คืนวันข้ามปี ก่อนจะเข้าวัง อวิ๋นซีได้ป้อนนมเด็กทั้งสองก่อนจนเรียบร้อยพร้อมทั้งเตรียมของว่างไว้ให้ทั้งครอบครัวได้กินรองท้องกันก่อนเข้าวัง แม้อาหารในวังจะทำขึ้นจากวัตถุดิบชั้นดีที่ดีที่สุด รสชาติไม่เลว ทว่านางกลับกังวลว่าบิดาอวิ๋นและจ้าวลี่เจียจะไม่คุ้นเคย
อวิ๋นซีเตรียมชุดที่ทั้งหนาและนุ่มสีท้องฟ้ากับเสื้อคลุมสีขาวปักลายดอกเหมยอีกตัวหนึ่งให้จ้าวลี่เจีย ส่วนอวิ๋นซานคลุมผ้ากันลมสีท้องฟ้า เมื่อคนทั้งสองมายืนอยู่ข้างกันก็ดูเหมาะสมเป็อย่างมากจริงๆ
ยามที่เข้าวัง จ้าวลี่เจียไม่มีทีท่าประหม่าแม้แต่น้อย ทำให้อวิ๋นซีอดประหลาดใจไม่ได้ และเป็อีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความประหลาดใจของนางแทน จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “เมื่อก่อนข้าเคยตรวจดูพระอาการให้ฮ่องเต้แคว้นอื่นน่ะ งานเลี้ยงในวังเช่นนี้ก็เคยเข้าร่วมมาแล้วหลายครั้ง ไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้นหรอก”
หวานหว่านที่ฟังคำกล่าวนั้นถึงกับยกนิ้วโป้งขึ้น “ท่านยาย ท่านร้ายกาจมากจริงๆ ”
คำพูดของนางทำให้ทุกคนพากันหัวเราะออกมา อวิ๋นซานมองรอยยิ้มน้อยๆ ที่สุดแสนจะมีความสุขบนดวงหน้าของบุตรสาว ทำให้ตัวเขาเองก็อดยิ้มน้อยๆ ด้วยความเบิกบานใจไม่ได้ “ในเมื่อแม้แต่ซานเหนียงก็ยังไม่หวั่นกลัว แน่นอนว่าพ่อเ้าเองก็ย่อมจะกลัวไม่ได้เช่นกัน”
เมื่ออวิ๋นซีได้ยินคำว่าซาน [1] เหนียง ก็อดยิ้มไม่ได้ คำคำนี้มาจากการที่จ้าวลี่เจียเป็ศิษย์ลำดับที่สามในสำนัก อาจารย์ของจวินเหยียนและอาจารย์อารองจึงเรียกขานนางว่า ‘ซานเหนียง’ คำเรียกนี้ปกติแล้วต้องเป็คนสนิทถึงจะเรียกได้ ดูท่า เื่ราวระหว่างคนทั้งสองจะพัฒนาไปอย่างราบรื่น
จ้าวลี่เจียไม่ได้รู้สึกมีอะไรแปลกประหลาด หรือตะขิดตะขวงในสิ่งใด เพราะก็เหมือนอย่างที่อวิ๋นซานว่าไว้ นี่ก็แค่คำเรียกเท่านั้น
นอกจากนี้ เป็ที่แน่นอนว่า เมื่อเข้าวังแล้ว คณะของพวกเขาก็ดึงดูดสายตาของคนไม่น้อย ขณะนั้นหวานหว่านที่เฉลียวฉลาดทางหนึ่งกำลังจูงมืออวิ๋นซาน อีกทางหนึ่งจูงมือจ้าวลี่เจีย พร้อมเอ่ยปากเรียก ท่านตา ท่านยาย
เพียงไม่นาน ทุกคนที่เฝ้ามองคนกลุ่มนี้ก็เข้าใจตรงกันว่า ยามนี้มารดาผู้ให้กำเนิดของชายาหนิงอ๋องที่ร่ำลือกันไปทั่วได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว พอได้เห็นรูปโฉมนั้นกับตาตนก็พบว่า คนทั้งสองเหมือนกันมากจริงๆ
อวิ๋นซีและจวินเหยียนเดินนำหน้า โดยมีฉุนเอ๋อร์และหวนเอ๋อร์ที่กำลังอุ้มฉางรุ่ยกับฉางฮว๋ายติดตามอยู่เื้ั กลุ่มของพวกเขามุ่งหน้าไปยังตำหนักสืออัน เพื่อถวายบังคมไทเฮาก่อนเป็อันดับแรก เมื่อพวกเขาไปถึง ไทเฮาก็รีบเชื้อเชิญให้เข้ามาด้วยความตื่นเต้น “ยังจะมัวมารายงานอะไรอีก รีบให้เด็กน้อยสุดที่รักทั้งสองของอายเจียเข้ามาสิ”
อวิ๋นซีและจวินเหยียนเดินเข้ามาทันทีที่ผู้าุโอนุญาต จากนั้นก็พบว่า ในตำหนักนี้มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วหลายคน นอกจากจะมีเหล่าพระสนมตำแหน่งสูงแล้ว ก็ยังมีชายาอวี๋อ๋อง รวมถึงฮูหยินตราตั้งขั้นหนึ่งที่มีสถานะสูงส่งจำนวนหนึ่งอย่างเช่นฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลลู่อยู่ด้วย
หลังจากรอจนพวกเขาถวายบังคมเสร็จแล้ว ไทเฮาก็หมดความสนใจในตัวพวกเขาไปโดยสิ้นเชิง คนเข้ามาอุ้มฉางรุ่ยขึ้นและพร่ำเรียกว่า เด็กดีสุดที่รัก ในตอนนี้เอง จู่ๆ ฮูหยินลู่ก็พูดขึ้น “ต่างก็กล่าวกันว่าชายาหนิงอ๋องเป็คนมีวาสนาดี แฝดชาย หาได้ยากยิ่ง”
ไทเฮาอุ้มฉางรุ่ย ก่อนจะสับเปลี่ยนเป็อุ้มฉางฮว๋ายบ้าง และเป็นานถึงยอมปล่อย จากนั้นจึงกลับไปนั่งยังที่ประทับด้วยท่าทีสง่างามแล้วเอ่ยคำ “นั่นนะสิ เด็กคนนี้ ครั้งแรกที่อายเจียเห็นก็รู้สึกชอบใจนัก เ้าเด็กจวินเหยียนนี่วาสนาดีได้ตบแต่งภรรยาดีเข้ามา”
เมื่อพูดจบ สายพระเนตรของหญิงชราสูงศักดิ์ก็ตกลงที่อวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียที่อยู่เื้ัอวิ๋นซีกับจวินเหยียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่จดจ้องอวิ๋นซาน สายพระเนตรหลักแหลมนั้นปรากฏแววขบคิดอันล้ำลึก “อาซี นี่ก็คือบิดามารดาของเ้าหรือ? ”
อวิ๋นซีพยักหน้า “เพคะเสด็จย่า นี่คือบิดาของหม่อมฉัน อวิ๋นซาน และมารดา จ้าวลี่เจีย”
อวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียถวายบังคมพร้อมกันอีกครั้ง ไทเฮายิ้มพยักหน้า “ดูคล้ายชายาอวี๋อ๋องมากจริงๆ คล้ายอย่างกับเป็ฝาแฝดกันก็ไม่ปาน เ้าเคยถามบิดามารดาเ้าหรือไม่ว่า เ้ายังมีแฝดอยู่อีกคนหนึ่งด้วยหรือไม่”
จ้าวลี่เจียคิดไม่ถึงว่าไทเฮาจะตรัสถามอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ นางส่ายหน้ายิ้มแล้วกล่าวตอบ “ตามที่ท่านอาจารย์บอกเล่า หม่อมฉันถูกอาจารย์หญิงช่วยชีวิตไว้จากเงื้อมมือของพวกค้ามนุษย์ยามที่นางออกไปตระเวนรักษาคนเพคะ และเพราะหาบิดามารดาแท้ๆ ไม่เจอ อาจารย์หญิงจึงพาหม่อมฉันกลับไปเลี้ยงดูที่สำนักจนเติบใหญ่ ดังนั้น ั้แ่ที่หม่อมฉันจำความได้ก็ไม่เคยเห็นหน้าบิดามารดามาก่อนเพคะ”
เื่ฝาแฝดอะไรนั่น นางยิ่งไม่รู้ว่ามีหรือไม่ ทว่าอย่างไรตัวนางเองก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด
ไทเฮาที่ได้ฟัง ในใจปรากฏความสงสารอยู่หลายส่วน นางถอนใจเบาๆ “ช่างเป็เด็กที่น่าสงสาร แต่ว่า ตอนนี้เ้าก็ดูมีความสุขมาก อาซีโตถึงเพียงนี้แล้ว ทั้งยังให้กำเนิดหลานยายที่น่ารักให้เ้าถึงสองคน”
จ้าวลี่เจียทำเพียงพยักหน้ายิ้มให้บางๆ ก่อนจะหันมองอวิ๋นซีไปทีหนึ่ง ความรักใคร่เมตตาในสายตาคู่นั้นไม่อาจปกปิดได้ ไทเฮาเองก็เป็คนที่หลักแหลม แน่นอนว่าย่อมมองออกว่านางจริงใจต่ออาซีหรือไม่
ทว่า ในตอนนี้ชายาอวี๋อ๋องที่นั่งอยู่เงียบๆ กลับจ้องมองเพียงอวิ๋นซาน ในใจนางมีความรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งคล้ายว่าตนกับคนผู้นี้เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน ความคุ้นเคยนี้เหมือนอย่างในครั้งแรกที่ได้พบเจออวิ๋นซี เป็ความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปใกล้ชิดสนิทสนมด้วยอย่างน่าประหลาด
อวี๋อ๋องรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติของภรรยา เขายิ้ม รีบเอ่ยถาม “เื่ที่เ้าอยากรู้เริ่มจะมีเค้าลางแล้ว รอจนแน่ใจเมื่อไร ข้าค่อยบอกเ้า”
หลิงเยว่เซวียนทำเพียงยิ้มพยักหน้าเป็การตอบรับ
ก่อนที่งานเลี้ยงในวังจะเริ่มขึ้น ไทเฮาได้เจอจ้าวลี่เจียไปแล้ว จึงสิ้นข้อสงสัย จากนั้นก็หันไปหยอกเล่นกับฉางฮว๋ายและฉางรุ่ยอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่สายพระเนตรจะไปตกอยู่บนร่างของชายารัชทายาท “กี่เดือนแล้ว? ”
ชายารัชทายาทลู่หลิงฉิงอมยิ้มแล้วกล่าวตอบ “ตอบเสด็จย่า สามเดือนกว่าแล้วเพคะ”
ไทเฮาอืมไปเสียงหนึ่ง “ถึงแม้เ้าจะให้กำเนิดลูกสาวมาคนหนึ่งแล้ว แต่ต้องจำไว้ว่า หากเด็กที่ตั้งครรภ์อยู่ในตอนนี้คือลูกชาย ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะถือเป็พระโอรสองค์โตของรัชทายาท” ถึงแม้คำพูดของหญิงชราจะมีความเป็ห่วงอยู่ แต่ก็ขาดความใกล้ชิด
งานเลี้ยงคืนข้ามปีในวังหลวงแห่งนี้ ขุนนางขั้นสี่ขึ้นไป รวมถึงฮูหยินตราตั้งและบุตรสาวสายตรงของพวกเขาสามารถมาร่วมงานได้ อีกทั้ง สถานที่จัดงานก็ยังคงเป็ตำหนักอวิ๋นเหอเช่นเดิม ส่วนสถานะของอวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียนั้นพิเศษกว่าใคร เสี้ยวเหวินตี้จึงให้คนจัดที่นั่งของพวกเขาสามีภรรยาไว้ข้างกายจวินเหยียนและอวิ๋นซี
ในสายตาของคนนอก นี่ถือเป็พระมหากรุณาธิคุณอันสูงสุดของฮ่องเต้ แต่อวิ๋นซีกลับไม่คิดเช่นนั้น อีกทั้ง คนเ่าั้ยังคิดว่าอวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียเป็แค่หมอที่ไร้ซึ่งอำนาจใด คนต้องไม่เคยมางานเลี้ยงในวังเช่นนี้แน่ ทุกคนจึงได้แต่เฝ้ารอหัวเราะเยาะพวกเขาอยู่
แต่ใครจะไปรู้ งานเลี้ยงเฉลิมฉลองั้แ่ต้นจนจบอวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียต่างแสดงท่าทีมีสง่าราศรี ใจกว้าง ทำให้คนหาข้อผิดพลาดของพวกเขาไม่ได้เลย แม้แต่ไทเฮายังอดกระซิบข้างหูฮ่องเต้ไม่ได้ว่า “สงบนิ่ง ใจเย็น ไม่ใต่อความเปลี่ยนแปลงใดๆ มีแต่บิดามารดาเช่นนี้ถึงจะสามารถให้กำเนิดและเลี้ยงดูสั่งสอนเด็กดังเช่นอวิ๋นซีออกมาได้”
เสี้ยวเหวินตี้รู้สึกดีกับอวิ๋นซานและจ้าวลี่เจียที่เป็พ่อแม่ภรรยาของบุตรชายตนคู่นี้ไม่น้อย เขายิ้มพยักหน้าแล้วกล่าวตอบพระมารดา “นั่นนะสิพ่ะย่ะค่ะ ถึงแม้เ้าเด็กจวินเหยียนจะต้องไปลำบากอยู่ที่หานโจวตั้งหลายปี ทว่า สำหรับเขาแล้วก็ไม่แน่ว่าอาจเป็เื่ดี เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ หากเขาไม่ไปหานโจว ภรรยาเช่นอาซีนี้ก็คงไม่มีทางมาตกถึงมือเขาได้หรอก”
และแล้วงานเลี้ยงก็ดำเนินมาถึง่สุดท้าย ชายาอวี๋อ๋องที่ไม่สบายเล็กน้อยก็ได้อวี๋อ๋องช่วยพาออกไปจากงานเลี้ยงก่อน ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ออกไปจากวังโดยทันที แต่แวะไปยังตำหนักเก่าของอวี๋อ๋องในยามที่ยังไม่ได้ออกไปสร้างจวนเป็ของตน
อวี๋อ๋องมองภรรยารักที่ดวงหน้าซีดขาวเล็กน้อยด้วยความเป็ห่วงกังวล ั้แ่ในปีนั้นที่เขาช่วยนางไว้ ร่างกายของนางก็ไม่ค่อยดีมาตลอด
หลิงเยว่เซวียนมองสามีที่ดูเป็ห่วงนางเป็อย่างมาก นางยิ้มบางๆ พูดว่า “ข้าไม่เป็ไร ก็แค่ปัญหาเดิมๆ เท่านั้น ให้สาวใช้อยู่ดูแลข้าที่นี่ก็เพียงพอแล้ว ส่วนท่าน รีบกลับไปที่งานเลี้ยงเถิด นี่เป็งานเลี้ยงคืนข้ามปีเชียวนะ ยากนักที่พวกเราจะได้มาอยู่ข้างกายเสด็จแม่เช่นนี้”
————————————————————————————————
เชิงอรรถ
[1] ซาน（三）แปลว่า สาม
