“ เ้าฟังไว้ให้ดี ของของข้าทุกอย่าง ข้าไม่มีวันให้เ้า...ต่อให้อยากจะโยนทิ้งก็ตาม” นางพูดขึ้นนิ่งๆเมื่อเห็นต้วนอวี้หรานทำท่าจะะโลงไปเก็บ
น้ำเสียงของต้วนชิงิเยียบเย็นหนาวเหน็บไปถึงหัวใจราวกับมีดาบแหลมคมแทงทะลุหัวใจของต้วนอวี้หรานจนร่างกายสั่นเทิ้ม
พลันเงยหน้าขึ้นมาสบตาที่เ็าของต้วนชิงิสายตาเฉี่ยวคมแฝงไว้ด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้ต้วนอวี้หรานที่ปกติมีคนคอยให้ท้าย ใเสียจนเหงื่อท่วมตัว
นางรู้สึกใระคนประหลาดใจพลันรู้สึกคล้ายกับว่าคนที่พูดกับนางไม่ใช่เด็กอายุเก้าขวบ แต่เหมือน…ผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมานานต่างหาก!
เพียงครู่เดียวต้วนอวี้หรานรู้สึกเหมือนเกิดภาพลวงตาทั้งที่เมื่อก่อนเคยใช้กำลังทำอะไรกับต้วนชิงิก็ได้ แต่บัดนี้ไม่มีอีกแล้วต้วนชิงิตรงหน้าเปลี่ยนเป็คนใหม่ราวกับเป็คนละคน
ต้วนชิงิพูดจบจึงหันไปเรียกเซี่ยเฉ่าเอ๋อร์เดินจากไป
ต้วนอวี้หราน!นี่มันแค่เริ่มต้น จากนี้ไป ข้าจะไม่มีวันยอมยกของของข้าให้สองแม่ลูกคู่นี้เอาไปทิ้งหรือให้สุนัขยังจะดีเสียกว่า!
เข้าสู่เดือนแปดดอกกุ้ยฮวาในสวนเริ่มผลิบานออกดอก ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง สายลมพัดโชยในเวลานี้ยิ่งทำให้ดอกกุ้ยฮวาส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทุกสารทิศ
แสงสีเหลืองอบอุ่นจากดวงจันทร์ที่สาดส่องลอดผ่านต้นไม้หนาน้อยใหญ่กระทบเห็นพื้นทางเดิน ใบไม้บนต้นต่างร่วงโรยลงมาสู่พื้นประหนึ่งภาพวาดที่ไม่มีอยู่จริง
ต้วนชิงิเดินตรงไปข้างหน้าตามพื้นอิฐ
สายลมในเดือนแปดพัดมากระทบใบหน้า...ช่างเย็นสบาย พลันคิดถึงภาพในอดีตชาติ!นางส่ายหัวไปมาเพื่อจะสลัดภาพเ่าั้ให้ออกไปและเริ่มครุ่นคิดหาทางเดินหลังจากนี้อย่างเต็มกำลัง
ข่าวที่นางสั่งสอนน้องสาวต่างมารดาเมื่อครู่ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าคงไปถึงหูของหลิวหรงก่อนเป็แน่ทว่านางไม่มีความกลัวเพราะได้เตรียมตัวรับมือกับทุกเื่ที่จะเกิดขึ้นไว้แล้ว
ยังมีต้วนอวี้ซึ่งต้วนชิงิควรจะไปหาบ้างแล้ว
เมื่อนึกถึงจุดจบของต้วนอวี้ที่ตายอย่างอเนจอนาถนางได้แต่ถอนหายใจออกมา โบราณว่า ‘พี่สาวคนโตเปรียบเสมือนแม่’แต่นางกลับถูกหลอกลวง น้องชายก็ตายอย่างทุกข์ทรมานเพียงแค่คิดถึงสิ่งที่ต้วนอวี้หรานทำในชาติที่แล้วนางก็มีแต่ความเกลียดชังอยู่ในใจ
ใต้ต้นกุ้ยฮวาต้วนชิงิหยุดเดินพลางถอนหายใจ ‘หลิวหรง ต้วนอวี้หรานพวกเ้าติดค้างข้ามากมายเหลือเกิน ชาตินี้พวกเ้าต้องชดใช้ ในสิ่งที่ทำไว้กับข้า’
เมื่อเห็นต้วนชิงิยืนนิ่งอยู่กับที่เซี่ยเฉ่าเอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลังก็ไม่กล้าส่งเสียงใดออกมา พลางกวาดสายตาไปรอบๆทุกด้าน ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว และที่นี่ยังเป็สวนดอกไม้ที่เย็นที่สุดนางรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี อยากจะให้ต้วนชิงิรีบเดินออกจากที่นี่ พลันสายลมวูบใหญ่พัดมาพร้อมกลิ่นของคาวเื!
ต้วนชิงิเคยผ่านความเป็ความตายมาแล้วครั้งหนึ่งจึงมีความไวต่อกลิ่นคาวเืเป็อย่างยิ่งเมื่อหันมองไปในถ้ำเจี้ยซานกลับพบสายตาวาววับคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องมาที่นาง!
“ใครอยู่ตรงนั้น?” สายตาที่แข็งกร้าวทำให้ต้วนชิงิตื่นตระหนก
ด้วยความใต้วนชิงิที่ยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้คิดจะหันหลังวิ่งหนีเงาดำที่เห็นเมื่อสักครู่พุ่งตรงเข้ามาทางนางอย่างว่องไว ทว่ายังไม่ทันได้ขยับหนีก็ถูกจับไว้เสียแล้ว
เื!
กลิ่นคาวเื
นางสูดกลิ่นคาวเืผสมกับกลิ่นร่างกายของชายชุดดำเข้าไปทำให้นางแทบจะขาดใจ
ไม่ทันไรก็ถูกชายสวมชุดดำปิดหน้าสูงกว่านางหนึ่ง่หัวจับได้ พลันเอามีดปลายแหลมคมจ่อไว้ที่คอหากนางขยับแม้แต่นิดเดียวเขาคงจะปลิดชีพนางเป็แน่
ระหว่างที่กำลังยื้อแย่งผมที่เกล้าไว้ของต้วนชิงิสยายลงมา เสื้อผ้าของนางเลอะเปรอะเปื้อนเหลือแต่สายตาเ็าแข็งทื่อประดุจน้ำแข็ง
นางทำตามที่ชายชุดดำบอกอย่างไม่ขัดขืนไม่มีแม้เสียงอ้อนวอนหรือร้องไห้นางตกอยู่ในสถานะที่ทำได้เพียงปล่อยไปตามสถานการณ์ก่อนเพลี้ยงพล้ำในตอนนั้นนางคิดในใจว่าต้องเป็คนที่หลิวหรงส่งมา แต่เมื่อคิดดูอีกทีแล้วก็ไม่น่าจะใช่เพราะหลิวหรงถนัดสร้างเื่มากกว่าคงไม่ใช่พวกเดียวกับนักฆ่าที่เต็มไปด้วยเืผู้นี้
นางจึงสรุปว่าชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าต่อสู้กับคนอื่นจนได้รับาเ็มาจึงมาหลบอยู่ที่นี่?
ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็ใครมาจากไหน คงต้องรอให้อีกฝ่ายสงบลงก่อนค่อยหาทางแก้ไขเฉพาะหน้าไป
เซี่ยเฉ่าเอ๋อร์ที่ตามอยู่ด้านหลังต้วนชิงิเมื่อเห็นนางได้รับอันตรายก็เกือบจะร้องด้วยความใ ชายชุดดำพูดเสียงต่ำ “ถ้าอยากให้นางรอด ก็อย่าร้องเด็ดขาด”
เซี่ยเฉ่าเอ๋อร์ได้ยินก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีทำใจกล้าถามเสียงเบา “เ้าเป็ใครถ้ารู้จักกันก็ปล่อยคุณหนูเถอะ”
ชายชุดดำหัวเราะเ็าขึ้นมาใช้มือที่ถือมีดแหลมคมนั้นกรีดเข้าไปที่คอของต้วนชิงิรอยหนึ่ง “ถอยไป”
การข่มขู่และลงมือเช่นนี้ไม่จำเป็ต้องพูดอะไรมากมายก็สามารถทำให้อีกฝ่ายยอมถอยได้อย่างง่ายดาย
เซี่ยเฉ่าเอ๋อร์ผงะถอยหลังไปหลายก้าวเมื่อเห็นต้วนชิงิได้รับาเ็นางสะบัดมือพูดอย่างลนลาน “อย่า... ทำร้ายคุณหนูของข้า”
ต้วนชิงิถูกชายชุดดำเอาแขนรัดคอทำให้หายใจลำบากแต่ก็ยังโบกมือเป็สัญญาณให้เซี่ยเฉ่าเอ๋อร์อย่าลนลานและก้าวเดินตามชายชุดดำเข้าไปในถ้ำเจี่ยซาน
เมื่อเห็นเซี่ยเฉ่าเอ๋อร์อยู่นอกถ้ำมีเพียงแต่ต้วนชิงิกับชายชุดดำ นางจึงใช้แรงดันแขนออก “ปล่อยข้า! ข้าไม่หนีหรอก”
ชายชุดดำกดมีดแทงเข้าไปที่คอต้วนชิงิยิ่งทำให้เืไหลออกมาเยอะเขาใช้สายตาที่น่ากลัวมองมายังนาง พูดเน้นทีละคำ “ถ้าเ้ายังไม่อยากตายก็อย่าขัดขืน”
ชายชุดดำคิดว่าทำเช่นนี้จะทำให้ต้วนชิงิใร้องไห้แต่นางกลับใช้สายตาที่เฉยชานิ่งสงบมอง เขาถึงกับใ
“คำพูดนี้ต้องเป็ข้าต่างหากที่ต้องพูด ถ้าเ้ายังไม่อยากตายก็ปล่อยข้าซะ!”นางพูดด้วยน้ำเสียงเ็าพลางมองชายชุดดำ
นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายใขึ้นไปอีกคนในโลกล้วนรักตัวกลัวตายยิ่งเป็สตรียิ่งต้องให้ความสำคัญกับชื่อเสียงและเกียรติยศ
ถ้าเป็หญิงสาวคนอื่นเจอเหตุการณ์เช่นนี้คงใทำอะไรไม่ถูกหรือไม่ก็คุกเข่าร้องไห้ ร้องขอชีวิตไม่ใช่หรือ?
แต่ทำไมหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ร้องไห้ทว่าสงบนิ่งราวกับเสาน้ำแข็งที่มั่นคง ทำให้เขาไม่เข้าใจเพียงครู่เดียวชายชุดดำก็นึกถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมาที่เวลาเจออันตรายมักจะนิ่งสงบราวกับูเาไท่ซานคนคนนั้นแม้อายุจะน้อยกลับเหมือนหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ที่มีแต่ความอาจหาญและทะนงตน ชายชุดดำจึงตัดสินใจใช้ทั้งชีวิตติดตาม
น่าเสียดายที่คนคนนั้นแม้จะอยู่ในเมืองหลวงกลับไม่รู้ถึงสถานการณ์ความเป็ความตายของเขา ทว่าเขากลับไม่เคยเสียใจแม้สักครั้ง
ชายชุดดำนั้นหันกลับมามองใบหน้าต้วนชิงิที่ไม่แสดงอาการใดบนหน้าแม้แต่น้อย
“เ้าได้รับาเ็ ถ้าไม่รีบห้ามเื เ้าจะต้องตายแน่” นางเลิกคิ้วขึ้นมองไปยังชายชุดดำ
ชายชุดดำดูเหมือนได้รับาเ็สาหัสเดินส่ายไปส่ายมาเขามองมายังต้วนชิงิก่อนจะโยนมีดทิ้งพลางหัวเราะเยาะ “ถ้าข้าตาย ข้าจะเอาเ้าไปด้วย”
ต้วนชิงิเลิกคิ้วขึ้น “จะให้ข้าตายไปกับเ้า เช่นนั้นก็ต้องดูฝีมือของเ้าว่าจะทำได้ไหม”
นางรู้ว่าคนในยุทธภพทั้งรักและหยิ่งในศักดิ์ศรีมากขนาดไหน
