คนของเรือนอื่นจากไปแล้ว หลี่หยางซื่อในฐานะที่เป็มารดาใหญ่[1] ย่อมมิอาจรออยู่ในเรือนของหลี่ลั่วได้ ดังนั้นจึงเอ่ยกับจี้หมัวมัว “หงเอ๋อร์ เ้ากับหมัวมัวไปรอรับเสี่ยวโหวเหฺยที่หน้าประตูใหญ่ ภรรยาจี้ซิ่น เ้านำคนขนย้ายสิ่งของเหล่านี้ไปไว้ที่เรือนหลักของเสี่ยวโหวเหฺย ด้านในยังมิได้เก็บกวาดให้เรียบร้อย เ้าต้องยืนเฝ้าสิ่งของเหล่านี้ ห้ามไปไหนเด็ดขาด”
“เ้าค่ะ”
หลี่หยางซื่อและหลี่หลินกลับเรือนหยวนเซ่อ ในยามนี้ คาดว่าไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีแก่ใจที่จะทำเื่อื่น สายตาจากทุกเรือนต่างก็จ้องมาที่นี่ อยากเห็นเด็กที่หายสาบสูญไปถึงสี่ปีแล้วพลันปรากฏตัวขึ้นว่าจะมีลักษณะเป็เช่นใด
หลี่ลั่วออกจากมาห้องทรงพระอักษร หลี่จงิเดินตามอยู่ด้านหลังหลี่ลั่ว มิได้เอ่ยวาจาใดๆ จนกระทั่งออกมาพ้นเขตพระราชวังจนขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว หลี่จงิจึงเอ่ยถามด้วยความหนักใจ “เสี่ยวโหวเหฺย ท่านอยู่ด้านในคุยอะไรกับฮ่องเต้บ้างหรือขอรับ?”
“ก็ไม่มีอันใด พระองค์ทรงตรัสถามถึงเื่การเรียนหนังสือของข้า ทั้งยังพระราชทานชื่อให้กับข้า” ขณะที่พูดหลี่ลั่วก็ล้วงเอากระดาษแผ่นนั้นออกมาส่งให้หลี่จงิ “ให้คนเอาไปใส่กรอบไว้ ถึงเวลาค่อยเอาไปแขวนไว้ในห้องหนังสือของข้า”
“ขอรับ” หลี่จงินำกระดาษแผ่นนั้นซ่อนไว้อย่างดี ตลอดการเดินทางนี้เขาเคยชินกับการเชื่อฟังคำสั่งของหลี่ลั่วเสียแล้ว มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังกังวลใจก็คือเื่การเข้าเฝ้าฮ่องเต้
เมื่อรถม้ามาถึงหน้าประตูจวนโหว หลี่จงิก้าวลงจากรถม้าก่อน
“ท่านพ่อ” หลี่ฉางเฉิงที่รออยู่ด้านนอกตลอดเวลาดวงตาเป็ประกายวาบ ให้พูดขึ้นมาแล้ว เขาเองก็ไม่ได้พบหน้าบิดามาเป็เวลาสี่ปีเช่นกัน ทว่าหลี่จงิมิได้ตอบเขาในทันที กลับหันตัวกลับไปที่รถม้า อุ้มเด็กน้อยที่หน้าตางดงามราวกับหยกสลักลงมาคนหนึ่ง
เด็กน้อยสวมเสื้อคลุมสีขาว เสื้อคลุมตัวนี้เมื่อมาอยู่ในเมืองหลวงที่เป็แหล่งรวมตัวของชนชั้นสูงมากมายนั้น มิอาจนับว่าอยู่ในขั้นดีได้ แต่ก็เป็ผ้าเนื้อดีที่สุดที่ฮูหยินท่านเ้าเมืองสามารถหาซื้อมาได้ รองเท้าบูตสั้นสีฟ้า ที่บั้นเอวมีสายคาดเอวสีฟ้าประดับอยู่ ถุงเงินที่แขวนอยู่ที่เอวก็เป็สีฟ้าเช่นเดียวกัน บนถุงเงินปักลวดลายรูปปลาหลีฮื้อที่เด็กน้อยชมชอบ
บนข้อมือของเด็กน้อยมีลูกประคำเส้นหนึ่ง เป็ลูกประคำสีแดงเข้ม ลูกประคำนั้นเม็ดเล็กมาก ด้วยเหตุที่เ้าของข้อมือเล็กมากจึงต้องพันรอบข้อมือหลายรอบ เด็กคนนี้เต็มไปด้วยสง่าราศีที่มิสามารถปิดบังไว้ได้
หลี่จงิตบไหล่ของบุตรชายคนโต จากนั้นเดินเข้าไปหาหลี่หง
“นี่คือน้องเล็กสินะ ข้าหลี่หง เป็บุตรชายคนโตของมารดาใหญ่เ้า” หลี่หงถือไม้เท้าเดินเข้ามาหลายก้าว “ได้พบน้องหกเป็ครั้งแรก ข้าค่อนข้างรู้สึก...” พูดแล้ว ดวงตาทั้งคู่ของหลี่หงพลันแดงก่ำ
“หลี่ลั่วคารวะพี่ใหญ่ ท่านอาหลี่ได้บอกกับข้าแล้ว หลายปีมานี้ต้องลำบากพี่ใหญ่แล้วขอรับ” หลี่ลั่วพอจะดูออกว่าพี่ชายของเขาท่านนี้เกิดความตื้นตันในใจจริงๆ
“ไม่ลำบากอันใดเลย ไม่ลำบากแม้แต่น้อย” หลี่หงส่งไม้เท้าให้บ่าวรับใช้แล้วอุ้มหลี่ลั่วขึ้นมา
“คุณชายรอง ท่านอย่ามัวแต่ดีอกดีใจเลยเ้าค่ะ เกรงว่าคุณชายหกจะเดินทางมาจนเหน็ดเหนื่อยเสียแล้ว ท่านให้คุณชายหกเข้าไปดื่มน้ำชาในจวนสักถ้วยก่อนเถิดเ้าค่ะ” จี้หมัวมัวเอ่ยเตือนด้วยรอยยิ้ม ในดวงตาทั้งคู่ราวกับคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอยู่ครู่หนึ่ง
“ใช่ ดูซิ ข้าตื้นตันใจ” หลี่หงจับมือหลี่ลั่ว เขาตื้นตันใจจริงๆ เพราะมีเพียงเรือนสองของพวกเขาที่รู้ว่าการกลับมาของหลี่ลั่วนั้นดีต่อพวกเขาอย่างไร และมีเพียงคนในเรือนนี้เท่านั้นที่ยินดีกับการกลับมาของหลี่ลั่วอย่างจริงใจ
“ท่านนี้คือ?” หลี่ลั่วมองไปที่จี้หมัวมัว
“บ่าวคือแม่นมของฮูหยินเ้าค่ะ สามีสกุลจี้” จี้หมัวมัวมิได้เห็นว่าหลี่ลั่วเป็เพียงเด็กน้อยวัยห้าขวบแล้วจึงพูดจาอย่างมิเกรงใจ นางปฏิบัติกับใครก็ล้วนแต่สุภาพถ่อมตน อีกทั้งหลี่ลั่วกับเรือนสองของพวกเขาก็ถือว่าเป็เรือนเดียวกัน
“จี้หมัวมัวสบายดีนะขอรับ” หลี่ลั่วทักทายด้วยความเกรงใจ
หลี่หยางซื่อที่รออยู่ในเรือน นางรู้สึกร้อนใจจนแทบจะรอไม่ไหวอีกต่อไป ทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงของจี้หมัวมัวดังเข้ามา “คุณชายหกมาถึงแล้วเ้าค่ะ” นางจึงนั่งตัวตรง ดวงตาทั้งคู่มองเขม็งไปยังเด็กน้อยที่กำลังก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา เห็นหลี่หงจูงมือกันเข้ามา ในแววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ อีกทั้งเมื่อมองเห็นใบหน้าขาวนุ่มนิ่มราวกับเด็กยังมิได้หย่านมของหลี่ลั่วแล้ว ก็ให้รู้สึกเหนือความคาดหมาย
“น้องเล็ก นี่คือท่านแม่”
“ใช่...ลั่วเอ๋อร์ใช่หรือไม่?”
[1] มารดาใหญ่ (嫡母) หมายถึง คำที่ลูกที่เกิดจากอนุทุกคนใช้เรียกภรรยาเอกของบิดา ลูกของอนุทุกคนถือเป็ลูกของภรรยาเอกทั้งหมด และด้วยธรรมเนียม “ชายหญิงแตกต่าง” ของจีน ทำให้หลี่หยางซื่อมิอาจรออยู่ในเรือนของหลี่ลั่วได้ เนื่องจากหลี่ลั่วเป็ลูกเลี้ยงของนาง
