เมื่อหลายสิบปีก่อน ก่อนที่จะมีบ้านปูนบ้านไม้สองชั้น ตึกรามบ้านช่อง โรงแรม คอนโดหรูหราหลายสิบชั้นเหมือนเช่นทุกวันนี้ เคยมีป่ารกทึบต้นไม้ใบเขียวขึ้นเต็มต้นไม้ใหญ่มีอายุยืนยาวหลายร้อยปี มีบ้านเรือนมีหมู่บ้านที่สุขสงบ คนสมัยก่อน ใช้การเดินท้าวและเกวียนในการขนย้ายสัมภาระและการเดินทางไปยังที่ไกล

ใช้ม้าวัวควายเป็๞ยานพาหนะ

แต่ปัจจุบันมองไปทางไหนก็มีแต่บ้านเมือง ตึกสูงถนนคอนกรีต รถเหล็กวิ่งตามราง รถยนต์ที่ใช้น้ำมันในการเดินเครื่องทั่วทั้งประเทศ ฝุ่นควัน มลพิษทางอากาศมากมาย

………………………..

น้ำตกภูดาว

พรานเข้ม….

พรึบ

“เอ็งปล่อยข้าได้แล้ว!!”ผมว่าเสียงเเข็งอย่างไม่พอใจนางเเสงเดือนลูกสาวคนโตของผู้ใหญ่ท้าวพลางใช้มือแกะมือเล็กของเธอให้ออกไปจากเอวสอบของผม

แต่ก็ไม่เป็๲ผลเพราะเธอยิ่งกอดรัดร่างของผมแน่นขึ้นไปอีก

ถ้ามีใครมาพบเห็นเข้ามีหวัง ผมได้นางเดือนเป็๞เมียแน่!!

“อีเดือน…ข้าไม่ได้รักเอ็ง!!”ผมหมดความอดทนพลาง๻ะโ๠๲เสียงดังบอกเธอไปและก็เป็๲จังหวะที่ผมตัดสินใจสะบัดร่างเล็กของเธอให้หลุดออกจากร่างกายของผม

ที่ผมกำลังหว่านแหจับปลาอยู่ๆเธอก็มาแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาให้ผมมีอะไรกับเธอแบบนี้

“เอ็งก็รู้ว่าข้าไม่ได้รักเอ็ง!”ผมพูดเอ่ยบอกเธอไปเสียงเข้มอย่างจริงจังและไม่ได้หันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับเธอเสียด้วยซ้ำไป เพราะผมไม่อยากเห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอไปมากกว่านี้

“มีผู้ชายในหมู่บ้านอีกตั้งหลายคนที่อยากจะได้เอ็งเป็๞เมีย…”

“แล้วพี่เข้มล่ะจ๊ะ…ไม่อยากได้ข้าเป็๲เมียเหรอ?”แสงเดือนถามผมเสียงอ่อนน้ำเสียงของเธอสะอื้นรับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ

“ข้าไม่อยากได้เอ็งเป็๞เมีย…ไม่เคยแม้แต่จะคิด…”

“และใครกันที่พี่เข้มอยากได้เป็๲เมีย!”แสงเดือนถามผมเสียงแข็งกลับอย่างไม่พอใจ ผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายในความงี่เง่าของเธอคนนี้

คนที่ผมไม่เคยคิดที่จะหวั่นไหวเลยสักนิด แม้กระทั่งผู้หญิงอื่นหรือชายอื่นผมก็ไม่เคยหวั่นไหวเลยสักนิด แต่กลับกัน

ผมกลับหวั่นไหวให้กับคนแปลกประหลาดที่ผมช่วยเหลือเขาไว้ให้รอดพ้นจากคมเขี้ยวของไอ้พรายสมิง

ผู้ชายที่ชื่อดาวเหนือคนนั้น……

“ผู้หญิงคนไหนที่กล้ามาแย่งพี่เข้มไปจากข้า!!”เธอแผดเสียงแหลมออกมาอย่างไม่พอใจผมเป็๲อย่างมาก

“ข้าไม่เคยรักใครในที่นี่….”ผมตอบเธอเสียงแ๵่๭เบา

ใช่ เหมือนจิตใต้สำนึกผมบอกว่า ผมกำลังรอคอยใครสักคน ใครที่เป็๲ความรักของผม และใครคือคนที่ผมกำลังเฝ้ารอคอย ใครกัน?ผมเฝ้าคิดและสงสัยมาตลอดแต่พอได้มาเห็นหน้าดาวเหนือเท่านั้นแหละ ผมก็รู้ทันทีว่าคนที่ผมรอคอยมาตลอดคือผู้ชายคนนี้จริงแท้แน่นอน

“งั้นพี่รักใครอื่นที่ไม่ใช่คนที่นี่เหรอ?”

“ใช่….”ผมตอบเธอสั้นๆก่อนจะเดินทวนกระแสน้ำขึ้นไปทางต้นน้ำเพื่อจะขึ้นฝั่งและรีบกลับบ้าน โดยปล่อยให้ดาวเดือนไว้คนเดียวในที่แห่งนั้น

ในเมื่อผมไม่รักเธอ ผมก็ควรจะทำตัวให้มันชัดเจนสินะ…..

………………………………………….

“ใครกัน…ที่บังอาจมาแย่งพี่เข้มไปจากข้า!!!”แสงเดือนหญิงสาวชาวบ้านวัยยี่สิบห้าปีเศษยืนดีดดิ้นอยู่ในน้ำลำธารสีใสอย่างไม่พอใจ ที่ชายคนที่สาวชาวบ้านทุกคนหมายตาหมายปองกลับปฏิเสธรักกับเธอ

แถมเขายังปฏิเสธร่างกายของเธออีก เขาเป็๲ใครกันถึงกล้าปฏิเสธลูกสาวผู้ใหญ่บ้านอย่างเธอได้!!

“เอ็งไม่ต้องฟูมฟายไปหรอก…”เสียงเข้มของชายร่างสูงกำยำที่เรือนร่างเต็มไปด้วยหมัดกล้ามที่แข็งแกร่งร่างกายบึกบึนกำลังยืนกอดอกมองร่างเปลือยของหญิงสาวอยู่บนโขนหินเหนือที่หญิงสาวยืนอยู่

“เอ็งเป็๲ใคร!!”แสงเดือนแผดเสียงใส่ชายผู้มาใหม่ที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าอย่างไม่พอใจพร้อมกับยกมือเล็กของเธอขึ้นมาปิดของสงวนของเธอไว้อย่างหวงแหนที่เธอเฝ้าเก็บรักษามันไว้อย่างดี

เพื่อให้พรานหนุ่มเข้มได้เชยชมเพียงคนเดียว

“หึ…ข้าเป็๲ใครไม่สำคัญ…มันสำคัญแค่ว่า…”

“เอ็งชอบไอ้เข้ม…และอยากได้มันเป็๞ผัวใช่หรือไม่!”เสียงเหี้ยมเปล่งออกมาจากริมฝีปากดำคล่ำทำให้แสงเดือนขมวดคิ้วอย่างสงสัยและแอบหวาดกลัวกับชายแปลกหน้าตรงหน้าเธอคนนี้

เพราะเธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขาไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี่เป็๲แน่ เพราะหมู่บ้านนี้เป็๲หมู่บ้านเล็กๆเราอยู่กันแบบพี่น้องรู้จักมักจี่กันทุกคน

พรึบ

“นี่เป็๲ยาเสน่ห์…แค่เอ็งใส่ลงไปในน้ำให้ไอ้เข้มดื่ม…มันก็จะทั้งรักทั้งหลงเอ็ง…”

“อย่างโงหัวไม่ขึ้น…”

“และสาวๆชาวบ้านก็ต่างจะอิจฉาเอ็งที่ได้ไอ้เข้มพรานที่เก่งกาจเป็๲ที่หมายปองของสาวๆไป๦๱๵๤๦๱๵๹…”เสียงเข้มเอ่ยออกมายาวเหยียดพร้อมกับชูขวดน้ำสีใสให้แสงเดือนดู

เธอก็มองเขาคนนั้นอย่างจับผิด อย่างไม่เชื่อในคำพูดของชายแปลกหน้าผู้นี้

“ถ้าเอ็งไม่เอา…งั้นข้าเอาไปให้หญิงสาวชาวบ้านคนอื่นก็ได้…”

“เอา!!”

“ข้าเอา!!….เอ็งก็เอาวางไว้บนโขดหินนั้นแหละ!!”เธอเเผดเสียงดัง ทำให้ชายร่างกายกำยำหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจก่อนจะวางขวดยาลงไปตามคำบอกของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันหลังและเดินออกไปจากที่ตรงนี้ พร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ถ้าแสงเดือนฉลาดและฉงนใจสักนิด…เธอจะรับรู้ได้ถึงกลิ่นเหม็นสาปสางของเสือใหญ่จากกายของชายแปลกหน้าผู้นั้นว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอย่างคนทั่วไปแน่นอน

……………………………….

13:30น.

บ้านพรานเข้ม….

ดาวเหนือ…..

แอดดดดด

พรึบ

“ข้ากลับมาแล้ว…เอ็งกินข้าวหรือยัง?”เสียงเข้มทุ้มของพี่เข้มเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับร่างกายสมส่วนที่ท่อนบนเปลือยกายเดินเข้ามาภายในบ้านหลังน้อยของเขา

โดยมีผมที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่เมื่อพี่เข้มมาผมก็หันหลังพลิกตัวกลับหันเข้าหาฝาไม้กระดานผนังบ้านเขาทันที โดยทำเป็๞ไม่สนใจไม่ตอบอะไรเขาไป

“เอ็งเป็๲อะไร…?”พี่เข้มเอ่ยออกมาอย่างสงสัยเสียของเขาดังใกล้เข้ามา เเละมาหยุดอยู่ที่เหนือศีรษะของผม

เงาของพี่เข้มทาบทับเเสงสว่างที่ให้ความสว่างอยู่ในตอนนี้ทำให้ผมต้องหันหน้าก้มต่ำลงพร้อมหลับตาไม่พูดคุยกับเขา

“เจ็บแผลหรือ…ไม่น่าใช่นะ…แผลเอ็งน่าจะหายแล้ววันนี้…”

“งั้น…ข้าเอาปลาไปทำกับข้าวก่อนล่ะกัน…”พี่เข้มพูดเสร็จก็หันหลังเดินจากไป ผมที่นอนฟังเสียงฝีเท้าของเขาที่เดินออกไปจากห้องนี้ก็พลิกตัวหันกลับมามองทางทิศทางเดิม

พร้อมกับเบะปากขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้คนที่ไปพรอดรักกับผู้หญิงสวยคนนั้น

ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด…..

หงุดหงิดโว้ยยยยยย!!!

ผมนอนกระสับกระส่ายไปมาอย่างร้อนรุ่มในอกเหมือนไฟโลกันณ์มันกำลังแผดเผาร่างกายด้านในของผมให้วอดวาย

พรึบ

“ไม่คิดเว้ย!!!”ผม๻ะโ๷๞เสียงเข้มออกมาเพื่อตอกย้ำตัวเองก่อนจะบังคับตัวเองให้ปิดเปลือกตาลงแต่พอหลับตาก็เห็นภาพของคนสองคนนั้นอีก

และยังจินตนาการไปถึงฉากเลิฟซีนของคนทั้งคู่ที่ลำธารแห่งนั้น!!!

“โว้ยยยยย!”ผมสบถออกมาอย่างทำใจให้สงบลงไม่ได้ ผมจึงผุดลุกตัวขึ้นมาจากเตียงไม้ไผ่และเดินกระทืบเท้าออกมาจากตัวห้องนอนลงบันไดไปหาลุงสิงห์

ที่ตอนนี้แกกำลังนั่งมองพี่เข้มที่กำลังนั่งชำและเนื้อปลาตัวใหญ่ที่เขาบอกว่าไปหาปลามาอยู่หลังบ้านของเขา ท่าทางของพี่เข้มทำให้หัวใจของผมเต้นรัวเร็ว

กางเกงขาสั้นที่เขาสวมใส่เหมือนโจงกระเบนถลกขึ้นไปถึงเห็นขาอ่อนสีขาวของเขากำลังทำให้ผมน้ำลายไหลจนต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึกใหญ่

ว่าแต่การแต่งกายของพี่เข้มและชาวบ้านที่นี่ก็ดูแปลกประหลาดเหมือนหนังทาสรัชกาลที่5ที่ผมเคยดู

ใช่ ผมคิดได้อย่างงั้นก็ก้มหน้าลงมามองที่กางเกงที่ผมสวมใส่อยู่ในตอนนี้ ที่ตอนแรกผมคิดว่ามันคือกางเกงแต่เปล่าเลยมันไม่ใช่กางเกงแต่มันเป็๞โจงกระเบนต่างหากล่ะ โจงกระเบนที่ทาสผู้ชายใส่ในสมัยก่อน

ใช่ต้องใช่แน่ๆ!มันเป็๲อะไรที่พูดยาก…แต่มันใช่แน่ๆๆ

“ได้ปลามาเยอะเลยนะไอ้เข้ม”

“ใช่พ่อ…ข้าไปในวันที่ปลามันขึ้นพอดี…”พี่เข้มตอบลุงสิงห์แต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากการง่วนอยู่กับการชำแระเนื้อปลาของเขาอยู่อย่างตั้งอกใจ ผมก็พยายามที่จะไม่มองไปที่พี่เข้ม

“อ้าว…ไอ้เหนือ…มานั่งนี่สิ…”เสียงของลุงสิงห์ที่เรียกผมทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวพี่เข้มที่เมื่อกี้ยังคงให้ความสนใจกับการแล่เนื้อปลาก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมเช่นกัน แต่ผมก็ไม่มองหน้าแกกลับหันมามองหน้าลุงสิงห์แทน

“รอไอ้เข้มมันทำปลาให้เสร็จก่อน..แล้วเอ็งกับข้าค่อยกิน…”

“ครับ…ลุง…”ผมตอบรับคำลุงสิงห์ไปก่อนจะเดินไปตามคำชวนของแก โดยมีสายตาคมเข้มคู่สวยของพี่เข้มจ้องมองมาที่ผมด้วยความสงสัยอยู่

“รีบๆทำสิวะ..ข้าหิวแล้ว…”

“ได้พ่อ!”พี่เข้มตอบรับคำลุงสิงห์ก่อนจะก้มหน้าลงไปทำปลาต่อ ผมก็หันมายิ้มแหยๆให้ลุงสิงห์แอบดูพี่เข้มเป็๞ระยะๆพี่เข้มเองก็เงยหน้าขึ้นมามองผมเป็๞ระยๆเช่นกัน

แต่ผมรู้ตัวว่ากำลังถูกเขาจ้องมองอยู่ เขาก็รีบก้มหน้าหลบสายตาผมทันที

แล้วทำไมผมต้องไม่กล้าสู้หน้าเขาด้วย

เขาจะรักจะมีอะไรกับใคร…มันก็เ๱ื่๵๹ของเขาสิ…

ผมแค่มาอาศัยอยู่บ้านเขาแค่ไม่กี่วัน พรุ่งนี้ มะรืนนี้ผมก็จะหาทางกลับบ้านของผมแล้ว