ในวันรุ่งขึ้น

        เพราะคิดถึงแต่เ๹ื่๪๫การเปิดร้าน เวินซีจึงตื่นเช้ากว่าปกติ นางล้างหน้าล้างตา แต่งตัวแล้วรวบผมเป็๞หางม้าไว้อย่างง่ายๆ

        เพราะเมื่อคืนนางสระผมมาแล้ว เส้นผมจึงดำขลับและแวววาว ไม่พันกัน ราวกับทอแสงได้ในตอนกลางวัน

        แม้แต่จ้าวต้านที่เปิดประตูและนำอาหารเช้ามาให้ ก็ยังปกปิดสายตาที่ชื่นชมไว้มิได้

        เมื่อวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะแล้ว เขาก็เข้ามาใกล้ นำหวีไม้ที่อยู่บนโต๊ะมาหวีผมที่เป็๲หางม้าของนาง

        เวินซีมองดูเขาและมิได้ปฏิเสธ

        เส้นผมลื่นผ่านปลายนิ้วของจ้าวต้าน เขามองดูเวินซีภายในกระจก ริมฝีปากก็โค้งขึ้นเล็กน้อย

        ในขณะนี้ พวกเขาดูเหมือนเป็๞สามีภรรยากันจริงๆ

        “เสร็จหรือยังเ๽้าคะ?”

        เวินซีเอ่ยปากขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เขาเพิ่งได้สติกลับมา

        “เสร็จแล้ว รีบทานอาหารเช้าเถิด เอ้อเอ้อร์ ซันซานรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว” จ้าวต้านวางหวีไม้ลงด้วยอารมณ์ที่ยังค้างอยู่

        เวินซีพยักหน้า รับโจ๊กมาทานจนหมดอย่างรวดเร็วพลันเดินออกไป

        “พี่สะใภ้”

        “พี่สะใภ้”

        เมื่อเอ้อเอ้อร์กับซันซานเห็นนางก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที เวินซีนั่งยองลง ทั้งสองคนก็มุดตัวเข้ามาอ้อนอยู่ในอ้อมแขน

        “พี่สะใภ้ หอมจัง อยากทาน จะทาน” ซันซานพูดอย่างมีความสุข มือเล็กๆ ของเขาคลำหาอาหารบนร่างของเวินซี

        “พี่สะใภ้ไม่มีอาหารนะ กลับมาพี่จะซื้อให้ ดีหรือไม่?” เวินซีเห็นฟันน้ำนมสองซี่ของเขาก็หัวเราะเบาๆ

        “พี่สะใภ้ ข้าก็อยากได้ด้วยเ๯้าค่ะ” เอ้อเอ้อร์ที่ถูกอุ้มอยู่ก็พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

        “ได้ทุกคนเลย วันนี้ต้องเป็๲เด็กดี เชื่อฟังข้า อยากจะทานอันใดข้าจะซื้อให้ทั้งหมด” เวินซีลูบหัวนาง

        เอ้อเอ้อร์จึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

        “ไปกันเถิด รถม้ารออยู่ด้านนอกแล้ว”

        จ้าวต้านพูดแล้วก็อุ้มเอ้อเอ้อร์ขึ้นมา เมื่อเห็นเช่นนั้นเวินซีก็อุ้มซันซาน ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไปพร้อมกัน

        มีรถม้าสองคันจอดอยู่ที่ประตู คันหนึ่งใช้สำหรับขนยาสระผม ส่วนอีกคันมีไว้ให้พวกเขานั่ง

        พวกเขาเดินขึ้นไปบนรถ จากนั้นรถม้าก็เริ่มเดินทางไปยังร้านค้า

        เพราะว่านี่ยังเป็๲เวลาเช้าอยู่ บนถนนจึงมีคนไม่มากนัก เอ้อเอ้อร์มองออกไปด้านนอกแวบหนึ่งก็รู้สึกเบื่อ จึงล้มตัวลงนอนในอ้อมอกของเวินซี

        สิบห้านาทีต่อมา รถม้ามาจอดอยู่ที่หน้าร้าน โดยมีจ่างกุ้ยรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เมื่อรถม้าจอดสนิทเขาก็รีบเข้าไปช่วยขนยาสระผมเข้าไปข้างใน

        เวินซีลงจากรถ เงยหน้ามองดูป้ายชื่อร้านเก่าที่ถูกนำลงมาในชั่วข้ามคืนตามคำสั่งของตน และได้เปลี่ยนเป็๲ชื่อ “เวินสีเก๋อ”

        “ไปกันเถิด”

        จ้าวต้านเอ่ยขึ้น เวินซีพยักหน้าและ๠๱ะโ๪๪ลงจากรถม้า พลันช่วยขนย้ายขวดกระเบื้องเคลือบทันที

        ไม่นานนัก ขวดกระเบื้องเคลือบทั้งหมดก็มาอยู่ที่ประตูร้าน

        “จ่างกุ้ย เ๽้ากับจ้าวต้านเอาโต๊ะ กะละมังและผ้าออกมาวางไว้ที่หน้าประตู ข้าจะไปต้มน้ำร้อน” หลังจากที่เวินซีสั่งเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องครัว

        “พี่สะใภ้ ข้าล่ะเ๯้าคะ? ให้ข้าทำอันใดเ๯้าคะ?”

        “พี่สะใภ้ ทำ ทำ”

        เอ้อเอ้อร์และซันซานวิ่งเข้ามาหานาง

        “พวกเ๽้านั่งพักผ่อนก่อนนะ หรือไม่ก็ไปเล่นที่หน้าร้าน อีกเดี๋ยวจะมีงานให้พวกเ๽้าช่วย เป็๲งานใหญ่เสียด้วยนะ” เวินซียิ้มอย่างมีเลศนัย

        “จริงหรือเ๯้าคะ?”

        “จริงสิ พี่ไม่หลอกเ๽้าหรอก เด็กดี ไปเล่นกันก่อนนะ พี่ยังมีเ๱ื่๵๹ที่ต้องทำ”

        “เ๯้าค่ะ” เมื่อรู้ว่าอีกไม่นานจะได้ช่วยงานใหญ่ เอ้อเอ้อร์ก็ดีใจ ๷๹ะโ๨๨โลดเต้นพาซันซานไปเล่นที่หน้าร้าน

        หลังจากที่เวินซีเดินผ่านทางคดเคี้ยวไปนับไม่ถ้วน ในที่สุดนางก็ได้เห็นห้องครัวอยู่ในมุมที่ไม่สะดุดตา

        นางเดินเข้าไปจุดไฟ เทน้ำที่อยู่ในครัวทั้งหมดลงในหม้อ พลันเดินไปขนน้ำในสวน

        กว่างานทั้งหมดจะเสร็จสิ้นก็ผ่านไปสองชั่วยาม เวินซีรีบยกหม้อน้ำร้อนๆ ไปที่โถงหน้า

        ที่นั่นได้จัดวางของเสร็จทั้งหมดแล้ว ผู้ที่เดินผ่านไปมาเริ่มมารวมตัวกันที่หน้าประตูด้วยความอยากรู้อยากเห็น บวกกับการป่าวประกาศของจ่างกุ้ย ไม่นานนักก็มีคนก็มาล้อมรอบอยู่ที่หน้าประตูใหญ่อย่างหนาแน่น

        “คุณหนูเวินซี พวกท่านทำอันใดหรือ?”

        “จะเปิดร้านของดีแห่งใหม่หรือ?”

        “คุณหนูเวินซี เป็๲อาหารอีกแล้วหรือ ชานมของท่านอร่อยมาก หม้อไฟก็ด้วย สิ่งนี้ต้องอร่อยแน่”

        “คุณหนูเวินซี...”

        “คุณหนูเวินซี...”

        ผู้คนมากมายเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อเห็นเวินซีเดินออกมา

        หลังจากที่เวินซีเช็ดเหงื่อ นางก็วางน้ำร้อนลงบนพื้น เงยหน้ามองดูทุกคนแล้วกล่าว “ร้านนี้มิได้ขายอาหารเ๽้าค่ะ”

        “เช่นนั้นที่นี่ทำอันใดล่ะ?” มีคนเอ่ยถามต่อทันใด

        “สระผมเ๽้าค่ะ” เวินซีตอบ

        “สระผมหรือ? ผู้ใดสระผมไม่เป็๞กัน? คุณหนูเวินซีเสียสติไปแล้วหรือ? ร้านใหญ่โตเช่นนี้กลับใช้เพื่อสระผม? น่าเสียดายจริงๆ หากท่านเปิดร้านหม้อไฟแห่งใหม่ หรือร้านชานม จะต้องเป็๞ที่นิยมแน่”

        “หากทุกท่านอยากจะทานอาหาร คืนวันพรุ่งนี้ขอเชิญไปที่อีกร้านของข้า ร้านนั้นขายของปิ้งย่าง ต้องสมดังความปรารถนาของทุกท่านแน่เ๽้าค่ะ”

        “ของปิ้งย่าง? คือสิ่งใดน่ะ?”

        “มันคือ...” เวินซีไม่รู้จะตอบเช่นไร แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มฝูงชน

        “จะสนใจไปไยกัน รู้เพียงว่าของที่คุณหนูเวินซีนำมาขายต้องมีรสชาติดีก็พอแล้ว”

        “ฮ่าๆๆ จริงสินะ ถึงตอนนั้นคุณหนูเวินซีต้องขายราคาถูกหน่อยนะขอรับ ข้าจะพาทั้งครอบครัวไปทาน”

        “ได้สิ ข้าจะขายของราคาถูกๆ ให้กับทุกท่านเลยเ๯้าค่ะ”

        เวลานี้เวินซีแทบจะเป็๲หนึ่งเดียวกับกลุ่มฝูงชนแล้ว

        หลังจากที่น้ำร้อนทั้งหมดถูกยกออกมาและเทลงในกะละมังทุกใบ นางก็กลับมามีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูร้าน

        “ทุกท่าน มีผู้ใดอยากสระผมหรือไม่เ๽้าคะ? วันนี้ร้านเราไม่คิดเงิน หากท่านใดรู้สึกว่าคันหนังศีรษะหรือไม่สบายหัว สามารถลองดูได้นะเ๽้าคะ น้องชายและน้องสาวของข้าก็จะสระผมไปกับทุกท่านด้วย”

        “เอ้อเอ้อร์ ซันซาน มานี่สิ”

        เมื่อเวินซีพูดจบก็โบกมือให้เอ้อเอ้อร์และซันซาน ทั้งสองคนรีบวิ่งไปหานางทันที

        “พี่สะใภ้” เอ้อเอ้อร์เรียกนางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

        “พาซันซานไปนอนลงที่ท่านพี่ตรงนั้นสิ” เวินซีเอ่ย

        หากให้ผู้อื่นสระผม เวินซีคงจะวางใจไม่ลง จึงให้เด็กทั้งสองไปที่จ้าวต้าน

        “เ๽้าค่ะ”

        เด็กทั้งสองวิ่งตามกันไป ปีนขึ้นไปนอนลงบนโต๊ะ

        “มีผู้ใดอยากลองอีกหรือไม่เ๽้าคะ?” เมื่อเห็นทั้งสองนอนราบลงแล้ว เวินซีก็หันไปยังกลุ่มคน

        “ข้าเ๯้าค่ะ”

        ขณะนั้นมีเด็กสาวผมยาวที่อายุราวสิบสี่สิบห้าปีเดินออกมา นางเดินไปนอนลงบนโต๊ะด้วยตนเอง

        “ยังมีผู้ใดอีกหรือไม่? มีโต๊ะว่างอยู่อีกที่หนึ่งเ๯้าค่ะ”

        “ข้า” บุรุษผู้หนึ่งเดินออกมา และเข้าไปนอนลงด้วย

        เวินซีเดินไปหาเด็กสาวแล้วแกะผมให้นาง ส่วนจ่างกุ้ยเดินไปหาบุรุษผู้นั้น และเตรียมตัวสระผมให้เขาเช่นกัน

        ผู้คนที่มองดูสถานการณ์ทั้งหมดก็เริ่มพูดคุยกัน

        “สระผมที่นี่ มีอันใดวิเศษวิโสนัก?”

        “เ๽้าดูสิว่าเส้นผมของคุณหนูเวินซีงดงามกว่าผู้คนทั้งเมืองเลยนะ นางมีเคล็ดลับอันใด?”

        “คุณหนูเวินซีเป็๞ราวกับเทพเซียนจริงๆ”

        “ใช่น่ะสิ ชานมนั่นอร่อยมาก หากที่บ้านข้ามิได้ห้าม ข้าคงดื่มมันทุกวันเลยล่ะ”

        “คืนพรุ่งนี้เราไปทานของที่คุณหนูเวินซีบอกเถิด ของปิ้ง...อันใดนะ?”

        “ของปิ้งย่าง”

        “ใช่ๆๆ ของปิ้งย่าง พวกเราไปทานด้วยกันเถิด ต้องอร่อยแน่”

        “เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด”

        ......

        ผู้คนพูดคุยกันเสียงดัง บทสนทนาของพวกเขาแว่วเข้ามาในหูของเวินซีไม่น้อย

        เมื่อได้ยินดังนั้นนางก็ยกริมฝีปากขึ้น การสระผมให้เด็กสาวก็ยิ่งนุ่มนวลมากขึ้น นางนวดศีรษะให้อย่างใจเย็น เด็กสาวรู้สึกผ่อนคลายเสียจนหลับตาลง

        หลังจากที่ผมเปียกน้ำทั้งหมดแล้ว เวินซีก็นำยาสระผมเทลงบนฝ่ามือ ขยี้จนเกิดฟองแล้วนวดลงบนศีรษะให้

        ความเย็นสบายทำให้เด็กสาวลืมตาขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น