จุติจักรพรรดิเทพมังกร
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ฮวาชิง ฮวาอวิ๋น และถานเจียนมองเห็นหลงอวี้ที่ยืนอยู่บนยอดต้นไม้ั้แ่แวบแรก
“ไอ้สวะนั่น!”
แม้ถานเจียนจะได้รับาเ็ แต่ดวงตาก็ยังฉายแววอำมหิต พอนึกถึงเื่ที่หลงอวี้ถีบถานเยว่จนขาหัก และเื่ที่หลงอวี้ลงมือทำร้ายฟางคางจนสาหัสที่ลัทธิสยบฟ้าแล้ว
ไม่ว่าจะเป็หนี้แค้นครั้งใด เขาก็ย่อมไม่มีทางปล่อยหลงอวี้ไปแน่!
ส่วนฮวาอวิ๋นนั้น พอเห็นหลงอวี้แล้วก็ทั้งอายทั้งแค้น เพราะตอนนี้เสื้อผ้านางหลุดลุ่ยไปทั้งตัวเผยผิวกายขาวนวลดุจหิมะ แถมถูกไอ้บ้านั่นแอบดูเสียอีก!
“ถ้าเห็นเรือนร่างข้าแล้ว เช่นนั้นก็ต้องตายสถานเดียว!”
ฮวาอวิ๋นเผยสีหน้าโเี้ ไม่ว่าจะเป็ถานเจียนหรือหลงอวี้ นางก็ไม่คิดจะปล่อยให้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียว!
“พี่ชาย เฝ้าถานเจียนไว้ ข้าจะไปฆ่าไอ้เวรนั่น!”
ฮวาอวิ๋นพูดอย่างอำมหิต พริบตานั้นนางได้แปรเปลี่ยนเป็ดอกไม้ใบไม้ ทะยานไปหาหลงอวี้อย่างรวดเร็วราวกับลมพัดมาก็ไม่ปาน!
“ไสหัวไป ชีวิตของไอ้เวรนั่นเป็ของข้า!”
ถานเจียนแผดเสียงตะคอก สองเท้ากระทืบพื้นอย่างรุนแรง พริบตานั้นกำแพงศิลาได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็หมัดศิลานับร้อย พุ่งไปทางหลงอวี้ทันที
หลงอวี้ที่ยืนอยู่บนยอดไม้ยังคงสงบนิ่งไม่หวั่นไหว
แต่เดิมแล้ว เขาคิดจะจากไปเงียบๆ เพื่อไปหาโสมโบราณเพิ่ม
ทว่าตอนนี้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะปล่อยเขาไป เขาก็ไม่กลัวที่จะต้องสู้อยู่แล้ว!
“ขอดูหน่อยก็แล้วกันว่ายอดฝีมือวรยุทธ์ขั้นแปดจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”
หลงอวี้ตาเป็ประกาย เร่งเร้าพลังของรองเท้าเหมันต์คลั่ง ะโลงจากยอดไม้ พุ่งไปหาฮวาอวิ๋นที่แปลงเป็ใบไม้ใบหญ้าและหมัดศิลาของถานเจียนนั่นโดยไม่รีรอ!
“ม่านเหล็กพิชิตมาร!”
หลงอวี้รวบรวมลมปราณขึ้นที่ผิวกาย พริบตานั้น ประกายแสงสีทองได้ปรากฏขึ้น ทำให้ตัวเขาแข็งแกร่งทนทานราวกับเหล็กไหล!
เคร้งๆๆๆ!
ดอกไม้ใบไม้ที่คมดุจใบมีดนั้น พอกระทบกับร่างกายของหลงอวี้ กลับเกิดเป็เสียงเหล็กกระทบกันเท่านั้น ไม่อาจทำอันตรายเขาได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ หมัดศิลานับร้อยที่ปะทะร่างอย่างต่อเนื่อง ก็ไม่อาจทะลวงแสงสีทองเบาบางนั้นได้เลย แรงะเิล้วนถูกสกัดไว้นอกเกราะป้องกัน!
หลงอวี้ลงมาบนพื้นริมบ่อน้ำ เกิดเสียงดังสนั่น สั่นะเืจนฝุ่นตลบ!
ถานเจียนยืนห่างจากเขาไปห้าจ้าง ฮวาชิงอยู่ตรงริมบ่อน้ำห่างไปสิบจ้าง ส่วนฮวาอวิ๋นที่ใช้วิชาใบไม้เด็ดบุปผาเปลี่ยนตัวเองเป็ดอกไม้ใบไม้อยู่อีกทิศทางหนึ่ง
ยอดฝีมือวรยุทธ์ขั้นแปดทั้งสามคนล้อมหลงอวี้ไว้แล้ว!
“เ้ารนหาที่ตายจริงๆ”
ถานเจียนยืนขึ้น สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน พูดกับฮวาชิงและฮวาอวิ๋นอย่างเฉยชา
“ทั้งสองท่าน ชายผู้นี้มีความแค้นกับข้า มาร่วมกันกำจัดมันก่อน แล้วค่อยมาชำระแค้นระหว่างเรากันภายหลังแทน เป็เช่นไร?”
“ข้าไม่ขัดข้อง”
ฮวาอวิ๋นที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เสื้อผ้าสีเทาหลุดลุ่ยบนร่างปลิวไสวไปตามลม เรือนร่างสีขาวนวลเนียนเผยสู่ภายนอก
“เช่นนั้นก็ฆ่ามันก่อนก็แล้วกัน”
ฮวาชิงยืนที่ริมบ่อน้ำ มือถือกระบี่ยาวที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งอันเย็นะเื พูดอย่างเ็า
ยอดฝีมือทั้งสามปะทะกันจนาเ็ไม่เบา ทว่าตอนนี้กลับมีไอ้เวรที่โผล่มาคิดจะฉวยโอกาส หรือมันคิดว่าระดับวรยุทธ์ขั้นแปดเป็แค่เครื่องประดับหรือไร?
ทั้งสามคนเจรจากันเองโดยไม่เห็นหลงอวี้อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย
เพราะพวกเขาทั้งหมดต่างก็ได้รับาเ็ ดังนั้นจึงคิดร่วมมือกันสังหารหลงอวี้ก่อน
พวกเขามองออกว่า หลงอวี้สามารถป้องกันการโจมตีของฮวาอวิ๋นและถานเจียนได้อย่างง่ายดาย พลังของมันดูจะแข็งแกร่งกว่าพวกวิถียุทธ์ขั้นเจ็ดทั่วไปไม่น้อย
หากพวกเขาไม่ร่วมมือกัน เกรงว่าคงจะไม่สามารถกำจัดหลงอวี้ได้ง่ายๆ
“ไอ้สวะ พวกเรายอดฝีมือวิถียุทธ์ขั้นแปดสามคนร่วมมือกันจัดการเ้า ถ้าเ้าตายก็นับว่าเป็เกียรติของเ้ามากแล้ว”
ถานเจียนหัวเราะอย่างเ็า ก้าวเท้าออกไป ป้องกันไม่ให้หลงอวี้หลบหนี
“เ้าแน่ใจขนาดนั้นเลยหรือ ว่าคนที่ตายจะเป็ข้า?”
หลงอวี้พูดเสียงเรียบ
พอหลงอวี้พูดจบ ยอดฝีมือทั้งสามก็พากันหัวเราะดูแคลนทันที
“ฮ่าๆ เ้าคิดว่าตัวเองเป็ใครกัน?”
ถานเจียนหัวเราะลั่นอย่างดูถูก
“ต่อให้มีข้าแค่คนเดียว เ้าก็ไม่รอดอยู่ดี! ข้าเพียงแต่ไม่อยากทำให้ยุ่งยากก็เท่านั้น!”
“การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือ ไอ้สวะอย่างเ้ายื่นมือเข้ามาสอดเช่นนี้ก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น”
ฮวาชิงถือกระบี่ ก้าวออกไปทีละก้าวด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
เป็อย่างที่ถานเจียนว่าไว้ มีแค่เขาเพียงคนเดียว ก็สามารถสังหารหลงอวี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่พวกเขาสามคนร่วมมือกันอีก
“ไม่ต้องพูดพล่ามให้เสียเวลาแล้ว ลงมือเลย!”
ฮวาอวิ๋นคำราม ก้าวเท้าออกไปพร้อมเร่งเร้าลมปราณทั่วร่าง วินาทีต่อมา นางได้กลายร่างเป็ดอกไม้ใบไม้แล้วเริ่มลงมือ
ทว่าในตอนนั้นเอง พลันมีเสียงะโก้องมาจากป่าที่อยู่ไกลออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
สิ้นเสียงะโเมื่อครู่ ชายหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่งได้ก้าวเท้าออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีสีหน้าตึงเครียด
ผู้มาเยือนก็คือหลิงหานนั่นเอง!
“ศิษย์พี่?”
หลงอวี้เมื่อเห็นหลิงหานก็รู้สึกโล่งใจทันที โชคดีที่ศิษย์พี่คนนี้ไม่เป็อะไร
แต่หลังจากนั้นก็มีปราณกระบี่จันทราเยือกแข็งสายหนึ่งพุ่งมาจากในป่ากะทันหัน พุ่งใส่หลิงหานจากด้านหลัง
“การต่อสู้ของชาวบ้าน เ้าจะสอดทำไม?”
เสียงพูดเย้ยหยันของเฟิงเหยาดังตามมาจากในป่า จากนั้นก็เห็นนางเหยียบสายลมแห่งเศษซากน้ำแข็ง นางในชุดสีเขียวอ่อนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ครู่เดียวก็สามารถขวางหลิงหานไว้ได้
กระบี่ปิ่งถงจ่อคอหลิงหานไว้ ปราณอันเย็นะเืบีบคั้นไม่ให้ไปต่อ!
“การต่อสู้ระหว่างเรายังไม่จบ เ้าตั้งใจหน่อยจะดีกว่านะ!”
เฟิงเหยาเร่งเร้าลมปราณ กระบี่ปิ่งถงพลันมีน้ำแข็งปรากฏขึ้นชั้นหนึ่ง นางรวบรวมปราณกระบี่จันทราเยือกแข็งขึ้นอีกครั้งเพื่อโจมตีหลิงหาน
หลิงหานไม่สามารถเข้าไปช่วยหลงอวี้ได้ ถูกปราณกระบี่บีบคั้นจนต้องถอยไปหลายก้าว
“ศิษย์น้อง รีบหนีไป!”
หลิงหานรีบส่งเสียงเตือน
“ศิษย์พี่ท่านไม่ต้องเป็ห่วงข้า ท่านรั้งเฟิงเหยาไว้ให้ข้าก็พอ!”
หลงอวี้ตอบกลับ
“เ้าวางใจเถิด มีข้าอยู่ นางผ่านไปไม่ได้แน่!”
หลิงหานพูดไปพลางเร่งเร้าลมปราณ ใช้วิชาศิลาผู้พิทักษ์ขวางปราณกระบี่จันทราเยือกแข็งของเฟิงเหยาเอาไว้อย่างง่ายดาย
เฟิงเหยาแสยะยิ้ม
. “อย่างนี้สิถึงจะถูก”
หลิงหานถูกนางรั้งไว้ ส่วนหลงอวี้ก็กำลังจะถูกถานเจียน ฮวาชิงและฮวาอวิ๋นล้อมโจมตี
ไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก!
หลิงหานตอนนี้ จิตใจร้อนรุ่มเหมือนโดนแผดเผา เฟิงเหยาขวางทางไว้ เขาย่อมไม่สามารถฝ่าเข้าไปช่วยหลงอวี้ได้ ได้แต่ทำตามที่หลงอวี้บอก คอยรั้งเฟิงเหยาไว้ไม่ให้ไปยุ่งกับทางนั้น
ทั้งสองคนเข้าต่อสู้พัวพัน ไม่มีใครปลีกตัวออกไปได้ ส่วนการโจมตีที่ริมบ่อน้ำก็เริ่มขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน
ฮวาอวิ๋นเป็คนเปิดฉากลงมือก่อน แปลงเป็ดอกไม้ใบไม้เข้าประชิดตัวหลงอวี้ นางกำหมัดแน่นชกไปหนึ่งหมัดทันที!
“หมัดทลายภูผา!”
หมัดทลายภูผาที่บรรลุถึงขั้นสมบูรณ์ จะมีอานุภาพรุนแรงยากจะต้านทาน!
หลงอวี้ไม่กล้าฝืนปะทะตรงๆ ใช้ความสามารถของรองเท้าเหมันต์คลั่งและท่าวายุก้าวพริบตา ฉีกตัวไปอีกทางด้วยความเร็วสูง แต่กระนั้นความเร็วของฮวาอวิ๋นก็ยังสูงกว่าเขาอยู่ดี นางตามหลังเขามาติดๆ!
วิชาดอกไม้เด็ดบุปผามีความเร็วมากเกินไปจริงๆ แม้แต่หลงอวี้ก็ยังสลัดไม่หลุด
หมัดทรงพลังซัดใส่หัวไหล่ของหลงอวี้อย่างรุนแรง พลังทำลายล้างอันน่ากลัวผ่านเข้ามาในไหล่ ะเืไปถึงภายในร่างกาย
“ม่านเหล็กพิชิตมาร!”
ผิวกายของหลงอวี้มีประกายแสงสีทองจางๆ ปรากฏขึ้น สามารถต้านรับพลังของหมัดนี้ได้ราวห้าส่วน แต่พลังที่เหลืออีกห้าส่วนนั้นก็ได้ผ่านเข้าไปในร่างกายของเขาตรงๆ
ผลลัพธ์จากการฝึกวิชากายาพิชิตมารนั้น ตอนนี้ได้ปรากฏอย่างชัดเจน พลังหมัดที่แทรกเข้ามาในร่างของหลงอวี้นั้น สุดท้ายก็แค่ทำให้เืลมพลุ่งพล่าน อวัยวะภายในเกิดการสั่นะเืเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นก็ถูกวิชากายาพิชิตมารสลายทิ้ง
หมัดทลายภูผาที่บรรลุถึงขั้นสมบูรณ์แล้ว ไม่สามารถสร้างาแให้กับหลงอวี้ได้!
ทว่าหลังจากนั้น ทิศทางที่หลงอวี้ถอยหนี ได้ถูกฮวาชิงขวางไว้ ใช้คมกระบี่ที่ห่อหุ้มด้วยน้ำแข็งนั้นเปล่งประกาย ฟาดลงที่คอของเขาทันที!
ปราณน้ำแข็งอันเย็นะเื ทำให้หลงอวี้หนาวเย็นไปทั้งตัว และความเร็วของเขาก็ช้าลงกว่าปกติไปครึ่งจังหวะ
ฟิ้ว!
หลงอวี้ก้มหัวลง กระบี่น้ำแข็งฟันเฉียดหัวของเขาไป ทำให้เส้นผมถูกตัดไปหลายเส้นก่อนจะถูกแช่แข็งต่อหน้าต่อตา
“หัตถ์กักิญญา!”
เมื่อถานเจียนลงมือ มือผีข้างหนึ่งได้แผ่หมอกดำพุ่งตัดผ่านอากาศมา
หลงอวี้ไม่สามารถหลบเลี่ยง ได้แต่ใช้วายุก้าวพริบตาที่บรรลุถึงขั้นสูงสุด ทิ้งภาพลวงตาไว้สายหนึ่ง ส่วนร่างจริงนั้นได้ก้าวพริบตา พลันเคลื่อนตัวไปอยู่ด้านหลังของถานเจียน
“เอาหมัดข้าไปกิน!”
ในจังหวะที่ถานเจียนปล่อยหัตถ์กักิญญา หลงอวี้ก็ได้ปลุกพลังของสัญลักษณ์ัปรภพ หวดหมัดใส่แผ่นหลังของถานเจียน!
แม้ชุดเกราะที่ถานเจียนสวมอยู่จะถูกทำลายจนเสียหาย แต่พลังป้องกันก็ยังสูงส่งไม่ธรรมดา ถานเจียนไม่ขยับเลยแม้แต่ครึ่งก้าว!
“เป็เต่าหรือไงเนี่ย!”
หลงอวี้สบถด่าในใจ
และในตอนนั้นเอง การโจมตีของฮวาอวิ๋นและฮวาชิงก็ได้มาถึง ดอกไม้ใบไม้มากมายกระหน่ำโจมตีมาจากทางซ้าย ปราณกระบี่เยือกแข็งพุ่งทะลวงมาจากทางขวา
“จินตภาพสยบฟ้า จงออกมา!”
หลงอวี้คิดในใจ
พริบตานั้นจินตภาพสยบฟ้าก็ถูกปลดปล่อยออกมาครอบคลุมพื้นที่รอบตัวในรัศมีสิบจ้าง!
แรงกดทับอันทรงพลังทำให้ถานเจียน ฮวาอวิ๋น ฮวาชิง ถึงกับชะงัก เผยสีหน้าตื่นใอย่างปิดไม่มิด
เ้าหมอนี่บรรลุถึงจินตภาพของเคล็ดสยบฟ้าได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ พร์ไม่เลวเลยจริงๆ!
แต่กับยอดฝีมือวรยุทธ์ขั้นแปดแล้ว ต่อให้บรรลุจินตภาพได้ แล้วอย่างไรเล่า?
จินตภาพสยบฟ้าทำได้มากสุดก็แค่ลดทอนพลังและความเร็วของพวกเขาลงไม่ถึงสามส่วน แต่กระนั้นพวกเขาก็ยังคงแข็งแกร่งกว่าหลงอวี้อยู่ดี ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่พวกเขาสามคนกำลังรุมหลงอวี้คนเดียว!
“ม่านเหล็กพิชิตมาร!”
หลงอวี้รวบรวมลมปราณมาที่ผิวกาย แสงสีทองอ่อนๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ฝืนต้านรับการโจมตีของฮวาอวิ๋นและฮวาชิงไว้
จากนั้นถานเจียนก็หันกลับมา ถีบออกไปหนึ่งฝ่าเท้า กำแพงศิลาปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็หมัดศิลานับร้อย โถมกระหน่ำใส่หลงอวี้ราวกับพายุฝนก็ไม่ปาน!
‘เผาผลาญลมปราณมากเกินไป ใช้ม่านเหล็กพิชิตมารไม่ได้แล้ว...’
หลงอวี้คิดในใจ
เขาเผชิญหน้ากับหมัดศิลานับร้อยของถานเจียนอย่างเยือกเย็น เปลี่ยนตัวเองให้เบาดุจสายลม ฉีกตัวหลบไปอีกทาง เพียงแต่หมัดศิลาทั้งหลายนั้นยังคงตามติดราวกับเงาตามตัว
“บางสิ่งบางอย่างนั้น กลับบรรลุได้ง่ายขึ้นเมื่ออยู่ในการต่อสู้จริง”
หลงอวี้ตอนนี้ ในที่สุดก็ััได้ว่าเทียนม่ายในตัวเขาผสานกับฟ้าดินผืนนี้ได้เหนียวแน่นมากกว่าเดิม เศษเสี้ยวจินตภาพที่เขาบรรลุได้ ในที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ยกระดับขึ้นเป็แก่นพลัง!
ผู้ฝึกเคล็ดสยบฟ้า จะมีกฎเกณฑ์ฟ้าดินแห่งการกดทับภายในตัว เพียงแต่ต้องบรรลุก่อนถึงจะสามารถนำมาใช้ได้
ในที่สุดหลงอวี้ก็บรรลุถึงแก่นแห่งการกดทับได้แล้ว เขาปล่อยออกมาทันทีอย่างไม่ลังเล
แก่นพลังสยบฟ้าครอบคลุมทั่วบริเวณ ปกคลุมยอดฝีมือขั้นแปดทั้งสามคนไว้ภายใน ทำให้การโคจรลมปราณภายในร่างกายของพวกเขาถูกขัดขวางอย่างรุนแรง
ทั้งพลังทั้งความเร็วล้วนถูกสะกด และลดทอนลงไปกว่าครึ่ง!
“เหนือกว่าจินตภาพและแก่นพลังขึ้นไป คือมหาพลังฟ้าดินและเขตแดน หากบรรลุถึงเขตแดนได้ ภายในเขตแดนของข้า ข้าจะเหนือกว่าทุกสรรพสิ่ง!”
หลงอวี้ตาเป็ประกายขึ้นมา
“แต่แค่ต่อกรกับวรยุทธ์ขั้นแปดที่าเ็สามคน สามารถบรรลุแก่นพลังได้ก็มากเกินพอแล้ว!”
ภายใต้การกดทับอันทรงพลังจากแก่นสยบฟ้าที่หลงอวี้เพิ่งบรรลุได้ หมัดศิลานับร้อยของถานเจียนก็ช้าลงสุดขีดจนหลงอวี้สามารถหลบได้อย่างง่ายดาย!
การเคลื่อนไหวของฮวาอวิ๋นและฮวาชิงก็ช้าลงอย่างมากเช่นกัน พวกเขาไล่ตามหลงอวี้ไม่ทันอีกต่อไป
หลงอวี้กุมความได้เปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้อย่างสมบูรณ์!
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
