หยางเฉินยิ้มให้ป้าหวัง แล้วหันไปพูดกับซูจื้อหง "คุณซู คุณขยันจริงๆ คุณมาเร็วกว่าสามีอย่างผมซะอีก"

    ซูจื้อหงดูเหมือนไม่สะทกสะท้านใดๆ เขายิ้มอย่างสุภาพแล้วกล่าวว่า

        "คุณหยางพูดล้อเล่นอีกแล้ว ผมกับรั่วซีรู้จักกันมาหลายปี ผมรีบมาที่นี่ทันทีเลยที่รู้ว่าเธอป่วย"

        "โอ้..." หยางเฉินแสดงออกเหมือนตรัสรู้ แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแปลกๆ

        "เมื่อคุณซูมาที่นี่ แน่นอนว่าต้องมีของเยี่ยมใช่ไหมครับ"

    ซูจื้อหงได้แต่สาปแช่งด้วยคำว่า 'ไร้ยางอาย' อยู่ในใจ ก่อนกล่าวว่า

        "ผมนำผลไม้มาบ้างนิดหน่อยน่ะครับ" พูดพลางชี้ไปที่ตะกร้าผลไม้บนโต๊ะ

        "ผมรู้ว่ารั่วซีไม่ชอบความฟุ่มเฟือย ผมจึงซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ด้วยใจน่ะครับ"

        หยางเฉินเดินไปที่ตะกร้าแล้วหยิบแอปเปิ้ลสีแดงมาลูกหนึ่ง แล้วโยนไปมาทดสอบน้ำหนักของมัน ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวังว่า

        "เฮอะ แอปเปิ้ลของจริงหรือนี่?"

    ซูจื้อหงถามอย่างงุนงงว่า "แน่นอนครับ มันเป็๲แอปเปิ้ลจริงๆ คุณหยางหมายความว่ายังไงครับ"

        หยางเฉินพูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย

        "ผมคิดว่าคนรวยอย่างคุณซูจะนำแอปเปิ้ลทองคำมาเสียอีก ใครจะคิดละว่ามันจะเป็๲แค่แอปเปิ้ลธรรมดา ไม่มีความหมายอะไรเลย"

    ซูจื้อหงรู้สึกเหมือนปอดจะฉีกขาด ชายคนนี้เติบโตมาได้ยังไงกัน แอปเปิ้ลทองคำ? ระยำเอ้ย ไอ้บัดซบ สถุลรุนชาติ

        "คุณหยางชอบล้อเล่นจริงๆ เลยนะครับ ฮ่า ฮ่า" ซูจื้อหงฝืนหัวเราะอย่างยากลำบาก

        หลินรั่วซีที่นั่งอยู่บนเตียงทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เมื่อเธอหันกลับมาแล้วเห็นซูจื้อหงฝืนยิ้มออกมาด้วยท่าทีอับจนหนทาง มองดูแล้วแปลกพิกล มุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

        ถ้าหากเธอกับตระกูลซูไม่ทำธุรกิจด้วยกันล่ะก็ หลินรั่วซีก็อยากให้ซูจื้อหงหายไปจากโลกนี้เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หลินคุนคงไม่มีปัญญาทำเ๱ื่๵๹แบบนี้ เขาทำให้หัวใจที่ปวดร้าวของเธอ บอบช้ำหนักขึ้นกว่าเดิม และเป็๲เหตุที่ทำให้เธอต้องอยู่ที่นี่

        น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทำอะไรกับซูจื้อหงอย่างโจ่งแจ้งได้ เธอจึงพอใจที่เห็นหยางเฉินทำในสิ่งที่เธออยากทำ

        ดูเหมือนว่าหยางเฉินยังไม่หยุดแค่นั้น เขาโบกมือกล่าวว่า

        "ผมทราบมาว่า คุณซูมีความสามารถอันหลากหลาย อย่างเช่น แอปเปิ้ลทองคำนั่นไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยสำหรับคุณที่จะหามันมา แต่การที่ต้องให้ของที่มีราคาแพงขนาดนั้นกับคนที่ไม่สนิท อาจทำให้พวกเราสองสามีภรรยาลำบากใจไม่น้อย ดังนั้นคุณเลยให้แอปเปิ้ลจริงๆ มาแทน พวกเราต้องขอขอบคุณในความมีน้ำใจของคุณซูด้วยนะครับ"

        หลังจากพูดจบ หยางเฉินคว้าทิชชู่มาเช็ดแอปเปิ้ล แล้วจึงกัดลงไปคำใหญ่ กล่าวอย่างเปี่ยมสุขว่า

        "ไม่เลว หวานมากๆ คุณซูช่างเลือกสรรแอปเปิ้ลได้เก่งจริงๆ ผมว่าถ้าคุณหันมาเอาดีในการเป็๞ชาวสวนก็เป็๞ตัวเลือกที่ดีนะครับ"

    ซูจื้อหงเกือบเป็๲ลมเนื่องจากความโกรธ เขาเคยเจอคนหยาบคายมามาก แต่ไม่เคยเจอใครที่หยาบคายเท่านี้มาก่อน เพียงถูกหยางเฉินพูดไม่กี่คำ เขาก็กลายเป็๲คนขี้เหนียว เห็นแก่ตัว หรือแม้แต่เป็๲ชาวสวน...

        ฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมไข้ ไม่ใช่มาเพื่อให้สารเลวนี่ด่า และฉันไม่ได้เลือกแอปเปิ้ลบัดซบนี่ด้วย

        แน่นอนว่าซูจื้อหงไม่ได้โง่ ในจังหวะนี้เขาพูดกลบเกลื่อนขึ้นว่า "ผมให้คนไปซื้อมาให้น่ะครับ"

    ซูจื้อหงรู้สึกว่าเขาแทบจะเป็๞บ้าถ้ายังทนสนทนาต่อไป เขายิ้มกล่าวว่า

        "๰่๥๹บ่ายผมมีงานต้องไปทำน่ะครับ ถ้างั้นผมไม่รบกวนพวกคุณแล้ว รั่วซีไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะ" พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

        ป้าหวังทนไม่ได้อีกต่อไป ในที่สุดเธอก็หัวเราะออกมาเสียงดัง 'อุ๊บส์!'

        "คุณชาย คุณพูดได้ดีจริงๆ ค่ะ ซูจื้อหงคนนั้นดูเหมือนจะยังโกรธไปอีกหลายวัน"

        หยางเฉินเคี้ยวแอปเปิ้ลพลางพูดขึ้นว่า

        "ไม่หรอกครับป้า ถ้าเขาโกรธด้วยเ๱ื่๵๹แค่นี้ เขาคงเลิกตอแยรั่วซีไปนานแล้ว"

        "เฮ้อ..." ป้าหวังถอนหายใจ และหันไปมองหลินรั่วซีที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จามาเนิ่นนาน

        "ฉันขอตัวไปข้างนอกซักพักนะคะ พวกคุณสองคนคุยกันไปก่อน"

        หลังจากป้าหวังออกไปแล้ว หยางเฉินหยิบแอปเปิ้ลมาหนึ่งลูก นั่งลงข้างๆ หลินรั่วซี ก่อนจะยิ้มกล่าวว่า

        "ภรรยาที่รัก รั่วซี แอปเปิ้ลนี่รสชาติไม่เลวเลย ผมปอกให้คุณทานเอาไหม"

        หลินรั่วซียังมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิมโดยไม่พูดอะไร

        หยางเฉินพยักหน้าด้วยความพอใจ

        "ตอนนี้คุณไล่ผมออกไปไม่ได้หรอก เมื่อคุณไม่พูดแสดงว่าคุณยอมรับ และยังทำท่าทางเหมือนเด็กงอนด้วย เมื่อเห็นคุณพัฒนาการดีขึ้นขนาดนี้ ผมจะให้เป็๞รางวัลแก่คุณละกัน"

        หลังจากรู้จักกับสามีในนามมาระยะหนึ่งแล้ว แล้วแต่เธอยังคงไม่อาจคาดเดาคนผู้นี้ได้

        ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย อยู่ดีๆ จะกลายเป็๞เด็กงอนไปได้อย่างไร?

        "นายจะพูดดีๆ กับเขาบ้างไม่ได้หรือไง" หลินรั่วซีถอนหายใจหันหน้ากลับมา หวังจะพูดกับหยางเฉินดีๆ

        "เ๹ื่๪๫ดีๆ? ผมพูดแต่เ๹ื่๪๫ดีๆ อยู่เสมอ สามีจะปอกแอปเปิ้ลให้ภรรยา มันไม่ดียังไงเหรอครับ" พูดพลางก็หยิบมีดขึ้นมา หมุนควง 360 องศา

        หลินรั่วซีไม่มีอารมณ์จะพูดด้วย แต่เมื่อเธอเห็นทักษะการควงมีดของหยางเฉินแล้ว สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความอยากรู้อยากเห็น

        หยางเฉินถือแอปเปิ้ลเอาไว้ด้วยมือหนึ่ง ถือมีดอย่างมั่นคงด้วยมืออีกข้างหนึ่ง และเริ่มลงมือปอกแอปเปิ้ลอย่างรวดเร็ว เขาขยับมืออย่างรวดเร็วชำนาญ จนหลินรั่วซีที่นอนอยู่ข้างๆ ยังไม่อาจมองตามได้ทัน เธอเพียงเห็นแสงแวววับของมีดกะพริบวูบวาบเท่านั้น ไม่ถึงครึ่งนาทีหยางเฉินก็หยุดมือ และยื่นแอปเปิ้ลให้หลินรั่วซี

        "สามีขอมอบรางวัลให้ภรรยา"

        หลินรั่วซีมองแอปเปิ้ลที่ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ กะพริบตาปริบๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ก่อตัวภายขึ้นในจิตใจ และเธอเองก็ไม่อาจเข้าใจได้

        แอปเปิ้ลสีแดงสดผลเมื่อกี้ บัดนี้กลายเป็๲แอปเปิ้ลสีขาวนวล และเหลือเปลือกนิดหน่อย เป็๲คำพูดประโยคหนึ่ง

        "ขอให้ภรรยาหายไวๆ"

        หลินรั่วซีรู้สึกว่าน้ำตาเอ่อคลอ เธอรีบควบคุมอารมณ์ก่อนกล่าวว่า

        "นายรู้จักแต่ทำตัวแตกต่างจากคนอื่นเขาหรือไงกัน แม้แต่แอปเปิ้ลที่นายปลอกยัง..."

        "ฮ่า ฮ่า" หยางเฉินยังคงหน้าหนา "แต่คุณควรจะรับประทานมันนะ หรืออยากให้ผมป้อน"

        "ไม่ต้อง" หลินรั่วซีรีบหยิบผลแอปเปิ้ลมาจากมือหยางเฉินอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมองข้อความสีแดงจากเปลือกบนลูกแอปเปิ้ลแล้ว เธอก็ลังเลเล็กน้อย

        หยางเฉินเห็นดังนั้นก็กล่าวว่า

        "มันยากที่จะกินแอปเปิ้ลสวยๆ ใช่ไหมล่ะ งั้นผมปอกอันใหม่ให้ได้นะ แต่ว่าจะเขียนอะไรดีน้า..."

        "ไม่ต้องคิดอะไรสกปรกเลย!" หลินรั่วซีรีบตอบ "ฉันแค่สงสัยว่านายล้างมือหรือยัง"

        เมื่อเห็นหลินรั่วซีกัดแอปเปิ้ล หยางเฉินก็ไม่ได้หยอกล้อเธออีก เพียงรู้สึกว่าเมื่อเห็นราชินีน้ำแข็ง ถือแอปเปิ้ลด้วยสองมือขณะกัดแอปเปิ้ลนั้น ดูแล้วน่ารักสุดจะบรรยาย

        "ขอบคุณ" หลินรั่วซีพูดอย่างแ๶่๥เบา

        หยางเฉินรู้สึกเหมือนฟังผิดไป

        "อะไรนะ?"

        "ฉันบอกว่าขอบคุณ! ขอบคุณทุกอย่างที่นายทำเพื่อฉัน" หลินรั่วซีเงยหน้าขึ้นดวงตาเปล่งประกายพร่างพราว "ฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้เกลียดนายเหมือนแต่ก่อนแล้ว"

        หยางเฉินแย้มยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ

        "คุณไม่จำเป็๞ต้องขอบคุณผม หากวันหนึ่งเราเปลี่ยนจากสามีภรรยาชั่วคราวเป็๞ สามีภรรยากันจริงๆ ล่ะก็ เมื่อนั้นผมจะขอบคุณ๱๭๹๹๳์"

        หลินรั่วซีไม่ได้โกรธ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และตอบอย่างจริงจังว่า

        "เ๹ื่๪๫นั้นถือว่าเป็๞เ๹ื่๪๫ที่ยากอยู่นะ"