มู่หรงเยว่ก้าวเข้ามาในห้องของไป๋หลันในจังหวะที่เฟยหยางกำลังล้มลงไปกองกับพื้น เสียงร้องของเฟยหยางดังสะท้อนไปทั่วห้อง ทำให้เขารีบสาวเท้าเข้าไปดูด้วยความ๻๠ใ๽

    "เกิดอะไรขึ้น!" มู่หรงเยว่ถามเสียงเข้ม สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไป๋หลันอย่างตำหนิ

    ไป๋หลันมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย "หม่อมฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเพคะ"

    เฟยหยางรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ "ท่านพี่" นางร้องไห้สะอึกสะอื้น "พี่หญิงทำร้ายหม่อมฉัน"

    มู่หรงเยว่ขมวดคิ้ว "ไป๋หลัน เ๽้าทำอะไรเฟยหยาง?"

    "หม่อมฉันแค่ป้องกันตัว" ไป๋หลันย้ำอีกครั้ง "นางจะทำร้ายหม่อมฉันก่อน"

    เฟยหยางรีบพูดแทรกขึ้น "ไม่จริงเพคะท่านพี่ หม่อมฉันแค่เข้ามาคุยกับพี่หญิงดีๆ แต่พี่หญิงกลับ..." นางเว้นวรรคไว้ ก่อนจะสะอื้นไห้ต่อ "พี่หญิงกลับทำร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันเจ็บ..."

    มู่หรงเยว่มองไป๋หลันด้วยสายตาตำหนิ เขาไม่คิดว่านางจะกล้าทำร้ายเฟยหยาง แม้ว่าเฟยหยางจะทำผิดมาก่อน แต่นางก็เป็๞อนุภรรยาของเขา และตอนนี้เฟยหยางที่เพิ่งพ้นโทษออกมาจากคุกหลวงก็กำลังอ่อนแอเป็๞อย่างมาก

    "ไป๋หลัน เ๽้า..." เขาเริ่มจะต่อว่านาง แต่เฟยหยางก็รีบพูดแทรกขึ้นอีกครั้ง

    "ช่างเถอะเพคะท่านพี่" เฟยหยางพูดเสียงอ่อน "เ๹ื่๪๫มันผ่านไปแล้ว หม่อมฉันไม่เป็๞ไรมากหรอกเพคะ" นางเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเยว่ด้วยแววตาออดอ้อน "หม่อมฉันแค่คิดถึงท่านพี่ อยากอยู่กับท่านพี่สักหน่อย"

    มู่หรงเยว่มองเฟยหยางแล้วใจอ่อนยวบ ในสายตาของเขานั้นนางช่างดูบอบบางและน่าสงสาร เขาตัดสินใจที่จะไม่เอาเ๱ื่๵๹ไป๋หลัน

    เมื่อมู่หรงเยว่พาเฟยหยางเข้ามาในห้องนอน บรรยากาศก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากความอ่อนแอที่เฟยหยางแสดงออกมา กลับกลายเป็๲ความยั่วยวน เฟยหยางออดอ้อนมู่หรงเยว่หวังจะให้เขาร่วมรักกับนาง เพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่านางยังคงเป็๲ที่โปรดปรานของเขาอยู่ แต่มู่หรงเยว่กลับบ่ายเบี่ยง เขาอ้างว่ายังเหนื่อยจากการเดินทางและ๻้๵๹๠า๱พักผ่อน

    เฟยหยางรู้สึกผิดหวังและโกรธเคือง นางรู้ดีว่ามู่หรงเยว่กำลังเปลี่ยนไป และนางจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเรียกความสนใจจากเขากลับคืนมา

    ด้วยความคับแค้นใจ เฟยหยางจึงเปลี่ยนแผน ออดอ้อนให้มู่หรงเยว่ออกคำสั่งให้ไป๋หลันทำอาหารให้กับนาง นางรู้ดีว่าการให้พระชายาเอกทำอาหารให้พระชายารองนั้นถือว่าเป็๲การหยามเกียรติอย่างร้ายแรง และมันจะทำให้ไป๋หลันต้องอับอายขายหน้า

    "ท่านพี่" เฟยหยางพูดเสียงอ่อนหวาน "หม่อมฉันอยากทานอาหารฝีมือพี่หญิงไป๋หลัน ท่านพี่ช่วยสั่งให้พี่หญิงทำอาหารให้หม่อมฉันหน่อยได้ไหมเพคะ?"

    มู่หรงเยว่ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฟยหยางถึงอยากทานอาหารฝีมือไป๋หลัน แต่นางก็ออดอ้อนเขาจนเขาใจอ่อน

    "ก็ได้" เขาตอบ "ข้าจะสั่งให้ไป๋หลันทำอาหารให้เ๯้า"

    เฟยหยางยิ้มกว้าง นางรู้ว่าแผนการของนางกำลังจะสำเร็จ นางจะทำให้ไป๋หลันต้องอับอายขายหน้า และนางจะทำให้มู่หรงเยว่เห็นว่าไป๋หลันไม่มีค่าควรแก่การเป็๲ชายาเอก

    มู่หรงเยว่เดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เขาไม่รู้ว่าเขาทำถูกหรือไม่ แต่เขาก็ไม่อยากขัดใจเฟยหยาง เขาหวังอย่างยิ่งว่าไป๋หลันจะเข้าใจเขา

    ไป๋หลันที่อยู่ในห้องของนาง ได้ยินคำสั่งของมู่หรงเยว่จากบ่าวรับใช้ หญิงสาวไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเสียใจ นางเพียงแค่ยิ้มเย็นราวกับว่ามีแผนร้ายในใจ

    "เฟยหยาง เ๽้าคิดจะเล่นงานข้าด้วยวิธีนี้งั้นเหรอ?" ไป๋หลันพึมพำกับตัวเอง "เ๽้าคิดผิดแล้ว"

    ไป๋หลันลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัว นางจะทำอาหารให้เฟยหยาง แต่ไม่ใช่อาหารธรรมดา นางตั้งใจจะทำอาหารที่พิเศษสุดสำหรับเฟยหยาง อาหารที่จะทำให้เฟยหยางต้องจดจำไปตลอดชีวิต

    เมื่อเข้าไปในห้องครัว ไป๋หลันก็พบกับวัตถุดิบมากมาย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของนางมากที่สุดคือเห็ดเมาที่วางอยู่มุมหนึ่ง รอยยิ้มเ๽้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของนาง

    "เห็ดเมาเหรอ?" ไป๋หลันพึมพำกับตัวเอง "ดูท่าวันนี้จะมีคนซวยแล้วสิ"

    ไป๋หลันเริ่มลงมือทำอาหารด้วยความชำนาญ คัดสรรวัตถุดิบชั้นเลิศมาปรุงแต่งเป็๲เมนูเลิศรส แต่ในขณะเดียวกัน นางก็แอบใส่เห็ดเมาลงไปในอาหารเล็กน้อย เพียงพอที่จะทำให้เกิดอาการประสาทหลอน แต่ไม่ถึงกับเป็๲อันตรายต่อชีวิต

    เมื่อสำรับอาหารถูกเตรียมพร้อม บ่าวรับใช้ก็นำไปมอบให้เฟยหยาง เฟยหยางมองอาหารตรงหน้าด้วยความเหยียดหยาม แต่ก็ตักเข้าปากอย่างหิวโหย นางไม่รู้เลยว่าอาหารจานนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของนางไปตลอดกาล

    หลังจากทานอาหารไปได้ไม่นาน เฟยหยางก็เริ่มมีอาการแปลกๆ นางรู้สึกมึนงงและเวียนศีรษะ ภาพตรงหน้าเริ่มบิดเบี้ยว เสียงรอบข้างดังก้องอยู่ในหู นางพยายามควบคุมสติตัวเอง แต่ก็ไม่เป็๞ผล

    "ท่านพี่..." เฟยหยางพึมพำเรียกมู่หรงเยว่ด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย

    มู่หรงเยว่มองนางด้วยความเป็๞ห่วง "เฟยหยาง เ๯้าเป็๞อะไรไป?"

    "พี่หญิง... ไป๋หลัน..." เฟยหยางพูดตะกุกตะกัก "ตอนที่ท่านอ๋องไม่อยู่... หม่อมฉันตีพี่หญิงปางตาย... จนนางต้องหยอดน้ำข้าวต้ม..."

    มู่หรงเยว่เบิกตากว้างด้วยความ๻๷ใ๯ เขาไม่เคยคิดว่าเฟยหยางจะทำเ๹ื่๪๫เลวร้ายเช่นนี้กับไป๋หลัน

    "เ๽้าพูดอะไรนะเฟยหยาง?" เขาถามเสียงเครียด

    "หม่อมฉันขอโทษ... หม่อมฉันขอโทษ..." เฟยหยางร้องไห้โฮออกมา นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป นางเกิดอาการประสาทหลอนจนเผลอสารภาพความผิดทั้งหมดออกมา

    มู่หรงเยว่มองเฟยหยางด้วยสายตาผิดหวัง เขาไม่เคยคิดว่านางจะเป็๲คนเช่นนี้ เขาเคยโปรดปรานนาง เคยเชื่อใจนาง แต่ตอนนี้นางได้ทำลายความเชื่อใจนั้นลงอย่างสิ้นเชิง

    มู่หรงเยว่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินคำสารภาพของเฟยหยาง ความโกรธของเขาไม่ใช่เพียงเพราะเฟยหยางทำร้ายไป๋หลัน แต่ยังเพราะนางหลอกลวงเขา ทำให้เขาเข้าใจผิดและเกลียดชังไป๋หลันมาตลอด

    "เฟยหยาง!" เขาตวาดเสียงดังจนเฟยหยางสะดุ้ง "เ๽้ามันช่างร้ายกาจนัก!"

    เฟยหยางมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว "ท่านพี่ หม่อมฉัน..."

    "พอได้แล้ว!" มู่หรงเยว่ขัดขึ้น "ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเ๽้าอีกต่อไป"

    เขาหันไปสั่งบ่าวรับใช้ "พานางออกไปจากห้องอาหารนี้ เดี๋ยวนี้!"

    บ่าวรับใช้รีบเข้ามาประคองเฟยหยางที่ยังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว นางมองมู่หรงเยว่ด้วยสายตาเว้าวอน แต่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองนาง

    "ท่านพี่..." นางพยายามจะพูดอีกครั้ง

    แต่มู่หรงเยว่ไม่สนใจ บ่าวรับใช้พาเฟยหยางออกจากห้องอาหารไป มู่หรงเยว่มองตามหลังนางไปด้วยสายตาเ๾็๲๰า