ไม่! นางไม่้าเหยียบย่ำตนเองเช่นนี้
จวงต้าหลินล่อลวงนาง ทำให้นางกลายเป็ตัวตลกของผู้คน เกี่ยวโยงไปจนถึงคนในสกุลเงยศีรษะไม่ขึ้น นางถูกทุกคนทอดทิ้ง เขาถือสิทธิ์อันใดถึงยังมีชีวิตที่ดีได้?
เมื่อวานนางได้ยินคำบอกเล่าของหลิงมู่เอ๋อร์ นางจึงล่วงหน้าไปหาหลิงหูเตี๋ย เดิมทีนางเชื่อคำพูดของหลิงมู่เอ๋อร์เพียงแค่ห้าส่วนเท่านั้น ครั้นนางได้ลองหยั่งเชิงหลิงหูเตี๋ย ในใจก็มีความมั่นใจแล้วแปดส่วน หลิงหูเตี๋ยและจวงต้าหลินสุนัขตัวผู้และตัวเมียคู่นั้นทำลายทั้งชีวิตนาง พวกเขายังอยากที่จะใช้ชีวิตมีความสุขอย่างอิสระลอยนวล อย่าได้ฝันไปเลย นางจะไม่ให้พวกเขาได้สมปรารถนา
นางไม่้าแต่งให้กับพ่อหม้าย ยิ่งไม่้าแต่งให้กับคนร่อนเร่พเนจรที่ไม่สามารถแต่งภรรยาได้ จวงต้าหลินทำลายความบริสุทธิ์ของนางแล้ว ก็จำเป็ต้องรับผิดชอบต่อนาง มิฉะนั้น...นางจะไม่เสียดายหากจะต้องสู้จนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านไม่ต้องสนใจข้าแล้ว ข้าจะจัดการด้วยตนเองเ้าค่ะ”หลิงไฉ่เวยคิดได้อย่างกระจ่างแจ้งก็ไม่ร้องไห้อีกต่อไป นางลุกยืนขึ้น ยืดท้องที่ปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัดให้ตรง มองสิ่งที่เรียกว่าพี่ชายพี่สะใภ้เ่าั้อย่างเฉยเมย “พวกท่านวางใจ ข้าจะไม่เป็ภาระให้พวกท่าน ถึงแม้ว่าจะแต่งออกไปไม่ได้ ข้ายินยอมที่จะเป็แม่ชี ดีกว่าอยู่ที่นี่ไปตลอดชั่วชีวิต”
“ท่านป้าน้อย อย่าได้หุนหันพลันแล่นเวลากล่าวหรือทำสิ่งต่างๆ เลย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเวลาที่คนเรามีโทสะจนถึงขีดจำกัด ฟันของผู้ใดจะไม่กระทบกับริมฝีปากบ้าง? ชั่วชีวิตของคนเรา ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการกระทบกระทั่งกัน” ฟางซื่อยิ้มอย่างเ็าพลางกล่าว “เ้ายังอายุน้อย ชีวิตยังอีกยาวไกล! ต่อให้เ้าอยากจะไปเป็แม่ชี นั่นก็ต้องทนรับกับความยากลำบากเ่าั้ให้ได้ก่อนแล้ว”
ในใจของฟางซื่อพ่นน้ำลายถุ้ย นังแพศยา คิดว่าเป็แม่ชีจะง่ายขนาดนั้นเชียว? ถ้าหากขาดบุรุษไป เ้าที่ยังไม่ได้แต่งงานจะไม่ถูกบุรุษผู้อื่นทำลายทิ้งหรือ? ตนเองไม่รู้จักรักษากริยา ยัง้าให้ทุกคนในบ้านจัดการเื่เลอะเทอะให้เ้า ถือสิทธิ์อันใดกัน? เพราะว่าเื่นี้ นึกไม่ถึงว่าจะกระทบต่อการเล่าเรียนของจวิ้นเอ๋อร์ ช่างน่าชังเสียจริง! หากมิใช่เพราะผู้เฒ่าสองคนนั้นคอยปกป้อง นังเด็กแพศยาผู้นี้ก็คงไม่มีที่ซุกหัวนอนไปนานแล้ว
“ไฉ่เวย...” หวังซื่อคว้าตัวไฉ่เวยไว้ “เ้าจะไปที่ใด? นี่ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างนะ! ”
“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องมายุ่งกับข้าแล้วเ้าค่ะ” หลิงไฉเว่ยผลักหวังซื่อออกไปอย่างหมดความอดทน นางออกแรงมากเกินไป หวังซื่ออายุมากแล้ว เพราะความทุกข์ใจสะสมติดต่อมาหลายวันจนทำให้ร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก นางไม่ได้ยืนอย่างมั่นคง ร่างทั้งร่างล้มลงไปด้านหลัง ในชั่วพริบตา หวังซื่อก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะ ศีรษะกระแทกจนเกิดเสียงดัง และเืสีสดก็ไหลออกมา
"ว้าย! ท่านแม่" ฟางซื่อและหม่าซื่อรีบร้อนวิ่งไปหาหวังซื่อ
หลานซื่อปิดตาของบุตรชายที่อยู่ในอ้อมแขน ไม่ให้เขาเห็นฉากนองเืนี้
แววตาของหลานซื่อเ็าเป็อย่างยิ่ง ในสายตาของนาง ผู้คนเหล่านี้เป็เพียงแค่ศัตรูที่อาศัยอยู่ด้วยกัน สิ่งเดียวที่นางสนใจมีเพียงแค่บุตรชายที่อยู่ในอ้อมแขนเท่านั้น
หลิงหลินที่อยู่ด้านข้างๆ หาวหวอดอย่างง่วงงุน เขาเอ่ยอย่างรำคาญว่า “ร้องห่มร้องไห้ั้แ่เช้าตรู่ ช่างโชคไม่ดีจริงๆ พวกท่านจัดการมันกันเองเถิด! ข้าจะกลับไปนอนแล้ว! ”
บุตรสองคนที่หวังซื่อโปรดปรานรักใคร่มาโดยตลอด หลิงหลินไม่สนใจที่หวังซื่อได้รับาเ็ เขาหาวและเดินกลับไปที่ห้องนอน หลิงไฉ่เวยผู้ที่ผลักหวังซื่อ นางยิ่งเห็นด้วยตาของตนเองว่าหวังซื่อชนกับมุมโต๊ะเืสีสดไหลออกมาปริมาณมาก ทว่าหลิงไฉ่เวยเพียงแค่ชะงักฝีก้าวไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินออกไป ทั้งหมดนี้ หวังซื่อทอดมองและจดจำไว้ในใจ นางที่ในใจไม่ได้รับความเป็ธรรมนั่งร่ำไห้เสียงดังบนพื้นทันที
“ข้าทำบาปกรรมอันใด! ข้าไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใด ์ เหตุใดท่านจึงไม่พาข้าไป ข้าตายไปก็ดีแล้ว จะมีชีวิตอยู่เพื่ออันใดกัน? ”
หลิงซงลุกยืนขึ้น สูบยาสูบและเดินออกไป
วุ่นวายตลอดทั้งเช้าแล้ว ตอนนี้เขาไม่้าได้ยินเสียงใดๆ อีก
เฮ่อ! เ้าใหญ่ซื่อตรงไม่มีความเห็น ช่วยอันใดไม่ได้ เ้ารองถึงครอบครัวที่มีคนฉลาด แต่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน สนใจเพียงแต่ผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น เ้าสาม… ตัดขาดกับพวกเราแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงการช่วยเหลือพวกเรา ไม่แทงเราด้วยมีดสักหลายทีก็ดีแล้ว เ้าสี่... เด็กคนนี้ฝากความหวังเอาไว้ไม่ได้ บุตรสาวเพียงผู้เดียวที่ได้มาอย่างลำบากก็เหลวไหลเช่นนี้
เขากับหวังซื่อมีบุตรมากมาย ทว่าผลสุดท้ายกลับไม่มีประโยชน์เลยสักคน ์ช่างโหดร้ายกับเขาจริงๆ
หลิงซงยืนอยู่ในลานบ้าน มองดูเรือนทรุดโทรมหลังเล็กที่ห่างไกลออกไป ตามสายตาของเขา สามารถมองเห็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวหลิงต้าจื้อได้อย่างชัดเจน
เรือนทรุดโทรมหลังเล็กนั้นเป็พื้นที่ที่หมู่บ้านไม่้า ตอนแรกที่หลิงต้าจื้อยืนกรานที่จะแต่งงานกับหยางซื่อ พวกเขาไม่พอใจยิ่งจึงกล่าวว่าหากเขาแต่งงานกับหยางซื่อจะให้แยกบ้าน ให้เขาแยกออกไปคนเดียว ต่อมายายแก่สร้างความลำบากใจให้หยางซื่อครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่ชอบลูกที่เกิดจากหยางซื่อ เดิมทีเป็ครอบครัวเดียวกัน ผลสุดท้ายกลับยิ่งห่างเหินมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ยิ่งสร้างเื่วุ่นวายใหญ่โตขึ้นมาถึงขั้นนี้
อันที่จริงหากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว หยางซื่อนอกจากชีวิตอาภัพเื่สามีแล้ว อย่างอื่นก็ล้วนดีมากทีเดียว แม้ว่าคราแรกตอนที่หยางซื่อแต่งเข้ามา ยังไม่ได้รับสินสอดจากครอบครัวของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่าไม่รับ แต่เป็ครอบครัวพวกเขาไม่ได้ตระเตรียมไว้ ไม่ต้องพูดถึงสินสอด แม้กระทั่งพิธีแต่งงานก็ไม่มี หลิงต้าจื้อรับหยางซื่อไปยังเรือนทรุดโทรมหลังเล็กหลังนั้น ทั้งคู่ใช้ชีวิตด้วยกัน ต่อจากนั้นหลิงจื่อเซวียน หลิงมู่เอ๋อร์และหลิงจื่ออวี้ก็เกิดมาตามลำดับ พวกเขาทั้งครอบครัวมีนิสัยนอบน้อม ไม่สู้คน ยายแก่ถึงกับขนาดขโมยกินไข่ไก่อยู่เดือนของหยางซื่อ ซึ่งไข่ไก่เ่าั้ยังเป็ของที่ส่งมาจากครอบครัวฝ่ายมารดาของหยางซื่อ
ฉากแต่ละฉาก เื่ราวในอดีตก็ผุดขึ้นในหัวของเขา เมื่อเห็นว่าครอบครัวของบุตรคนที่สามอยู่อย่างรักใคร่และอบอุ่น แต่ครอบครัวอื่นๆ กลับหน้าไหว้หลังหลอก หน้ากับใจไม่ตรงกัน แต่ละคนมีแผนการอยู่ในใจของตนเอง หลิงซงกำลังคิดว่า ถ้าตอนแรกไม่แยกบ้านกัน พี่ชายบุญธรรมของหลิงมู่เอ๋อร์ผู้นั้นก็จะเป็ที่พึ่งพิงของพวกเขาแล้ว หลานชายของเขาแต่ละคนล้วนโดดเด่น มีคนสนับสนุนอยู่เื้ัอย่างนี้ ยังกลุ้มใจว่าจะใช้ชีวิตไม่ดีอีกหรือ?
หลิงมู่เอ๋อร์ไม่ได้รับรู้ถึงการ 'สำนึกผิด' ของหลิงซง เขาสำนึกผิดไม่ใช่เพราะคิดว่าทำเื่อันใดผิดไป แต่สำนึกผิดเพราะไม่สามารถใช้ประโยชน์จากผู้สนับสนุนอยู่เื้ัของหลิงมู่เอ๋อร์ ซั่งกวนเซ่าเฉินได้
ถ้าหลิงมู่เอ๋อร์รับรู้ถึงความคิดของหลิงซง นางคงจะส่งคำพูดให้กับเขาไปหนึ่งประโยคอย่างแน่นอนว่า "ตาเฒ่า ยังไม่ตื่นอีกหรือ? เช็ดขี้ตาแล้วไปนอนต่อเสียเถิด!"
ในตัวเมือง บนแผงขายของ หยางซื่อกำลังจุดไฟ หลิงต้าจื้อเก็บกวาดถ้วยตะเกียบไปพลาง ในเวลาเดียวกันก็ทักทายลูกค้าเ่าั้ไปด้วย หลิงมู่เอ๋อร์รับผิดชอบในการทำข้าวห่อไข่ในสถานที่ตั้งแผงขายของ
ข้าวห่อไข่หนึ่งร้อยชิ้นที่ทำเมื่อเช้านี้ขายหมดแล้ว ตอนนี้ยังมีลูกค้ามาที่นี่อยู่ พวกเขาจำเป็ต้องทำสดในที่แผงขายเท่านั้น
ในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ชั่วยาม พวกเขาขายข้าวห่อไข่ได้สองร้อยชิ้น ไม่เพียงแค่นี้ ดูเหมือนว่ายังคงมีคนทยอยมาที่นี่อีกจำนวนมาก
หยางซื่อเช็ดเหงื่อ และเหลือบมองหลิงจื่ออวี้ที่อยู่ด้านข้าง หลิงจื่ออวี้ยังเด็กเกินไป พวกเขาไม่กล้าให้เขาช่วยงาน จึงปล่อยให้เขานั่งเล่นอยู่ข้างๆ หลิงมู่เอ๋อร์มอบของเล่นหนึ่งชิ้นให้หลิงจื่ออวี้ เขาถือมันไว้ในมือและเล่นอย่างมีความสุข ถึงอย่างไรเด็กน้อยก็ชื่นชอบของเล่น และหลิงจื่ออวี้เข้ามาในเมืองเป็ครั้งแรก เห็นสิ่งใดก็ล้วนแปลกใหม่ทั้งสิ้น
“มู่เอ๋อร์ ไม่มีไข่ไก่แล้ว” หยางซื่อกล่าวด้วยความกลัดกลุ้ม “ดูเหมือนว่าวันนี้จะต้องพอแค่นี้แล้ว”
“ท่านแม่ ยังไม่สิ้นสุดเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์หันกลับไปกล่าวกับหยางซื่อ “ข้าเอาแป้งหมี่มา ในเมื่อตอนนี้ยังมีลูกค้าอยู่ ก็ถามพวกเขาว่าจะยินยอมกินเกี๊ยวที่ข้าห่อหรือไม่เ้าคะ”
“เกี๊ยว นั่นคือสิ่งใด? ” หลิงต้าจื้อกำลังเช็ดโต๊ะอยู่ ได้ยินคำพูดน่างงงวยของหลิงมู่เอ๋อร์ “พวกข้ายังไม่เคยได้ยินเลย!”
หลิงมู่เอ๋อร์คิดในใจ หรือว่าคนที่นี่ยังไม่เคยกินเกี๊ยว? เช่นนั้น นี่ก็ถือเป็โอกาสเช่นกัน
นางยิ้มตาหยีพลางกล่าวว่า "เป็ผู้วิเศษในความฝันท่านนั้นสอนข้า เขายังบอกว่าเขาชอบทานเกี๊ยวมากที่สุด จากนั้นจึงได้สอนให้ข้าทำเกี๊ยวเ้าค่ะ"
“มู่เอ๋อร์ เ้าช่างเป็คนที่โชคดีจริงๆ ” หยางซื่อมองนางอย่างปลื้มอกปลื้มใจ "์มีตาแล้ว คนดีย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดี"
ในเวลานี้ มีสตรีนางหนึ่งหยุดอยู่หน้าแผงขายของ เอ่ยถาม “ข้า้าข้าวห่อไข่สามชิ้น”
“ขออภัยด้วยเ้าค่ะ ท่านอาสะใภ้ ข้าวห่อไข่ได้ขายหมดแล้ว และ่นี้ก็เก็บไข่ได้ยาก ่ระยะนี้ข้าไม่ขายข้าวห่อไข่แล้วเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์กล่าวกับสตรีผู้นั้น
ครั้นสตรีนางนั้นได้ยินคำพูดของหลิงมู่เอ๋อร์ ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อเ้าทำการค้า เหตุใดถึงไม่เตรียมให้พร้อมเล่า? ข้าเดินมาหลายชั่วยาม จากหมู่บ้านถึงในเมือง ก็เพราะได้ยินมาว่าข้าวห่อไข่ของบ้านเ้าอร่อย ตอนนี้เ้าบอกกับข้าว่าไม่มีแล้ว? เ้าล้อข้าเล่นใช่หรือไม่? ”
“ท่านอาสะใภ้ อย่าเพิ่งโมโหเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์ปฏิบัติต่อลูกค้าด้วยความอดทน ไม่ใช่เพราะว่านางเห็นแก่เงิน แต่การทำการค้า แน่นอนว่าต้องใช้ความสันติก่อเกิดความมั่งคั่งร่ำรวย ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อทำการค้า แน่นอนว่าต้องเผชิญหน้ากับลูกค้าที่เ้าเล่ห์ทุกรูปแบบ นางได้เตรียมใจไว้นานแล้ว ถึงอย่างไรคนเหล่านี้ก็เป็เพียงลูกค้า ทั้งยังไม่ใช่ศัตรู นางจะไม่ใช้วิธีการเช่นเดียวกับที่รับมือกับหวังซื่อไปใช้กับลูกค้าเหล่านี้ “ตอนนี้อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นแล้ว ไก่ยังไม่วางไข่ ไข่ไก่ของแต่ละเรือนมีไม่มาก ท่านเป็คนชนบท น่าจะทราบเหตุผลข้อนี้ดี อีกอย่างแล้ว ไม่มีข้าวห่อไข่ ยังมีอาหารชนิดอื่น ที่ข้ายังมีข้าวผัด เป็ข้าวผัดของข้าวห่อไข่ รับรองอร่อยมากแน่นอนเ้าค่ะ และยังมีเกี๊ยว สิ่งนี้เป็อาหารที่ข้าเพิ่งจะคิดค้นออกมาใหม่ ท่านยังได้เป็คนแรกที่ได้ทาน! หากท่าน้า ข้าจะลดราคาให้ท่านสองในสิบ แต่เดิมชามละสิบห้าอีแปะ ข้าคิดท่านเพียงแค่สิบสองอีแปะเท่านั้นเ้าค่ะ”
สตรีผู้นั้นได้ยินมาว่าข้าวห่อไข่หนึ่งชิ้นราคาสามสิบอีแปะ ตอนนี้เกี๊ยวนี่ราคาสิบห้าอีแปะ และนางต้องจ่ายเพียงแค่สิบสองอีแปะ จึงรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย อีกอย่างนางเดินมาหลายชั่วยามและหิวมานานแล้ว ตอนนี้ได้กลิ่นที่หอมกรุ่นนั้น จึงเริ่มควบคุมไม่ได้
“ข้าวผัดราคาเท่าใด?” สตรีผู้นั้นมีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น นั่งลงที่โต๊ะด้านหน้า
“ถ้าเป็เฉพาะข้าวผัด ก็ยี่สิบอีแปะแล้วกันเ้าค่ะ!” หลิงมู่เอ๋อร์เอ่ย “ไม่ใช่ว่าไข่ไก่ของข้ามีค่าสิบอีแปะ แต่เป็เพราะท่านอาสะใภ้ตรากตรำเดินทางมาไกลแต่ไม่ได้กินข้าวห่อไข่ ในใจข้ารู้สึกละอายใจ จึงอยากชดใช้ให้ท่านอาสะใภ้เ้าค่ะ ถ้าเป็ผู้อื่นมาถาม ข้าจะขายให้ในราคายี่สิบห้าอีแปะอย่างแน่นอน”
ครั้นสตรีนางนั้นได้ยิน สีหน้าก็ยิ่งดีขึ้น นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ข้าวผัดยี่สิบอีแปะ เกี๊ยวสิบสองอีแปะ เช่นนั้นเป็เกี๊ยวก็แล้วกัน!
“เอาเกี๊ยวให้ข้าหนึ่งชาม”สตรีนางนั้นกล่าว
“ได้เลยเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์ตอบรับ และเริ่มห่อเกี๊ยวในทันที เมื่อคืนวานนางห่อเกี๊ยวไว้แล้วไม่น้อยและใส่ไว้ในมิติ ตอนนี้นำเอาออกมายังสดใหม่อยู่
แน่นอนว่า หยางซื่อและหลิงต้าจื้อล้วนไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าเกี๊ยววางอยู่ที่ใด เพียงแค่คิดว่านางวางแยกไว้ต่างหาก พวกเขาจึงไม่ได้สนใจคอยเฝ้าดู
ตอนที่เกี๊ยวร้อนๆ ยกมาวางขึ้นบนโต๊ะ สตรีผู้นางก็ได้กลิ่นอันหอมกรุ่น สูดหายใจเข้าลึกๆ "หอมเหลือเกิน"
“ท่านอาสะใภ้ นี่คือเครื่องปรุงรสของพวกเรา ท่านลองชิมดูเ้าค่ะ” หลิงมู่เอ๋อร์บีบเครื่องปรุงรสให้สตรีผู้นั้นจำนวนหนึ่ง “เพราะส่วนประกอบหายาก ถ้าหากยามปกติ้าเพิ่มเครื่องปรุงรส จะต้องเพิ่มอีกห้าอีแปะเ้าค่ะ ท่านอาสะใภ้เป็ลูกค้ารายแรก ข้าจะเพิ่มเครื่องปรุงรสให้ท่านมากหน่อย และไม่คิดเงินส่วนต่างเพิ่มเ้าค่ะ”
“เ้าเด็กสาวผู้นี้ช่างทำการค้าเป็จริงๆ ” สตรีนางนั้นมองนางด้วยรอยยิ้ม “ถ้าหากอร่อย ข้าจะกลับมาอีก”
“เ้าค่ะ เช่นนั้นขอบคุณท่านอาสะใภ้มากเ้าค่ะที่ให้ความสนใจการค้าของข้า”หลังจากหลิงมู่เอ๋อร์เอ่ยจบ จึงถอยหลังไปสองสามก้าว และเดินไปนั่งที่หน้าเตาต่อ ไม่รบกวนการทานอาหารของหญิงผู้นั้น
“ไอ๊หยา อร่อยยิ่งนัก” สตรีนางนั้นกัดไปหนึ่งคำ ทันใดนั้นก็ไม่สนใจว่ามันจะร้อน จากนั้นก็กัดอีกหนึ่งคำ "ช่างอร่อยเหลือเกิน สิ่งที่เรียกว่าเกี๊ยวนี่ ช่างอร่อยจริงๆ "
เมื่อสักครู่ข้าวห่อไข่ขายหมดแล้ว ลูกค้าเ่าั้จึงทำได้แต่แยกย้ายไป ด้วยท่าทางที่ดูราวกับผิดหวัง ในตอนนี้หลิงมู่เอ๋อร์ได้เปิดตัวอาหารใหม่ พวกเขาก็เริ่มเข้ามาล้อมรอบกันทีละคน
“สาวน้อย เ้าช่างใจร้ายจริงๆ พวกข้าก็ไม่ได้ซื้อข้าวห่อไข่ เหตุใดเ้าก็ไม่แนะนำอาหารชนิดใหม่นี้ให้ข้าบ้าง” คนด้านข้างบ่น “เร็วเข้า เอามาให้พวกข้าหนึ่งชามใหญ่ ไม่ไม่ สองชาม ข้า้าสองชาม”
ประสบการณ์ในอดีตบอกคนเ่าั้ ถ้าลงมือช้าเกินไป อีกสักประเดี๋ยวก็จะไม่มีแล้ว ฝีมือของสาวน้อยผู้นี้ ตอนนี้มีชื่อเสียงในตัวเมืองแล้ว
“ได้เ้าค่ะ พี่ชาย ท่านนั่งรอสักครู่ก่อน” หลิงมู่เอ๋อร์กล่าว “กำลังจะเสร็จแล้วเ้าค่ะ”
คนอื่นๆ กำลังเข้าแถวอยู่ บอกกล่าวหลิงมู่เอ๋อร์ทีละคนว่า้ากี่ชาม หลิงมู่เอ๋อร์มีความจำเป็เลิศ ขอเพียงแค่เคยกล่าวกับนาง นางก็ทำออกมาได้อย่างแม่นยำ ทุกคนพบว่าเด็กสาวผู้นี้เฉลียวฉลาดเป็อย่างยิ่ง ในเวลาเดียวกันก็ยกย่องฝีมือของนาง แล้วก็ยังยกย่องความสามารถของนางที่เพียงแค่ผ่านตาก็จดจำได้ไม่ลืม