ระบบอั่งเปาสะท้านภพ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 100 พลิกเกม
ตอนนี้หลี่เจียอี๋ที่โดนล็อกไว้กับเครื่องฮีตเตอร์ร้องไห้จนไม่มีเสียงแล้ว
ทั้งร่างของเย่จื่อเฉินเหมือนกับเพิ่งโดนลากขึ้นมาจากน้ำ เหงื่อเม็ดโตไหลลงตามเรียวคางหยดแหมะลงบนพื้น
เปรี๊ยะ!
กระบองในมือกระทุ้งเข้าไปอีกครั้ง เย่จื่อเฉินที่แทบจะไม่หลงเหลือสติแล้วตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างรุนแรง
หลิวเฉียงเลียริมฝีปากหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขากระชากผมเย่จื่อเฉินขึ้น ก่อนจะเงื้อมือขึ้นชกลงบนใบหน้าของเย่จื่อเฉิน
“เ้าหนู แกอวดเก่งอีกสิ?”
เย่จื่อเฉินหลุบเปลือกตาลงพร้อมกับมองริมฝีปาก หลิวเฉียงเผยรอยยิ้มสนุกสะใจออกมา แล้วพูดขึ้น
“อยากพูดอะไร?”
ระหว่างที่พูด หลิวเฉียงก็เอียงหูเข้าไปใกล้ๆ ด้วย
“ แก มัน ไอ้ สวะ…”
ตุบ
กระบองใหญ่ฟาดเข้าที่ท้องของเย่จื่อเฉิน หลิวเฉียงหรี่ตาลง แล้วพูดเสียงห้วน
“ปากแข็งนักใช่ไหม”
สิ้นเสียง เขาก็หยิบกระบองแล้วลุกขึ้นเดินไปทางหลี่เจียอี๋
“นี่ผู้หญิงของแกใช่ไหม?”
หลิวเฉียงเชยคางหลี่เจียอี๋ขึ้น เขาแสยะยิ้มมุมปากพูดกลั้วหัวเราะ
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าข้างนั้นของเธอ เธอก็สวยใช้ได้นะ โดยเฉพาะหุ่นนี่ จุ๊จุ๊…มันช่างงดงามจริงๆ”
“ปล่อยฉันนะ”
หลี่เจียอี๋ดิ้นขัดขืนเต็มแรง เย่จื่อเฉินที่แทบจะไม่หลงเหลือสติ พอเห็นภาพนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นยืนทันที
“ไอ้คนขี้ขลาด ถ้าแกเก่งแกก็มาลงที่ฉัน ฉัน...ไม่กลัวแกหรอก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ตุบ
หลิวเฉียงกระทุ้งกระบองเข้าใส่อีกครั้ง เย่จื่อเฉินโดนตีจนถึงกับกระอักเืออกมา
ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของหลิวเฉียงก็ดังขึ้นมา เขามองเบอร์ที่โชว์ แล้วจึงหันไปยิ้มหยันใส่เย่จื่อเฉิน
“ถือว่าแกดวงดีนะ”
หลิวเฉียงถือโอกาสกระทุ้งกระบองใส่เย่จื่อเฉินอีกครั้ง ก่อนจะถือโทรศัพท์เดินออกไปจากห้อง
“เย่จื่อเฉิน…” หลี่เจียอี๋ร้องเรียก
“หึหึ” เย่จื่อผงกหัวขึ้นอย่างอ่อนแรง แล้วแสยะยิ้มพูดขึ้น “ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยว…ไอ้คนขี้ขลาดนั่น…มันก็ต้องเ็ป”
ในตอนนั้น หลิวฉิงก็ได้ลอยเข้ามา เอื้อมมือออกไปเพื่อหวังจะประคองร่างของเย่จื่อเฉินเอาไว้
“เย่จื่อเฉิน นายต้องอดทนนะ เดี๋ยวพ่อฉันก็จะมาช่วยนายแล้ว”
“หึหึ”
เย่จื่อเฉินหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้มโง่ๆ พยักหน้าไม่หยุด
“ผู้การหวัง”
หลิวเฉียงยืนอยู่ข้างนอกห้อง ใช้น้ำเสียงที่เป็ปกติรับโทรศัพท์
“ผมขอถามคุณหน่อย เมื่อกี้คุณจับผู้ต้องหาที่เย่จื่อเฉินมาใช่ไหม”
ทำไมผู้การหวังถึงถามเื่นี้
หัวใจของหลิวเฉียงเต้นตึกตัก กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพูด “ใช่ครับ ผมรับผู้ต้องหาที่ชื่อเย่จื่อเฉินมาจริงๆ เขามีความเกี่ยวข้องกับแก๊งค้าของเถื่อน ผมถึง…”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ!” เสียงตวาดลั่นของผู้การหวังดังขึ้นในสายทันที “ผมขอบอกคุณไว้เลยนะ รีบปล่อยตัวเย่จื่อเฉินซะ ทางกองบังคับการตำรวจได้ส่งคนไปรับตัวแล้ว แล้วอีกอย่าง คุณไปขอโทษเขาด้วย ขอโทษดีๆ เข้าใจไหม?”
“...”
มือของหลิวเฉียงสั่นระริก รูม่านตาขยายกว้าง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาทันที
“ทราบ…ทราบแล้วครับ”
“เหอะ” ผู้การหวังตอบกลับเสียงห้วน แล้วจึงพูด “จริงสิ คุณไม่ได้ให้คุณเย่เข้าเรียนก่อนใช่ไหม?”
เข้าเรียนในที่นี้หมายถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำกับเย่จื่อเฉินไปเมื่อครู่
หัวใจของหลิวเฉียงเต้นแรงจนแทบจะะเิ เขากลืนน้ำลายแล้วกัดฟันพูด
“ปะ…เปล่าครับ”
“หึ ถือว่าคุณโชคดีไปนะ ไม่อย่างนั้นต่อให้คุณมีสิบหัวมันก็ไม่พอให้หัวหลุดหรอก! อีกเดี๋ยวคนของทางกองบังคับการตำรวจคงจะไปถึง พูดกับเขาดีๆ เอาล่ะ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน”
ติ๊ด
โทรศัพท์ตัดสายไป
...
ทันใดนั้น รถตำรวจคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดอยู่ด้านนอกของโรงพัก หลินซีเยว่สวมหมวกตำรวจ ตามด้วยตำรวจอีกสามนายวิ่งมาด้วยท่าทางเร่งรีบ
“ซีเยว่ คุณมาได้ยังไง?”
จ้าวจื่อิเดินออกจากห้องทำงานมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม หลินซีเยว่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วพูด
“จื่อิ ทางโรงพักของคุณได้จับเย่จื่อเฉินมาหรือเปล่า?”
“เย่จื่อเฉิน? ชื่อคุ้นจัง” จ้าวจื่อิทำหน้าสงสัย สักพักถึงได้พูดขึ้นมา “นี่มันชื่อผู้มีพระคุณของคุณไม่ใช่เหรอ ผมไม่เห็นได้ยินว่ามีใครจับเขามาเลยนะ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณรีบถามคนของคุณให้หน่อย เย่จื่อเฉินโดนคนของคุณจับมา ฉันได้รับคำสั่งให้มาพาเขาออกไป”
ใบหน้าของหลินซีเยว่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หลังจากที่เธอได้รับโทรศัพท์จากผู้การหลิว เธอก็รีบมาที่นี่เลย
ถึงแม้ว่าแต่ก่อนเธอจะไม่ค่อยชอบเย่จื่อเฉิน แต่ั้แ่เื่ครั้งนั้น…
ความคิดที่เธอมีต่อเขาก็เปลี่ยนไปมาก
สีหน้าของจ้าวจื่อิดุดัน เมื่อััได้ถึงความห่วงใยที่หลินซีเยว่มีต่อเย่จื่อเฉิน แต่ใบหน้าของเขายังคงแสร้งทำเป็ตื่นใ ก่อนจะพูดขึ้น
“ได้ ผมจะรีบโทรถามเดี๋ยวนี้”
หลังจากที่คุยกับผู้การหวัง หลิวเฉียงก็ช็อกไปทันที เขานั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ส่วนโทรศัพท์ก็หล่นลงข้างกายไปนานแล้ว
“หลิวเฉียง”
ทันใดนั้น เสียงะโของจ้าวจื่อิก็ดังขึ้นข้างหูของหลิวเฉียง
หัวหน้าจ้าว
ใช่แล้ว ทุกอย่างนี้หัวหน้าจ้าวเป็คนสั่งให้เขาทำ เขาเป็คนให้ผ้าขนหนู เขาเป็คนสั่งให้ตนเองทำแบบนั้น
ที่เขาทำแบบนั้น ทั้งหมดก็เป็เพราะคำแนะนำของหัวหน้าจ้าว!
“หัวหน้าจ้าว ช่วยผมด้วย”
หลิวเฉียงคุกเข่าคลานเข้าไปหา จ้าวจื่อิมองเขา ก่อนจะพูดเสียงเข้ม
“เย่จื่อเฉินล่ะ?”
“นั่น”
หลิวเฉียงยกมือขึ้นชี้ไปในห้อง หลินซีเยว่วิ่งเข้าไปทันที
“...”
เมื่อเห็นภาพสลดภายในห้อง หลินซีเยว่ก็เจ็บแปลบที่ใจขึ้นมาทันที
“เย่จื่อเฉิน นายฟื้นสิ…เย่จื่อเฉิน…”
เธอประคองลำคองของเย่จื่อเฉินเอาไว้มั่น ะโเรียกชื่อเขาเสียงดัง
ในตอนนั้น หลิวเฉียงกับจ้าวจื่อิก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นภาพหลินซีเยว่กอดเย่จื่อเฉินอยู่
หน้าของจ้าวจื่อิก็ยิ่งดุดันขึ้นมากกว่าเดิม
“เอากุญแจมาให้ฉัน”
หลินซีเยว่แทบจะตวาด หลิวเฉียงหยิบกุญแจออกมาด้วยใบหน้าซีดขาว
หลินซีเยว่ไขกุญแจมือให้เย่จื่อเฉินอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ะโเรียกชื่อเขาไม่หยุด
“เย่จื่อเฉิน นายฟื้นสิ…ฟื้นสิ…”
ในขณะที่ตำรวจคนอื่นได้ไขกุญแจมือให้หลี่เจียอี๋ ทันใดนั้นเธอก็วิ่งเข้าไปหาเย่จื่อเฉินทันที พร้อมผลักหลินซีเยว่ล้มลงกับพื้นเต็มแรง
“คุณออกไปเลยนะ”
“เธอกล้าทำร้ายเ้าหน้าที่ตำรวจเหรอ” จ้าวจื่อิะโ
“พวกคุณมันก็ไม่มีใครดีทั้งนั้นแหละ!” หลี่เจียอี๋ถลึงตาตวาดใส่จ้าวจื่อิ จากนั้นก็ประคองศีรษะของเย่จื่อเฉินไว้พร้อมกับร้องไห้ “เย่จื่อเฉิน นายอย่ามาทำให้ฉันในะ นายรีบฟื้นขึ้นมาสิ…เย่จื่อเฉิน…”
“เธอ…” จ้าวจื่อิหน้าตึง แต่หลินซีเยว่กลับห้ามเขาเอาไว้ มุมปากกระตุกยิ้มเ็า “จ้าวจื่อิ คุณดูลูกน้องที่แสนดีของคุณนะ”
สิ้นเสียง เธอก็หันไปสั่งนายตำรวจที่อยู่ข้างหลัง
“รีบโทรเรียกรถพยาบาล แล้วก็พาตัวเขาไปด้วย”
ตำรวจที่หลินซีเยว่พามารีบกดโทรศัพท์ทันที พร้อมกับคุมตัวหลิวเฉียงเอาไว้
ใบหน้าของหลิวเฉียงเต็มไปด้วยความใกลัว เขายื่นมือออกมาพร้อมกับร้องเรียกจ้าวจื่อิ
“หัวหน้าจ้าว ช่วยผมด้วย เื่ทั้งหมดนี้คุณ...”
ตุบ
จ้าวจื่อิที่ยืนอยู่ข้างๆ เตะท้องเขาเต็มแรง พร้อมกับเตะนายตำรวจสองคนที่คุมตัวเขาเอาไว้จนล้มลงกองกับพื้นไปด้วย
“การที่ฉันมีลูกน้องอย่างนาย มันช่างเป็ความอัปยศของฉันจริงๆ”
“หัวหน้าจ้าว!”
หลิวเฉียงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับต้องสะดุ้งหดหัวกลับไป เพราะสายตากระชากิญญาของจ้าวจื่อิ
เขารู้
ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้กลับตัวแล้ว
“แค่กๆ…”
ทันใดนั้น เย่จื่อเฉินที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของหลี่เจียอี๋ก็สำลักขึ้นมาอย่างรุนแรง หลินซีเยว่รีบปรี่เข้าไปหา แต่สายตาขุ่นมัวของหลี่เจียอี๋นั้นทำให้เธอทำได้แค่ยืนมองเย่จื่อเฉินด้วยความเป็ห่วงอยู่ไกลๆ
“จื่อเฉิน นายฟื้นแล้ว”
เมื่อเห็นว่าเย่จื่อเฉินลืมตาขึ้นมาได้แล้ว หลี่เจียอี๋ก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาทันที
“ฮ่า…ฉันจะพลิกเกมแล้ว!”
นี่เป็คำพูดแรกเมื่อเย่จื่อเฉินลืมตาขึ้นมา
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
