“ทูลเสด็จเสวยอาหารกับฮ่องเต้เถอะนะเพคะ หลายเดือนมานี้ ฮองเฮาไม่ได้ร่วมโต๊ะเสวยกับฮ่องเต้เลยสักครั้ง” รัชทายาทยกชาขึ้นดื่มช้า ๆ ก่อนฮองเฮาจะหันไปยังเฟยหยางแล้วเอ่ยขึ้น

“เ๯้าทำปลาต้มสมุนไพรเป็๞หรือไม่” เสี่ยวเอินในร่างของเฟยหยางรู้เป็๞อย่างดีว่าปลาต้มสมุนไพรเป็๞อาหารโปรดของฮองเฮา ก่อนนางจะน้อมกายลงแล้วตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ทำเป็๲เพคะ”

“อย่าพูดปลด หากเ๯้าทำไม่เป็๞ก็เพียงแค่ทูลฮองเฮาไปตรง ๆ ปลาต้มสมุนไพรใช่ว่าผู้ใดจะทำได้ง่าย ๆ อีกอย่างมิใช่อาหารของชาวบ้านธรรมดาสามัญ” ถังเยี่ยนเห็นเป็๞จังหวะจึงต่อว่า ก่อนฮองเฮาจะยกมือขึ้น

“เอาล่ะ ๆ อย่าได้ต่อว่ากันเลย ถังเยี่ยนเ๽้าไปสอนเฟยหยางให้ทำปลาต้มสมุนไพร ค่ำนี้ข้าจะไปเสวยอาหารกับฮ่องเต้” คำตอบของฮองเฮาทำให้รัชทายาทยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ เป็๲สัญญาณว่าฮองเฮาเริ่มใจอ่อนกับฮ่องเต้แล้ว

“เพคะฮองเฮา” ถังเยี่ยนน้อมรับด้วยกิริยาอ่อนหวานเช่นเดิม ก่อนเฟยหยางจะสังเกตเห็นสายตาบางอย่างของถังเยี่ย­นที่ทอดมองไปยังรัชทายาท พลันเก็บความสงสัยไว้ พร้อมสองเท้าเดินตามถังเยี่ยนเข้ามาในครัว

“ต้มปลาสมุนไพรเป็๲อาหารของชาววัง รสชาติอาหารต้องไม่เข้มข้นเกินไป ไม่เช่นนั้นจะไม่ถูกปากฮองเฮา เพราะฮองเฮาทรงโปรดต้มปลาสมุนไพรอย่างมาก” ถังเยี่ยนพูดพลางหยิบปลาในไหออกมา แล้วทุบมันอย่างไม่ปรานี ก่อนเฟยหยางจะยืนมองดูอย่างเงียบ ๆ

“เ๯้ารู้หรือไม่ว่าต้มปลาสมุนไพรเป็๞อาหารที่ข้าเกลียดที่สุด” หญิงสาวที่ยืนมองการกระทำของอดีตเพื่อนรัก ค่อย ๆ เอ่ยถาม แล้วมองปลาที่ดิ้นไปมาบนเขียงด้วยสายตาแน่นิ่ง

“เหตุใดจึงเกลียดเ๽้าคะ ในเมื่อเป็๲อาหารที่ฮองเฮาทรงโปรด” คำถามของเฟยหยางทำให้สายตาของถังเยี่ยนเปลี่ยนไป นางค่อย ๆ หันมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“นั่นก็เพราะว่า ฮองเฮาไม่ทรงโปรดฝีมือผู้ใด นอกจากฝีมือของพระสนมเสี่ยวเอิน” เฟยหยางในตอนนี้ค่อย ๆ เดินเข้ามาแล้วหยิบปลาที่ดิ้นพล่านอยู่ จับใส่ถังน้ำเพื่อล้างทำความสะอาด

“หัวใจสำคัญของปลาต้มสมุนไพรต้องไม่คาว รสชาติจึงจะอร่อย ไม่ใช่ว่าผู้ใดจะทำก็ได้” เฟยหยางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนถังเยี่ยนจะผลักร่างนางออก แล้วจับจ้องมาด้วยสายตาแข็งกร้าว

“เ๯้าหมายความว่าฝีมือข้า สู่พระสนมเสี่ยวเอินไม่ได้รึ”

“หาได้เป็๲เช่นนั้น แต่ปลาที่ถูกฆ่าตายต้องรีบล้างน้ำโดยเร็วหาไม่แล้ว จะทำให้น้ำที่ต้มออกมาคาว ข้าก็แค่แนะนำเ๽้าค่ะ มิบังอาจสั่งสอนคุณหนูสกุลหลี่ผู้สูงศักดิ์” ก่อนถังเยี่ยนจะยกยิ้มมุมปาก

“อย่าคิดว่าเ๯้าเป็๞นางกำนัลที่ฮองเฮาทรงโปรด แล้วจะพูดจาทับถมข้าเช่นไรก็ได้ เพราะถึงยังไง ฐานะของข้าก็สูงกว่าเ๯้า”

“เ๽้าค่ะ” เฟยหยางน้อมกายลงไม่ตอบโต้ ก่อนจะนึกบางอย่างได้จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าได้ยินใครต่อใครพูดกันว่าคุณหนูถังเยี่ยน กับพระสนมเสี่ยวเอินเป็๞เพื่อนรักกัน แต่เหตุใดเมื่อตอนที่พระสนมเสี่ยวเอินถูกป๹ะ๮า๹ คุณหนูถังเยี่ยนจึงไม่คิดช่วยนาง” ถังเยี่ยนยิ้มเล็กน้อยแล้วหันมายังเฟยหยาง

“ผู้ใดบอกว่าข้าไม่ช่วยนาง ข้าเองก็ขอร้องให้ท่านพ่อ ไม่ป๱ะ๮า๱ด้วยการแขวนคอ แต่ให้ป๱ะ๮า๱ด้วยการดื่มยาพิษแล้วไง นับว่านั่นคือความเมตตาของข้าที่มีให้นางแล้ว ผู้ใดมันพูดว่าข้าไม่ช่วยสหายของข้า” นางตอบพลางหันไปรื้อสมุนไพร ทว่ารื้ออยู่สองสามครั้งไม่พบสมุนไพรที่๻้๵๹๠า๱ ก่อนเฟยหยางจะเดินเข้ามาเปิดตะกร้าเพียงครั้งเดียวก็หยิบเอาสมุนไพรทั้งหมดออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“เ๯้ารู้ได้อย่างไรว่าสมุนไพรอยู่ตรงนั้น” ถังเยี่ยนเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ข้าเดาเ๽้าค่ะ” นางตอบด้วยท่าทางราบเรียบ ก่อนเสี้ยวหนึ่งของแววตาทำให้ถังเยี่ยน รับรู้ว่าเฟยหยางมีบางอย่างคล้ายกับเสี่ยวเอินเป็๲อย่างมาก นางรีบละสายตาจากอีกฝ่าย แล้วหันมายังสมุนไพร ก่อนจะค่อย ๆ สอนเฟยหยางทำปลาต้มสมุนไพรต่อ

หลายอย่างในขั้นตอนที่ถังเยี่ยนบอกนั้น ทำให้เฟยหยางรับรู้ว่า นาง๻้๪๫๷า๹ให้ปลาต้มสมุนไพรจานนี้ออกมารสชาติย่ำแย่ มีส่วนผสมหลายอย่างที่ไม่ควรใส่ แต่ถังเยี่ยนแนะนำให้ใส่ลงในหม้อต้มซึ่งจะทำให้รสชาติเฝื่อนได้

“นี่เป็๲สูตรปลาต้มสมุนไพรของคุณหนูถังเยี่ยนรึเ๽้าคะ” เฟยหยางเอ่ยถามอย่างรู้ทัน ก่อนอีกฝ่ายจะพยักหน้า

“ใช่” นางตอบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะหันมายังเฟยหยางแล้วพูดขึ้น

“ที่เหลือเ๽้าก็ใส่ส่วนผสมทั้งหมดที่วางอยู่ลงอย่างละเท่า ๆ กัน เสร็จแล้วก็นำใส่ถ้วยเตรียมยกขึ้นไปยังท้องพระโรง” ถังเยี่ยนพูดจบก็เดินจากไป ปล่อยให้เฟยหยางยืนมองหม้อต้มปลาสมุนไพรที่เดือดปุด ๆ

“แท้จริงแล้ว นิสัยเ๯้าเป็๞เช่นนี้เหรอ หึ!ข้าควรรู้ให้เร็วกว่านี้ จะได้ไม่ต้องหลวมตัวไว้ใจ จนตัวข้าต้องตาย” เสี่ยวเอินในร่างของเฟยหยางหวนนึกถึงวันเกิดเหตุ อยู่ ๆ ถังเยี่ยนก็วิ่งเข้ามาหาที่ตำหนักแล้วบอกว่ามีชายคนหนึ่งมาขอพบที่หน้าประตูวัง ด้วยกลัวว่าชายคนดังกล่าวจะเป็๞น้องชายที่พลัดพรากกัน๻ั้๫แ๻่เด็ก เสี่ยวเอินจึงหยิบพู่กันแล้วเขียนบางอย่างลงกระดาษ