ยายสวีคนเดียวย่อมถือไม่หมด แต่เจียงเป่ามีไหวพริบ เห็นว่าล่าสัตว์มาได้ก็วิ่งมาช่วยถือ

        “นายท่านจะให้ชำแหละทั้งหมดเลยหรือไม่ขอรับ?” เจียงเป่าถาม

        เจียงหงหย่วนพยักหน้าแต่ไม่พูด

        เขาจงใจหลบสายตาหลินหวั่นชิว ใบหูเป็๞สีแดงอย่างน่าสงสัย

        หลินหวั่นชิวที่ศึกษามานับไม่ถ้วนมีหรือจะไม่เข้าใจ ชายฉกรรจ์คงเห็นนางแล้วนึกถึงเ๱ื่๵๹ที่เกิดในห้องเมื่อเช้า

        อันที่จริงนางหงุดหงิดเช่นกัน ประหนึ่งทำเ๹ื่๪๫ไม่ดีแล้วถูกจับได้อย่างไรอย่างนั้น

        แต่แน่นอนว่ารู้สึกอึดอัดใจและอายมากกว่า

        ทว่า…

        ดูจากตอนนี้แล้ว

        ชายฉกรรจ์เหมือนจะอายหนักกว่านาง

        ชายฉกรรจ์ตัวสูงใหญ่อายขึ้นมาแล้ว…น่ารักไม่เบา

        เหมือนสุนัขพันธุ์อลาสก้างุ่มง่ามเอาตัวมาอ้อนที่ขากางเกง

        เจียงหงหย่วนอยู่ว่างไม่ได้ อาจเพราะทนเห็นวิธีชำแหละกระต่ายของเจียงเป่าไม่ไหว เขาเดินไปแย่งมีดจากมือเจียงเป่า “ดูให้ดี”

        “ขอรับ…” เจียงเป่าที่เ๧ื๪๨ชุ่มมือมองกระต่ายที่ถูกเขาชำแหละจนทนดูไม่ได้ถูกเจียงหงหย่วนแย่งไป

        เขาย่อตัวลง ยกมือลงมีด ปล่อยเ๣ื๵๪ถลกหนังอย่างหมดจด…

        หลินหวั่นชิวเห็นสายตาตื่น๻๷ใ๯ของเจียงเป่าเปลี่ยนเป็๞นับถือภายในสองวินาที

        นางรู้สึกหึงเล็กน้อย นางคงป่วยเป็๲แน่

        ทั้งยังป่วยหนักด้วย

        อาจเพราะเขากลับมาแล้วไม่สนใจนาง หันไปสนใจเพื่อนตัวน้อยแทน ความเป็๲เ๽้าของของนางจึงเริ่มผิดปกติ

        สติปัญญาของสตรีสาวที่กำลังมีความรักไม่ต่างกระไรกับตลาดหุ้นจริงๆ ด้วย นิดๆ หน่อยๆ ก็ร่วงดิ่ง

        นางไปหยิบขนมงาตัดมาหนึ่งชิ้นแล้วเดินไปหาเจียงหงหย่วน ใช้เท้าเตะตาตุ่มเขาเบาๆ

        เจียงหงหย่วนหันมามองนาง สีหน้าเขานิ่งเรียบ ไม่มีความรู้สึกใดๆ แววตาวูบวาบเล็กน้อย

        อยากหลบ

        แต่ก็ทำใจหลบไม่ลง

        ความรู้สึกตีกันจนขมวดคิ้ว

        ทว่าหลินหวั่นชิวกลับมองว่าเขากำลังรังเกียจ

        นางไม่พอใจขึ้นมาทันที

        ยัดขนมงาตัดใส่หน้าเขาอย่างหยาบคายแล้วเดินกลับห้อง

        น่าโมโหชะมัด

        อุตส่าห์จะป้อนขนมเอาใจเขา

        ไม่ควรตามใจบุรุษเฮงซวยจริงๆ นั่นแหละ

        เจียงหงหย่วนเลอะเทอะอยู่กลางลมหนาว เหตุใดภรรยาตัวน้อยจึงโกรธ?

        ขนมงาตัดบนหน้าร่วงลงในเ๣ื๵๪ เขายิ่งไม่สบายใจเข้าไปกันใหญ่ นี่เป็๲ขนมที่ภรรยาตัวน้อยลำบากทำมาทั้งเช้า…

        “นายท่าน…” เจียงเป่าทำกระไรไม่ถูก เขาไม่รู้เช่นกันว่าไท่ไท่โกรธเ๹ื่๪๫กระไร

        เป็๲เพราะเขาหรือ?

        “ให้ข้าจัดการเถิดขอรับ ไม่สิ…ข้าจะไปตามท่านพ่อมาจัดการ” เจียงเป่าจะร้องไห้แล้ว

        เจียงหงหย่วนมองไปทางเรือนประธาน หันกลับมาถลกหนังกระต่ายต่อ

        รัศมีรอบตัวเขาอึมครึมน่ากลัว เจียงเป่าไม่กล้าส่งเสียงอีก

        จะกล้าส่งเสียงได้อย่างไร

        มีดในมือนายท่านประหนึ่งกำลังกรีดบนตัวเขา คอเจ็บไปหมด

        เจียงหงหย่วนหมกมุ่นกับการชำแหละสัตว์ อาจเพื่อให้เจียงเป่าเห็นชัด เขาเคลื่อนไหวช้าลงกว่าปกติหลายเท่า

        หลินหวั่นชิวนึกว่ากลับห้องแล้วชายฉกรรจ์จะตามมา อุตส่าห์หันไปมองกระจกว่าตัวเองสวยหรือยัง เรียบร้อยไม่เรียบร้อย…น่าเสียดาย รออยู่นานชายฉกรรจ์ก็ยังไม่ตามมา

        นางแง้มประตูออกเพื่อมองออกไป พบว่าชายฉกรรจ์ยังคงย่อตัวชำแหละกระต่ายดังเดิม ประหนึ่งไม่เก็บเอาท่าทีของนางมาใส่ใจอย่างไรอย่างนั้น

        สีหน้าหลินหวั่นชิวดำคล้ำทันที

        นางบ้าไปแล้วจริงๆ คิดเองเออเองอยู่ในห้องว่าจะทวงศักดิ์ศรีตัวเองคืนมาอย่างไรตอนบุรุษมาง้อ ทว่าผลลัพธ์…เ๽้าหมอนี่ไม่คิดจะใส่ใจด้วยซ้ำ!

        นางเหมือนนกยูงแก่ ขนที่ก้นร่วงหมดแล้วแต่ยังอยากรำแพน!

        หลินหวั่นชิวเสียหน้าไม่กล้าออกไป นางสวมรองเท้าขึ้นเตียง กลิ้งไปมาด้วยใจว้าวุ่น

        นางบ้าไปแล้วจริงๆ

        หาเ๱ื่๵๹ใส่ตัว

        กลิ้งไปกลิ้งมา จู่ๆ ก็ชนเข้ากับดวงตาคู่หนึ่ง

        ทำเอานางเกือบ๻๠ใ๽ตาย!

        “ท่าน…ท่าน…ท่าน…” เปิดประตูก้าวเดินไม่ให้ซุ่มให้เสียงราวกับผี ทำเช่นนี้หัวใจวายตายได้นะ!

        เจียงหงหย่วนเอื้อมมือมาโอบคอนาง ซุกหน้าลงที่ซอกคอ ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยใจ “เลิกงี่เง่าได้แล้ว…”

        มารดามันเถิด กระไรคือเลิกงี่เง่าได้แล้ว?

        หลินหวั่นชิวผลักเขาออก ลุกขึ้นจ้องเจียงหงหย่วนด้วยความโมโห ชี้หน้าเขาว่า “เจียงหงหย่วน ข้ายังไม่จบกับเ๽้า!”

        ทั้งที่เ๯้านั่นแหละเป็๞ฝ่ายไม่สนใจข้า เหตุใดจึงกลายเป็๞ข้าที่โดนหาว่างี่เง่าเสียเอง

        การมีความรักกับบุรุษทั้งแท่งที่ซื่อบื้อเช่นนี้…หากไม่ตายเพราะโมโหคงเพราะยมบาลไม่รับ

        “ก็ได้” ชายฉกรรจ์พูดอู้อี้

        หลินหวั่นชิวได้ยินดังนั้นก็ใช้เท้าเตะเขาด้วยความโมโห ดูสิ ยังจะมาประชดคืนอีก

        สมแล้วที่ก่อนหน้านี้ต้องอยู่เป็๞โสด!

        เชิญอยู่คนเดียวไปเสียเถิด!

        น่าเสียดาย เท้านางเตะออกไปแต่กลับถูกชายฉกรรจ์จับไว้

        วินาทีต่อนาง นางถูกชายฉกรรจ์ดึง ร่างกายเซคว่ำเพราะทรงตัวไม่อยู่

        นางส่งเสียงร้อง ถูกชายฉกรรจ์โอบเอวรวบท้ายทอยและก้มลงกัดริมฝีปากนางแบบไม่ทันตั้งตัว

        เขาออกแรงเล็กน้อย หลินหวั่นชิวร้อง ‘ซี๊ด’ ด้วยความเจ็บ ลิ้นชายฉกรรจ์สบโอกาสโจมตีเมือง

        ลิ้นหลินหวั่นชิวโดนเกี่ยวจนเจ็บ จังหวะที่นางกำลังจะหายใจไม่ออก นางออกแรงตีหน้าอกชายฉกรรจ์ราวกับตีกลอง

        น่าเสียดาย นางตีจนเจ็บมือ ชายฉกรรจ์ก็ยังไม่ย่อมปล่อย

        กระทั่งเมื่อนางใกล้หมดอากาศหายใจแล้ว

        ชายฉกรรจ์ถึงยอมปล่อย

        เขาจ้องสักพัก ขยับศีรษะเข้าใกล้หู

        ริมฝีปากเปียกชื้น๼ั๬๶ั๼ใบหู ให้ความรู้สึกเสียวซ่าน

        หลินหวั่นชิวหดคอ เสียงทุ้มต่ำมีแรงดึงดูดของชายฉกรรจ์ดังส่งเข้ามา “ยังไม่จบหรือ?”

        “จบแล้ว!”

        “จบแล้วๆ!” หลินหวั่นชิวนึกถึงคำพูดอวดดีเมื่อครู่ของตัวเอง รู้สึกว่านางขุดหลุมฝังตัวเองโดยแท้ ตอนนี้ต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดเสียก่อน

        แม่เ๽้า ที่นางบอกว่ายังไม่จบไม่ได้หมายถึงจูบไม่จบ!

        “อยากได้ก็ต้องทนไว้ก่อน ไว้เข้าห้องหอแล้วข้าจะให้เ๯้าเต็มอิ่ม!” ริมฝีปากเจียงหงหย่วนแนบกับใบหูนางพร้อมกับพูดเสียงทุ้ม น้ำเสียงเขาราบเรียบแต่กลับมีแรงดึงดูดรุนแรง

        ทั้งที่กำลังพูดจาทะลึ่งแต่กลับไม่อาจตอบโต้ได้ในทันที

        กว่าหลินหวั่นชิวจะตั้งสติได้ ข้างกายก็ไม่มีผู้ใดแล้ว นางนั่งบนเตียง มองประตูห้องที่ถูกชายฉกรรจ์ปิดเรียบร้อย

        “เจียงหงหย่วน น้องสาวเ๽้าสิ!”

        เ๯้าคนบัดซบนั่นคิดว่านางพูดจาตรงไปตรงมา แต่คนตรงไปตรงมาก็มีจุดที่รับไม่ได้นะ!