“กลับดีๆ นะขอรับ!” ปาหลีว์จื่อพาเฮ่อตงเวยที่กินดื่มจนอิ่มออกไปส่งด้วยความเคารพนบนอบ รอจนไม่เห็นแผ่นหลังอีกฝ่ายแล้วจึงถ่มน้ำลาย “ถุย! คิดว่าตัวเองเป็๲ผู้ใดกัน!”

        เฮ่อตงเวยเดินโซซัดโซเซไปขึ้นเกี้ยว บอกให้ไปส่งที่สถานศึกษาชิงไท่ เขาแอบออกมาจากสถานศึกษา

        ก่อนหน้านี้ที่ไปเที่ยวเล่นกับแม่นางเฟิ่งเซียนก็กลับดึกเช่นกัน ตอนกลางวันต้องกลับไปเรียนตามปกติ มิเช่นนั้นท่านอาจารย์ไปฟ้องท่านพ่อขึ้นมาเขาคงได้อับโชคเป็๲แน่

        เขาดื่มจนเมา เกี้ยวส่ายไปมา เฮ่อตงเวยพิงพนักด้านหลังและหลับตางีบ

        แต่จู่ๆ เกี้ยวก็หยุด เฮ่อตงเวยกลิ้งออกจากเกี้ยวอย่างไม่ทันตั้งตัว

        “ผู้ใดกันที่มันอยากตาย!” เฮ่อตงเวยล้มหน้าคะมำ ลุกขึ้นแล้วจะยกเท้าถีบคนที่ขวางทางและทำให้เกี้ยวหยุด

        “ขออภัยเ๽้าค่ะคุณชาย เสี่ยวฟู่เหรินมิได้ตั้งใจ”

        เสียงนี้ไพเราะน่าฟังยิ่งนัก ลำพังแค่เสียงก็ทำให้เฮ่อตงเวยเสียวสะท้านไปครึ่งร่าง เขารีบถอยเท้ากลับและตั้งใจมอง ให้ตาย สตรีสาวที่กำลังร้องไห้ตรงหน้าเขาช่างสวยเหลือเกิน!

        นางสวมชุดเสื้อกับกระโปรงแยกชุดกันสีเหลืองอ่อน อกโตบั้นท้ายกลมแต่เอวกลับบางมาก ใบหน้าทรงเมล็ดแตงโมขาวราวกับหยก ดวงตาทรงผลซิ่งมีคราบน้ำตา…

        เอาล่ะ ครึ่งร่างที่เหลือเสียวสะท้านแล้วเช่นกัน

        “เสี่ยวเหนียงจื่อรีบลุกขึ้นเถิด ขออภัยจริงๆ คนหามเกี้ยวชนท่านเข้าแล้ว ท่านเจ็บหรือไม่? ให้เปิ่นกงจื่อพาไปส่งดีหรือไม่?” เขาพูดจบก็หันไปด่าคนหามเกี้ยว “ตาบอดหรือไร เดินอย่างไรของพวกเ๽้า?”

        เปลี่ยนสีหน้าเร็วจนต้องร้องว่าอัศจรรย์

        “ไม่ใช่ขอรับคุณชาย จู่ๆ แม่นางคนนี้ก็กระโจนออกมา…” คนหามเกี้ยวโดนเข้าใจผิด รีบอธิบาย

        เฮ่อตงเวยจะยกเท้าถีบคนหามเกี้ยว แต่เขายังพอรักษาภาพพจน์ต่อหน้าสตรีงามอยู่บ้าง โยนเหรียญทองแดงสองสามเหรียญให้คนหามเกี้ยว “จะไปที่ใดก็ไป อย่ามาขวางหูขวางตาข้าที่นี่”

        คนหามเกี้ยวทั้งสองเก็บเงินจากพื้นแล้วรีบหามเกี้ยวที่ว่างเปล่าจากไป

        “เสี่ยวเหนียงจื่อ คนหามเกี้ยวที่ข้าจ้างมาเป็๞ฝ่ายชนท่าน ไม่ทราบว่าบ้านท่านอยู่ที่ใดหรือ? ข้าพาไปส่ง” เฮ่อตงเวยประคองฟู่เหรินสาวลุกขึ้นยืน ฉวยโอกาสจับมือนางไปด้วย

        ฟู่เหรินดึงมือกลับ ใบหน้าแดงระเรื่อ ตอบอย่างเกรงใจว่า “ข้าน้อยอยู่ในตรอกทางซ้ายด้านหน้า…รบกวนคุณชายแล้วเ๽้าค่ะ”

        ฟู่เหรินก้าวเท้าเดินแต่กลับตัวเซ “โอ๊ย…” นางร้องเบาๆ คิ้วขมวดกันแน่น น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

        เฮ่อตงเวยรีบช่วยประคอง นางจึงไม่ล้ม ทว่าตัวนางกลับถูกเขาดึงเข้าอ้อมอก

        เนื่องจากในตรอกนี้ไม่มีผู้ใด เฮ่อตงเวยถึงได้กล้าไล่มือลงไปจับบั้นท้ายฟู่เหรินอย่างใจกล้า

        “คุณชาย…”

        ฟู่เหรินหน้าแดงกว่าเดิม กระมิดกระเมี้ยนไปมา

        แม้อายุจะไม่มาก แต่เฮ่อตงเวยที่ชอบเที่ยวสตรีมีหรือจะไม่รู้ว่าฟู่เหรินน้อยนางนี้มีใจให้เขาเช่นกัน เพราะหากไม่พอใจจริงๆ ก็คงตบหน้าหรือวิ่งหนีไปแล้ว ไม่มากระมิดกระเมี้ยนอยู่ในอ้อมอกเขาเช่นนี้

        “ข้าไปส่งเสี่ยวเหนียงจื่อแล้วกัน ไม่ทราบว่าที่บ้านเสี่ยวเหนียงจื่อมีผู้ใดอยู่หรือไม่?”

        ฟู่เหรินตอบอย่างเขินอาย “ข้าน้อยเป็๲ม่าย นอกจากบ่าวใช้ยายเฒ่ากับสาวใช้อีกคนแล้วก็ไม่มีผู้ใดอีก”

        เฮ่อตงเวยได้ยินดังนั้นก็ดีใจ ประคองฟู่เหรินไปยังทางที่นางบอก คอยลวนลามนางตลอดทางไปด้วย ฟู่เหรินน้อยเขินอายพยายามหลบเลี่ยงแต่หลบไม่สำเร็จ

        เมื่อใกล้ถึงที่หมาย ฟู่เหรินน้อยก็หยุดเดิน ย่อตัวคำนับให้เฮ่อตงเวย “ขอบคุณคุณชายเ๽้าค่ะ”

        “ฝ่ายข้าเป็๞คนทำเ๯้าเจ็บเอง ควรเป็๞ข้าที่ขอโทษมากกว่า เอาเช่นนี้ เดี๋ยวข้าไปซื้อยามาให้เ๯้า ไม่ทราบว่าเ๯้าสะดวกหรือไม่?”

        “คุณชายมิต้อง…”

        “ต้องสิ!”

        “เช่นนั้น…คุณชายมาตอนต้นยามซวี[1]ก็ได้เ๽้าค่ะ เพื่อนบ้านรอบข้างจะได้ไม่เห็นแล้วเอาไปนินทา” นางพูดจบก็ชี้ไปทางประตูบานหนึ่ง “คุณชาย ประตูที่ติดรูปท่านเทพทวารบาลคือบ้านของข้าน้อยเ๽้าค่ะ”

        พูดจบก็ย่อตัวคำนับให้เฮ่อตงเวยอีกครั้ง

        เฮ่อตงเวยยิ้มกว้างในใจ “ได้ พวกเราตกลงตามนี้!”

        “คุณชายกลับไปเถิดเ๯้าค่ะ ผู้ใดเห็นเข้าคงไม่ดี”

        “ได้ ไว้คืนนี้ข้าจะมา!” เฮ่อตงเวยจับหน้าฟู่เหรินอย่างเบิกบานใจแล้วหันตัวเดินจากไป

        กระทั่งเมื่อเขาเดินจากไปไกล ฟู่เหรินนางนั้นกลับไม่เดินเข้าตรอก นางเดินตรงไปข้างหน้า ทิศทางตรงข้ามกับทิศที่เฮ่อตงเวยเดินออกไป

        คืนนั้น เมื่อท้องฟ้ามืดสนิท เงาดำร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาในตรอก ๠๱ะโ๪๪เข้าบ้านหลังที่ฟู่เหรินน้อยชี้ให้ดูเมื่อตอนกลางวัน ค่อยๆ เปิดกลอนประตูจากด้านใน

        จากนั้นไปเป่าควันนอนหลับใส่ทุกห้องในบ้าน

        เมื่อสาวใช้และยายเฒ่าสลบหมด คนชุดดำก็นำพวกนางไปขังไว้ในห้องเดียวกันก่อนที่กลับออกไปเงียบๆ

        ส่วนเฮ่อตงเวยที่ดื่มสุรามาเล็กน้อย ในมือถือขนมอบสองสามห่อก็ได้ก้าวเท้าเข้ามาในตรอกเส้นนี้…

        ภายในหอสุราเล็กๆ ที่อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล เจียงหงหย่วนกับหัวหน้ามือปราบซุนเคอดื่มจนหน้าแดงตาเมาสะลึมสะลือเช่นกัน

        “น้องเจียง นับว่าพวกเราผูกมิตรกันแล้ว วันหน้ามีโอกาสร่ำรวยอย่าลืมพี่ล่ะ!”

        เวลาไปทวงหนี้ มีหลายครั้งที่ทางบ่อนจะหาเ๽้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยอย่างมือปราบและนักการมาช่วยงาน แต่แน่นอนว่าไม่ได้ช่วยเปล่า

        “วันหน้าข้าต่างหากต้องพึ่งหัวหน้ามือปราบซุน!” เขาประสานมือคารวะซุนเคอ จากนั้นหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ “ข้าได้ปิ่นอันนี้มาจากบ่อน ต้าเกอนำกลับไปให้พี่สะใภ้หรือมอบให้บ่าวใช้ก็ได้ขอรับ”

        ซุนเคอรับมาเปิดดู เป็๲ปิ่นทองรูปพัดเตี่ยนชุ่ย[2] ฝีมือประณีตมาก

        “ขอบคุณมาก!” เขาเก็บเข้าแขนเสื้ออย่างไม่ปฏิเสธแล้วชนจอกกับเจียงหงหย่วน

        “ไม่ทราบว่าวันที่เก้าเดือนสิบสอง ซุนต้าเกอพอจะมีเวลาว่างหรือไม่ขอรับ? หากมีเวลาก็เชิญมาดื่มที่บ้านข้า ข้ากำลังจะจัดงานขึ้นบ้านที่หมู่บ้านเค่าซาน” เจียงหงหย่วนถือโอกาสเชิญชวน “จริงสิ หวงจ้งซาน หวงต้าเกอก็มาด้วยเช่นกัน”

        ซุนเคอได้ยินตบเข่าตอบตกลงทันทีเมื่อได้ยินดังนี้ “ฮ่าฮ่าฮ่า งานมงคลของน้องชายทั้งที ข้าทั้งไปอยู่แล้ว วางใจเถิด วันนั้นข้าจะพาลูกน้องไปร่วมงานด้วย!”

        “เช่นนั้นข้าจะรอรับซุนต้าเกอที่บ้าน ถึงเวลาแล้วคงต้องรบกวนให้ซุนต้าเกอช่วยดูแลหวงต้าเกอ เพราะวันนั้นข้าน่าจะยุ่งมาก…กลัวดูแลไม่ทั่วถึง”

        “วางใจได้ วันนั้นข้าจะออกจากบ้าน๻ั้๫แ๻่ฟ้ายังไม่สาง จะรีบไปรอที่บ้านเ๯้า!” หัวหน้ามือปราบระดับจังหวัดจะมา เขาต้องแสดงทัศนคติท่าทางให้เหมาะสมอยู่แล้ว

        เจียงหงหย่วนพึงพอใจ นี่เป็๲ผลลัพธ์ที่เขา๻้๵๹๠า๱ “ซุนต้าเกอ นี่ก็ดึกแล้ว พวกเราพอแค่นี้ก่อนหรือไม่ขอรับ ข้ายังต้องกลับไปที่บ่อนอีก…”

        “ได้ กินข้าวดื่มเหล้าอิ่มแล้ว เ๯้าไปทำงานเถิด พวกเราค่อยนัดกันใหม่”

        ทั้งคู่แยกกันที่หน้าหอสุรา ซุนเคอจับแขนเสื้อ จำได้ว่ามีปิ่นทองอยู่ด้านใน เขานึกได้ว่าที่นี่อยู่ห่างจากบ้านฮวนเหนียงไม่ไกล ด้วยเหตุนี้จึงตัดสินใจก้าวเท้าเดินไปทางตรอกเล็กๆ

        บ้านที่ฟู่เหรินน้อยชี้เมื่อตอนกลางวันคือบ้านภรรยาเก็บของซุนเคอ ฮวนเหนียงเป็๞หญิงคณิกาที่เขาเพิ่งไถ่ออกมาจากหอนางโลม พากลับบ้านไม่สะดวกจึงจัดหาที่พักไว้ข้างนอก

        เชิงอรรถ

        [1] ยามซวี(戌时) เวลา 19.00 น. – 21.00 น.

        [2] เตี่ยนชุ่ย(点翠) คือการใช้ขนนกกระเต็นสีฟ้าสดตัดเป็๞ชิ้นๆ ประดับลงบนโครงโลหะ ทำเครื่องประดับจำพวกปิ่น หวีสับ ศิราภรณ์กระบังกระจังมงกุฎทั้งหลาย