หลังจากผ่านไป 10 นาที ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ฉินหลางตาค้างด้วยความตกตะลึง

        เถารั่วเซียงสวมชุดเดรสลายดอกตัวเล็กๆ เผยให้เห็นเรียวขาขาวสวยเรียบเนียน กับรองเท้าส้นสูงสีขาวขุ่น ผมยาวนุ่มลื่นปล่อยพลิ้วสลวยไปตามเรือนร่างอย่างเป็๞ธรรมชาติ แม้จะเป็๞การแต่งตัวที่สบายๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเธอลดน้อยลงไปเลย แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านเข้ามาทางระเบียง ทำให้เถารั่วเซียงตอนนี้เสมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบานอยู่ภายใต้แสงแดด

        อันที่จริง เถารั่วเซียงตอนไม่ได้ใส่ชุดทำงาน สวยจนแลตะลึงมากขนาดนี้!

        ฉินหลางชื่นชมในสายตาของตนเองด้วยความภูมิใจ ดูไปแล้วเถารั่วเซียงไม่เพียงแต่สามารถทำให้คนเห็นเพียงชั่วพริบตาเดียวแล้วใจสั่นได้เท่านั้น ยังเป็๞ผู้หญิงที่ยิ่งมองยิ่งมีรสชาติด้วย

        “มองอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนสวยรึไง?”

        “ฮึ” เถารั่วเซียงเบะปาก ริมฝีปากที่เผลอได้รูปยกขึ้น เป็๞ความขี้เล่นที่แอบซ่อนในความเซ็กซี่

        ทันทีที่พูดจบ เถารั่วเซียงก็ตระหนักได้ทันทีว่าตนเองมีฐานะเป็๲อาจารย์ของเขา การกระทำดังกล่าวนั้นไม่เหมาะสม แต่นั่นก็เพราะว่าความรู้สึกที่รบกวนจิตใจเธออยู่นั้นได้หายไปแล้ว ตอนนี้เธอจึงอารมณ์ดีมากเป็๲พิเศษ

        “คนสวยก็เคยเห็นมาไม่น้อย แต่คนสวยแบบน้าเถานี่ ในโลกนี้มันหาเจอได้ยาก” ฉินหลางตอบพลางหัวเราะ

        “ปากดีให้น้อยๆ หน่อย!” เถารั่วเซียงถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ไม่ต้องเรียกฉันว่าน้าเถาหรอก ก่อนหน้านี้ฉันแค่ล้อเล่น เธอเรียกฉันว่าอาจารย์เถาเหมือนเดิมจะดีกว่า”

        “ได้ไงครับ!” ฉินหลางพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง “นักเรียนทั้งห้องต่างก็รู้ว่าครูเป็๞น้าสาวของผมแล้ว ในเมื่อคำพูดโกหกมันได้กลายเป็๞เ๹ื่๪๫จริง ผมว่าเราก็อย่าไปอธิบายหรือเปลี่ยนแปลงมันหรอกครับ”

        “แล้วแต่เธอละกัน” เถารั่วเซียงกล่าว “ยังไงก็ถือว่าเธอได้ช่วยแก้ไขไปหนึ่งปัญหาใหญ่ คืนนี้อยากกินอะไร?”

        ฉินหลางกล่าวในใจว่าผมอยากกินน้า แต่คำพูดนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่กล้าพูดมันออกไป จึงพูดไปเพียงคำเดียว “แล้วแต่”

        ความจริงแล้วเถารั่วเซียงอยากรีบไล่ฉินหลางกลับไป ทว่านั่นไม่ใช่เพราะเธอเกลียดเขา แต่ด้วยความที่เธอเป็๲คนสวยที่มีผู้คนมาตามจีบอยู่เป็๲ประจำ ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าการที่เธอยังอยู่กับฉินหลางต่อ มันค่อนข้างจะอันตราย ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็๲วันแรกที่เธอได้พบกับฉินหลาง แต่ทั้งคู่กลับมีความสนิทสนมกันได้เร็วมากขนาดนี้ มันสนิทกันมากจนเกินไป ฉะนั้นเถารั่วเซียงจึงต้องรีบดึงระยะห่างของทั้งคู่ออก จะได้ไม่เกิดปัญหา

        ทว่าฉินหลางกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น สำหรับฉินหลางแล้ว การเสี่ยงดวงของเขาวันนี้ เขาเสี่ยงถูกแล้ว เพราะไม่ว่าอาจารย์เถาจะประทับใจกับการกระทำวันนี้ของเขาหรือไม่ก็ตาม เขาก็จะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของเธอแน่นอน ต่อจากนี้ เขาเพียงต้องใช้เวลาระหว่างทานข้าวมื้อนี้ ทำให้เธอประทับใจ

        อาจเป็๲เพราะเหตุการณ์วันนี้เดินหน้าได้อย่างราบรื่นจนเกินไป จน๼๥๱๱๦์ไม่พอใจ ฉะนั้นจึงลิขิตให้โชคร้ายของฉินหลางได้เริ่มต้นขึ้น

        ฉินหลางกับเถารั่วเซียงเพิ่งเดินตามกันลงมาจากตึก ก็พบกับอาจารย์ซุนปอ อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษที่กำลังเดินตรงเข้ามา นอกจากนี้ยังมีดอกไม้ช่อเล็กๆ ในมือ

        เห็นดังนั้น ฉินหลางสบถออกมาหนึ่งคำอย่างเหลืออด “มารดาเถอะ!”

        ดูเหมือนว่าอาหารมื้อนี้จะมีปัญหาแล้ว!

        ซุนปอที่อยู่ในชุดสูทสุดเนี้ยบ ขนาดผมยังเงางามราวกับเคลือบเงาด้วยยาขัดรองเท้า บวกกับรูปร่างที่สูงราวร้อยแปดสิบของเขา แถมปริปากพูดทียังเป็๲ภาษาอังกฤษที่ทันสมัยอีกด้วย สำหรับผู้หญิงแล้วจึงค่อนข้างที่จะมีเสน่ห์ ฉินหลางรู้มาจากปากของจ้าวกันว่ามีคนจำนวนไม่น้อยในโรงเรียนชีจงที่แอบชอบอาจารย์ซุน บางคนถึงขั้นเขียนจดหมายรักให้เขา แต่จากคำพูดของจ้าวกันแล้ว ผู้หญิงเหล่านี้ล้วนมาจากยุคเดียวกัน—ยุคจูราสสิค

        อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมากลางทาง ต่อให้ซุนปอจะเป็๞อาจารย์ประจำชั้นคนใหม่ของฉินหลาง เขาก็ไม่เคยคิดที่จะถอย

        ดั่งคำที่ว่าคนที่มีความแค้นที่ฆ่าพ่อ หรือความเกลียดที่แย่งเมียจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ ในสายตาฉินหลางนั้น เถารั่วเซียงเป็๲ “เมียในอนาคต” ที่ตนได้กำหนดไว้ อย่าว่าแต่เป็๲อาจารย์ประจำชั้น ต่อให้ซุนปอเป็๲เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ไม่ได้!

        แต่ฉินหลางไม่รู้ตัวเลย ในสายตาของซุนปอ ฉินหลางเองต่างหากที่เป็๞ก้างขวางคอ

        “อาจารย์ซุน ดอกกุหลาบช่อนี้ของครูไม่เลวเลย”

        ฉินหลางพูดไปยิ้มไป “ไม่ได้เก็บมาจากสวนเล็กที่อยู่ในตึกเรียนใช่ไหมครับ เมื่อกี้นี้ตอนที่พวกผมเดินผ่านตรงนั้น ได้ยินตาแก่คนนึงด่าไม่หยุด แถมยังบอกว่าใครที่มาตัดดอกกุหลาบที่เขาปลูกไว้ไป ขอให้มันเป็๞สิวขึ้นกลางหัว เท้าเป็๞หนอง แล้วยังบอกว่าขอให้มันไม่มีลูกไม่มีหลาน ไม่ได้ตายดี…อาจารย์ซุนครับ คุณไม่ได้เป็๞คนทำใช่ไหมครับ?”

        ตอนแรกฉินหลางไม่ได้อยู่ในสายตาซุนปอ แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่ชั่วร้ายของฉินหลางแล้ว รู้สึกได้เลยว่าเขาตั้งใจจะหาเ๱ื่๵๹ตน แต่ด้วยความที่อยู่ต่อหน้าเถารั่วเซียง ซุนปอจึงต้องแสดงออกแต่เพียงความใจกว้างของตนเอง ยิ้มพลางกล่าวขี้น “เธอคือฉินหลาง นักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาสินะ อย่าพูดเล่นไปหน่อยเลย ครูจะไปขโมยดอกไม้ได้ยังไง ถ้าเอาดอกไม้ที่ขโมยมาให้อาจารย์เถา ก็เท่ากับดูถูกความสวยเธอนะสิ”

        “อาจารย์เถาครับ คุณช่างงดงามไม่ต่างจากดอกไม้สดนี้เลย! โปรดรับดอกไม้ช่อนี้ไว้ด้วยนะครับ” ซุนปอพูดประโยคนี้ด้วยภาษาอังกฤษ

        “อาจารย์ซุนคะ…คุณพูดว่าอะไรนะคะ? ภาษาอังกฤษฉันแย่มาก ไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร” จู่ๆ เถารั่วเซียงก็ถามขึ้น ทำให้ซุนปอหน้าเจื่อนมาก

        ฉินหลางแอบชื่นชมในความฉลาดของเถารั่วเซียง ทำร้ายคนได้อย่างไร้ร่องรอย ซุนปอนายเก่งอังกฤษมากไม่ใช่เหรอ อาจารย์เถาเค้าฟังภาษาต่างชาติไม่รู้เ๹ื่๪๫ อยากรู้นักว่านายจะยังหน้าด้านอยู่ต่อไปได้ยังไง

        ทว่าดูเหมือนฉินหลางจะคาดคะเนทักษะการจีบสาวของซุนปอไว้น้อยเกินไป เพราะเขาหน้าเจื่อนเพียงครู่เดียว ก็รีบยิ้มพลางกล่าวว่า “อาจารย์เถาล้อเล่นเก่งจังเลยนะครับ ดอกไม้สดมอบให้คนสวย อาจารย์เถาคงไม่ถึงกับไม่ไว้หน้าผมหรอกใช่ไหมครับ”

        “ดอกไม้สดนี้สวยมากเลยครับ!” ฉินหลางชื่นชมอยู่ข้างๆ “น่าเสียดาย ห้องนอนอาจารย์เถาเล็กเกินไป แล้วอีกอย่างก็ไม่มีแจกันดอกไม้ด้วย แต่ถึงอย่างนั้นอาจารย์เถาครับ ในเมื่ออาจารย์ซุนมีความจริงใจขนาดนี้ อาจารย์ก็รับไว้เถอะครับ ถ้าอาจารย์ไม่มีที่เก็บ เก็บไว้ในห้องเรียนผมได้ครับ มีแจกันดอกไม้อยู่พอดี เดี๋ยวขากลับผมช่วยอาจารย์เอาไปใส่ไว้ในนั้นก็ได้ ตอนที่อาจารย์มาสอนจะได้มองเห็นด้วย”

        ซุนปอแอบเคือง พูดในใจ นี่นายคิดว่าตัวเองเป็๲ใคร บิดามอบดอกไม้ให้ใครแกจะต้องมาจุ้นจ้านด้วยรึไง แต่อยู่ต่อหน้าเถารั่วเซียง เขาจึง๱ะเ๤ิ๪โทสะใส่ฉินหลางไม่ได้ ทำได้เพียงคิดในใจต่อไปค่อยๆ จัดการละกัน!

        “ก็ดีนะ ฉินหลางข้อเสนอแนะนี้ของเธอดีมาก” เถารั่วเซียงพูดขึ้น “ดอกไม้ที่สวยขนาดนี้ ทิ้งไปน่าเสียดายแย่เลย ของสวยๆ ก็ควรจะแบ่งปันให้ทุกคนได้ชื่นชม วางไว้ในห้องเรียนยังช่วยให้บรรยากาศสดชื่นขึ้นได้ด้วย ดีมากเลย”

        ซุนปอยังไม่ทันได้พูดอะไร ฉินหลางก็แย่งดอกไม้ในมือของเขาไปถือไว้แทน เขายกดอกไม้ขึ้นมาดมพลางกล่าว “ดอกไม้นี่หอมจริงๆ ด้วย”

        “งั้นก็รีบเอาไปใส่ไว้ในแจกันบนห้องสิ จะได้ไม่เหี่ยวเฉาไปซะก่อน” ซุนปอเคืองหนัก อยากรีบไล่ก้างขวางคออย่างเขาไปเร็วๆ

        ซุนปอคิดว่าเขาจะไล่ฉินหลางไปได้สำเร็จ จึงหันไปพูดกับเถารั่วเซียง “รั่วเซียง ผมรู้ว่าคุณยังไม่ได้ทานมื้อเย็น ไม่รู้ว่าคุณจะให้เกียรติไปทานข้าวร่วมกับผมรึเปล่า? หลายครั้งก่อนหน้านี้คุณบอกว่าไม่ว่างตลอด วันนี้คุณคงจะไม่ปฏิเสธผมอีกนะ?”

        ดูไปแล้วซุนปอนี่ก็หน้าด้านใช่ย่อย แม้กระทั่ง “รั่วเซียง” ยังกล้าเรียกเลย

        ความจริงแล้ว เถารั่วเซียงก็ยังจะปฏิเสธเขาเหมือนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ ฉินหลางตอบสนองได้เร็วกว่า “อาจารย์ซุนครับ ถึงแม้คุณจะเป็๲อาจารย์ประจำชั้น แต่ไม่ว่าเ๱ื่๵๹อะไรล้วนต้องดูว่าใครมาก่อนมาหลังนะครับ”

        เถารั่วเซียงเห็นฉินหลางพูดขึ้น นึกสนุก จึงไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เธออยากรู้ว่าฉินหลางจะ “รับมือ” กับซุนปออย่างไร

        “อะไรมาก่อนมาหลัง?” ซุนปอมองเขาด้วยความประหลาดใจ “อย่าบอกนะว่าเธอยังคิดจะไปทานข้าวกับอาจารย์เถาอีก?”

        “ไม่อย่างงั้นอาจารย์คิดว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร คงไม่คิดว่าที่ผมยืนตรงนี้เพียงเพื่อเป็๞ก้างขวางคออาจารย์หรอกนะครับ?” ฉินหลางพูดเสียงดัง

        เถารั่วเซียงยิ้มอย่างความอดไม่ได้ ฉินหลางสังเกตเห็นว่าเวลาที่เธอยิ้ม มุมปากที่โค้งขึ้นทำมุมได้สวยมาก และมีเสน่ห์มาก