เช้าวันต่อมา ก่อนจะออกจากบ้านเซี่ยโม่คิดวางแผนอยู่ในสมอง

        วันนี้จะปลอมตัวเป็๞หญิงผิวคล้ำสวมชุดทหารอีกไม่ได้ เธอเลยมองหาชุดหลวมๆ ของหญิงวัยกลางคนในโกดังสินค้าแทน

        หลังจากไปส่งน้องชายกับสือโถวเรียบร้อยแล้ว เธอขี่จักรยานเข้าไปหลบหลังต้นไม้เพื่อแต่งหน้าเช่นเคย

        หลังจากแต่งหน้าเป็๞หญิงวัยกลางคนเสร็จ เซี่ยโม่นำผ้ามาพันแถวบริเวณเอวก่อนจะสวมชุดที่เตรียมไว้ เสร็จเรียบร้อยก็สำรวจตัวเองในกระจกว่าดูเหมือนหญิงวัยกลางคนรูปร่างอวบอ้วนแล้วหรือยัง

        จากนั้นถึงค่อยขี่จักรยานไปโรงเรียน

        ขี่ไปได้พอประมาณก็เห็นเซี่ยวฉางเซิงดักรออยู่กลางถนน ทั้งยังพาเพื่อนมาด้วยอีกสี่ห้าคน

        เซี่ยโม่หัวใจเต้นรัว อีกฝ่ายถึงกับพาเพื่อนมาเล่นงานเธอเลยหรือนี่

        หากถูกอีกฝ่ายจับได้ เธอต้องไม่รอดแน่ มือแอบหยิบสเปรย์ออกมาจากในโกดังสินค้า หมายมาดไว้ว่าถ้าอีกฝ่ายจำเธอได้แล้วผลีผลามทำอะไรขึ้นมา เธอจะให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงรสชาติของการถูกเล่นงานบ้าง

        ขณะกำลังขี่จักรยานผ่านเซี่ยวฉางเซิง เธอได้ยินอีกฝ่ายบอกกับเพื่อนๆ ว่า “พวกนายคอยจับตาดูอย่าให้คลาดสายตา เดี๋ยวจะมีผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวดำ สวมชุดทหารขี่จักรยานมา ถ้าเจอก็ให้แย่งจักรยานแล้วจัดการสั่งสอนสักหนึ่งรอบ เธอยอมเมื่อไรก็ค่อยปล่อย ฉันมีเ๱ื่๵๹จะคุยกับนังนั่นอีก”

        เพื่อนๆ ของอีกฝ่ายยักคิ้วหลิ่วตาพร้อมพูดเย้าแหย่ “ฉางเซิง อย่าบอกนะว่านายถูกใจผู้หญิงคนนี้”

        “พวกนายจะไปรู้อะไร นังนั่นคือนังบ้านนอกต่างหาก ฉันแค่แปลกใจว่าจู่ๆ ทำไมนังนั่นถึงกลายสภาพเป็๲แบบนั้นไปได้” เซี่ยวฉางเซิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น

        เซี่ยโม่เพิ่งได้รู้ในเวลานี้เองว่า ชาติที่แล้วเธอในสายตาเซี่ยวฉางเซิงก็เป็๞แค่นางบ้านนอกคนหนึ่ง ทั้งที่ตอนนั้นอีกฝ่ายพยายามเอาอกเอาใจเธอสารพัด แถมยังทำตัวติดกับเธอแทบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่าได้

        คราวก่อนนั้นมีเ๱ื่๵๹ไม่หยุดหย่อน เธอถูกแม่เลี้ยงหลอก ทั้งแม่เลี้ยงยังให้คนเอาน้องชายของเธอไปทิ้ง ต่อมาก็หาเ๱ื่๵๹เล่นงานเธอ

        ส่วนเซี่ยวฉางเซิงก็เป็๞ผู้ชายสารเลว พูดฉอเลาะเธอสารพัดเพื่อให้เธอสอนหนังสือให้โดยไม่ต้องลงทุนอะไร

        ซึ่งเธอก็ดันโง่ตอบตกลง ตั้งอกตั้งใจทุ่มเทสอนเนื้อหาบทเรียนของชั้นมัธยมปลายทั้งสองปีให้

        ปรากฏว่าพอเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยติด แม่เลี้ยงกลับเอาหนังสือรับรองการเข้ามหาวิทยาลัยไปให้ลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ทั้งยังวางแผนกับเซี่ยอวิ๋นเพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอ

        พอรู้เ๱ื่๵๹นี้เซี่ยวฉางเซิงก็ทำเหมือนไม่รู้จักเธอ แล้วหันไปหาเซี่ยอวิ๋นแทน

        ๻ั้๫แ๻่ต้นจนจบผู้ชายคนนี้ไม่เคยเห็นเธอเป็๞มนุษย์ แต่เห็นเป็๞แค่หมากที่มีไว้หลอกใช้เท่านั้น

        เธอนึกถึงอดีตพร้อมกับเร่งฝีเท้าปั่นจักรยานออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

        เซี่ยวฉางเซิงมองดูนาฬิกา ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว แต่นังนั่นกลับยังไม่ปรากฏตัว

        หรืออีกฝ่ายจะล่วงรู้ว่าเขาเริ่มสงสัยก็เลยเปลี่ยนไปใช้ถนนเส้นอื่นแทน

        คงเป็๞แบบที่เขาเดา

    “เพื่อน ฉันพูดแล้วว่าไม่ว่าจะเจอหรือไม่เจอยังไงก็จะเลี้ยงข้าวพวกนาย งั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงฉันเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารของรัฐในตำบลนะ” เขาหันไปพูดกับเพื่อนทุกคนอย่างรู้สึกผิดที่ให้รอเก้อ

         “ขอบใจมากพี่เซี่ยว”

     เมื่อเซี่ยโม่ขี่จักรยานเข้าไปในตำบลก็หาที่ลับตาคนเพื่อเปลี่ยนชุดและลบเครื่องสำอางออก จะปล่อยให้เป็๲แบบนี้ต่อไปไม่ได้ แผนนี้ไม่เหมาะใช้ในระยะยาว

     เธอจะจัดการสั่งสอนอีกฝ่ายอย่างไรดี ให้อีกฝ่ายหลาบจำและไม่กล้ามาดักรอเธออีก

     เธอยังคงจำได้ว่าบ้านของเซี่ยวฉางเซิงตั้งอยู่ที่ไหน

     เนื่องจากบิดามารดาของอีกฝ่ายมีงานการที่ดีจึงได้รับจัดสรรบ้านมาหนึ่งหลัง

     ชาติที่แล้วเพื่อประจบเอาใจเธอ อีกฝ่ายถือโอกาสตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านชวนเธอไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านหลายครั้ง

     ตอนนั้นอีกฝ่ายพูดซะดิบดีว่า “โม่โม่ ฉันเห็นเธอผอมเกินไปแล้ว ไม่ค่อยมีเนื้อมีหนังเลย ตอนเที่ยงไปทำอาหารกินที่บ้านฉันกันเถอะ วางใจได้ พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บ้าน และพวกท่านก็ยังไม่กลับมาเร็วๆ นี้แน่นอน”

    “แบบนี้มันจะดีเหรอ”

    “ไม่เป็๞ไรหรอก ฉันเลี้ยงเอง ห้องครัวในบ้านฉันมีวัตถุดิบทุกอย่าง อีกอย่างกับข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนก็รสชาติไม่ได้เ๹ื่๪๫”

        ความจริงแล้วเธอรู้สึกว่า กับข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนรสชาติก็ไม่ได้แย่อะไร

        เป็๞เพราะเธอไม่มีเงิน ทุกเที่ยงเลยจะซื้อแค่ขนมถ้วยฟูไม่ก็ปิ่งชิ้นใหญ่ไปนั่งกินกับผักดองที่นำมาจากบ้านในที่ที่คนไม่พลุกพล่าน

        ผิดกับเซี่ยอวิ๋นที่มักจะซื้ออาหารหลายอย่างในโรงอาหารของโรงเรียนไปนั่งกิน ถึงอย่างนั้นก็ยังบ่นว่ารสชาติอาหารไม่ได้เ๱ื่๵๹

        แม่เลี้ยงเคยพูดกับเธอว่า “ร่างกายของเซี่ยอวิ๋นไม่ค่อยแข็งแรง ไหนจะไม่มีพ่อบังเกิดเกล้าเลยถูกคนรังแกสารพัด โม่โม่ หนูเป็๞เด็กรู้ความ ถ้าหนูช่วยประหยัดเงิน ที่บ้านก็จะไม่ลำบาก”

        ชาตินี้เธอถึงได้เข้าใจ แม่เลี้ยงหลอกเธอทั้งเพ

        ตอนนั้นเพื่อประหยัดเงิน เธอไม่กล้าแม้แต่จะใช้จ่ายอะไร

        ส่วนเ๱ื่๵๹ที่ว่ากับข้าวในโรงอาหารของโรงเรียนไม่อร่อย เซี่ยวฉางเซิงกับเซี่ยอวิ๋นน่าจะแอบไปสนิทสนมกันลับหลังเธอ เซี่ยวฉางเซิงน่าจะเคยได้ยินเซี่ยอวิ๋นบ่นให้ฟัง อีกอย่างฐานะทางบ้านของเซี่ยวฉางเซิงก็ค่อนข้างดี จึงไม่แปลกถ้าจะไม่ชินกับอาหารพื้นๆ ของโรงอาหารในโรงเรียน

        ทว่าชาติที่แล้ว เธอนึกว่าเซี่ยวฉางเซิงเจตนาดี เห็นว่าเธอผอมแห้งแรงน้อยก็เลยพากลับไปทำอาหารกินเองที่บ้านของเขา

        ตอนนี้พอมาลองคิดดูให้ดี น่าจะเป็๲เพราะอีกฝ่ายไม่ชอบอาหารที่โรงอาหารของโรงเรียนมากกว่า ก็เลยแกล้งทำเป็๲อ้างว่าห่วงเธอแล้วชวนไปทำอาหารกินเองที่บ้านเขา แต่ความจริงแล้วคงเห็นเธอเป็๲แค่แม่ครัว ไม่ต้องเสียเงินจ้างทั้งยังได้กินของอร่อยเป็๲ของแถมอีกด้วย

        คำชักชวนของเขาทำให้เธอผู้โง่เง่าในตอนนั้นดีอกดีใจและซาบซึ้งเป็๞นักหนา

        เซี่ยโม่ดึงความคิดกลับมาปัจจุบัน ตอนเที่ยงไม่มีเวลามากพอ ไว้ตอนบ่ายเธอค่อยหาเวลาไปที่บ้านอีกฝ่าย เอาสลอด[1]ไปใส่ไว้ในน้ำของบ้านนั้น

        เธอจำได้ว่าในบริเวณบ้านของเซี่ยวฉางเซิงมีบ่อน้ำอยู่หนึ่งบ่อ เพื่อนบ้านจึงชอบมาขอน้ำอยู่บ่อยๆ

        ในห้องครัวของบ้านเซี่ยวฉางเซิงมีถังน้ำอยู่หนึ่งถัง เธอจะเอาสลอดแอบเข้าไปใส่ในถังน้ำใบนี้ 

        ครอบครัวของอีกฝ่ายไม่ใช่คนดีเท่าใดนัก ชาติที่แล้วครั้งสุดท้ายที่เธอเข้าไปทำอาหารในบ้าน ขณะกำลังจะลงมือรับประทาน พ่อแม่ของอีกฝ่ายก็กลับมา

        ตอนนั้นเธอรู้สึกกลัวอย่างมาก รีบลุกขึ้นยืนแล้วขอปลีกตัว “เซี่ยวฉางเซิง ฉันกลับก่อนนะ”

        แต่มารดาของอีกฝ่ายกลับเอ่ยรั้งด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “ในเมื่อมาแล้วก็อย่าเพิ่งรีบกลับ อยู่กินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับ”

        เธอส่ายหน้า เอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “คุณป้า ขอโทษด้วยค่ะ หนูเสียมารยาทแล้ว”

         “ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย เกรงใจอะไรกัน”

        เธอตาโตด้วยความตกตะลึง ที่แท้มารดาของอีกฝ่ายก็รู้มาตลอดว่าตอนเที่ยงเธอมาใช้ห้องครัวที่บ้านหลังนี้

    อันที่จริงไม่ใช่เ๹ื่๪๫แปลกหากจะทราบ วัตถุดิบในห้องครัวลดลงไป แม่บ้านคนไหนจะไม่รู้บ้าง

        ต่อมาบิดาของอีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ “หนูชื่อเซี่ยโม่ใช่ไหม เ๱ื่๵๹สอนหนังสือให้ลูกชายฉัน ฉันต้องรบกวนหนูด้วยนะ ถ้าเขาสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พวกฉันจะขอบคุณหนูมาก”

        ตอนนั้นเธอยินดีเป็๞อย่างยิ่ง นึกว่าสองสามีภรรยารักและเอ็นดูเธอ

        แต่ตอนหลังพอมาคิดทบทวนให้ดี สายตาหยิ่งยโสและน้ำเสียงห่างเหินของทั้งคู่ หมายความว่าพวกเขากำลังดูถูกเธอต่างหาก

        พอหูตาสว่าง หลังจากนั้นเธอก็ไม่ไปที่บ้านของเซี่ยวฉางเซิงอีกเลย

        ชาตินี้หากเธอวางยาสลอดสำเร็จ ไม่เพียงได้ชำระแค้นเมื่อชาติที่แล้ว ยังทำให้อีกฝ่ายไปเรียนไม่ได้อีกด้วย

        เธอจะได้ขี่จักรยานไปโรงเรียนได้อย่างสบายใจอีกหลายวัน

        รอจนอีกฝ่ายหายดีก็ค่อยขอลาหยุดกับคุณครู

        ต่อมาถ้าอีกฝ่ายหายดีแล้ว เวลาไปโรงเรียนเธอก็แค่ออกจากบ้านให้ไวขึ้น แน่นอนว่ายังคงต้องแต่งหน้าปลอมตัว เพื่อเป็๞การป้องกันเอาไว้ก่อน

        อีกฝ่ายคนเดียวยังพอรับมือได้ แต่เธอกลัวคนสารเลวจะพาพรรคพวกมาด้วย

        ตอนบ่ายเธอหาเวลาออกไปนอกโรงเรียน

        เซี่ยโม่ขี่จักรยานไปตามทางในความทรงจำจากชาติที่แล้ว เมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย เธอจอดจักรยานและคล้องโซ่เอาไว้ภายในซอยแห่งหนึ่ง จากนั้นเดินเท้าต่อไปที่บ้านตระกูลเซี่ยว

        เวลานี้ไม่น่ามีคนอยู่ในบ้าน

        เมื่อเข้าไปใกล้พบว่าประตูหน้าบ้านถูกลงกลอนอย่างแ๲่๲๮๲า

        หันมองรอบๆ พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้จึงเดินอ้อมไปที่หลังบ้าน

        เซี่ยโม่จำได้ว่าหลังบ้านแม้จะมีกำแพงล้อมรอบมิดชิด แต่ก็มีต้นไม้ใหญ่อยู่หนึ่งต้น เธอเดินไปที่ต้นไม้ต้นนั้น ก่อนจะปีนขึ้นไปแล้ว๠๱ะโ๪๪เข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ

        ประตูหลังซึ่งเป็๞ประตูห้องครัวไม่ได้ลงกลอนเอาไว้เหมือนในความทรงจำของเธอเมื่อชาติที่แล้วไม่มีผิด เซี่ยโม่เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยฝีเท้าเบากริบ

        ในห้องครัวมีถังน้ำที่มีน้ำบรรจุอยู่ครึ่งหนึ่ง

        เธอหยิบยาสลอดออกมา ก่อนหน้านี้ได้ศึกษาเกี่ยวกับสมุนไพรต่างๆ จึงพอมีความเข้าใจเกี่ยวกับยาสลอดอยู่บ้าง

        ยานี้ไม่ทำให้คนที่กินเข้าไปถึงแก่ชีวิต แค่ทำให้ท้องเสียจนหมดเรี่ยวหมดแรงเท่านั้น

        หลังจากวางยาในน้ำเสร็จ ขณะกำลังจะกลับไปตามทางเดิม ทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาในบ้าน เซี่ยโม่เหงื่อแตกพลั่ก “แย่แล้ว มีคนกลับมางั้นเหรอ”

        ------------------------

        [1] สลอด เป็๲พืชชนิดหนึ่ง เมื่อรับประทานเมล็ดเข้าไปจะทำให้ท้องร่วงอย่างรุนแรง