนั้น เสี่ยวไป๋ก็คลายตัวออกจากคอของซืออีนั่ว และกลายร่างเป็งูหลามตัวใหญ่เหยียดตัวขึ้นอยู่ด้านหลังของพวกเราพร้อมกับจ้องปีศาจร้ายตนนั้นอย่างเยือกเย็น
คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่กล้าหาญที่สุดในนี้จะเป็เสี่ยวไป๋
"หลินเชี่ยนหรูกับปีศาจร้ายรวมเป็ร่างเดียวกันแล้วเราจัดการลำบากแล้ว เราทำได้แค่ต้องฆ่าเธอ!" ในตอนที่เจียงเหยี่ยนพูดออกมาเปลือกตาของหญิงสาวก็ประสานติดกันสมบูรณ์ เธอสะบัดหน้ามองอย่างดุร้ายและเก้าอี้ภายในห้องก็ลอยมาทางพวกเราทันที
"ระวัง!" ชิงิรีบคว้าตัวของเหมาเหมาที่ยังคงขาดสติหลบไปทางมุมหนึ่งของห้องและในขณะเดียวกัน เจียงเหยี่ยนก็คว้าเอาตัวฉันเข้าไปหลบอยู่อีกมุมหนึ่งเก้าอี้หล่นลงกระแทกใส่ประตู "โครม โครม!"
"กรี๊ดดดดดดด" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นและกรีดร้องออกมาอีกครั้งผ้าที่มัดเท้าเอาไว้ขาดออกจากกัน เตียงนอนหล่นลงมาจากกลางอากาศลงสู่พื้น "ตึง!" มือของเด็กสาวที่ไม่มีดวงตาเริ่มโค้งงอไปทางด้านหลังน่าสยดสยองมาก
"ชิงิ! เสี่ยวนั่ว!" ในตอนที่เจียงเหยี่ยนะโเรียกชิงิและซืออีนั่วก็พุ่งออกมาทันที
ฉันรีบะโขึ้นมา "อย่าทำลายสถานที่!"
ชิงิหันมาสบตาฉันจากนั้นจึงพนมมือขึ้น และในตอนที่เขาแยกมือออกฉันก็เห็นเส้นเขตแดนโผล่ขึ้นทั่วทั้งห้องอย่างรวดเร็ว ตัดขาดเสียงทั้งหมดจากโลกภายนอกภายในพริบตาเดียวและยิ่งทำให้ห้องนี้ตกเข้าสู่ความมืดสลัวมากขึ้นกว่าเดิม
"หึหึหึหึกรี๊ดดดดดดดดด" ปีศาจร้ายหลุดออกมาจากการถูกมัดไว้กับเตียงและพุ่งตัวไปทางซืออีนั่ว แต่ทันใดนั้นเองเสี่ยวไป๋ก็พุ่งตัวขึ้นไปโดยไร้ความกลัวเพียงแค่พริบตาเดียว ร่างของเสี่ยวไป๋ก็พุ่งเข้าไปรัดร่างของหลินเชี่ยนหรูเอาไว้
"ชิงิ! ตอนนี้เลย" เจียงเหยี่ยนะโขึ้นเสียงดัง
แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของชิงิง้าวลายัของเขานั่นเอง เขากำมันไว้ในมือแน่น เขา้าที่จะตวัดง้าวเข้าใส่ร่างของเด็กสาวที่ถูกเสี่ยวไป๋รัดเอาไว้แต่ตวัดยังไงใบมีดเล่มใหญ่ก็ไม่ถึงตัวสักที พวกเราหันไปมองอย่างแปลกใจ ให้ตายเถอะ! ง้าวของเขา มันติดอยู่!...
เพราะด้ามง้าวทั้งยาวทั้งใหญ่จึงทำให้ส่วนปลายมีดและปลายด้ามจับติดคาอยู่บนเพดานและพื้นด้านล่าง...
ดูเหมือนว่าพื้นที่เล็กๆ นี้ทำให้อาวุธที่ใหญ่จนเกินไปไร้ประโยชน์ไปเลย
สถานการณ์ตรงหน้าเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆสมองของฉันเริ่มทำงานตามสัญชาตญาณเพื่อที่จะมีชีวิตรอดภาพการขับไล่ผีไหลเข้ามาให้หัวฉันเป็ฉากๆ ฉันรีบถามเจียงเหยี่ยน "เจียงเหยี่ยน ในฉากที่ไล่ผีเคยบอกไว้ว่าขอแค่เรารู้ชื่อของผีร้าย เราก็สามารถไล่มันไปได้ มันคือเื่จริงหรือเปล่า"
เจียงเหยี่ยนนิ่งไป
ฉันเขย่าตัวเขาด้วยความรีบร้อน "เป็เื่จริงหรือเปล่า!"
เจียงเหยี่ยนรู้สึกตัว พยักหน้ารับ "แต่ว่าผีร้ายมันมีเยอะเกินไปพวกเราไม่รู้มาก่อนว่าผีร้ายที่สิงร่างของผู้หญิงคนนี้มันคือตัวไหน"
ฉันยกยิ้ม "เธอเป็สารานุกรมขนาดใหญ่ทั้งบน์และโลกมนุษย์ไม่ใช่เหรอฉันมีวิธี คอยดูนะ" ฉันลุกขึ้นท่ามกลางแววตาที่งุนงงของเจียงเหยี่ยน "เสี่ยวนั่ว! นายช่วยทำให้เสี่ยวไป๋รัดร่างของหลินเชี่ยนหรูไว้ให้ได้นานที่สุดหน่อยนะ"
เสี่ยวนั่วพยักหน้าเขาเริ่มชูสองมือขึ้น และหันฝ่ามือไปทางเสี่ยวไป๋ ทันใดนั้น ผมสีขาวของเขาก็ค่อยๆ แผ่ขยายออกเหมือนโดนไฟฟ้าสถิตดวงตาสีขาวเป็ประกายแวววาวของเขาโผล่ออกมาจากผมหน้าม้านั่นทั่วทั้งลำตัวของเสียวไป๋เริ่มเปล่งแสงสีขาวเรืองรองออกมา ราวกับเชือกอันทรงพลังบีบรัดร่างของเด็กสาวไว้อย่างแ่า
ฉันหันไปหาชิงิอีกครั้ง "รุ่นพี่ชิงิข้างนอกห้องมีตู้เสื้อผ้าอยู่ ตรงกลางตู้มีกระจกอยู่หนึ่งบานพี่รีบไปแกะมาเร็วเข้า!"
ชิงิรับคำ "ได้เลย" ชิงิรีบเก็บง้าวนั้นและออกไปจากเส้นเขตแดน เปิดประตูเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ฉันไม่มีเวลาที่จะมามัวสนใจเหมาเหมาฉันยืนประจันหน้าอยู่กับหลินเชี่ยนหรู เธอชะโงกหน้าออกมาหาฉัน และอ้าปากกลิ่นเหม็นชวนสะอิดสะเอียนโชยออกมาจากปากของเธอ ฉันยกมือปิดจมูก "ในหนังบอกไว้ว่าผีร้ายทุกตัวจะมีลักษณะพิเศษของตัวเอง และมันจะโผล่ออกมาให้เห็นในร่างที่ถูกไว้รุ่นพี่เจียงเหยี่ยน ฟังดีๆ นะ ลักษณะพิเศษของผีร้ายที่จะปรากฏออกมาก็คือจะมีกลิ่นเหม็นสาบแสบจมูก กลิ่นเหม็น..." ฉันดมดูดีๆอีกครั้ง และยกมือขึ้นโบกไปมา "หลังจากที่มันเจือจางลงมันจะมีกลิ่นหอมอยู่เล็กน้อยใช่แล้ว! กลิ่นเหม็นเหมือนกับน้ำหอมที่มันฉุนเกินไป" ฉันหันไปมองเจียงเหยี่ยน เจียงเหยี่ยนยังคงอึ้งอยู่ฉันะโเสียงดังขึ้นมาทันที "รุ่นพี่เจียงเหยี่ยนรีบค้นหาเร็วเข้า!"
เจียงเหยี่ยนสะดุ้งรีบปิดเปลือกตาลงทันที เขามีท่าทางเปลี่ยนไปมากจนกระทั่งรู้สึกได้ถึงความหล่อที่เรียบนิ่งนั้น"พูดอีกที" เขาเอ่ยเสียงขรึม
ฉันยื่นมือออกไปบีบคางของหลินเชี่ยนหรูเธอหันมาจะกัดฉัน "อ้า......"
"ฟันยังอยู่ครบไม่มีหลุด และสีก็ไม่ได้เปลี่ยน ผิวหน้า..." ฉันชักมือกลับและมีเส้นใยเหนียวหนืดติดมือมาด้วย "ลื่นเหลวเกาะติดกัน ดูแล้วไม่เละ แต่ว่ามันละลาย เปลือกตาสองข้างรวมเข้าด้วยกันขนคิ้วหลุดออกหมด..."
"หาเจอแล้ว!" จู่ๆ เจียงเหยี่ยนก็พูดขึ้นมาเสียงดัง ฉันมองเขาด้วยความประหลาดใจ"ทำไมเร็วจัง"
เขามองฉันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "มันคือผีไร้หน้าตามตำนานเล่าว่ามันเกิดขึ้นมาจากความโกรธแค้นที่ไม่พอใจในหน้าตาที่สวยงามของผู้อื่นหลังจากที่ออกมาจากโลกของปีศาจก็ชอบเข้าไปสิงร่างของผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยงามหรือผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา"
ฉันหันไปมองรูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะด้านข้างหลินเชี่ยนหรูเป็ผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ ด้วย
"เสี่ยวหลันเธอรีบออกมา หลังจากนี้ฉันจัดการเอง" เจียงเหยี่ยนสะบัดมือทั้งสองข้างกลางฝ่ามือมีแสงเรืองรองอ่อนๆ โผล่ขึ้นมา
"โอเค!" ฉันหลบออก
เจียงเหยี่ยนะโมาอยู่ข้างหน้าฉันและะโข่มขู่ขึ้นมา "เ้าผีไร้หน้า ตัวข้าในนามของเทพเ้าขอสั่งให้เ้าออกไปจากร่างของเด็กสาวที่ไร้เดียงสาคนนี้ซะ" ในตอนที่เขาะโขึ้นมา ฝ่ามือของเขามีแสงสีทองสะท้อนวาบขึ้นมาหนึ่งครั้งจากนั้นจึงกดลงไปกลางหว่างคิ้วของหลินเชี่ยนหรู
เสียงกรีดร้องแหลมดังขึ้นทันที "กรี๊ดดดดดดดด"
ซืออีนั่วยกมือขึ้นปิดหูด้วยความเ็ปเหมาเหมายังคงพูดจาวกวนไปมาอยู่ในมุมมุมหนึ่งของห้อง ความรู้สึกว่าตนด้อยค่าทำให้เธอจมอยู่แต่ในโลกของตัวเองไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เสี่ยวไป๋ยังคงพยายามที่จะอดทนแต่ท่ามกลางเสียงกรีดร้องนั้นมันก็ค่อยๆ คลายตัวออก
ฉันยืนอยู่ข้างหลังเจียงเหยี่ยนมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดหูอดทนต่อความเ็ปพลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาถาม “ผีไร้หน้ามีอะไรที่เป็จุดอ่อน”ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันไม่มีวิธีที่จะถามเจียงเหยี่ยนแล้ว
คำตอบ: ผีไร้หน้ากลัวคนที่หน้าตาน่ากลัวที่สุด
ฉันหันไปมองเหมาเหมาอย่างกระอักกระอ่วน "เหมาเหมา ขอโทษทีนะ"
ฉันดึงเหมาเหมาออกมายืนแทรกข้างหน้าเจียงเหยี่ยนเปลือกตาของเด็กสาวคนนั้นแยกออกจากกันในทันทีและเห็นดวงตาของเด็กสาวคนนั้นโผล่ออกมา ข้างในแววตาฉายแววความหวาดกลัวออกมาเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างรีบไต่ขึ้นมาจากในปากของเธอที่ส่งเสียงกรีดร้องอยู่หลังจากนั้นสิ่งที่ดูไร้รูปร่างเป็ก้อนกลมๆ สีเนื้อก็พุ่งออกมาจากปากของเธอและถูกพ่นขึ้นไปบนเพดาน
น่าขยะแขยงสิ่งนั้นมันเหมือนก้อนของเนื้อสัตว์ที่ถูกบดด้วยเครื่องบดเนื้อ
"กรี๊ดดดดดดดดขี้เหร่มาก..." หลังจากที่เสียงกรีดร้องนั้นหยุดลงพร้อมกับกลุ่มก้อนเนื้อที่น่าขยะแขยงนั้นได้ออกจากร่างของเธอไปร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเด็กสาวคนนั้นก็ร่วงลงมาเจียงเหยี่ยนปรี่เข้าไปรับเธอไว้ได้ทัน และวางเธอลงบนเตียง
เหมาเหมายังคงยืนอยู่ข้างหน้าฉันด้วยอาการตกตะลึง "เผละ เผละ เผละ เผละ" เสียงก้อนเนื้อที่ยังติดอยู่บนเพดานค่อยๆ ร่วงลงมาและงอกยาวออกมาเป็แขนขาและหัวที่ไม่มีหน้า ทั่วทั้งร่างของผีไร้หน้าเป็สีเนื้อเหมือนมีิัอยู่เพียงแค่ชั้นเดียว ไม่มีหน้าตา ไม่มีผม มันมองมาทางเหมาเหมา และส่งเสียงที่จับใจความไม่ได้ออกมาจากลำคอ"อือ อือ"
จู่ๆ หูของเหมาเหมาก็ลุกตั้งขึ้นแทรกออกมาจากกลุ่มผมยาวนั้นขนบนตัวเธอลุกตั้งขึ้นมา "วิ้ง!" ลำแสงเย็นะเืสาดส่อง กรงเล็บโผล่ออกมาจากฝ่ามือของเธอซืออีนั่วที่เห็นเหตุการณ์รีบดึงฉันเข้ามุมห้องด้วยความรวดเร็วและฉันก็เห็นเหมือนกลุ่มเปลวไฟสีน้ำเงินกำลังลุกไหม้อยู่บนตัวของเหมาเหมา!
ซวยแล้ว! ซูเปอร์ไซย่ากลายร่างงั้นเหรอ!
"ไม่มีใครกล้าพูดว่า โม่อิงคนนี้ ขี้เหร่! โฮกกกกกก" เสียงคำรามดังออกมาจากปากของเหมาเหมาลมอากาศที่มีกำลังแรงถูกพ่นออกมาในทันทีเป่าผิวของผีไร้หน้าจนเกิดรอยย่นยับยู่ยี่ไปหมด
เหมาเหมากลายร่างแล้วจริงๆเธอกลายร่างเป็มนุษย์หมาป่าและะโไปมาด้วยท่าทางดุร้ายเธอกระชากร่างของผีไร้หน้าลงมาจากเพดาน ทุ้มลงกับพื้นอย่างโหดร้ายในตอนที่ผีไร้หน้าจะหยัดตัวลุกขึ้น เหมาเหมาก็กระชากให้ล้มลงอย่างรวดเร็วเธอใช้เท้าเหยียบลงไปบนตัวของผีไร้หน้า กรงเล็บแหลมค่อยๆกรีดผ่านิัของผีไร้หน้าตนนั้น "หึหึหึหึ...ผิวของเธอชุ่มชื้นมากเลยนะ..."
ร่างกายฉันแข็งทื่อขึ้นมาทันทีฉันััได้ว่าคนที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้ไม่ใช้ผีไร้หน้าที่มาจากโลกปีศาจแต่เป็เหมาเหมา
