ฮวาเชียนจือยืนด่าทอนางอยู่ครู่ใหญ่ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ก็รู้สึกได้ว่าโทสะที่มีอยู่ของตนนั้นยังไม่คลายลง นางจึงกระชากเอาแส้ออกมาจากแขนเสื้อของตนแส้นี้เป็แส้อันเดียวกับที่เฆี่ยนจิ่งม่านจนตายในวันนั้น
เมื่อเห็นท่าทางของฮวาเชียนจือ แววตาของซูฉีฉีเต็มไปด้วยความเ็า
เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางสูงส่งเหนือผู้อื่น “ต่อให้คุณหนูฮวาะโแม่น้ำ ท่านอ๋องก็ไม่แต่งท่านมาเป็ชายาหรอก”
ตอนนี้นางมีโทสะแล้วจริงๆ
เชิดคางขึ้นเล็กน้อย แววตาสงบนิ่งบนใบหน้ายังประทับด้วยรอยยิ้ม ทว่ากลับทำให้คนรู้สึกนับถือออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจสง่าราศีเช่นนี้คิดว่าแม้แต่ฮองเฮาที่เปรียบเสมือนหงส์มาจุติก็ยากที่จะเทียบทานได้
ฮวาเชียนจือในตอนนี้รู้สึกว่าตนเองเป็เสมือนสาวรับใช้คนหนึ่ง
บุรุษทั้งสองทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถในการกดตัวของซูฉีฉีเอาไว้ให้นางไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
และในวินาทีต่อมา “เพียะ...” แส้ของฮวาเชียนจือก็ฟาดลงตรงไปที่อกของซูฉีฉีแล้วผ้าหยาบๆ ของเสื้อขาดออกเป็ชิ้นๆ รอยเืสีแดงสดเส้นหนึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าฮวาเชียนจือและเศษชิ้นส่วนของเสื้อผ้านั้นก็ได้ผสมไปด้วยเนื้อและเืเมื่อตอนที่แส้นั้นได้เฆี่ยนลงไป
ฮวาเชียนจือนั้นเป็วรยุทธ์กำลังภายในของนางมีมาก แค่แส้เดียวก็เห็นเืแล้ว อีกทั้งยังสร้างความเสียหายไปถึงอวัยวะภายในซูฉีฉีถึงกับกระอักเืออกมา แต่ร่างกายของนางกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยนางยังคงจับจ้องไปที่ฮวาเชียนจือ
เจ็บเหมือนมีไฟแผดเผาอยู่บนทรวงอกก็มิปาน ั้แ่เล็กจนโตถึงแม้ว่านางจะไม่เป็ที่สนใจมากนักแต่ว่านางก็ไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้มาก่อนนางเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ความหยิ่งทะนงของตนทำให้นางต้องทนรับมือกับมันไว้
“เพียะๆๆ...”เสียงของแส้ก้องกังวาลอยู่ในหู
ท่าทางของซูฉีฉีนั้นทำให้โทสะที่ลดลงไปกว่าครึ่งของฮวาเชียนจือลุกฮือขึ้นมาอีกครั้งนางฟาดแส้ในมือตนเองอย่างบ้าคลั่ง สตรีอัปลักษณ์ที่หน้าตาธรรมดาๆไม่เป็ที่โปรดปรานเช่นนี้กลับกล้าประพฤติตัวเช่นนี้กับนาง ฮวาเชียนจือต้องอารมณ์เสียแน่นอน
โทสะอัดอั้นอยู่ในทรวงอก
แต่ว่า อารมณ์เสียก็ส่วนอารมณ์เสียแส้ของนางไม่ได้ฟาดลงบนใบหน้าของซูฉีฉีแม้แต่น้อย นางกลัวว่าเช้าวันพรุ่งนี้ม่อเวิ่นเฉินจะตื่นขึ้นมา
ั้แ่เล็กจนโตต่อหน้าม่อเวิ่นเฉินนางเรียบร้อยเป็กุลสตรี มีใจเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
ด้านป่าเถื่อนเช่นนี้นางจะไม่มีทางให้ผู้ชายที่นางรักรับรู้แน่นอน
เฆี่ยนตีไปสิบกว่าครั้งทุกๆ ครั้งนั้นเจ็บลึกถึงกระดูก แต่ว่าซูฉีฉีก็ยังไม่ขยับ ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อยก็ถูกเฆี่ยนตีอย่างรุนแรงเช่นนี้ไปเรื่อยๆ
แต่ฮวาเชียนจือนั้นกลับตีจนเหนื่อยนางโยนแส้ในมือทิ้งอย่างหงุดหงิด “ซูฉีฉีต้องมีสักวันหนึ่งที่ข้าจะทำให้เ้าหายสาบสูญไปจากชีวิตของข้าให้ได้”
มุมปากของนางมีคาบเืเกาะอยู่บางๆ ภายในใจของซูฉีฉีนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกความเ็าและเฉยเมยพร้อมจดจำความเคียดแค้นที่มีต่อผู้หญิงตรงหน้า
“ข้ารู้สึกว่าเ้านั้นน่าสงสารยิ่งนัก”วินาทีต่อมาซูฉีฉีก็พูดเสียงเรียบออกมาเพียงไม่กี่คำพร้อมกับกระอักเืออกมาระลอกใหญ่
“รนหาที่ตาย!” โทสะของฮวาเชียนจือพุ่ง “ปี๊ด” ขึ้นมา นางอยากจะพุ่งตัวไปบีบคอสตรีผู้หยิ่งยโสเสียจริง
“เมี๊ยว”ในขณะที่ฮวาเชียนจือกำลังจะฆ่าสตรีตรงหน้านี้ ในป่าก็มีเสียงร้องของแมวดังขึ้น
ฮวาเชียนจือที่มีชนักติดหลังนั้นสั่นสะดุ้งเล็กน้อยนางหันกลับไปมองทิศทางที่มีเสียงแมวร้องดังออกมาทันที ก่อนจะะโถามเสียงดัง “ใคร?”
เสียงของนางขึ้นสูงกว่าปกติหลายระดับทั้งยังสั่นเครืออีกด้วย
ทว่าในป่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ
ฮวาเชียนจือกลับมามีสติอีกครั้งร่างกายของนางมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มไปหมด เวลานี้แม้ว่าจะไม่ได้ถูกม่อเวิ่นเฉินพบเข้าแต่ถ้าหากถูกคนข้างกายของม่อเวิ่นเฉินรู้เข้าก็สามารถทำลายความดีงามทั้งหมดในตัวนางไปได้เหมือนกัน
แม้แต่จะแสดงคุณความดีของตนนั้นนางยังจะทำไม่ทันเลยจะให้เื่นี้ทำลายภาพลักษณ์ของนายได้เช่นไร
“ปล่อยนางพวกเราไป” ฮวาเชียนจือนั้นกลับถูกเสียงร้องของแมวทำให้ใไปแล้วนางหมุนตัวกลับไป ทิ้งซูฉีฉีที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยาแเอาไว้
จนกระทั่งฮวาเชียนจือรอดพ้นจากสายตาซูฉีฉีถึงจะเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออกนางค่อยๆ นั่งพิงลงข้างต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง เจ็บจนหนาวชาไปทั้งตัว
สตรีผู้นี้ใจดำอำมหิตจริงๆทุกครั้งที่แส้ฟาดลงมานั้นทำให้อวัยวะภายในของซูฉีฉีได้รับาเ็อย่างหนัก
คนบนต้นไม้นั้นยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวเขายังคงมองซูฉีฉีที่เจ็บจนกัดฟันทนอย่างนึกสนุก ไม่มีความคิดว่าจะไปให้ความช่วยเหลือแต่อย่างใด
าแจากแส้ที่รุนแรงเช่นนี้ซูฉีฉีอยากจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั้นคงเป็ไปไม่ได้แล้วกระทั่งแรงที่จะลุกขึ้นเดินนางยังไม่มีเลย
นางรู้สึกเสียใจจริงๆ ที่กลางดึกนางออกมาเดินเล่นคนเดียวมันกลับทำให้นางได้รับาแที่สาหัสเช่นนี้ พรุ่งนี้เมื่อฟ้าสาง นางยังต้องไปฝังเข็มให้กับม่อเวิ่นเฉินอีก
นางก็เหมือนกับคนรับใช้ทั่วไปในจวนอ๋องบนตัวของนางนั้นไม่มียารักษาแผลแม้แต่น้อยาแบนร่างกายของนางยังคงเืไหลไม่หยุด เสื้อสีอ่อนของนางนั้นขาดรุ่ยไปหมดตอนนี้นางจำเป็ต้องได้รับการรักษาอย่างมาก
แต่กลับไม่มีที่รักษา