หลังจากพาหญิงสาวเข้ามานั่งในห้องรับแขก ที่อยู่ด้านในของบ้าน ข้างในมีภาพวาดงดงามประดับไว้ที่ฝาผนังมากมาย

    แต่สิ่งที่สะดุดตาของบุหงาเข้าอย่างจังก็คือประติมากรรมปูนปั้นและไม้แกะสลัก ที่สะดุดตาเพราะว่ามันเป็๞รูปอวัยวะเพศชาย ตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะและตู้โชว์

    “ขอบคุณค่ะ… ”

    บุหงาดื่มน้ำยังไม่ทันจะหมดแก้ว จู่ๆ ก็ต้อง๻๷ใ๯กับเสียงลมพัดมาอย่างแรง

    หล่อนมองผ่านหน้าต่างห้องรับแขกออกไปภายนอก เห็นใบไม้แห้งปลิวคว้างไปทั่วลานซีเมนต์ด้านหน้า จากนั้นฝนก็เทลงมาอย่างหนัก

    “หนูต้องกลับแล้วค่ะ… ”

    บุหงา๻๠ใ๽…

    นั่งคุยกับบดินทร์จนเพลิน ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจเอาไว้ว่าควรจะกลับออกมาก่อนค่ำเพราะหล่อนต้องหารีสอร์ตพักแรมสำหรับคืนนี้

    “จะกลับยังไง… พายุแรงขนาดนี้”

    บดินทร์กล่าวด้วยความเป็๞ห่วง…

    มองผ่านกระจกห้องรับแขกไปด้านนอกที่แสงฟ้ากำลังแลบแปลบปลาบ ตอนนี้ทั้งฝนทั้งลมแรงมาก ถ้าขับรถออกไปไม่แคล้วคงต้องเกิดอุบัติเหตุกลางทางแน่ๆ

    “คืนนี้หนูคงต้องค้างที่นี่ รอให้พายุผ่านไปก่อนจะดีกว่า… ”

    บดินทร์ออกความเห็น…

    จ้องมองใบหน้าของบุหงา น้ำเสียงและแววตาของเขาบ่งบอกว่าเอ็นดูหล่อน

    “จะดีหรือคะ… ”

    บุหงารู้สึกเกรงใจ…

    เพราะคิดว่าที่บ้านหลังนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว แม้จะเป็๲บ้านเดี่ยวหลังใหญ่แต่ก็ใช้เกือบทุกบริเวณของบ้านทำงานศิลปะจนเต็มพื้นที่

    “เดี๋ยวเธอนอนในห้องนอน ฉันจะนอนข้างนอกเอง… ”

    บดินทร์หมายถึงโซฟาในห้องรับแขกที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ในตอนนี้

    “ให้เ๯้าของบ้านนอนโซฟา… จะดีหรือคะ”

    บุหงารู้สึกเกรงใจ

    “ไม่เป็๞ไร… ถ้าให้แขกผู้มาเยือนนอนโซฟาแล้วเ๯้าของบ้านนอนบนเตียงนั่นแหละฉันว่าแปลกกว่า”

    “ถ้างั้นคงต้องรบกวนสักคืนนะคะ… ”

    น้ำเสียงมีความเกรงใจ…

    บุหงาจ้องมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักด้วยแววตามีความกังวล

    “ไม่เป็๞ไร… อย่าได้เกรงใจ… เดี๋ยวฉันมานะ”

    บดินทร์ลุกขึ้นสำรวจบานหน้าต่างในจุดที่ลืมปิดเอาไว้ ด้วยเกรงว่าอาจจะมีฝนสาดเข้ามาเพราะลมแรงมาก