ผมนึกว่าวันนี้ตัวเองจะไม่มีงานให้อาจารย์ตรวจ
หลังจากที่พี่ปรงห้ามไม่ให้ผมไปทำงานคนเดียวเด็ดขาด ผมก็คิดว่าวันนี้ตัวเองคงไม่มีงานให้อาจารย์ตรวจ แต่พอลงมาที่ฟาร์มแล้วผมก็พบว่างานทุกอย่างเสร็จหมดเรียบร้อย แล้วผมก็ดันรู้สึกผิดขึ้นมาที่เห็นว่าเมื่อวานเพื่อนมาทำงานกันจนเสร็จเรียบร้อยดี แต่ผมกลับไม่มาช่วยอะไรเลย แถมยังเผลอคิดร้ายกับเพื่อนว่าเพื่อนคงไม่กลับมาทำงาน
ผมกับเพื่อนในกลุ่มอีกสามคนยืนอยู่ด้วยกันในขณะที่รออาจารย์เดินวนไปวนมาตรวจงานของพวกเราอย่างละเอียด ต้นมะเขือเทศที่ผมปลูกประมาณร้อยยี่สิบกว่าต้นเกิดดีมากจนผมเองก็ยังแอบแปลกใจ อาจจะเป็เพราะตอนที่ปลูกต้นพวกนี้ผมได้พี่อูนมาช่วยปลูกด้วย ถ้าผมปลูกคนเดียวทั้งหมดด้วยมือของผมเอง มันคงไม่มีทางขึ้นสวยแบบนี้แน่นอน
อาจารย์เดินวนอยู่สองสามรอบเหมือนกำลังพิจารณาว่าควรจะให้คะแนนพวกเราเท่าไร ผมกับน้อยหน่ามองหน้ากันเป็ระยะ ๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ รวมถึงเพื่อนอีกสองคนก็ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความเงียบมาตลอดทั้งคาบ
“กลุ่มนี้ต้นกำลังสวยนะ แต่ต้องระวังอย่าให้ดินมันยุบมากเกินไป เดี๋ยวถ้าเกิดว่าลมมันแรงมาก ๆ ต้นมันก็อาจจะล้มได้ แล้วถ้าเห็นว่าดินมันลดลงไปประมาณ 3-5 นิ้วก็พยายามเอาดินมาเติมให้มันเต็ม ๆ กระถางด้วยล่ะ” อาจารย์หันมาพูดกับพวกเราทั้งสี่คนในระหว่างที่เขากำลังไล่ดูต้นมะเขือเทศในกระถางไปเรื่อย ๆ อาจารย์จดคะแนนของพวกเราลงในกระดาษโดยที่ให้พวกเราเห็นกันจะ ๆ ว่าแต่ละคนได้คะแนนเท่าไร และเป็ไปอย่างที่ผมคิด กลุ่มเราได้คะแนนไม่เท่ากัน
“ทำไมได้คะแนนไม่เท่ากันเหรอคะอาจารย์” ส้มโอ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามขึ้นทันที หลังจากที่เห็นว่าผมได้คะแนนเยอะที่สุดในกลุ่ม ส่วนอีกสามคนที่เหลือได้น้อยกว่าผมห้าคะแนน
“ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าทำไมตัวเองถึงได้คะแนนน้อยกว่าเพื่อน”
“งานกลุ่มก็ควรได้คะแนนเท่ากันหรือเปล่าคะ”
“แล้วพวกเธอเคยมาทำงานกันด้วยเหรอ” อาจารย์พูดก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกมองหน้าส้มโอที่ยืนอยู่ด้านหลังของผม ส้มโอเป็หนึ่งในคนที่ผมไม่ค่อยกล้าคุยด้วยเลย เพราะส้มโอเป็คนที่เวลาพูดจะเสียงดังและดูเป็คนขี้เหวี่ยงมาก ๆ แม้แต่น้อยหน่าที่เป็เพื่อนสนิทกันก็ยังไม่กล้าบังคับให้ส้มโอมาทำงานเลย
“เมื่อวานพวกเราก็เป็คนทำทั้งหมดเลยนะคะ ทานตะวันไม่ได้มาด้วยซ้ำ” ส้มโอพูดอย่างตัดพ้อก่อนที่ประโยคท้ายนั้นเขาจะหันมาแซะผมซึ่งผมก็ได้แต่แกล้งมองไปทางอื่นเพื่อทำเป็ไม่สนใจกับสถานการณ์ตรงหน้า
“แล้ววันอื่น ๆ ล่ะ พวกเธอได้มาหรือเปล่า?”
“ถ้าว่างหนูก็มานะคะ ่ก่อนหน้านี้หนูติดทำกิจกรรมของมหา’ลัยค่ะ” อาจารย์ที่ได้ยินคำตอบดังนั้นก็หลุดยิ้มออกมาทันที ซึ่งนั่นก็ทำให้สมโอกับเพื่อน ๆ มองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก
“นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่ยอมรับได้นะ เธอต้องแบ่งเวลาให้ได้”
“ถึงหนูจะมาบ้างไม่มาบ้าง แต่อย่างน้อยหนูก็ทำนะคะ ให้พวกหนูแค่ห้าคะแนนนี่มันเกินไปหน่อยหรือเปล่าคะ”
“ความจริงอาจารย์จะให้เธอน้อยกว่านี้ก็ยังได้เลยนะ แต่อาจารย์ก็ยังหวังว่าครั้งต่อ ๆ ไป พวกเธอจะแบ่งเวลามาทำงานกันมากกว่านี้ พวกเธอคงจะคิดว่าอาจารย์ไม่รู้ใช่ไหมว่าเวลาที่สั่งงานไปแล้วใครมาทำหรือใครไม่มา อาจารย์รู้หมดนะ ถ้าเลือกที่จะสบาย ไม่อยากมาทำงาน เอาเปรียบเพื่อนในกลุ่ม เธอก็ต้องรับให้ได้กับผลที่จะตามมา จำไว้เลยนะทุกกลุ่ม งานนี้มันคืองานต้องทำกัน 4 คน ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งอู้งาน เพื่อนที่เหลือก็ต้องทำงานหนักขึ้น เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอเอง”
อาจารย์พูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณฟาร์มทันทีโดยไม่หันกลับมามองหน้าส้มโอแม้แต่น้อย กลายเป็ว่าตอนนี้ทุกคนในคลาสกำลังพูดกันถึงเื่ภายในกลุ่มของเราและทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เรา ผมรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ตรงนี้จนอยากจะแกล้งร้องไห้แล้ววิ่งหนีไปเลย แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ที่เดิมเท่านั้น
เพื่อนคนอื่นในกลุ่มทยอยเดินกลับไปที่แปลงของตัวเองเพื่อแก้งานตามที่อาจารย์บอก บางส่วนก็เดินออกไปจากฟาร์มกันแล้ว โดยที่พวกเขาก็ยังคงพูดถึงแต่เื่ของผมกันอยู่ แต่คนที่ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกที่สุดก็คือส้มโอที่กำลังมองผมอยู่
“แกเอาเื่เราไปบอกอาจารย์ใช่ปะ” ส้มโอขยับตัวมายืนหน้าผมก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่พร้อมเอาเื่เต็มที่ และเพราะส้มโอเป็คนเสียงดัง ทำให้เพื่อนที่ยืนอยู่บริเวณรอบ ๆ ก็เริ่มหันมาสนใจพวกเรา
“เราไม่ได้คุยกับอาจารย์เื่นี้เลยนะ” ผมพยายามตอบกลับไปโดยไม่ให้เสียงสั่น ผมไม่อยากแสดงออกว่าตัวเองกลัว เพราะมันจะทำให้อีกฝ่ายยิ่งได้ใจ แล้วก็จะคอยข่มผมอยู่เรื่อย ๆ
“ถ้าไม่ใช่แกแล้วอาจารย์จะรู้ได้ไง”
“อาจารย์เขาก็บอกเองว่าเขารู้ทุกอย่าง”
“แล้วแกโอเคใช่ปะ ที่แกได้คะแนนเยอะกว่าคนอื่นทั้ง ๆ ที่เมื่อวานแกก็ไม่มาทำงานอะ” ส้มโอพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นจนเหมือนเป็การตะคอกพร้อมกับผลักไหล่ผมจนผมเซไปชนกับน้อยหน่า
“เฮ้ย มึง ใจเย็น ๆ ก่อน” น้อยหน่าพยายามห้ามเพื่อนตัวเอง แต่ก็อย่างที่รู้ ๆ กันว่ามันก็จัดการอะไรกับเพื่อนไม่ได้ ส้มโอปัดมือน้อยหน่าออกก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาผม
“ทำไมแกต้องอยากดีอยากเก่งกว่าคนอื่น”
“เราไม่ได้อยากดีกว่าคนอื่นเลย แต่พวกแกก็ไม่มาทำงานจริง ๆ”
“เมื่อวานแกก็ไม่มาเหมือนกัน”
“ที่ผ่านมาเราทำแทนแกมาตลอดเลยนะ แกบอกว่าไปทำกิจกรรมอะไรเราก็ไม่เคยถาม แต่เมื่อวานแกก็เป็คนนัดเราเองว่าจะมาทำงาน สุดท้ายแกก็หาข้ออ้างมาได้อีกเหมือนเดิม” ผมพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับส้มโอ นี่อาจจะเป็ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมพูดประโยคยาว ๆ กับเขา เพราะปกติเวลาเขาพูดอะไรมา เขาก็ไม่เคยรอให้ผมตอบหรือออกความคิดเห็นหรอก
“ก็เรามีธุระจริง ๆ”
“ถ้าธุระของแกมันสำคัญขนาดนั้น จนแกเลือกที่จะไม่มาทำงาน มันก็สมควรแล้วหรือเปล่าที่แกจะได้คะแนนแค่นั้น” ผมไม่เคยพูดใส่หน้าใครด้วยคำพูดแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ผมทั้งโกรธและรู้สึกแย่จนสามารถพูดความรู้สึกได้หมดทุกอย่าง
ข้อเสียของผมก็คือการที่ผมเป็คนใจดีและเป็คนหัวอ่อน แต่ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะแยกไม่ออกว่าอันไหนจริงหรือหลอก ที่ผ่านมาผมพยายามอย่างมากที่จะเชื่อใจเพื่อนในกลุ่มทั้งสาม ไม่ว่าจะขอไปทำกิจกรรมอะไรผมก็ไม่เคยขัด ผมยอมทำงานแทนได้ แต่อันนี้มันเหมือนว่าเพื่อนตั้งใจที่จะไม่มาทำงานเลย แล้วผมก็จะไม่สงสารด้วย เื่ที่ได้คะแนนน้อยกว่าผม
“เพราะแกเป็แบบนี้ไง”
“…”
“แกถึงไม่มีเพื่อน”
“มันจะมากไปแล้วนะส้มโอ” ใครบางคนเดินเข้ามาขวางระหว่างผมกับส้มโอ พอผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็ลูกพีชที่ก้าวออกมาช่วยผม ลูกพีชยื่นมือมาจับข้อมือผมไว้และพยายามดันผมให้หลบหลังตัวเอง
“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย”
“ก็ดูที่แกทำดิ โคตรแย่เลย”
“แล้วไง”
“แกไม่ควรโกรธนะ เพราะที่อาจารย์พูดก็จริงทุกอย่าง แล้วที่แกถามว่าอาจารย์รู้ได้ยังไงว่าพวกแกไม่มาทำงานกันเลย เราจะบอกให้นะว่าคนที่คณะนี้เขาก็เห็นกันทุกคนว่าทานตะวันมันทำงานคนเดียวทุกเย็น ไม่เชื่อแกลองถามเพื่อนคนอื่นดิ เวลาเพื่อนมาทำงานกัน มีใครเคยเห็นพวกแกบ้างปะ เขาก็เห็นแต่ทานตะวันกันทั้งนั้น” ลูกพีชพูดออกมาก่อนจะผายมือไปยังกลุ่มเพื่อนที่กำลังมองมาทางเราอยู่ และเพื่อนทุกคนก็พร้อมใจกันพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกพีช
“โอเค ทานตะวันก็คงรู้อยู่แก่ใจแหละว่าอะไรเป็อะไร”ส้มโอพูดทิ้งท้ายเท่านั้นก่อนที่จะหมุนตัวและเดินออกไปจากฟาร์มพร้อมกับเพื่อนอีกคนทันที ส่วนน้อยหน่าที่ยืนอยู่ข้างผมก็มีสีหน้าที่ลำบากใจนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็เดินตามเพื่อนไป
ผมยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นนานหลายนาที เพราะผมไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไง วันนี้ผมกับเพื่อนในกลุ่มทะเลาะกันจนเป็เื่ใหญ่โต แล้วต่อจากนี้เรายังจะสามารถทำงานด้วยกันได้อยู่หรือเปล่า คำพูดแย่ ๆ พวกนั้นมันยังวนอยู่ในหัวของผม รวมถึงเื่ที่ส้มโอบอกว่าที่ผมเป็แบบนี้ ผมเลยไม่มีเพื่อนเลย มันทำให้ผมมองเห็นตัวเองมากขึ้น การที่ผมมีเพื่อนคือขนุนคนเดียว ไม่รู้จักใคร ไม่สนิทกับใครในคณะเลย มันเป็เพราะตัวผมหรือเปล่าที่มีปัญหา
“อย่าเก็บเื่ไร้สาระมาคิดเลย” ลูกพีชหันมาพูดกับผมก่อนจะยื่นมือมาจับไหล่ผมเบา ๆ ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ผมรู้สึกขอบคุณลูกพีชมากจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองจะต้องมีปัญหาตามมาแน่ แต่เขาก็ยังเข้ามาช่วยผม
“ขอบใจนะ”
“ถ้าแกไม่โอเคที่จะทำงานกับพวกมันแล้ว แกบอกอาจารย์ได้นะ อยากให้เราพาไปคุยกับอาจารย์ไหม เดี๋ยวเราเป็พยานให้แกเองว่าพวกนั้นมันทำอะไรแกบ้าง”
“เราว่าจะลองคุยกับน้อยหน่าก่อน”
“ยังไงก็อย่าไปยอมพวกมันนะ”
ผมพยักหน้ารับเพียงเท่านั้น หลังจากนั้นลูกพีชก็เดินกลับไปที่แปลงของตัวเอง ส่วนผมก็เดินออกมาจากฟาร์มเพราะไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงต่อไป หัวของผมมันหนักอึ้งไปหมด ถึงแม้จะพยายามบอกตัวเองว่าอย่าให้คำพูดแย่ ๆ พวกนั้นมีผลกับความรู้สึกผม แต่สุดท้ายแล้วมันก็ยังนึกถึงอยู่ตลอด ผมทำเป็แกล้งว่าตัวเองไม่เป็อะไรไม่ได้เลย
เมื่อผมเดินหลบเข้ามาในตึกจนพ้นสายตาของคนอื่นแล้ว ผมก็นั่งยอง ๆ ลงที่พื้นแล้วก้มหน้าลงซบกับฝ่ามือตัวเองอย่างอ่อนล้า ทั้ง ๆ ที่วันนี้ผมไม่ได้ทำงานลงแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เื่ที่ผมเจอมันทำให้ผมเหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไร
ผมนั่งอยู่อย่างนั้นราว ๆ สิบนาที พอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องใเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนมานั่งขัดสมาธิพิงกำแพงอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ข้าง ๆ ผมโดยเว้นระยะห่างไว้เล็กน้อย เขามองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย แต่พอเห็นว่าผมยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้ว เขาก็หันกลับมามองหน้าผมทันที สิ่งที่ผมสงสัยคือเขานั่งตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว
พี่ปรง
ต้องเป็เขาทุกครั้งเลยสินะ
เวลาที่ผมต้องเจอเื่อะไรแบบนี้ คนที่ผมเจอและเป็คนที่ปลอบใจผมเสมอ ก็มักจะเป็พี่ปรงนี่แหละ จนบางครั้งผมก็แอบสงสัยนะว่าทำไมเขาถึงได้โผล่มาทุกครั้งที่ผมเจอเื่ยาก ๆ แบบนี้ตลอด ถึงจะสงสัยลึก ๆ อยู่ในใจ แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณเขาอยู่ทุกครั้ง เพราะเขาช่วยให้ผมผ่านมันไปได้จริง ๆ
“พี่ปรง มาั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย” ผมเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติ ผมไม่ได้ร้องไห้อะไรทั้งนั้น ที่ผมฟุบหน้าลงไปก็เพราะอยากหยุดคิดอะไรสักพัก ผมจะไม่มีวันร้องไห้ให้กับคำพูดแย่ ๆ จากคนที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกผมเด็ดขาด
“สักพักแล้ว”
“มาเงียบมาก ถ้าเป็ขโมยก็ได้ของไปหลายอย่างแล้วนะ” ผมแกล้งพูดติดตลก แต่พี่ปรงกลับไม่ได้มีอารมณ์ขันร่วมกับผมเลย เขามองผมด้วยสีหน้านิ่ง ๆ เหมือนกับว่าเขามีอะไรอยากจะพูด แต่ก็เหมือนว่าเขาไม่อยากพูดเช่นกัน
“ไอ้อูนเป็คนบอกอาจารย์”
“ยังไงนะครับ”
“ที่อาจารย์รู้ว่าน้องทำงานคนเดียวเพราะไอ้อูนมันเป็คนไปบอกอาจารย์ พอดีว่าอาจารย์เขาเป็ที่ปรึกษามัน พี่ก็เลยบอกว่าให้มันลองพูดกับอาจารย์ดู ขอโทษนะถ้าทำให้น้องต้องมีปัญหา” พี่ปรงพูดพร้อมกับหันมามองหน้าผม มันเหมือนว่าเขากำลังรู้สึกผิดที่ทำให้ผมเป็แบบนี้ แต่จริง ๆ เขาไม่ได้ผิดเลยสักนิด คนที่ผิดั้แ่แรกก็คือคนที่ไม่ยอมมาทำงานต่างหาก
“พี่ไม่เห็นต้องขอโทษเลย”
“พี่แค่รู้สึกว่าพี่ไม่น่าเข้าไปยุ่ง”
“ถ้าพี่ไม่เข้ามายุ่ง ผมก็คงต้องทนแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่ทำให้ผมกล้าสู้กับคนอื่นมากขึ้น” ผมทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ พี่ปรงและเอ่ยตอบไปพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา เพราะพี่ปรงเอาแต่เป่าหูผมมาตลอดว่าให้ผมสู้คนบ้าง อย่ายอมคนอื่นไปหมดซะทุกอย่าง มันเลยทำให้วันนี้ผมกล้าพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป
“พี่นึกว่าน้องจะยืนนิ่ง ๆ ให้เพื่อนด่าซะอีก”
“เห็นแบบนี้ผมก็มีความอดทนนะ นี่ยังคิดเลยว่าตัวเองพูดน้อยไป ควรจะพูดให้หมดทุกอย่างเลย ที่ผ่านมาผมอดทนมาตั้งขนาดไหนแล้ว” ผมพูดไปอย่าหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อคิดไปถึงเื่ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ แต่คนที่นั่งข้าง ๆ ผมกลับหัวเราะออกมา ผมจึงหันไปมองเขาว่าผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะ ทานตะวัน”
พี่ปรงยื่นมือมาลูบหัวผมแบบที่เขาเคยทำ แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ปฏิเสธกับัันั้นและผมก็ไม่ได้หลบตาเขาเลยแม้แต่น้อย ผมยกมือขึ้นไปวางทับมือเขาที่อยู่บนหัวผมและส่งยิ้มไปให้เขา เรามองหน้ากันแบบนั้นอยู่นานจนกระทั่งพี่ปรงเป็ฝ่ายหันหน้าหนีไปก่อน เขาขยับมือตัวเองมาจับมือผมแล้วเลื่อนลงมาวางบนตักของตัวเอง กลายเป็ว่าตอนนี้มือของผมวางอยู่บนหน้าตักของเขา โดยที่มีมือเขาวางทับลงมาอีกที ผมไม่รู้ว่าเราทำแบบนั้นกันทำไม แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ๆ
“มึง!” เสียงอันเจื้อยแจ้วและแสบแก้วหูของขนุนดังขึ้นพร้อมกับตัวมันที่วิ่งมาจนกระโปรงจะเปิด พอเห็นขนุนที่กำลังวิ่งเข้ามา ผมก็รีบดึงมือออกจากพี่ปรงและลุกขึ้นยืนทันที โดยที่พี่ปรงก็ลุกขึ้นยืนตามหลังผมด้วย
“เสียงดังอะไรขนาดนั้น” ผมถามขนุนเมื่อเห็นว่ามันวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผม ที่ด้านหลังมันก็มีเพื่อนในภาคของมันอีกสองสามคนเดินตามมาอย่างช้า ๆ
“กูได้ยินเื่นั้นแล้ว อีส้มมันอยู่ไหน กูจะพาเพื่อนไปรุมตบมัน” ขนุนพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังและพยายามจะลากผมให้พามันไปหาคนที่มันเจอ ซึ่งผมก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาให้กับท่าทางของมัน
“ปล่อยมันไปเถอะ”
“ไม่ได้มึง กูอุตส่าห์ไปเกณฑ์มือตบพืชสวนมาเพื่อมึงเลยนะ ใครมันทำให้เพื่อนกูเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าร้อยเท่าค่ะ!” ขนุนก็ยังคงยืนยันในสิ่งที่อยากจะทำ และเหมือนว่ามันเพิ่งจะสังเกตเห็นพี่ปรงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม ขนุนมันหันไปมองพี่ปรงด้วยความงุนงงก่อนจะหันมามองหน้าผมเหมือน้าคำตอบจากผม
“พอดีกูบังเอิญเจอพี่ปรง ก็เลยมีเื่คุยกันนิดหน่อย”
“ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ ต้องไปดูเห็ดต่อ” พี่ปรงหันมาพูดกับผม ก่อนที่เขาจะหันไปรับไหว้เหล่าเพื่อน ๆ ของขนุนที่เพิ่งเดินมาถึง พอเห็นสายตาของเพื่อนขนุนที่มองมาทางพี่ปรง มันทำให้ผมรู้เลยว่าพี่ปรงเขาเป็ที่ชื่นชอบของคนในคณะจริง ๆ
“บ้ายบายค่ะพี่ปรง” ขนุนตอบกลับพร้อมกับโบกมือลาพี่ปรง
“เจอกันพรุ่งนี้นะ เดี๋ยวไปรับ” พี่ปรงหันมาพูดทิ้งท้ายกับผม ก่อนที่เขาจะเดินไปขึ้นลิฟต์และหายไปเลย คำพูดของเขาคือสิ่งที่เราสองคนรู้กันว่ามันหมายความว่ายังไง แต่มันกลับทำให้ขนุนที่หัวร้อนอยู่ในตอนแรกได้มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป
“อย่าเพิ่งถามเลย” ผมชิงพูดขึ้นก่อนที่มันจะได้พูดอะไรออกมา แค่เห็นท่าทางการยกมือขึ้นปิดปากและรอยยิ้มล้อเลียนของมัน ผมก็รู้แล้วว่ามันกำลังจะเปิดฉากแซวผมกับพี่ปรงแน่ ๆ
“อีขนุน มึงมีอะไรอีกไหม ไม่งั้นกูจะกลับแล้วนะ” เพื่อนขนุนที่ยืนอยู่ด้านหลังของมันะโมาถาม หลังจากที่ขนุนมันเอาแต่เกาะแกะผม ซึ่งผมก็ได้หันไปยิ้มให้เพื่อนขนุนนิดหน่อย ผมคุ้นเคยกับเพื่อนขนุนแทบจะทุกคน เคยคุยกันบ้างเป็บางครั้ง ขนุนมีแต่เพื่อนในภาคที่ดี ๆ จนผมยังแอบอิจฉาเลย
“มึงจะรีบไปไหนวะผักกาด” ขนุนหันกลับไปตอบและเท้าเอวใส่เพื่อน
“กูจะรีบกลับหอก่อนที่มันจะมืด อาทิตย์ที่แล้วรูมเมทกูเจอคนโรคจิตในซอยทางเข้าหอ มันถือมีดวิ่งไล่จนนางสติแตกเลยอะมึง ดีนะที่วิ่งกลับมาถึงหอทัน พอไปแจ้งตำรวจก็หาตัวมันไม่เจอแล้ว โคตรน่ากลัว”
“เออ จริงว่ะ แล้วรูมเมทมึงเป็ยังไงบ้าง”
“กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้ว มันบอกว่าอยู่ไม่ไหวจริง ๆ”
“เออ มึงก็ระวังตัวด้วยนะผักกาด”
“แกก็ระวังตัวด้วยนะ ทานตะวัน อย่ากลับคนเดียวดึก ๆ” ประโยคนั้นเพื่อนขนุนหันมาพูดกับผม ซึ่งผมก็พยักหน้ารับและส่งยิ้มตอบกลับไป หลังจากนั้นเพื่อนขนุนก็เดินออกไปจากบริเวณตึก
พอผักกาดมาพูดกับผมแบบนั้น ผมก็นึกออกทันทีเลยว่าผมกับผักกาดอยู่หอเดียวกัน แสดงว่าซอยที่รูมเมทของผักกาดเจอคนโรคจิตก็คือเป็ซอยทางกลับหอของผมสินะ แต่ทำไมผมถึงไม่เคยได้ยินเื่คนโรคจิตมาก่อนเลย นิติที่หอพักก็ไม่เคยมาเตือนเลยสักครั้ง ทั้ง ๆ ที่ผมกลับหอดึก ๆ บ่อยมาก
ต่อจากนี้ผมคงต้องคอยระวังตัวให้ดี
