“พวกเขาทำกันมานานแล้วครับ แต่ผมไม่มีหลักฐาน วิดีโอนี้ได้มาเมื่อวันก่อน ผมกับภีมพลแอบเข้าไปในห้องสินค้าแล้วถ่ายเก็บไว้เป็๲หลักฐานมัดตัวคนพวกนี้ แต่ผมไม่สามารถไว้ใจใครได้ เลยไม่ได้รายงานเ๱ื่๵๹นี้ให้ใครรู้ ที่ผมเข้าพบท่านประธานในวันนี้ก็เพราะเ๱ื่๵๹นี้ครับ” ธาวินพยักหน้า ก่อนจะให้คนนำตัวคนทำผิดทั้งหมดออกไป แล้วตัดสินใจดำเนินคดีทางกฎหมายโดยไม่มีข้อยกเว้น

“ขอบใจมากนะนายตั้ม” ธาวินเลื่อนสายตาไปหาภีมพล แม้เขาไม่ใคร่ชอบหน้านัก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็๞เพราะภีมพลที่ช่วยพิชญาไว้ อีกทั้งยังช่วยโรงงานเอาไว้ด้วย ความชอบพวกนี้เขาควรได้รับคำชมเช่นเดียวกัน

“นายด้วย ขอบใจ” ธาวินก้มหน้าพูดขอบใจเขาอย่างไม่เต็มปากนัก

“ท่านประธานพูดอะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน” ภีมพลแสร้งทำหูตึงขึ้นมาทันที ก่อนที่ท่านประธานจะเงยหน้ามอง

“ขอบใจ และผมอนุญาตให้คุณทำงานที่นี่ได้ต่อ ได้ยินชัดนะ ถ้าไม่ได้ยินก็ออกไปเซ็นใบลาออกซะ” ธาวินพูดเสียงแข็ง ก่อนที่ทั้งสองจะยกมือไหว้ แล้วออกมาจากห้องเย็นห้องนั้น

พายุชายหนุ่มรูปร่างดี ผิวสะอาด ขับรถหรูราคาแพงเข้าไปรับพิมพ์พาที่โรงแรม เป็๲วันแรกที่เขาและเธอนัดพบกัน หลังจากพิมพ์พาเดินทางมายังเมืองไทย ทั้งสองมุ่งหน้าตรงไปยังร้านกาแฟนมีชื่อร้านหนึ่งที่เป็๲ร้านประจำของพายุ

“คุณลองเล่าเ๹ื่๪๫ คุณวิน กับคุณวาให้ผมฟังอีกครั้งจะได้ไหม” พายุเป็๞ฝ่ายเริ่มการสนทนาก่อน หลังจากสั่งเครื่องดื่มไป

“ก็อย่างที่ฉันโทรบอกคุณในวันนั้นแหละค่ะ โลกกลมชะมัด ฉันไม่คิดเลยว่าสองคนนั้นจะเป็๲พี่น้องท้องเดียวกัน” พายุขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางทบทวน

“คุณวาไม่ได้เล่าเ๹ื่๪๫ส่วนตัวให้คุณฟังบ้างหรือ เช่น ที่บ้านทำงานอะไร พี่น้องเป็๞ใครบ้าง”

“ไม่ค่ะ เวลาคุณวาไปหาฉันที่อังกฤษ เขาดูเป็๲คนเรียบง่าย ติดดินอะไรก็ทานได้ ฉันไม่เคยรับรู้เลยว่าเขาเป็๲ถึงเ๽้าของโรงงานใหญ่โตขนาดนี้” หญิงสาวยกมือขึ้นมากอดอกพลางถอนหายใจ

“คุณเสียดายหรือไง” คนโดนถามตรงๆ ถึงกับไปไม่เป็๞ ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่น

ก่อนเครื่องดื่มที่ทั้งสองสั่งไปนั้น เดินเข้ามาเสิร์ฟพอดี พิมพ์พาวาดมือไปจับแก้วแล้วยกขึ้นดื่ม พลางทำหน้าตายู่ยี่แล้วรีบวางแก้วกาแฟนั้นลง

“คุณไม่ชอบหรือ” ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ ปกติร้านนี้ลูกค้าในแต่ละวันไม่น้อยทีเดียว เขาเลื่อนสายตามองแก้วของตัวเอง แล้วยกขึ้นชิมปรากฏว่ารสชาติไม่เหมือนที่เคยกิน

“รสชาติไม่เหมือนเดิม” พายุบอกเพื่อนสาว แล้วหันเรียกพนักงานเข้ามาสอบถาม ระหว่างนั้นพิชญาเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี จึงรีบมาทำความเข้าใจกับลูกค้าด้วยตัวเอง

“ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะ พอดีพนักงานฝีมือดีของที่นี่ลางานไปน่ะค่ะ เอางี้ดีไหมคะ ดิฉันจะแถมเค้กวานิลาให้หนึ่งชิ้นเพื่อเป็๲การขอโทษ ที่รสชาติกาแฟไม่คงที่”

“ถ้ารสชาติเค้กยังห่วยแตกเหมือนเดิม แม่จะวีนให้ร้านพังไปเลย” พิมพ์พากระซิบกับพายุหลังจากพิชญาเดินกลับไปหยิบเค้กมาให้ หากแต่พอชิมเค้กวานิลาชิ้นนั้น เธอรู้สึกค่อนข้างพอใจจึงไม่ได้พูดอะไรที่รุนแรง

“ขอบคุณมากครับ เค้กอร่อยมาก” พายุกล่าวชมตามมารยาท ก่อนที่พิชญาจะเดินออกไป

“ปราย จับตามองดูลูกค้าทุกรายที่เข้ามาในร้านนะ ช่วยสังเกตถ้ารายไหนไม่พอใจ พี่อนุญาตให้ปรายนำเค้กในตู้ไปแถมให้เขา พวกเราต้องรับมือกับสถานการณ์พวกนี้ไปก่อน จนกว่าหลิวจะกลับมา จากนั้นพี่จะให้ปรายและทุกคนเรียนรู้จากหลิวอย่างจริงจัง ไม่เช่นนั้นร้านเราแย่แน่ เพราะลูกค้าเก่าจะหนีหมด” ปรายพยักหน้าเป็๞การตอบรับ ก่อนที่พิชญาจะเดินขึ้นชั้นสองไปเตรียมทำเค้กเพิ่ม

“สองวันมานี่คุณธาวินงานยุ่งมาก ฉันอาจจะต้องรบกวนคุณบ่อยหน่อยนะพายุ” ชายหนุ่มพยักหน้าเรียบๆ ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา