เห็นเพียงจ้าวกันใบหน้าขาวซีด เหมือนถูกทำร้ายอย่างรุนแรง เขามองดูหย่าหลินที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราดราวกับสัตว์ร้ายที่าเ็ “โจวหลิงหลิง! เธอรู้ไหมว่าฉันเขียนจดหมายรักให้เธอไปกี่ฉบับ? ทั้งหมด 99 ฉบับ! จดหมายรัก 99 ฉบับ เธอไม่แม้แต่จะเหลียวแลฉัน! ฉันคิดว่าเพราะเธอเป็คนรักนวลสงวนตัวเสียอีก ถ้ารู้แต่แรก—ถ้ารู้แต่แรกว่าเธอมาขายที่นี่ เหอะ ยังต้องเขียนจดหมายรักหา์อะไร! เขียนกลอนรักหาวิมานอะไร!”
“หย่าหลิง” หรือว่าโจวหลิงหลิงลุกขึ้นยืน ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เหมือนโดนจี้จุดที่บอบช้ำที่สุดในใจ เธอพุ่งออกไปทางประตู เหมือน้าเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป ทว่าในตอนที่มือของเธอแตะโดนประตูนั้น กลับกลัวขึ้นมา ทำได้เพียงทรุดตัวนั่งลงบนพรม แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ในเวลานี้เอง ตู้เพลงเล่นเพลงโดยอัตโนมัติ เพลง(ฉันคนนี้ที่เธอไม่รัก) ภายในจอ LCD หนุ่มคาวบอยกำลังร้องะโ “ฉันคนนี้ที่เธอไม่ได้รักอีกต่อไป ยังคงตัวคนเดียว ไม่มีวันและคืนไหนที่ไม่หัวใจและความทรงจำจะไม่ต่อสู้ เธอยังจะมาโดนาแฉันให้เจ็บอีกทำไม ปล่อยฉันให้อยู่คนเดียว…”
ปัง!
เวลานี้ สาวหน้าตาเรียบร้อยที่ชื่อ “เยี้ยหยี” ยื่นมือไปตบหน้าจ้าวกัน “นี่! นายเป็ผู้ชายภาษาอะไร! โห นายคิดว่าผู้หญิงทุกคนอยากมาขายที่นี่เหรอ? อีกอย่าง ถ้านายเป็คนดีจริงๆ จะมาหาความสุขในที่แบบนี้เหรอ? ถ้านายยังเป็ลูกผู้ชายอยู่ เชิญนายกลับไปแบบเงียบๆ เลย!”
จ้าวกันโดนตบไปหนึ่งที ก็ค่อยๆ สงบลง เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะเสียพรหมจรรย์แล้ว หันไปพูดกับฉินหลางด้วยรอยยิ้มที่แสนเ็ป “เพื่อน ให้นายดูเื่ตลกแล้ว—เราไปกันเถอะ!”
“ไปเถอะ ชีวิตคนก็คือละครตลก อย่าใส่ใจเลย” ฉินหลางตบหลังจ้าวกันเบาๆ
จ้าวกันเอาแชมเปญมาถือไว้ในมือ จากนั้นหยิบเงินทั้งหมดในกระเป๋าออกมา โยนให้ “หย่าหลิน” ที่นั่งอยู่บนพื้น “ขอบคุณมาก ที่ทำให้ฉันเห็นตัวตนที่แท้จริงของความรัก!”
“ใจเย็นๆ พวกเราไปกันเถอะ” ฉินหลางพยุงจ้าวกันที่กำลังหัวใจสลายออกมาจากห้องส่วนตัว
“เงิน ฉันดันให้พวกเธอไปหมดแล้ว!” ออกจากประตูแล้ว จ้าวกันพูดกับพนักงานบริการที่อยู่หน้าประตู
เพราะห้องส่วนตัวสามารถเก็บเสียงได้ดีมาก พนักงานบริการจึงไม่รู้ว่าข้างในนั้นได้เกิดอะไรขึ้นบ้าง คิดว่าจ้าวกันดื่มจนเมาแล้วซะอีก
ทว่าเื่แบบนี้ เขาก็เห็นเป็ประจำอยู่แล้ว ขอแค่ลูกค้าจ่ายเงินแล้วก็พอ ส่วนเื่จะเล่นช้าเล่นเร็วมันก็แล้วแต่ลูกค้า
ฉินหลางกับจ้าวกันกำลังจะจากไป ตอนนี้ข้างนอกมีเสียงเตือนของตำรวจดังขึ้น จ้าวกันพูดขึ้นด้วยความใ “ให้ตายสิ! วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย ผู้หญิงก็ไม่ได้ขึ้น ยังได้เื่ปวดหัวอีก! โธ่เอ๊ย ฉันไม่อยากไปโรงพักหรอกนะ!”
คนอื่นๆ เองก็ตื่นตระหนกอย่างจ้าวกันเหมือนกัน เพราะทุกคนมาทำอะไรที่นี่ต่างก็รู้ๆ กันอยู่เต็มอก คนจำนวนมากยังไม่อยากถูกเชิญเข้าโรงพักในขณะที่ยังโป๊อยู่ ดังนั้นบนระเบียงทางเดินจึงเริ่มวุ่นวายขึ้นมา แม้ว่าพนักงานบริการจะพยายามดูแลความสงบแต่ก็ไม่ได้เกิดผลใดๆ
ฉินหลางเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ ลากฉินหลางวิ่งไปยังอีกฝั่งของระเบียงทางเดิน จากนั้นถีบประตูห้องส่วนตัวที่ติดอยู่กับด้านหลังของคลับ ฉินหลางตั้งใจจะพาจ้าวกันหนีออกทางหน้าต่าง แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากถีบประตูออกแล้ว ในห้องที่หรูหราสวยงามนี้กำลังเล่น “า” ที่น่าตื่นตาตื่นใจกันอยู่ บั้นท้ายขาวๆ ทั้งสามส่ายไปส่ายมา แท้จริงแล้วมีผู้ชายหัวล้านพุงยื่นคนหนึ่งกำลังเล่น “ไปกันสามคน” อยู่ แต่ที่ฉินหลางคิดไม่ถึงมากขึ้นไปอีกก็คือผู้ชายหัวล้านพุงยื่นดังกล่าวหน้าคุ้นมาก เหมือนกับคนเมื่อวานที่มาตรวจโรงเรียนชีจง ใครบางคนยืนพูดอยู่กลางโพเดียม ฉินหลางรีบหยิบมือถือขึ้นมาอย่างไม่ลังเล หันไปถ่ายยรูปชายหัวล้านดังกล่าวรัวราวสิบรูป หากแต่การกระทำของฉินหลางรวดเร็วและซ่อนเร้นมาก มากขนาดจ้าวกันยังไม่ทันสังเกต
ได้ยินเสียงไซเรนตำรวจดังมาจากด้านนอก ผู้ชายหัวล้านจึงเริ่มลุกลนขึ้นมา เขาไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าทำไมฉินหลางจึงถีบประตูที่ล็อกอยู่จนเปิดออก รีบใส่กางเกงแล้วลนลานหา “ทางรอด” ทว่าตอนนี้ฉินหลางได้ถีบหน้าต่างออกแล้ว ฉินหลางและจ้าวกันะโตามกันลงไปบนสวนดอกไม้ด้านหลังคลับ
ผู้ชายหัวล้านราวกับเห็นแสงสว่าง หยิบเสื้อขึ้นมาคลุมอย่างลวกๆ ไม่รู้ว่าเวลานี้ไปเอาแรงมาจากไหน ปีนขึ้นบนหน้าต่าง แล้วจึงรวบรวมความกล้าะโลงไป
ฉินหลางกับจ้าวกันลงพื้นได้อย่างปลอดภัย เพิ่งเดินเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง “ปึง” ดังขึ้น คล้ายกับเสียงของหนักตกกระทบพื้น
ฉินหลางหันกลับไปดู เห็นเพียงชายหัวล้านดังกล่าวล้มเป็ท่าสุนัขกินอึในพงหญ้า สภาพสุดแสนรันทด ชายหัวล้านได้ยินเสียงไซเรนตำรวจ รีบลุกขึ้นวิ่งทันที ทว่าวิ่งได้เพียงสองก้าวก็ล้มลงอีก เหมือนขาของเขาจะได้รับาเ็
“ช่างเขาเถอะ!” จ้าวกันเห็นว่าฉินหลางอยากจะเข้าไปช่วยชายหัวล้าน รีบพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เขาเข้าไปยุ่งเื่ของคนอื่น
ฉินหลางยืนยันที่จะพาชายหัวล้านไปด้วย แม้นว่าชายหัวล้านดังกล่าวจะหนักราวๆ 80 กิโลกรัม แต่สำหรับฉินหลางแล้ว นั่นไม่ได้เป็ปัญหาอะไร ฉินหลางพยุงเขาขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย จากนั้นพาเขาหนีออกไปจากทางประตูด้านหลังพร้อมกับจ้าวกัน และในขณะนี้ด้านในและด้านนอกบิวตี้คลับได้วุ่นวายไปหมดแล้ว
ออกมาได้สำเร็จ ทั้งสามคนต่างก็โล่งใจ ตอนนี้เองหางตาฉินหลางเห็นเหมือนมีไฟ้ามือซ้ายของเขา เมื่อหันไปดู เห็นมีอาคารหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางซ้ายมือของเขาเกิดเหตุไฟไหม้ เสียงไซเรนเมื่อสักครู่นี้ ดูไปแล้วเสียงไซเรนที่ได้ยินเมื่อกี้น่าจะเป็เสียงไซเรนของรถดับเพลิงมากกว่า
“บัดซบ!” จ้าวกันสบถออกมาอย่างเหลืออด เขารู้สึกว่าวันนี้ซวยซับซวยซ้อนซวยถึงหน้าประตูบ้านจริงๆ พรหมจรรย์ก็ไม่ได้เสีย ยังเสี่ยงที่จะโดนตำรวจจับที่มาซื้อประเวณี และเมื่อคิดว่าหนีออกมาได้สำเร็จแล้ว ก็ยังจะต้องได้มารู้ความจริงว่าเสียงเมื่อกี้เป็เสียงไซเรนรถดับเพลิง แค่เข้าใจผิดแล้วกลัวกันไปเองอีก!
ฉินหลางหัวเราะออกมาด้วยความเหลืออด “ที่แท้ทั้งหมดเป็ความรู้สึกระแวงของโจรนี่เอง!”
“โอ๊ย!” ในเวลานี้เอง ชายหัวล้านข้างๆ ร้องขึ้นมาด้วยความเ็ป เอามือกอดที่ท้องแล้วทรุดตัวลงกับพื้น
เ้าหมอนี่เหมือนจะาเ็
“นี่ ลุงเป็ยังไงบ้าง?” จ้าวกันอดไม่ได้ จึงถามขึ้น เพราะถึงยังไงก็ถือว่าเป็ “พวกเดียวกัน” โคจรมาเจอกันทั้งที จะปล่อยเขาไว้โดยไม่ช่วยเหลือได้ยังไง
“ไม่…ไม่เป็อะไร!” เห็นได้ชัดว่าชายหัวล้านกำลังอดกลั้นทนเจ็บอยู่
“หรือว่า น้องชายคุณได้รับาเ็?” ฉินหลางดูพิรุธออก
“เธอ…รู้ได้ยังไง?” ตอนชายหัวล้านโดดลงมาจากชั้นสอง แท้จริงแล้วไม่ได้กระแทกโดนขา แต่กระแทกโดนน้องชายของเขา ชายหัวล้านวันนี้ก็ซวยไม่น้อยเลย วันนี้มีคนชวนเขามาััความรู้สึกของ “ซ้อนสามแบบเต็มวัน” เพื่อให้ััได้เต็มที่ ก่อนเริ่มภารกิจเขาจึงได้กินยาปลุกน้องชายโด่ไม่รู้ล้มเข้าไป ใครจะรู้ว่าเพิ่งเริ่มภารกิจ ฉินหลางกับจ้าวกันก็บุกเข้ามา ข้างนอกยังมีเสียงไซเรนอีก ชายหัวล้านคิดว่าศัตรูทางการเมืองของเขาแจ้งตำรวจให้บุกมาตรวจสอบเสียอีก เพราะฉะนั้นถึงได้ลนลานโดดตามฉินหลางและจ้าวกันลงมาจากอาคาร ในนาทีที่ตกถึงพื้น น้องชายของชายหัวล้านก็ตำลงไปบนพื้นโคลนในโพรงหญ้า และความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าน้องชายของเขาแข็งไม่เท่าดินโคลน ดังนั้นจึงมีโศกนาฏกรรมเช่นนี้
“ตอนนี้คุณกำลังกุมน้องชายอยู่” ฉินหลางตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “จะให้ผมช่วยโทรเรียกรถฉุกเฉินรึเปล่า?”
“ไม่…ไม่ต้องหรอก!” ชายหัวล้านยังคงยืนยัน “ขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยได้ไหม?”
“ได้” ฉินหลางยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขา
“นี่ฉันเอง! ฉัน—มารับฉันที่เกาะกรีนซานเจียง ฉันอยู่ด้านหลังอาคารเจียงหลาน เดี๋ยวนี้—” ชายหัวล้านคุยโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“อาการของคุณไม่ค่อยดีเลย” ฉินหลางพูดขึ้นด้วยความนิ่งเรียบ “ผมว่าคุณทนได้อีกไม่เกิน 5 นาที ที่ตรงนั้นของลุงกำลังมีเืสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่รีบรักษาให้ทันท่วงที มีโอกาสสูงมากที่จะใช้การไม่ได้อีกตลอดชีวิต”
“เธอ…รู้ได้ยังไง เธอเป็นักศึกษาแพทย์เหรอ?” ชายหัวล้านถามด้วยความสงสัย
“บ้านผมเป็แพทย์แผนจีนสืบทอดลงมารุ่นต่อรุ่น” ฉินหลางกล่าวด้วยความเรียบเฉย “ตอนนี้คุณทนได้ แต่ผ่านไปอีกสองนาที คุณจะต้องทนไม่ไหวแล้วแน่นอน”
ชายหัวล้านดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ฉินหลางไม่ได้พูดผิด แม้ว่าเขาจะเป็สมาชิกพรรคการเมือง แต่ผ่านไปไม่ถึงนาที เขาก็ยอมแพ้ให้กับความเ็ปแล้ว “ไม่ไหวแล้ว…เธอ…เธอช่วยฉันได้รึเปล่า?”
“ได้อยู่แล้ว” ฉินหลางพูดขึ้นเรียบๆ “ถอดกางเกงออกสิ”
“อะไรนะ!” ชายหัวล้านร้องอย่างใ
“แล้วแต่คุณ” ฉินหลางกล่าวด้วยความเรียบเฉย “ถ้าไม่ใช่เพราะร่วมทุกข์ด้วยกันมาเมื่อกี้ ฉันก็ี้เีจะยุ่งกับคุณเหมือนกัน ในเมื่อคุณเลือกที่จะรักษาหน้าเอาไว้แล้วทนเ็ป พวกเราก็ี้เีจะยุ่ง ไว้ค่อยพบกันใหม่!”
“น้องชาย…ช้าก่อน!”
